Vanop de bedrand van januari
 rolt de woordenstroom uit
 in de vorm van een gedicht
dat zich profileert als fenomeen
van diepe verbondenheid
met alle bestaande lotgenoten
op het grote feest van zijn dag

ik denk aan Vlaamse gedichten 
die  in Nederland op de kroonluchter zitten  
met een ondoorgrondelijke lach
het geheim van hun oorsprong

of die strijd om vrede
in het nabije Oosten schragen .
Ze dansen ballet op water
zingen een cantate op het veld
blazen de wolken over zee
nodigen je uit tot de eerst zoen
zwemmen in verzenpunch
het feest is begonnen
alweer een heel jaar lang

Soms zwijgen ze in stilte
nemen afscheid  van verdriet
maar overwinteren
tot een ander januari. 

Ingrid Lenaerts

 de noordzee rimpelt een vroege morgen
 het kabbelende water vertelt zijn geheimen
 zijn beloften aan en van de rijzende zon
 stilte zwijgt elke beweging in het vroege uur
 een wandelaar met zijn hond op het strand 
 laten hun sporen in het rulle zand
 meeuwen wedijveren met elkaar
de vis die ze geniepig ui de diepte scheppen 
de horizon  buigt over het water 
als een paars lint dat de scheiding spant
de wind is er nauwelijks hij is zacht
als een streling oever de huid van de dageraad
de noordzee rimpelt de vroege  morgen.

Ingrid Lenaerts

 

In spleten leeft de roddel
als een verdraaide waarheid
of als halve leugen
hij houdt het leven in de brouwerij
stookt het vuur waar hij wil
verkneukelt zich in zijn resultaten
groeit en bloeit sinds eeuwen
moeilijk uit te roeien
zoals een welig tierend kruit
laat hij zich niet verbannen
achter hoeken en kanten
heeft hij stevige wortels
roddel is een sterke tante
onvermoeibaar op de tong
en in het snijdend woord
dat de diepten uitboort

Ingrid  Lenaerts

Dag nacht
ingeburgerde kracht
met eigen schakeringen
van getemperd licht
maan en sterren
aan een blauwzwarte hemel

ik zie je door het vensterraam
je houdt me wakker
bezig met gedachten
tot de morgen komt
slaap blijft uit
krijg hem niet te pakken
dag nacht ik hou de wacht.

Ingrid Lenaerts

Wind in lagen
wind in vlagen
hij rekt en trekt
aan het wolkendek

in randen en rafels
zwiept en zwaait
zijn wilde adem

Dan striemt de regen in je gezicht
zware wind tegen
houdt je van de wegen

wind in lagen
wind in vlagen
dat zijn de natte dagen
van de januarimaand

die langzaam een weg baant
voor meer leven en licht
februari in zicht.

Ingrid Lenaerts

Zij deelt de lakens uit

kraaknet en in volgorde
sta je in de rij en schuif je aan
anders doe je het maar zonder
krijg je er geen

want eerst hangt ze de vuile was buiten
tot het schaamrood op je wangen
pas wanneer gebleekt en geschrobd
kan je weer in het gelid. 

tenzij jij haar vuile tong 
aan de wasdraad te drogen krijgt
Dan zijn haar lakens uitgedeeld.

Ingrid Lenaerts

Een aquamarijne diepte en ik duik erin
de zee rimpelt uit op goudstranden
korrels warm zand glijden door mijn hand
bopven mij is de lucht staalblauw
roerloos de dag in zijn pracht
palmen met grote vingerblaren verroeren niet
geen zuchtje wind over de deining van het water
Staat de tijd hier in het geheugen gegrift
als onvergankelijk waarnemer  van hemel en zee?
Ik droom alleen het antwoord schuldig.

Ingrid Lenaerts

Het weerzien  verloopt vragend
alsof de weg  omgebogen ligt
een beetje vaag een beetje hortend
besluipen in drukte
maar toch kat en muis blijven
Dan de herkenning als een bliksemschicht
ach ja nu weet ik weer,
jij bent  die bloemendrager van toen
de wereld onze vraagbaak was.
Hoe maak je het.?
en toch weten  we het al lang
onze oude wekker tikt nog binnenin 

Ingrid Lenaerts

In een hippe winkel niets te vinden
alleen maatjes  36 en 38
het lijken net allenaal vodden
met koordjes rond
en uiteindelijk
diep decolleté.
zij is licht ontgoocheld
haar lijn lijkt wel naar de haaien
ja, geeft ze toe ,
ze is nu ook geen twintig meer
en wat mollig.

ze moet voor een maatje meer
waar ze beslist zo binnen glijdt
in die moddelletjes
gelukkig is de tijd
van de eenvormige diolen jurk voorbij.

Ingrid Lenaerts

Ik hou van de wol van een schaap
dat besef ik nu heel goed
wanneer het zo koud is.
wol is warm en knuffelbaar
om je in te wikkelen
knus en veraf de gure buiten

Wellicht is een schaap geschoren
voor de wol die ik van haar gebruik.
Ze is wellicht woest op mij
omdat ik  haar ontstolen beharing draag.
maar toch wil ik haar bedanken
om het goed gevoel dat me verwent.


Ingrid Lenaerts

flink zijn
slechts twee woorden
als dooddoener
bij echt verdriet

ze zetten kwaad bloed op de wortels van je huid 
en de pijn steekt als naalden 
in je levensgesschiedenis.

verban  deze holle frase
uit mijn ziel .


Ingrid Lenaerts