Een echte rustdag vandaag, aangezien er volgens ons hier geen bal te zien is worden er geen plannen gemaakt. We zien het ook niet zitten om een toer met de motor te gaan rijden dus zitten we hier te zitten. Maar een hele dag zitten kan ik echt niet volhouden, na de middag begin ik aan een wandeling van een kilometer of vijf in de hoop iets tegen te komen dat de moeite waard is om te bezichtigen. Helaas verloren moeite, ik heb met de moed der wanhoop een paar foto’s getrokken die eigenlijk niet de moeite waard zijn om op de blog te zetten. Een kerk, een soort bazaar met heel veel rommel in openlucht en een monument waar ik geen bal van snap. Maar het is wat het is en het kan nu eenmaal niet dat elke dag een topdag is.

Het avondeten is prima, een glaasje wijn en een koffie met een sigaar, ja ja hier mag nog gerookt worden in een restaurant en vroeg naar de kamer. Over het hotel zijn er absoluut geen klachten, een goed bed en s' nachts absolute stilte.

Na het avondeten praten we nog wat met de dame aan de receptie die hier woont. Ze is het absoluut niet met ons eens dat er hier niets te beleven is, ze verdedigt vurig haar stad maar kan ons toch niet overtuigen. We bespreken de rit van morgen met haar en ze beweert dat het een heel mooie rit zal zijn. We komen dan in de buurt van de kust en rijden langs de grens van Albanië door de bergen naar het zuiden van Montenegro.

We overnachten in Cetinje. Het wordt een rit van 190 km.

Na een zeer matig ontbijt, het brood was werkelijk niet te vreten zijn we goed op tijd vertrokken. We rijden vandaag weer heel de dag door de bergen, nog steeds zien we regelmatig rookpluimen van de bosbranden hoog op de bergtoppen. Als we Niksic uit zijn komen we op een mooie brede slingerende weg we met plezier nog eens kunnen gassen. Gelukkig worden we goed op tijd gewaarschuwd door tegenliggers dat we naar een snelheidscontrole aan het rijden zijn. We passeren de controle met een snelheid van de toegestane 60 km per uur en gedragen ons als twee communicantjes tot we uit het zicht van de politie zijn.

Als we een bord tegenkomen dat naar een toeristische attractie verwijst verlaten we onze route en volgen we de pijlen over een mooie weg door de bergen. De attractie zou een klooster moeten zijn maar blijkt een kerkje te zijn dat enkel te bereiken is door een fikse wandeling bergop vanaf een parking. De Kees heeft het al direct bekeken en past hiervoor, Theo gaat verder om er toch een paar foto’s te nemen. Eigenlijk was het allemaal en beetje verloren moeite. Na het bezoek blijven we in een prachtig landschap rijden.

Theo heeft echter vandaag zijn dipje, zeg maar dip hij is moe en ziet het niet zitten om de ganse dag door de bergen te rijden. Tijdens de lunch beslissen we dan ook om de route te veranderen en een kortere weg naar de kust te nemen. Met veel moeite forceert Theo een lach voor de foto, na een bord afschuwelijke vissoep zijn we weer weg.

We willen vandaag het schiereiland Sveti Stefan bezoeken dat aan de Adriatische zee ligt. Het is er druk, je moet betalen om op het schiereiland te komen en er is geen verkeer toegelaten. De temperatuur aan zee is dertig graden, we gaan dan ook die wandeling naar het schiereiland niet doen. Het stikt hier van de rijke Russen en ander volk dat meer geld heeft dan de gemiddelde mens. We hebben het dan hier ook redelijk snel gezien.

We rijden rechtstreeks naar Cetinje, de vroegere hoofdstad van Montenegro. Als we eraan komen valt het ook hier weer enorm tegen. Ik kom in een middeleeuwse kamer terecht en de ontvangst is alles behalve prettig. Theo moet douchen met koud water maar heeft tenminste een douche en wc op zijn kamer. Ik moet mijn plan trekken met en douche en een wc op de gang, we beginnen Montenegro min of meer te verafschuwen.
Gelukkig maakt de avondmaaltijd en wandeling veel goed. We komen op een gezellig plein, we strijken neer op een terras van een restaurant en hebben voor de eerste keer een ober die fatsoenlijk Engels spreekt, waar we een aangenaam gesprek mee hebben gehad voornamelijk over Montenegro. We komen dan ook tot het besluit dat we deze landen niet te gemakkelijk moeten veroordelen met onze vooroordelen.

Morgen een zware rit van 265 km met vier cols. We rijden naar Bosnie Herzegovina en overnachten in Mostar, een stad die veel geleden heeft met de oorlog.

Goed geslapen, aangezien er geen ontbijt geserveerd wordt zitten we al vroeg op de motor. Het is heel de dag klimmen en dalen, zodra we Cetinje uit zijn gaat het dan ook via diverse haarspeldbochten de hoogte in. Echter niet voor lang, na een half uurtje rijden komen we bij wagen werken aan en wordt de weg verspert door een vrachtwagen die dwars over de weg staat. Er is geen doorkomen aan, na wat informatie te hebben genomen komen we te weten dat de weg om 10 u opengesteld wordt. De weg is pal voor een café afgesloten, we nemen dan hier ook het ontbijt.

Om precies 10 u wordt de weg opengesteld en beginnen we terug aan een fantastische rit. Af en toe heel technisch veel haarspeldbochten en fantastische vergezichten. Als we langs het Lovensh natuurpark rijden zijn we beneden ons de baai van Kotor liggen, vanaf hier een heel mooi zicht. Ook hier rookpluimen in de bergen van de branden die er nog steeds zijn. Na 25 haarspeldbochten komen we Kotor aan. Het val door de drukte wat tegen, het is één lange file van auto’ en bussen die zich door het stadje wringt. Weinig of geen parking, zelfs voor een motor is het een probleem om te parkeren. Het is ondertussen 33 graden en we maken dat we hier wegkomen. Een paar km voorbij Kotor vinden we een weggetje langs het meer waar we wat foto’s nemen met Kotor op de achtergrond. We stoppen bij een restaurantje voor de soep maar zijn te vroeg, we moeten nog minstens een half uur geduld hebben en dat hebben we niet.

We rijden nog een half uur over een drukke weg langs het meer voordat we terug de bergen in gaan om naar Bosnië-Herzegovina te rijden. Het verkeer wordt een pak minder, en we kunnen eindelijk een beetje tempo aanhouden. Als we bijna bij de grens zijn stoppen we aan een restaurantje voor onze soep, ook hier serveren ze geen soep, ze serveren zelfs niets meer. We naderen de grens, rijden voorbij de file die staat te wachten en zetten onze motor vlakbij het grenskantoor om daar onze papieren af te geven. Er zijn geen problemen toch duurt het meer dan een uur voordat we de grens over zijn. Een Italiaan met een Yamaha die zo dom is om met een copy van zijn verzekeringsbewijs te rond te rijden heeft iets meer problemen dan wij. Het is 14u als we eindelijk aan de soep zitten, na de soep rijden we dan ook het snot voor onze ogen om op een redelijk uur in Mostar te zijn.

Rond 17 u komen we in Mostar aan. Mostar heeft een heel gezellig oud stadsgedeelte waar niet veel meer te zien is ven de oorlog die zich hier heeft afgespeeld. Na het bezoek aan de oude stad praten we nog even na op het dakterras van ons hotel. Om 21 u is het hier pikkedonker en tijd om in bed te kruipen.

Morgen naar Banja Luka een rit van 240 km door Bosnië-Herzegovina.

Slecht geslapen, het is bloedheet maar heel de nacht de airco aanlaten is ook niet bepaald de beste oplossing. Na het ontbijt blijven we dan ook niet lang hangen, dit komt ook wel omdat we weer een chronisch gebrek aan sigaren hebben. Bij het vertrek is het weeral 28 graden

Theo heeft nog iets gevonden dat we eerst gaan bezoeken, namelijk het Dervish House een nationaal monument uit de vijftiende eeuw. (Tekija Blagaj)Zeer interessant om dit eens te googelen. Het is prachtig gelegen in de bergen en omringt door watervalletjes.
Na het bezoek gaan we tanken en rijden maar, bochtige wegen met een goed wegdek, het eerste deel zeer druk verkeer van vrachtwagens en bussen. Tot aan de soeppauze is het werkelijk werken op de motor en voeren we de ene passeerbeweging na de andere uit. De soep eten we in het gezelschap van een paar schapen die niet veel meer te klagen hebben ze hangen namelijk boven een spit te rollen wat er voor mij niet direct tamelijk fris uitziet. Geen voedselinspectie in Bosnië en Herzegovina.

Na de soeppauze splits de weg zich, links naar Banja Luca en rechts Sarajevo waar het meeste verkeer naar toe gaat. Vanaf hier kunnen we af en toe een foto nemen van het mooie landschap waar we heel de dag doorrijden. Veel tijd hebben we hier niet voor want de gemiddelde snelheid door de bergen valt toch wel wat tegen.

Een twintigtal km voor Banja Luka staat er een bord dat verwijst naar de bron en watervallen van de Vrbas een rivier die we de hele dag hebben gevolgd. Aangezien we redelijk op tijd zijn rijden we ernaartoe, en gelukkig maar het is was zeer de moeite. Er staat een watermolentje dat nog in bedrijf is. Er wordt graan gemalen waarmee ter plaatse een soort oliebollen worden gebakken. Theo wil er een paar kopen maar we komen absoluut niet te weten wat ze kosten. Hij geeft anderhalve euro aan het oude vrouwtje en krijgt een zak met tien van die grote vettige bollen en een potje met kaas die een zeer scherpe smaak heeft. De bedoeling is dat de kaas op een bol wordt gesmeerd en dan hap hap. Er was er één over. Ik heb er een hilarisch filmpje van maar moet nog met Theo onderhandelen of ik het op fb mag zetten.

Rond halfvijf zijn we in het hotel, en kunne we aan het dagelijkse ritueel beginnen. Bezwete kleren wassen, douchen, sigaren zoeken die er niet zijn zeer goed eten en een lekkere pint drinken en hopen dat we een goede nachtrust gaan hebben.

Morgen rijden we 320 km door Kroatië om te overnachten in Maribor de tweede grootste stad na Ljubjana in Slovenië.

Redelijk geslapen, Theo iets minder wakker geworden van de douche op de kamer naast hem. Ik weet zeker dat dat vroeg was want ik sliep daar en stond om 05u30 onder de douche. Gisterenavond is het niet gelukt om sigaren te kopen. Je zou dan denken we geven het op, in dit land zijn geen sigaren te vinden. Wie Theo echter een beetje kent zal weten dat hij redelijk koppig kan zijn en bij bepaalde zaken zich moeilijk wil neerleggen. Hij heeft dan ook heel het internet afgezocht om adressen te vinden waar ze sigaren verkopen. En jawel, hij heeft twee adressen gevonden in Zagreb, ik kan het moeilijk geloven maar als we vertrekken laat ik de gps een route berekenen die ons naar één van de adressen brengt.

Het is weer een strakke blauwe lucht en een temperatuur van 28 graden als we vertrekken. De temperatuur zal in de loop van de dag oplopen tot 35 graden. Weer kleren wassen vanavond, ik heb voldoende ondergoed bij om één keer in de week te wassen, met deze temperaturen ben je echter verplicht om elke dag te wassen. Indien je de ongewassen kleren in een snikhete koffer van je motor steekt is de stank na een dag niet meer te verdragen. Een gouden raad als je met een motor een week of drie op pad gaat, neem zo weinig mogelijk keren mee, je moet elke dag in en uitpakken en als het wat te warm wordt ben je toch verplicht om elke dag je kleren te wassen.
Na een twintigtal km steken we vlot de grens over en rijden op een bijna lege autostrade Kroatië binnen, we beginnen stilletjes aan naar het westen te komen dus tol betalen, duurdere benzine, dure koffie en slechte soep waterachtige soep.

Na 160 km rijden we Zagreb binnen, natuurlijk ligt de winkel die we moeten hebben midden in het centrum van Zagreb dat de hoofdstad van Kroatië is en een vrij grote stad. Als we op het adres aankomen blijkt er niets meer over te zijn van een winkel het is een leeg onderkomen pand zoals je op de foto kunt zien. Theo weet van geen opgeven, we wandelen een winkelstraat in en vinden een kiosk waar ze een paar doosjes sigaartjes met filter hebben niet direct onze eerste keus maar we hebben dan toch iets. Ook dit gaat niet door, er worden geen euro’s aanvaard en ook met een creditcard kunnen we niet betalen. Nog geeft Theo het niet op, we rijden vijf km verder de stad in naar zijn volgende adres dat hij van het internet heeft gehaald. Het is vijfendertig graden, we rijden zwetend van stop licht naar stop licht, Zagreb is trouwens een mooie open stad met verschillende prachtige gebouwen en parken. Als we op het adres aankomen blijkt er geen sigarenwinkel meer te zijn maar worden er schoenen verkocht. Door het drukke verkeer kan ik echter geen foto maken.

Door alle ergernis vergeten we om een soepje te nemen in Zagreb, we maken dat we zo snel mogelijk terug op de autostrade zitten en nemen bij het eerstvolgende restaurant aan de snelweg de slechtste soep die we ooit gegeten hebben. Twee koffies zes euro a.u.b. Nog zeventig km naar Maribor, ook de grens naar Slovenië gaat zeer vlot maar door zeer grote wegenwerken die hier aan de gang zijn sukkelen we in een file. Als we Maribor binnen rijden is het leed nog niet geleden ook hier wegenwerken en omleidingen om 16u30 zijn we eindelijk in het City Centrum hotel.

Theo heeft weer een adres gevonden waar we te voet naar toe kunnen, het is een megagroot winkelcentrum waar we met veel geluk een paar doosjes kleine niet al te beste sigaartjes hebben kunnen kopen. Eten, koffietje drinken sigaartje roken en een pintje drinken, zo is deze avond ook weer voorbijgevlogen. Als ik morgen op tijd wakker ben wil ik hier nog een wandeling maken. Het hotel staat aan de rivier Drava in een mooie omgeving.

Morgen rijden we naar Oostenrijk een rit van 250 km naar Sankt Lorenzen. We vertikken om een vignet in Oostenrijk te kopen en rijden dan ook niet over de autostrade.

Heerlijk geslapen, geen ochtendwandeling, ontbijt op het dakterras van het hotel en na het ontbijt lekker luieren is heerlijke ligzetels met een cappuccino en sigaren. Als dat geen vakantie is. 250 km door Slovenië en Oostenrijk wie maalt er om we zullen wel zien wanneer we aankomen. We nemen koffie en fruitsap zoveel we willen en blijven tot 9u30 op het terras genieten. Stilletjes aan is het dan toch tijd om op te gaan vertrekken. Eer we ingepakt hebben en betaald is het over tien uur. We rijden met stralend weer door het mooie Slovenië, fantastische stuurwegen waar elke motorrijder va kan genieten. We zitten zo goed in ons ritme van bochten pakken dat er van foto’s maken niet veel in huis komt. Jammer voor de blog, maar het zwaarte punt ligt vandaag bij het pure motorrijden.

Zonder problemen rijden we de grens over en komen in het altijd mooie Oostenrijk. In het eerste dorpje dat we tegen komen nemen we onze eerste koffie stop. Heel toevallig vlak bij een sigarenwinkel waar Theo zijn voorraad terug aanvult met lange lekkere dikke sigaren. Na de koffiestop is het weer bochten nemen, we hoeven niet op onze snelheid te letten want op de doorgaande wegen is een snelheid toegelaten van 100 km per uur. Dit halen we nooit op deze wegen waar de ene bocht na de andere komt. In de mooie dorpjes respecteren we de snelheid van vijftig km per uur, zeker nadat ik een bericht van het thuisfront heb gekregen dat ik op mijn laatste reis weer een proces heb gekregen in Frankrijk van € 50 wegens 5 km per te hard te hebben gereden.

Rond de middag is het tijd voor onze soeppauze, in een klein restaurantje hebben ze heerlijke zwiebelsuppe en fantastische koffie. Het belangrijkste was echter dat we tijdens de koffie Theo zijn nieuwe voorraad sigaren konden aanspreken zonder dat we als misdaders werden behandeld. Geen kwade gezichten, geen lullige opmerkingen wanneer er wolken sigarenrook boven onze tafel verschijnen. We vragen zelf of ze liever hebben dat we naar buiten gaan, het antwoordt was heel simpel; als we er last van krijgen zetten we een raam open. Zo simpel kan het zijn, we hebben dan ook een extra kom koffie genomen want de sigaren zijn wel heel lang en dik.
De mooie vergezichten volgen elkaar op in Oostenrijk, ook hier komt het er niet van om de nodige foto’s te nemen. Trouwens ik neem aan dat iedereen Oostenrijk wel een beetje zal kennen. We profiteren maximaal van deze gelegenheid om eens flink wat plezier te maken op onze motors.

De laatste zestig km worden saai, druk verkeer, stoplichten, stapvoets rijden bij een temperatuur van 35 graden hier is het plezier ver te zoeken. Als we rond 16u30 aankomen in het hotel zijn we ook deze keer weer tot op onze onderbroek nat van het zweet.
Na een goede maaltijd moeten we om 21u30 van het terras vluchten wegens hevig onweer en heel veel regen. De afkoeling is welkom, maar ook voor morgen worden er felle onweersbuien voorspeld.

Morgen de laatste 190 km naar Wenen waar we de auto-nachttrein nemen naar Düsseldorf. Voor Theo is het dan nog 150 km naar huis voor de Kees 250 km. Geen verslag morgen wegens geen wifi op de trein. Zaterdag of zondag het verslag van de allerlaatste kilometers.

Vannacht heeft het flink geonweerd en is de regen met bakken uit de hemel gevallen. Wegens een storing in het elektriciteitssysteem kan ik mijn ramen en verduisteringsschermen niet openen. Het gevolg is dat ik amper heb geslapen van de hitte in mijn kamer waar geen airco was.
Na een zeer goed ontbijt vertrekken we vandaag voor de eerste dag met redelijk wat bewolking boven de bergen. We nemen goed onze tijd om in te pakken aangezien we maar een kleine 200 km van Wenen zitten. We kunnen pas rond 19u onze motors op de trein zetten dus hebben we tijd genoeg vandaag.

De bewolking verdwijnt en we rijden door mooie landschappen, goede wegen en swingende bochten. Onze soeppauze nemen we in een klein restaurantje waar een blonde dame in lederhosen de plak zwaait. Onderweg komen we borden tegen waar de motorrijders op een ludieke manier worden gewaarschuwd voor overdreven snelheid. We rijden over kleine weggetjes en door mooie dorpjes naar Wenen, var weg van de autostrade.

Voordat we naar het station rijden stoppen we in Wenen nog voor een koffie en een fris pintje. Door diverse omleidingen en het regelmatig wegvallen van het gps-signaal zoeken we ons eigen te pletter naar het station waar we de motors op de trein moeten zetten. Niet echt prettig met een temperatuur van een graadje of 30.
Rond 19u kunnen we de motors op de wagon rijden. Dit is het vervelendste karwei van de reis. De wagons zijn zo laag dat je bijna met je kin op het stuur van de motor moet zitten om erdoor te rijden. Het is dan ook verplicht om je helm op te houden als je de wagon in rijdt. We hoeven ons geen zorgen te maken over het vast sjorren van de motors dit wordt door het personeel van de spoorwegmaatschappij gedaan. Als je de folder bekijkt waarin ze de slaaptrein aanprijzen zou je denken dat je in de hemel terecht komt. Zoals al dit soort folders is dat weer ferm overdreven jen komt eerder in de hel terecht. Je zit werkelijk in een paar vierkante meter opgesloten met een airco die absoluut niet werkt waardoor je je te pletter zweet. De wasgelegenheid is minimaal, op deze trein kwamen er enkele druppels water uit het kraantje en dat was het. Ik me min of meer gewassen met een paar flesjes plat water die ik nog had. Reizen met de trein, altijd fijn. Na een uurtje of veertien in de trein is het eigenlijk; Reizen met de trein helemaal niet fijn.

Toch een paar uurtjes kunnen slapen, in de vroege ochtend rijden we langs de Moezel waar ik uit verveling nog wat foto’s heb proberen te nemen. De laatste rit van Wenen naar huis is perfect verlopen. Dieter, de zoon van Theo staat zijn vader vol ongeduld op te wachten hij wil immers zijn waterpijp vullen met de heerlijke tabak die zijn vader in Sofia heeft gekocht. Wat een teleurstelling blijkt dit te zijn. We hebben geen tabak gekocht maar een kilo blokjes om de waterpijp aan te steken. Deze blokjes dien om de tabak te laten ontbranden, eigenlijk zijn we dus ferm in de zak gezet in Sofia.

De reis zit erop, we hebben uitzonderlijk goed weer gehad en het was een leuke ervaring om door elf verschillende landen te rijden. Landen die volgens mij in de toekomst de groeilanden zullen worden. Wat me het meest bij zal blijven van deze reis is dat er zelfs in de armste landen geen sprake is van verzuring en ontevredenheid. We zijn door moslimlanden gereden waar geen hoofddoeken, lange zwarte kleren en mannen met lange jurken te zien waren. In deze landen is de Islam een gewoon geloof zonder al die fanatieke toestanden die we hier in België zien. Onze politiekers moeten volgens mij hier dringend stoppen met allerlei toegevingen te doen aan een minderheid van moslims die in normale moslimlanden niet aanvaard zouden worden.