De kat houdt van de hond
de hond houdt evenveel  van de kat
samen brengen zij uren door in de zon
de kat tussen de voorpoten van de hond
zij plaagt speels de hond met likjes
de hond beantwoordt haar affectie
op dezelfde wijze  ongekunsteld vol eenvoud

de kat eet uit dezelfde pan als de hond
als broer en zus slapen zij in één hok
de hond is te beroerd als de kat hem verlaat
hij jankt erbarmelijk naar de maan
om de afwezigheid van zijn vriendin de kat
heel raar maar waar dit leven als en hond

Ingrid  Lenaerts

In  late zomertijd 
dragen de avonden al een langere jurk
het licht kruipt al vroeger in de bolsters van de tijd
de lucht voelt vochtig op de huid 
de zucht van de duisternis 
hangt over de velden 
de aarde stookt haar ketels
op een hoger vuurtje 
met dampslierten 
vol geheimzinnigheid.

Ingrid Lenaerts 

 

Netels op de berm
als een kolonie wachters
verdwijnen weldra

gemeentewerkers
verdelgen deze levens
uit onwetendheid

       Netels zijn heel taai
      ze geven de strijd niet op 
           straks zijn weer paraat

Ingrid Lenaerts

een schaduwplek springt 
over de boombladeren
de zon speelt met licht

vogels op het nest
ze kreisen om meer voedsel
altijd hongerig

ze leren vliegen
met schuchtere vleugelslag
in hun  eerste vlucht 

Ingrid Lenaerts

Ik reis over de rivieren van je verlangen
ik hou er halt bij de meerpalen
waar ik veilig schuilen kan
in het riet van je armen
nestel me aan de oevers
tot een wachten wanneer je weerkeert
ik de beat van je hart hoor slaan
als de motor nadert op het water
je de haven binnenvaart
me verzoekt het anker te bevestigen
Ik ken je woonboot binnenste buiten
behangen met  zachte woorden
en een fluwelen stem die de ontroering niet veinst
maar ze laat glijden van top tot teen
in onze lichamen.


Ingrid Lenaerts

Jij buitengewoon
echt niet te evenaren
ik een afkooksel

zal ik herbronnen?
bij jou een scholing volgen?
ik kom er nu aan .

Ingrid Lenaerts 

Sporen in de zon 
ze blinken van beloftes
treinen vertrekken 

Ingrid Lenaerts 


 

Het overrompelt me die stoomlocomotief
na jaren nu hij het normale spoor verlaten heeft.
tegn zo'n zwarte reus opkijken doet me krimpen
hoe sierlijk hij daar nog staat
op deze tentoonstelling
Hij lost verdrongen angsten los
in een stille kinderziel
vantoen hij het station binnendaverde
remmend en piepend tot stilstand kwam
een machinst en stoker uit het raampje keken
de stangen van de grote wielen 
in éénzelfde kadans ronddraaiden 
alls een geniale vondst van herhaling.
De schrille stoomfluit klonkl akelig in de morgen ,
in de avond als een onzichtbare dreiging

Even ben ik de werkelijkheid kwijt
en zie mijn grootmoeder nog uit de wagen stappen 
van de hoge loopplank
met de rieten reiskoffer die ze droeg.
Het is allemaal voorbij.

Nog slechts herinneringen voor een museum
en door een museum.


Ingrid Lenaerts