Ga dan voor de revolutie.

Hond en kat die samenleven op het plein voor hun hemelse vrede,

ze hebben het niet moeilijk meer uniform geschoold voor de burger

zingen ze dezelfde liederen en eten uit hetzelfde bord 

de eenheidsworst blijft echter ontoereikend  kort.

Op het platteland gruwt het nog van de middeleeuwen : de tandarts

op straat verminkt een mens

naast een  varken dat er gewelddadig

wordt geschoren en gekeeld

achter hoeken en kleine kanten

Een kwestie van overleven in de oranje nevels terwijl het dier van je

keuze suddert in de pot.

Je hebt het gekeurd en je kan het nu zo verorberen

Ingrid Lenaerts

Een vroege vogel
verlaat zijn nest
bij het krieken van de dag
hij fladdert naar het oosten
op en neer
landt schichtig op de dakrand
alwaar hij gluuurt
naar het pierenrijk.

Eén ding zint hem
eten vinden voor zijn kroost
helaas het wordt wachten
want daar loert de kater
de vogel vlucht
triomfantelijk stapt zijn vijand
over het pierenrijk.


Ingrid Lenaerts

Berglandschap in al zijn uitdaging
sneeuw over de toppen
en in het dal van de schaduwen
de bomen dragen hun witte vacht
zoals een extra jas die ze kregen
de zon klimt over rotsen
zoals een luchtacrobaat

het dorp ligt in diepe rust
hier en daar brandt nog licht
de rook kringelt naar hoog
de ijskegels hangen steevast
in lengte legendarisch

straks komen de skiers opdagen
 met groot vertoon
het winterdefilé viert hoogtij
in deze dagen .

Ingrid Lenaerts

Wild schuiven wolken

Als weerhaken in elkaar

Driftig druilerig

Regen spettert scherp

Nat tegen het vensterraam

Droevig huilt de dag.

Ingrid Lenaerts

Nacht  loopt naast zijn onderdanen
die geen vragen stellen
hij dwingt hen in het gelid
van uur tot uur duisternis
een maan is zijn gezel
al dan niet met wolken

Nacht draagt zijn mantel
ondoordringbaar ver
het zonlicht dat verdween
hij spookt in schaduwen
hoeken en kanten
in kamers en bedden
hij zaait zalvend begerig 
voldoening en paniek 
liefde voor het lijf
paniek voor het leed

de nacht  draagt de macht
en niemand kan ontkomen
aan  de touwen die hij in handen heeft
zijn paard dat hij ment
tot de vroege morgen


Ingrid Lneaerts

Een voor één zijn ze verdwenen
de kloosters  in de stad
de donkere gebouwen in grauwe baksteen
die het ademen verleerde
hun gevels waren zwijgende getuigen
van  contemplatie raadsels of verdriet
hun levens waren ingepakt geheimzinnig
ontoegankelijk voor gewoon begrip

achter de hoge ramen hing zware stilte
die geurde naar ajuin porei en zweet
de meubels koffers en kisten aten boenwas
de vloer werd geschuurd
door jonge maagdelijke krachten
bruine zeep was hun kruipend attribuut 
tussen monotoon gebed en kostgang

Nonnenhuizen zei ik rillend
oneerbiedig
ik wou er nooit gaan wonen 
in deze vogelkooien voor mensen

Ingrid Lenaerts