“Volk word staat, word Vlaamse staat, om als volk te leven” schreef Anton Van Wilderode voor de IJzerbedevaart van 1985. Ondertussen zijn we 34 Vlaamse feestdagen verder. En op 11 juli hijsen we weer met overtuiging hoog in de mast “hem, die ze niet zullen temmen”. Want Vlaanderen feest! Ook in 2019.

Niets mis met feesten hoor. Wij van de VVB doen ook mee. Zoals voor elke andere natie, is het ook voor ons volk evident om op onze nationale feestdag alles uit de kast te halen om de eigen identiteit zonder enige schroom feestelijk te etaleren. Taal en cultuur, sociale verworvenheden en ons rijk verleden verdienen op zo’n dag extra te worden gekoesterd. Uiteindelijk moet die eigen volksaard garant staan voor spontane samenhorigheid, solidariteit en de toekomst van de Vlaamse generaties na ons. En daar gaat het uiteindelijk om, nietwaar?

Er is ook niks mis met prominente gelegenheidssprekers die jaar na jaar gespierde tot stoute uitspraken van op hun pupiters en katheders over het feestende Vlaamse voetvolk laten rollen. Zelfs al wordt de boodschap toevallig wollig ingepakt met een zwart-gele strik, dan hoor je nauwelijks een onvertogen woord dat de feestvreugde verstoort. Wij zijn een hoffelijk volk en in “durf” zijn we eigenlijk nooit echt sterk geweest. “Beschamende horigheid” daarentegen was altijd meer ons handelsmerk. Ook als “zoveel slechte heren, ons om de wille van de baat averechts regeren”.

Wat er dan wel mis is, zijn 12 juli en de 363 daaropvolgende dagen. De oorzaak is duidelijk. Als door een chronische opstoot van plotse politieke amnesie verschrompelt bij te vele Vlaamse medeburgers en zeker niet minder bij onze mandatarissen elke herinnering aan dit stoer woordgebruik. Met een totaal gebrek aan communautaire dadendrang tot gevolg. Dan denken wij van de VVB dat het nu wel eens tijd voor verandering moet zijn. Met stoere taal alleen komen we er nooit. Resoluut trekken wij vanaf 12 juli 2019 een eerste blik Vlaamse daadkracht open. Het tricolore misverstand van 1830 heeft nu al te lang geduurd en het zou ongeoorloofd zijn die onverantwoorde wantoestand nodeloos te rekken.

Het momentum voor daadkracht is aangebroken. De recente verkiezingsresultaten deden de kansen keren. De V-fracties met onafhankelijkheid in hun logo bezetten zowaar ei zo na de helft van de zitjes in het Vlaams parlementair halfrond. Een ongezien resultaat om de staatsvorming en communautaire agenda op het menu te zetten. Zeker omdat de anderen van groen en de vroegere grote drie van toen, het andermaal met minder moeten doen. Ik weet wel dat de partijcenakels nog hautain zweren bij het voort laten aanmodderen van het tricolore vaderland, enkele verlichte geesten uitgezonderd. Maar – of zij nu willen of niet – totale afstraffing wordt hun lot als zij die attitude tegen beter weten in blijven aanhouden.

Ook ons, het partij-ongebonden Vlaamse middenveld wacht een belangrijke taak. Het moet ons doel zijn om door het uitdragen van onze rijkdom en schoonheid, in de breedste zin van het woord, alle geledingen van de Vlaamse samenleving zo veel mogelijk te enthousiasmeren en te mobiliseren. Alle bewoners van onze regio overtuigen van de noodzaak om van ons Vlaanderen een welvarende, warme natie te maken.

Op deze manier moeten wij de druk op de partijpolitiek verhogen, het zijn zij tenslotte die de concrete stappen zullen moeten zetten. Met een historische 44% in het Vlaams Parlement voor de V-partijen, is het duidelijk dat een Vlaamse staatsvorming onvermijdelijk is. “Volk word staat! De oude eis, nu in de felle gebiedende wijs!”

Hugo Maes

Waarnemend voorzitter VVB