Zij is koningskind
zorgeloos leven in zon
elke dag een feest
Zij is liefdesdroom
om toomloos te beminnen
denkt zij tevreden 
tot de leenheer komt
zij zijn vazalvrouwe wordt
bij  duistere nacht
het kind in haar breekt
zij verlaten achterblijft
verminkt en verweesd

Ingrid Lenaerts

de zee is wat woeliger vandaag
ze wringt zich in meerdere golvenbocht
ze kan zich niet zo goed vinden
in het opzetten van de westenwind
die zijn wrevel uit van kop tot staart
als een tergend groot beest
een groene zee onder een drukke hemel
stapelwolken in zon en schaduw
het zand verwaait in cirkels
over de nog resterende strandcabines
het knarst tussen de planken
als een misnoegde verkrampte  zeur.
Wij haasten ons verder over de dijk
in de portieken huilt de wind zijn deuntje
het gaat vast stormen
wegwezen is de boodschap.
naar het veilige thuisnest.


Ingrid Lenaerts

Aan de oevers van de beek
zit hij te vissen zonder resultaat
hij ziet de vis voorbij trekken
sakkert als een ketter
heeft zijn doel gemist
zint op boosaardigheid
maar weet niet hoe
beloert zijn buurman der onschuld
zet hem voor schut
steelt de vis
jammert dan moord en brand
de vis is gestolen
wie houdt de dief?
triomfeert om zijn laffe daad
lacht in 't geniep van zijn rotte ziel
als een wolf in lamskleren.


Ingrid Lenaerts

Grijs is de stilte
blaren kraken voor het laatst
op vochtige grond
Er danst morgenmist
over oktobersverdriet
in de levenstuin
mijn hoofd is weer herfst
vraag naar het  hoe en waarom
van de schemering.


Ingrid Lenaerts

Een geweten lijkt net een ouderwets beest
dat je als een vossenpels om je hals draagt
de kraaloogjes en de poten incluis
een geweten schudt je tegenwoordig uit
zoals een zak pluimen die door de lucht dwarrelt
je maakt er komaf mee van wat je hindert
het is voor de schroothoop of de vuilnisbelt

dat dacht je maar,
ik kan het mijne niet kwijt dat geweten,
het loopt naast mij als een volgeling
het tikt me op de schouder
het loopt me achterna als een schoothondje
het is niet elastisch maar strak als een keurslijf
ik kan het niet temmen of sussen
ik zit er mee en het doet zijn werk naar behoren
het is trouw en respectabe lin functie
dus zal ik het maar niet uidagen
een modernistische visie  kan ik niet bijkleuren
Ik laat het maar tikken.

Ingrid Lenaerts
.

God is een reiziger
die zichzelf deeltijds ontmoet
als scheppend profeet.

Ingrid Lenaerts

Het liefst ontkent hij mij
op het scherp van de dag
ik voel me als een meteoriet
voor hij kraters uitdiept
wanneer de lava uit mijn lijf ontsnapt
verkleum ik van de kou
die de valpartij maakt.
de pijn is als verdoving
die eenzaamheid in haar boodschap heeft
Moet ik honderd worden
alvorens hij me enige vreugde brengt
ik het dwaze verliefde kalf
dat nooit van romantiek geneest?

Ingrid Lenaerts

Hij draagt licht in zijn ogen
dat me doorboort van verlangen
ik mag het niet zeggen, zei ze
ze loopt verloren tussen noord en zuid
van haar fantasie
die uitrafelt van verdriet
bij gemis aan realieit van haar droom

hij maakt het boeiend wat saai is
met zijn grappen en grollen
in zijn woorden zitten gloeilampen
met schitterende voltage
die het hart sneller doen slaan
ze weet zich verliefd en verkocht
als nooit voorheen
ze durft het niet zeggen aan de sterren
zo broos zo bang hem te verliezen
Alvorens ooit...



Ingrid Lenaerts

De zee verhaalt  van de zon
schittering in het water
de witte schuimkoppen
net galloperende paarden
breken het licht in de manen
die over golven wapperen
in de diepte groenglanzend
slaat het water tegen de golfbreker
nog enkele solitaire mosselen
klampen zich vast aan de plaveien
ze zijn bijna verdwenen
nu ze massaal gekweekt worden
voor dure consumptie.

Ingrid Lenaerts

In dat zachte bed
de kern van onaantasbaarheid
de weelde van fluweel
het veilige nest
de microcosmos alom
tot de grote val
de val op de aarde
de rulle grond die onbarmhartig is
het gevaar dat loert
het huis dat barst
de bolster geeft zijn geheimen prijs.

Ingrid Lenaerts

Oktober hangt in de lucht
van stilte getuigt het dorre blad
dat ritselt langs mijn hoofd
enkele momenten alvorens het tuimelt
en zijn eerste en laatste tocht beëindigt.
zijn val is een sterven in pracht
van kleuren der vergankelijkheid.
ik  bezie het blarentapijt en ril
in de verminderende zonnestralen
de lucht boven mij ijlt al van morgenkou
de aarde berust  woordenloos in dit seizoen
 de herfst is met mijn gedachten bezig
ik laat hem maar doen
 
Ingrid Lenaerts