Zon en licht spelend
kruipt krols tussen de takken
spel van kat en muis 


Ingrid Lenaerts

liefste,

De tuin bloeit naar weelde
de gemeenschap bot meer en meer
de droom ziet  de realiteit naderen
een gestroomlijnde gondel
tussen de kanalen van onze raakpunten
de buitenboord blijft mistig
de grenzen vaag
daar verliezen wij elkaar
in bange geheimen.

Ingrid Lenaerts

Op mijn hoofd
is de boter gesmolten
de schuldgevoelens heb ik
verkocht
per opbod
om morgen weer
de zon te zien opgaan
te fluiten als een vrije vogel
tussen de takken van de beukenhaag.
Ik heb de last afgeschud
zolas een koppige ezel
die niet meer wil
onderdrukt worden
Ik wil nooit meer
boter op het hoofd.
De bakker kan ze beter
gebruiken ,die boter.

Ingrid Lenaerts
 

Zelfs al ben je me niet meer nabij

Je haard brandt nog in gedachten

Je podium bleef Entvelde

Het theater van een verre verleden

Nu nog de bron van kristalklanken

Het geluk als een fontein zuiver water

Een dag onder de pannen

de oude zolder hield me in zijn greep.

De baljurken of wat we dachten

slingerden over de zolderse catwalk

Huis van alles of niets

je hebt me nog steeds in je macht

Ingrid Lenaerts

Gouden vlammen brem
alsof heide zonnebrandt
op de spoorwegberm

Ingrid Lenaerts

cirkels kalklijnen
een voetbalveld groent voor oog
een reuze leegte

Ingrid Lenaerts

De waarheid en niets dan de waarheid
is vaak een al te strenge tante voor een ander
maar spaart zichzelf de beschouwing
wegens hoogmoedige inertie.
Wanneer die waarheid bedreigd wordt
slaat het vuur in de pan
en laat zijn brandwonden na.


Ingrid Lenaerts

__._,_.___

Ze schreeuwen met fanatiek protest
de nodige alcohol bij de hand
wijn of bier acheroverkieperend in hun keel
met gebalde vuisten
en krachtig verdommende slogans
Het moet gedaan zijn met dit spel
welke soort dat blijft vaag.
Wat of wie er moet vervangen worden
het antwoord staat in de sterren geschreven
tot zij op een cordon van politie stoten
dat hen teugduwt tot de naddarafsluiting
Een waterkanon grijpt in
breektde rode kreten die verzuipen
in een onderkoelde woerde.


Ingrid Lenaerts

De waterkant gaat zich weerspiegelen
in het windwiegend oppervlak
hij weet zich mooi en bekoorlijk zuiders
witte bootjes dobberen voor zijn plezier
terwijl hij de wandelaar inviteert en charmeert

geduldig geniepig lonkt hij ,de waterlant,op centen
laat je lopen over bruggen en lichtweerkaatsing
de romantiek schiet wortel in zijn rimpelingen
hij omarmt als een verleider met zoete stem
je wil er zijn en nog zijn zelfs intergreren
bij de betonnen blokkendozen dei je wachten
ja,dat is leven en liefde voor de waterkant

Ingrid Lenaerts