Wij zijn weeral een week thuis en gewoon aan het mondaine leven. Het was alsof ik 16 dagen lang leefde in een andere wereld: zonder computer, dagblad, TV, radio, nieuws uit het vaderland, relaas over de oorlog in Libanon, over moord en brand. Alleen een gsm om als het nodig mocht zijn contact te hebben met de familie en om te laten weten dat wij het ginder hemels goed stelden.
Zelfs vergat ik mijn tuin die inmiddels een wildernis aan onkruid geworden was en wachtte op een rijke oogst van courgettes, prei, selder, sla en bonen .
Gisteren op het feest van Maria Hemelvaart dacht ik aan de viering van de Cruydenwijdinghe te Dammein de mooie eeuwenoude O.L.Vrouwekerk. Verschillende keren trokken wij daar naartoe maar dit jaar konden wij er niet zijn.
Het is een viering die de moeite waard is om bij te wonen, opgeluisterd met Mariale zangen, Vlaamse liederen, het zingen van de psalm Zegen O Heer, het land, zijn vorst, zijn volken het zegenen van de bloemen en kruiden uit het veld.
Moge de Heer ons bijstaan om op voorspraak van Maria die nu bij haar Zoon in de hemel is om van deze aarde een paradijs te maken.!
We zijn pas thuis gekomen van onze méér dan twee weken lange dienst in de Hospitaliteit te Lourdes.
s Anderen daags was het een drukke dag voor ons en mijn schoonvader die 104 jaar geworden is met ontvangst van persmensen en fotografen,reporters van WTV en VTM, het gemeentebestuur, zijn dokter, de pastoor , vrienden en familie en vooral een vertegenwoordiging van Familiehulp. Het was hun oudste client die reeds 20 jaar van hun zorgen genoot.
Hierbij een verslag van De Standaard/ Het Nieuwsblad.
.
Passendale. "Meiske, ik ben hier mijn eigen baas" zegt Gabriël Versavel uit Passendale. Hij is net 104en woont nog altijd thuis.
Van onze redactrice Lotte Debrouwere
"Meiske, ik zit hier goed, hoor". Gabriël zoekt mijn hand en knijpt erin. Hij ziet niet meer zo goed. En horen is ook al moeilijk. Maar Gabriël trekt zijn plan. Ook al is hij gisteren 104 geworden, van een rusthuis moet hij niets weten. "Ik ben verdorie mijn eigen baas, waarom zou ik?"
'Meester' Gabriël gaf zijn hele leven les, tot op zijn 71ste.
Tijd om oud te worden had hij niet. Na zijn uren was hij gids, speelde hij bariton in de fanfare en ging hij naar alle huwelijken en begrafenissen. Tot op een zondag zijn stoel in de kerk in Passendale was verplaatst. Hij ging nietsvermoedend op zijn vaste plekje zitten, maar er was geen stoel en Gabriël brak zijn heup. Hij kreeg een nieuwe en is vandaag nog altijd behoorlijk kwiek.
"Gabriël is zo oud geworden omdat hij thuis kan blijven", zegt Monique Ferla van familiehulp. "Ja, mijn eigen huis is goud waard", knikt hij. "Toen mijn vrouw in het rusthuis zat heb ik haar daar bezocht. Ze werd 99. Ik heb veel gehuild toen ze stierf:' Maar toch is hij 'content'. "Ik ben blij dat ik hier kan blijven."
Gabriël heeft voor zijn l04de verjaardag zijn beste pak aangetrokken. Op zijn revers hangt een Belgisch vlagje, een aandenken aan de Eerste Wereldoorlog. Hij weet nog alles van '14-'18, toen in zijn Passendale 'den Duits gelijk zotten tekeer ging'. Vijf jaar lang zwierf hij rond met zijn ouders, broers en zussen. "We hadden geen thuis. We sliepen op koude vloeren, overal rond. Vloe- ren waarop de Duitsers hadden gespuwd."
Ook de Tweede Wereldoorlog ziet hij nog voor zich. "De hele straat zat hier in de grote schuilkelder. Het enige wat we deden, was zitten wachten. En les geven, niet in het schoolge-
bouw, want daar hadden de Duitsers hun intrek genomen. Ik gaf les in een klasje in het stadhuis:' Hij begint te zingen. Lalala. "We zongen toen het Engelse volkslied om met den Duits te spotten:' Hij lacht en slurpt van zijn melk.
"Wist je dat mijn vader nog zelf zijn melk opwarmt? En zijn eten? Niet in de microgolf, maar op het gasfornuis:' zegt zijn zoon RoeI (70). "Hij kan zichzelf nog goed beredderen."
Maar als het van de 'meester' afhangt, hoeft dat beredderen niet te lang meer te duren. "Als ik volgend jaar 105 wordt, zal ik dat aanvaarden. Maar het kan me niet schelen als ik nu dood ga. Ik heb goed geleefd, nooit een pint gedronken en veel gebeden. En dat zal ik de rest van mijn dagen blijven doen: veel bidden. Voor mijn drie kinderen, zes kleinkinderen en acht achterkleinkinderen."
Straks vertrek ik voor mijn jaarlijkse dienstplicht van twee weken bij de Hospitalité Notre Dame de Lourdes..
Het is een kerkrechterlijke instelling onder het gezag van de Bisschop van Tarbes-Lourdes en de verantwoordelijken van het Heiligdom waarbij vrijwilligers jaarlijks een zeker aantal dagen ( minimum 6) zich ten dienste stellen van de bedevaarders en inzonderheid van der zieken.
Deze dienst is meer dan een eeuw geleden ontstaan op initiatief van enkele dienstvaardige mannen, hospitaliers genoemd. Zij hebben met eigen organisatie en administratie de zorg om de chapelains en de bedevaartdirecteurs te helpen in het welslagen van hun bedevaarten zowel op materieel als op geestelijk vlak. Hun werkterrein ligt vooral in het onthaal van de zieken bij hun aankomst, in de onthaalcentra, de baden en tijdens de vieringen zoals het bezoek aan de Grot en de processies.
Omdat ze, kort na de verschijningen, de zieken met draagberries van het station naar de Grot droegen zijn de hospitaliers kenbaar aan hun draagriemen, de mannen met de bretellen.
Het is hun uniform als teken van dienstbaarheid voor de zieken die ze niet alleen fysiek maar ook in hun hart dragen.Vanaf dit jaar zijn de traditionele draagriemen vervangen door een ander herkennings-uniform, een combinatie van bretellen en scapulier ? Jammer, het beeld van de authentieke hospitalier is verdwenen.
Na zeven jaren van opleiding en stage in verschillende diensten wordt men opgenomen als titulair lid van de Hospitaliteit en engageert men zich om zoveel als mogelijks jaarlijks zijn dienst te presteren.
Dit jaar is het mijn vijftiende dienstjaar als titulair. Mijn werkterrein is het domein van de Grot met de organisatie en het ordelijk verloop van het bezoek aan de Grot; van de misvieringen en andere plechtigheden aan de Grot met de passage van de bezoekers.
Mijn dagtaak begint vanaf 5.30u s morgens met het gereedmaken van de Grot voor de mis van 6u en het goed verloop van de volgende vier Eucharistievieringen; het plaatsen van zieken en gehandicapten, voorbehoudend van plaatsen naargelang de nationaliteit en de taal van de mis, het klaarmaken van het koor, het organiseren van de Communie waarbij soms 15 tot 25 priesters de communie bedelen aan 3- 4.000 mensen.
Na de missen is er gans de dag een stoet van mensen om de Grot te bezoeken waarbij gezorgd wordt voor een ordelijk verloop, een voorrang zoveel als mogelijk voor zieken, het bewaren van de stilte, het beantwoorden van vragen en inlichtingen.
Nog steeds verwonder ik mij over die voortdurende stroom van mensen die aanschuiven om de Grot te raken, een kaars te branden, bloemen of giften aan te brengen en in stilte, maar nergens zo devoot als daar, te bidden.
Het zijn mensen van alle talen en rassen, met hun eigen mentaliteit, de zuiderlingen al wat sentimenteler en luidruchtiger waarvoor een beetje Italiaans, Engels, Duits en natuurlijk Frans goed van pas komt.
Men werkt er in equipe met een 10-15 man. Gezien de hospitaliers doorgaans dezelfde periode hun dienst doen ontmoet men ook dezelfde collegas uit diverse landen waarmee een broederlijke kameraadschap gegroeid is in al die jaren. Onder mijn collegas ontmoet ik een Engelse universiteitsprof, een Oostenrijkse koster-organist, een ziekenhuisapotheker uit Parijs, tot voor enkele jaren een dynamietfabrikant voor de industrie uit Amerika, een Franse wijnboer, een Italiaanse jurist en een verzekeringsmakelaar, een Nederlandse bediende, een Spaanse Cosmeticafabrikant .
Deze jaarlijkse ontmoeting en werkperiode in dienst van de H.Maagd als onze patronne en van de bedevaarders die met hun ziekte, hun kommer of zorgen op bedevaart komen is voor mij mijn tofste vakantie, soms fysisch en psychisch zwaar maar onbetaalbaar deugddoend.
In deze tijd van allerhande slecht nieuws met geweld, porno en sexuële mishandelingen, corruptie en gestolen luxe, sensuele bevrediging en ontevredenheid voel ik mij als in een moddertherapie, geestelijk relaxerend.
Maria vroeg aan Bernadette in de modder te krabben om er een verfrissende bron te ontdekken.
Aan die bron die in de Grot nog steeds vloeit bid ik voor hen die de ware Bron van het Leven niet vinden.
Op TV inDuizend zonnen en garnalen en in De Standaard van redactrice Veerle Beel verscheen een reportage over de ambulancetrein die van uit Turnhout waarmee bedlegerige zieken voor de laatste keer naar Lourdes konden reizen.
De beschrijving en beelden wekten bij mij, sedert meer dan dertig jaar Lourdesbrancardier, mooie herinneringen op over de energie die wij staken in het laden van het materiaal en zieken, het opmaken van de slaapplaatsen, de bediening van spijs en drank op de trein, de verzorging met de nostalgie van de charme van een nachtrit, het slapen in de netten en de uren kamaraadschappelijke babbels.
Reeds vele jaren trekken wij met de TGV van uit Tourcoing naar Lourdes. Comfortabel voor gezonden en zittende zieken, zwaar beldlegerige zieken noodgedwongen thuis latend, misschien zelfs hen overlatend aan de schaars geworden bedevaarten die nog de ouderwetse nachttrein met ambulancewagen konden gebruiken.
Als ondervoorzitter bij de Belgische Hospitaliteit die de ziekenbedevaarten in het land groepeert ken ik de problematiek van de bedevaarttreinen, bijzonder deze voor de zieken. Het is er een van modernisatie bij de Franse spoorwegen, van commerciële berekening, van timing in het steeds toenemend treinverkeer en de beperkte uren op een dag, van soms schandelijke prijzen die gehanteerd worden voor het passeren van treinen over landgrenzen in de Europese unie, van geld en ook wat van gebrek aan flexibiliteit bij de vele bedevaartorganisaties in ons land.
Met onze organisaties trachten wij er iets aan te doen: mentaliteitsverandering, samenwerking en samen reizen, besprekingen met de Franse en Belgische spoorwegen, met politiekers en het
onderling verhuren van kits om in de TGV toch nog zoveel mogelijk ligplaatsen te kunnen installeren.
De tijd van toen is weg. Wij kunnen er alleen maar aan terugdenken met heimwee en zoeken naar alternatieve oplossingen.
Van 11 tot 16 mei waren wij in Lourdes met de zieken van Vlaanderens Bedevaarten. Canvas was er ook die op 16 mei een reportage bracht met enkele getuigenissen.
Ik heb het niet over mijn favoriete programma op zondagmorgen dat, indien mogelijk, ik niet zal missen. Het is informatief over de laatste politieke, sociale en economische problematiek en het is ook entertainment om te zien hoe politiekers communiceren, goed praten of bekvechten.
Maar ik heb het over de zevende dag als een sabbatdag of rustdag ,als de dag van God.
God werkte gedurende zes dagen aan zijn schepping en de zevende dag rustte Hij. Het kan een verhaal zijn maar het is ook een natuurwet dat de boog niet altijd mag gespannen zijn. Demens mag geen slaaf zijn van zijn werk, van zijn bezigheden, van zijn hebberigheid.
Wij zien hoe mensen hun zondag gebruiken om allerlei karweien uit te voeren of om hun huis te bouwen. Misschien zijn de zes weekdagen te kort omdat men teveel hooi op zijn vork wil nemen, omdat de levensstandaard het niet toelaat om maar gedurende zes dagen al het nodige te rooien in zijn gezin, ook al voorziet de arbeidsreglementering een vijfdagenweek.
Onze economische reglementering heeft al voorzien in een behoeftebevrediging voor de toeristische sector, de levensnoodzakelijke sector, de ontspanningssector. Mensen die daarin werken krijgen wel een vervangingsdag, maar is dit evenwaardig als een zondag ?
De paarse regering denkt dat zij door meer koopdagen nog meer consumptie en meer jobs zal scheppen terwijl dit voor de bedrijfsleiders minder winst en voor de werknemers meer stress zal teweeg brengen. Of beogen zij nog meer consumptiedrang om nog meer prestatiebehoeften te creëren ? Toch brengt een bijkomende koopdag geen méérverkoop bij. Wat men op zondag koopt zal men niet de maandag kopen. Alleen brengt het méérkosten bij voor de handelaar.
Wij zien dat de betrokkenen, nl. de zelfstandigen geen vragende partij zijn. Destijds in mijn "middenstandsperiode" als secretaris van de middenstand op mijn gemeente propageerden wij voor onze winkeliers die 's middags geen kans hadden om eens rustig te middagmalen een middagsluiting. Wij deden dit met affichettes met de slogan Van 12 tot 1 - eet iedereen. Later volgde dan met een nationale actie van het NCMV voor een sluitingsdag per week. Nu zouden de paarsen dit willen terugschroeven ?
Voor onzechristelijke voorouders was en is nu nog voor joden de dag van God, een heilige dag. Op zondag trok men zijn beste pak aan, men ging naar de kerk, de duivenliefhebbers naar de vroegmis en de boeren naar de hoogmis. Het uitgaansleven beperkte zich meestal tot de zondag.
Niet dat wij willen terugkeren naar den ouden tijd maar wel de waarden vandiegoede ouden tijd niet willen ontwaarderen.
Het is dan ook goed dat de Belgische Bisschoppen méér van zich laten horen en in deze ons wijzen op de waarde van een zevende rustdag tegenover de drang van de paarse regering naar laïcisering, vergetend dat er naast de Goddelijke en kerkelijke wetten er nog gelijklopende natuurwetten zijn.
Mijn kleindochter Annelien deed haar Eerste Communie. Tijdens de mis was er een mooie lezing met als onderwerp:
De Stamboom
Als je een oom zou vragen: Hé boom, sta jij nou alleen ? Dan zou hij, denk ik, zeggen: Geef mij maar een boompje om me heen. Zou je aan je vader vragen: Hé vader, sta je nou alleen ? Dan zou hij, denk ik, zeggen: Geef mij maar mensen om me heen.
Als je aan een boom zou vragen: Aan wie geef jij het leven door ? Dan zou hij, denk ik, zeggen: Daar heb ik mijn takken voor. Zou je aan je moeder vragen: Aan wie geef jij het leven door ? Dan zou ze , denk ik, zeggen: Ja kijk, daar heb ik jou nu voor.
Als je aan een boom zou vragen: Jouw leven, waar komt dat vandaan ? dan zou hij, denk ik, zeggen: Mijn wortels voeren water aan.
Zou je aan je oma vragen: Jou leven van wara komt het vandaan ? dan zou ze, denk ik, zeggen: van oma's die niet meer bestaan.
Dus bomen zijn als mensen: geen van de twee staat graag alleen. In kinderen en takken zo groeit het leven om je heen. Jij, je vader en je moeder, dat is een soort van levensboom, die tak een eindje verder, dat is een tante of een oom.
En God, de vader van ons allen, van alle mensen, groot en klein. Ja kijk, je zal het wel weten, Hij zal jsteeds de wortel zijn.
Zoals ieder jaar op de tweede zondag van mei nam ik te voet deel aan debedevaart naar Dadizele (12km).
Het was dit jaar even raden over de organisatie. Een aankondiging als naar gewoonte in het parochieblad vond ik niet, anderzijds werd een bedevaart gepubliceerdvan de St.-Godelieveparochie met vertrek op hetzelfde uur en de mis om 10u. in plaats van normaal om 9u.
Wat was dat nu ?
Toch maar te 6u30 opgetrokken. Het bleek dat de St.Godelieve parochie een aparte groep vormde met een ander traject en een mis om 10u. Waarom deze versnippering en apartheiden een oude traditie over boord gooien met veronachtzaming van het vrijwilligerswerk sedert jaren van organisator Jacques Vanrobaeys. Foei,het was een enige gelegenheid geweest om de groep wat grote te maken.
Met ons 55tal waren er toch niet minder deelnemers dan anders.Wellicht was ik de oudste deelnemer. Vóór mij liep een jongen van ongeveer 12 jaar in gezelschap van zijn ouders (mooi zo, jong geleerd !), en een paar stoere dertigers sloten de groep.
Een lichte regen onderweg belette de intieme sfeer niet bij het bidden van de rozenkrans rond de blijde mysteries. De paternoster in de morgenstilte door mevr. Hilda Cauwelier voorgebeden in de micro-wagen deed wellicht hier en daar een slaper omkerenin zijn bed.
Bij het mysterie van de geboorte deden de lentetuintjes en het jeugdige groen langs de weg mij denken aan het nieuwe en vernieuwde leven en in dankbaarheid bidden voor de groei en bloei in mijn leven, voor de vruchten der aarde en zijn bewoners, evenzo van mijn doen en laten.
Bij het mysterie van de kroning van Maria in de hemel kwam de basiliek van Dadizele in zicht. Onze Lieve Vrouw van Dadizele ben ik genegen of zij mij ? Wellicht heeft zij voor mij in de hemel reeds herhaaldelijk geholpen. O.L.Vrouw van Dadizele leidde mij naar Lourdes. In Dadizele of te Lourdes of in gelijk welk bedevaartsoord is het toch dezelfde Maria.
De Eucharistieviering om 10 u. werd prachtig opgeluisterd door het Koninklijk St.-Jozefskoor.Prochieassistente Olga Vanoverschelde hield een zinvolle homilie over het thema "De goede herder" n.a.v. roepingenzondag. Ook wij zijn geroepen om als de goede herder ons leven te geven in dienstbaarheid aan de "zwarte schapen" en zoals Maria te zorgen voor geborgenheid en ontvankelijkheid in onze omgeving.
Afkomstig van de buurgemeente Geluwe trokken wij reeds van jongs af en regelmatig naar Dadizele zoals met de jaarlijkse meibedevaart, van 8 tot 17 september elke morgen per fiets naar de noveenmis, met school of jeugdbeweging of .. zo maar met de buren of de vrienden wanneer iemand zwaar ziek of in stervensnood was te zijner intentie zoals zij dit, bijna 60 jaar geleden met een groep van 75, voor mij deden.
Eénmaal ben ik culinair beloond geweest. Het was als 11-12jarige op terugtocht van een bedevaart met de school. In de graskant zag ik een paar konijnenpoten liggen. Ik dacht dat het een goed projectiel zou zijn om te werpen naar een of ander kop in de rij jongens voor mij. En wat gebeurde er ? Aan de poten hing er een geslacht konijn in papier gewikkeld. Iemand had dit konijn verloren. Ik heb de poten met het konijn maar niet weggeworpen maar mee naar huis genomen als trofee van mijn bedevaart.
Gestoofd met pruimen in bruin bier op moeders wijze heeft het hemels gesmaakt.
Men zegt dat je niet mag bidden voor materiële gunsten, maar als deze voor je voeten liggen mag je ze ook niet wegschoppen en alleen maar Onze Lieve Vrouwke danken.
We zijn reeds bijna een week in mei, de blijde mei. De merel fluit in t woud, dat hoorden wij nabij mijn chalet in de Ardennen, ook in mijn tuin waar de aardappelen hun kop en schouder opsteken uit de grond en de kervel, ajuinen, spinazie en erwten mijn grond groen doen kleuren.
De sla is aan het kroppen en ik smul reeds enkele dagen van mijn radijsjes.
Mijn valies staat klaar om naar Lourdes te vertrekken met de ziekendienst van Vlaanderens Bedevaarten.
Ik moet nog wat tijd vinden om enkele fotos van Roeselaarse kapelletjes te nemen om de collectie van 23 Mariakapelletjes op de website van de Lourdesvrienden aan te vullen. Zie www.lourdesvrienden.be en http://www.pixagogo.be/5034125165
En morgen is het de meibedevaart te voet naar Dadizele, vertrek te 6u30.in eenfrisse morgen om fit te blijven zowel lichamelijk als geestelijk.
Wellicht heb je het niet opgemerkt in de Krant van West Vlaanderen: een klein artikel in een vierkantje tussen de commerciële reclames en zoekertjes met als titel Jawel,God is Liefde.
Iedere hoogdag met Kerstdag, Pasen, Sinksen, Half Oogst en Allerheiligen verschijnt er een merkwaardige tekst van een priester, mij bekend.
Geïnteresseerd ? Zoek dan maar tijdens de week met een hoogdag in het reclameblad.Ziehier de tekst.
JAWEL, GOD IS LIEFDE
Dat precies heeft paus Benedictus XVI uiteengezet in zijn encycliek Deus Caritas est, Gos is liefde. Niet dat hij over de miserie in de wereld heen kijkt: Dagelijks zijn wij er ons van bewust hoeveel lijden er is in de wereld door zowel materiële als geestelijke ellende onder vele vormen. En dit niettegenstaande de grote vooruitgang op wetenschappelijk en technisch gebied ( n30).
Naar aanleiding van de werelddag van de zieken op 11 februari heeft hij nog speciaal de aandacht gevraagd voor de psychisch zieken.
Toch herhaalt hij het woord van St.-Jan in zijn eerste brief: God is liefde. En wie in de liefde woont, woont in God en God woont in hem( 1Jo,4,16). Hij weet het: het woord liefde is vandaag een van de meest gebruikte en verkwanselde woorden geworden (n2). Een reden te meer om dit delicate onderwerp niet te ontwijken. Hij citeert uit het evangelie van St.-Jan: zozeer heeft God de wereld lief gehad dat hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat al wie in Hem gelooft het eeuwige leven zal hebben (Jo 3,16).
In Jezus is die liefde van God zichtbaar, tastbaar, ook als het lijden genadeloos toeslaat. Zelfs als Jezus van op het kruis roept: Mijn God, mijn God, waarom hebt Ge mij verlaten ? ( Mat 27,46). D e paus merkt op: God verhindert ons niet het uit te schreeuwen (n38) Maar hij vraagt ons tegelijk op te kijken naar het kruis waarin Hij zich wegschenkt om de mens te doen opstaan en te redden liefde in haar meest radicale vorm (n12).
Paulus had het al door in zijn brief aan de christenen van Efese: Christus heeft ons bemind en zich voor ons overgeleverd (Ef 5,2)
Precies dit mysterie vieren wij met asen: Jezus die voor ons gestorven is aan het kruis. Maar de Vader heeft hem bij de hand genomen en uit het graf doen opstaan: een teken van hoop en van liefde.
Nu verstaan we beter Pater damiaan die vanuit Molokaï schreef aan zijn broer: Zonder het H.sakrament zou een situatie als de mijne onhoudbaar zijn. Maar doordat ik Onze Lieve Heer aan mijn zijde heb, blijf ik altijd blij en tevreden. ZALIGE HOOGDAG
Negen maanden voor Kerstmis viert de Kerk de Boodschap aan Maria Het evangelie van St.Lucas is geen louter verhaal van de menswording van Jezus in de schoot van Maria. Het is het verhaal van een verschijning.De engel Gabriël verschijnt als Gods heilsbode aan Maria, een eenvoudig meisje.
God brengt zijn boodschappen niet over in paleizen of aan machtigen en rijken in alle luister en heerlijkheid. Het doet ons denken aan de verschijning te Lourdes van Maria aan Bernadette.
De boodschap is er één van een hoopvolle bevrijding uit een ellendige tijd. De boodschap van Lourdes is er ook een van bijbelse hoop op verlossing van genezing naar lichaam en ziel.
De engel Gabriël richt zich tot Maria met de woorden: Verheug U, vol van genade, de Heer is met U. Het is als een jubelkreet voor devervulling van een profetische belofte.
Tweeduizend jaar later klinken te Lourdes miljoenen echos van deze profetische begroeting in het Ave Maria.
Zoals in het Fiat van Maria met de woorden Mij geschiede naar uw Woord , leggen te Lourdes ook duizenden pelgrims hun levensopdracht in Gods handen.
Naar aanleiding van O.L.Vrouw boodschap organiseerden wij voor de zesde maal een bedevaart naar Oostakker. Momenteel zijn 65 deelnemers ingeschreven. Zie hieronder bij deze gelegenheid een gebed tot O.L.Vr. van Oostakker.
Gebed tot O. L Vrouw van Oostakker
Heilige Maagd, vergeet te midden van uw glorievolle dagen, het ongeluk op aarde niet, werp uw blik vol goedheid op hen die lijden, op hen die strijden tegen moeilijkheden, op hen die onophoudelijk enkel de bitterheid van dit leven smaken.
Heb medelijden met hen die elkaar beminnen en gescheiden werden.
Heb medelijden met de harten in eenzaamheid.
Heb medelijden met de wankelheid van ons geloof.
Heb medelijden met de voorwerpen van onze zoete liefde.
Heb medelijden met hen die wenen, met hen die bidden, met hen, die beven. Geef allen de ware hoop en de ware vrede. Amen.
t Is weer een tijdje geleden dat ik nog tijd had om over mijn tijdverdrijf te schrijven.
Dacht je dat ik na de drukte van de ledenwerving en trekking bij de Vrienden van Lourdes in slaap gevallen was ?
Nee hoor. Bij mijn telefoon ligt de lijst met inschrijvingen voor onze jaarlijkse bedevaart naar Oostakker op 30 maart.
Ook zijn er de inschrijvingen van de winnaars van een Lourdesbeurs voor een of andere bedevaart in dit seizoen.
Op 26 maart houdt de Belgische Hospitaliteit die 17 ziekenbedevaarten organiseert zijn jaarlijkse Algemene Vergadering en moet het tweetalige Contactblad klaar zijn.
Met het oog op de tweejaarlijkse bijeenkomst van de besturen in oktober,ben ik bezig ,in opdracht van het Diocesaan Comité van de Vrienden van Lourdes , een handleiding te schrijven voor een goed functioneren van een plaatselijk bestuur.
En ik vergeet dan nog onze HBK-Seniorenclub. Zo pas is het Seniorencontactblad de deur uit met een uitnodiging voor de Statutaire Algemene Vergadering op 27 maart en moet nog een bezoek aan het Tabaksmuseum te Wervik op 4 mei georganiseerd worden.
Dan komt in mei nog de bedevaart naar Lourdes met de zieken. Wij zien er naar uit en de inschrijvingenzijn al bezig.Er zijn habitués bij en weer enkele nieuwkomers met wie wij zullen kennismaken.
Enfin, we zijn in de week van het vrijwilligerswerk en er is protest in Brussel omdat de regering voor wat papieren rompslomp gezorgd heeft aan kleine verenigingen die hun leden willen verzekeren tegen mogelijke accidenten en hen nog wat werk bij geeft.
Je hebt zo soorten van vrijwilligerswerk. Pierke van de coiffeur werd in de catechismusles door zijn meester ondervraagt over de schepping van God en al zijn werken. Zegt de meester: God schiep de wereld in zeven dagen. Maar wat deed God de zevende dag ? Pierke peinsde dat hij zweette. Peins ne keer goed, zei de meester, Wat doet uw vader de zevende dag van de weke ?. Pierke die zijn vader aldikwijls ne keer had horen pruttelen dat hij zich door de pastoor had laten over klappen om in de kerk wat te helpen kreeg plots een gelukkige inval en riep triomfantelijk: Rondgaan met de schaal in de mis.
Ja, dat is ook een vorm van vrijwilligerswerk, onbetaald en wellicht onnodig om een ongevallenverzekering voor af te sluiten.
Vandaag loopt de waterzuchtige februari teneinde terwijl dat het vanavond vastenavond is.
Na vandaag zou er niet zoveel vet meer in de soep mogen zijn en zouden we af en toe eens mogen denken om onszelf te ontvetten.
In een vroeger blog-artikel schreef ik over die goeie ouderwetse pap dat oma voor de kleinkinderen bereid had en hoe lekker dat dit was. Op vraag van enkele lezers en gezien dit met deze vastentijd wel eens zou kunnen van pas komen, ziehier het recept.
Karnemelkpap
Haal bij de boer die nog boter karnt 2 liter verse karnemelk ( botermelk)voeg er 50 gr. bloem bij en breng dit op een goed vuur aan de kook met enkele appelschijven of rozijnen. Roer er een eierdooier en 100 gram suiker in. Het eiwit voeg je er bij nadat dit stijf geklopt is en nog eens flink roeren.
Wie de pap nog extra dik wil kan bij het koken er nog 75 gr. Havermout of rijst aan toevoegen. Maar dan zorgen dat die niet aanbrandt.
Ge moet nu ook niet overdrijven en alle bouillonblokjes, mergpijpen, koeienstaarten, varken-stongen en zwezerikken of vette darmen integraal van de menu schrappen, maar af en toe eens een gezondheidskuur kan voor sommige vette charels wel eens deugd doen.
Zo een exemplaar was Amedé van uit de vette os die om er wat te af te slanken naar een diëtiste ging. Als recept kreeg hij s nuchtens een klein sneetje brood met nieten er op; s noens een matig stukske vis of vlees ter grootte van vier vingers en een centuimeter dik, niet gebakken maar gekookt of geroosterd met groenten er bij. En s avonds een bord karnepap. Als troost mocht hij daarna nog een glas wijn drinken en om uit te zweten , zegde de diëtiste, nog een warm bad." Daarbij moest hij iedere week zijn gewicht optekenen en na vier weken terugkeren.
Na vier weken stond Amedée daar terug, twee kilo kwijt. En hoe was het vroeg de diëtiste. Tussen de twee, zei hij, mijn maag rammelde van de honger maar het slechtste was s avonds, k heb dat bad nooit kunnen uitdrinken.
Voor mij doet het woordje bende steeds denken aan mijn collegejaren. Toen was ik enkele jarenlid van een bende nl. De bende van Geluwe. Op het college noemden ze zo de groep Geluwnaren , met een tien- à twintigtal, die per fiets naar het college te Menenreden.Zij verzamelden aan de café De Leiestraat - mijn vaders ouderlijk huis waar hij wekelijks bij zijn zuster ging kaarten. Wij reden in ploeg om er al dan niet, en méér niet dan wel, op tijd aan te komen, soms met getoeter en gebel. Wellicht werd onze groep om die en andere redenen als een bende betiteld en werd onze bende door een surveillant in soutane achterna gereden om te controleren of deze bende het niet al te bont maakte.
Een sympathiek trio met Michiel Hendrickx, Jean Blaute en Wim Opbrouck vormen de bende van Wim. Zij zijn een bende collegiaal op weg, soms ondeugend dan weer ineen romantisch of ernstig moment. Zij trekkener op uit op zoek naar kennis en wetenschap en het ontdekken van de schone natuur. Gedurende enkele weken op vrijdagavond brengen zij op Canvas een mooi reisverhaal. Het gaat van uit Zeebrugge, naar Engeland, Schotland, Ierland, Portugal, Spanje, Frankrijk.
Vrijdag laatstleden na een oponthoud op de Tourmalet kwamen zij aan te Lourdes.
Ik was benieuwd hoe het bezoek aan dit Heiligdom zou weergegeven worden. Van de media zijn we gewoon dat ze over het fenomeen Lourdes slechts het excentrieke, het commerciële buiten het Heiligdom met zijn winkeltjes en cafeetjes geven ofergens een oud wijveke interpelleren, soms op een eerder spottende wijze.
Maar neen, chapeau ! Wij beleefden weer een beetje Lourdes. Wij zagen het trio in de kaarsjesprocessie, op de Esplanade, aan de Grot en bij de kaarsen nabij de baden. Hun interpellant die zij afwachtten aan het Gekroonde Beeld was onze vriend Pater Mark Kemseke die hen te woord stond. Er waren de intens biddende mensen aan de Grot, de brandende offerkaarsen van de bedevaartgroepen en de vele zieken. Op de vraag van Jean Blaute of de zieken nog naar Lourdes komen om te genezen verklaarde Pater Mark Kemseke dat er wel enkele zijn die met die gedachte komen maar dat de meeste zieken komen om sterkte te vragen om hun ziekte te dragen. Hij merkte op dat er naast de 67 door de Kerk miraculeus verklaarde genezen zieken er toch in al die jaren wel zes- à zevenduizend ziekendoor de geneesheren medisch onverklaarbaar genezen zijn.
Hoe kort dit oponthoud ook was, het gaf een sereen beeld en geen kitscherig gedoe zoals wij van sommige reporters soms ervaren.
Weg van Lourdes kwamen zij aan bij de mooie kathedraal van Saintes. In de kerk gaven zij een subliem zang en muziekoptreden, Jean Blaute met de guitaar en Wim Opbrouck met de accordeon, begeleid door het "Collegium Vocale" van de kathedraal. Zoals altijd een mooi slot van de uitzending.
Misschien zien wij volgende keer ook nog méér de mooie kathedraal ?
Als ik s morgens aan de ontbijttafel mijn laatste hap binnen heb doorloop ik even de krant:
de grote koppen over de bijzonderste artikels, de columns die mij aanspreken, meer en meer de overlijdensberichten of er geen bekende namen voorkomen ( bizarre bezigheid) en de reclameaanbiedingen met extraatjes ofgratis bonnen.
Het verzilveren van die bonnetjes of een reclamekoop is anderzijds niet zo rendabel. Soms moet ik ervoor wat uit mijn weg rijden of is het gekochte niet steeds al koek en ei. Maar het pleziert mij om van iets, hoe gering ook, te kunnen profiteren. Publiciteitsmensen weten dat ik daarin niet alleen ben.
Vandaag kan je bij Euro Millions146 miljoen rijker worden. Je hoeft alleen maar de juiste zeven cijfers in volgorde aan te kruisen maar die kans is slechts één op miljoenen en miljoenen mogelijkheden. Dát zie ik niet zitten.
De kans krijgen om er eens van te profiteren een reis naar Lourdes te ondernemen kan nu nog.
Je hoeft geen cijfercombinatie te raden, geen bonnetje te knippen, zelfs je niet te verplaatsen.
Dezer dagen komen de laatste lidkaarten binnen van de Vrienden van Lourdes.
De drieduizend worden bereikt en er komen er nog méér. Onder die lidkaarten worden op 12 februari minimum 35 Lourdesbeurzen ter waarde van 400 euro uitgeloot. Dit is één kans op min dan honderd !
Vrienden van Lourdes uit Roeselare en verre omstreken, het is nu de tijd om uw kans te grijpen. Per 4 euro dat je stort op de rekening 880-4652731-76 van de Vrienden van Lourdes kan je deelnemen en misschien wel winnen. En heb je gewonnen zonder dat die beurs zelf gebruikt, kan je een familielid, vriend of onfortuinlijke kenniser mee plezieren.
Profiteer er van en zie onze website www.lourdesvrienden.be
Het kerststalletje met de herders en de drie koningen gaat weer voor een jaar op zolder en straks ga ik met de lege flessen naar de container. Zondag hebben we nog late nieuwjaarders aan tafel die de restanten van vorige menus die op asiel in de diepvries lagen zullen voorgeschoteld krijgen.
De dagen beginnen weer normaal te lopen. Het grote werk om Kerst- en Nieuwjaarswensen te zenden is voorbij. De lading enveloppen die de postbode binnenwerpt geraakt zeer uitgedund op enkele laatkomers na. We kunnen nu beter deze zien met een ruitje waarvan we al op voorhand weten dat ze onze geldbeugel plunderen die met al die nieuwjaarscadeautjes zo uitgedund is.
Met de E-kaarten die per computer verstuurd worden en waaraan ik mij ook bezondigd heb zou je denken dat de briefdragers of draagsters er niet meer krom van lopen nochtans is het ver over de middag als hij bij ons arriveert.
Zouden er toch nog mensen zijn die een fles staan hebben met nog een druppel er in of is moeten ze nu zo sleuren aan de soldenreclames ?
Het verenigingsleven begint weer op zijn toeren te draaien.
Vandaag gaat het krantje van de seniorenclub naar de post met een uitnodiging voor onze 6e kegeldag in Antwerpen en een leuk verslag over onze quiznamiddag van november, morgen is er een nieuwjaarsbijeenkomst van het Diocesaan Comité, overmorgen Bureau van de seniorenclub in Turnhout en over-overmorgen Raad van de Belgische Hospitaliteit te Brussel.
Leve het seniorenticket van de Belgische Spoorwegen !
Met een nieuwjaarsbrief heb ik de 75 ijveraars van de Vrienden van Lourdes aangepord om tegen het eind van de maand hun verkochte lidkaarten binnen te brengen. De trekking van de Lourdesbeurzen op 12 februari is geregeld waarbij naast een optreden van het zangkoor uit Ardooie een Lourdesquiz voorzien wordt. Affiches zijn verspreid en de lokale pers ingelicht.
We zijn blij dat we nog leven en vooral gezond leven. Er wordt zoveel gezondheid gewenst en op de gezondheid geklonken in die dagen. Meer en meer echter in onze omgeving moeten wij wensen met een goe beternisse!.
De Gust ging in de kliniek zijn cafémaat bezoeken om te nieuwjaren en vroeg naar de staat van de laatste doktersconsultatie. Och, zei Kamiel, t is het een het ander. Er zitten stenen in mijn nieren, te veel kalk in mijn bloed en water in mijn knieën. Wat moeten ze daarmee doen ?. Dat is niet moeilijk, antwoordde Kamiel, dat ze er beetje cement bij doen om er uw duivenkot mee te metsen.
Vóór Kestmis kreeg ik van de postbode onverwacht een pakje toegezonden. Het was een mooi verzenboek vande overleden Aimé Verthriest met de veelzeggende titel Dit is mijn afscheid niet. Wellicht werd het mij toegestuurd uit een onvermoede genegenheid als metgezel op Lourdesbedevaart.
Vandaag zijn wij Oudejaar en in dit verzenboek lees ik volgend gedicht:
Oudejaar.
Ik wilde lui zijn
op vandaag en t oude
jaar wat rekken.
Misschien dat ik daarom
ben opgestaan, zo vroeg,
om zalig niets te doen
dan ogen toe
en paternosters kralen.
Het ging zo haastig
vlug, van goed en minder:
uren, ongeremd de dagen,
nachten, weken, maanden:
een jaar is om, de tijd
verleden en handenvol:
gevoelens, hoop, verlangen,
wensgebeden.
Vandaag, één dag nog rest:
ik bid U wel veel mooie
nieuwe dagen:
kijk Nieuwjaar wenkt:
straks
nieuw: de Lente
Zomer,
Herfst en
Winter
In December.
Morgen gaat 2005 voorbij. Mensen hebben de tijd gemaakt enin minuten, uren, dagen, maanden, jaren verdeeld alsof men die wou klasseren. Om het te vergeten ? Of om die voor de geschiedenis te bewaren ?
Een verleden tijd is geen afscheid: In het verleden ligt het heden, in het nu wat komen zal.
Eigenlijk nemen wij dus geen afscheid van het verlopen jaar. Onze ervaringen, belevenissen, het goede en minder goede van het jaar zal nog nawerken, zal er nog zijn.
Afscheid nemen is er niet meer zijn. Dit "zijn" kan bestaan in tijd, ruimte en gedachten. Het is er steeds in afwezigheid van het "niet-zijn". Als gelovige geloven wij in een absolute zijn, een eeuwig zijn, weg van alle leegte, alle gemis, alle niet-zijn. Het niet-zijn dat het negatieve is in ons bestaan: het kwade, slechte, lelijke, ongezonde. Wij geloven dat de dood niet verdwijnt in het niet-zijn, daarom willen wij dat de doden blijven leven. Van een afgestorvene nemen wij geen afscheid.
Aimé was in mei laatstleden nog met ons op bedevaart naar Lourdes. Hij is overleden in het U.Z.te Gent op 16 november. De begrafenismis ging door in de kapel van het U.Z. in alle intimiteit. Zijn lichaam werd ter beschikking gesteld van de wetenschap . Hij wou het afstaan voor het goede doel.
In het voorwoord schreef zijn familie: Vake heeft vroeger in zijn actieve periode nooit de tijd gevonden om gedichten te schrijven. De poëzie stond zelfs een eindje van zijn dagelijks werk verwijderd. Maar toen zijn ziekte zijn toekomst bepaalde, wilde hij met deze woorden en gedachten verder leven. Hij die zovele huizen heeft gebouwd voor anderen, wilde zelf in deze woorden thuis zijn en wonen. Ze zijn zo breed als zijn hart en zo wijd als zijn ziel. In de ruimte van zijn woorden ontmoeten wij een lieve goede mens die met een diep gevoel zijn boodschap uitspreekt.
De opbrengst van het boek, gespijsd door vrijwillige bijdragen, gaat naarde VZW A.L.S die hij omwille van de steun en de hulp bij zijn ziekte diep genegen was.
Ook wij mochten te Lourdes die goedheid in die prachtmens ervaren en was hij weer een getuigenis welke prachtmensen wij ontmoeten onder de zieken die met ons op bedevaart zijn.
Ik meende dat dit heengaan van Aimé niet onopgemerkt mocht blijven en stuurde per mail een herinneringstekst naar onze mensen van de bedevaartziekendienst met een gedicht hoe Aimé de nabijheid van een ziekengeleiding te Lourdes ervaren had..
Een verpleger antwoordde mij op ludieke wijze:
Bedankt voor al het Lourdesnieuws dat je mij regelmatig toestuurt. Ja..., ik moet zeggen meestal is het wel ergens slecht nieuws; maar goed ik ben toch blij om het te vernemen.
Hopelijk zien we elkaar in goede gezondheid terug ergens in Lourdes. En als we toevallig minder gezond zouden zijn, wat natuurlijk bijna onmogelijk is, kunnen we nog altijd rekenen op het wonder vanLourdes hé.
Na al hetgeen jullie beiden reeds voor en omwille van Lourdes gedaan hebben, zou dat van nu af wel eens mogen he....? (hahaha).
Het ga jullie goed en hopelijk tot algauw!
Zo zie je maar. Door deze nieuwe sociale sofware via internet, e-post en het bloggen blijven mensen niet zo afgescheiden maar meer verbonden. Verbondenheid, dit is geen afscheid.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
.jpg)
