Zij draait rond haar hoofd verleden tijd
herinnert zich niet nu ook later is er niet
alleen dat het weer regent vandaag en dat het zoemt
Wat zeg je daar allemaal? Het waait hier

Zij luister naar haar glimlach,hoor eens
zegt ze en dan vogt de nijpende stilte
terwijl ze vlindert voor mijn oog,uitgedoofd
Kunt gij breien vraagt  ze.Ik zal het u leren

Ik  bedank terwijl ze mijn hand neemt
ze bekijkt me en vraagt of dit nu mijn hand is
Misschien is het de hand van uw pa,zo warm
Neen fluistert ze.Ongelovig sluit ze me buiten

Tanta Irma ruikt naar bouillon en soegroenten
terwijl ze me omarmt en duisternis weent
haar eerste kind is vandaag gestorven,denkt ze
Ze wil naar haar moeder die haar thuis wacht.
Kon ik haar maar helpen?

Ingrid Lenaerts

Wij zijn onomkeerbaar bezeten
van verleden tijd het fort in zicht
Vijhoekig bolwerk verweerd in gedachten
verdedigt zich in weer en wind

Zonder doel en weg van zijn aard
sombere kijkkast van heldendaden
zweet van soldaten en zwendelaars
huin ziel verbeten in het zand

sleept nu alleen nog bezoekers aan
door zijn kelders en kokers
verwent gastronomen tot confidenties
na een betonnen dood dit dolend leven.

Ingrid Lenaerts

De zon sleept het vuur bij vegen
in haar gloed over een rimpelende zee.
Geen wolk ademt of zucht,ze zijn alleen
schitterend licht in het brandpunt

wij volgende horizon met potloodstreep
een bood verwijnt onder de kantlijn
de stilte hangt spannend over het water
als een dekzeil over een schuilplaats

Een vlucht meeuwen toert loerend
zij krijsen hun vraatzucht met nadruk
de kust lokt de vogels met hun geklapwiek
en dan vogen,vis en zout tegen wind  in


Ingrid Lenaerts

Moeder heeft het leven begrepen.
Zij nam afscheid van de laatste houvast
van de wilde rivier.
zij mocht alleen herinnerring blijven
Tijd verzamelde zijn buit;
de jaren schitteren er bovenuit
te korte vleugels de adem versneden
onvolgroeid boom en vrucht

Zij hoorde de nachtegaal zingen
zij brak het doen,liet het laten
de vogel nam het hart zij ging heen
altijd leegte

Ingrid Lenaerts

Ze herschreven de angst elke nacht
dat ze wenend tegen het bed bonkten
de zoveelste demoon die ze bekampten
de ommacht om elke kaakslag

het schelden en de schuttingtaal
Ze huilden hun dromen bij elkaar
Ze stikten in de valstrikken van de nacht
hun verdriet voor de volgende morgen
groter dan de diepe vijver in het park

waar ze zich spiegelden in de zon
en hoopten op een ander land
van alle lieve mama's en papa's
als sterke knuffels die zo nodig hadden

Ingrid Lenaerts

Tegen de ondergaande zon 
tussen torenhoge stapelwolken
prevelen berken een avondlied
in de lauwe wind die hen beroert
Ze lijken net een groep witte schutters
op uitkijkpost tussen dag en acht
voor de horizon van dit  landschap
waar de eerste sterren al pinken
voor de rosse maan haar positie versterkt

Ingrid Lenaerts

Brede luchten

Boven de velden stonden de hoge stapelwolken te zonnen

in het felle licht dat weerkaatste van de aarde tot de horizon.

gedreven als een vogel met de wiekslag in zijn volle breedte

speelde de wind in mijn haren strekte ik mijn armen uit

dacht datik de roep van de wilde ganzen ooit zou horen

speelden de hoge canada's verstoppertje in hun schaduwen

de ladder tot de hemel met zijn witte ledikanten vol watten

de ijsgrotten gebouwd uit wasems van reuzen in de lucht

ijdele droom deed mij vleugels krijgen en dwarrelen

vertraagd zoalszilveren engelen naar de aarde wiekten

schouwde ik het land van Bohemen met grote trots

het gele koolzaad op de kavels als één wiegende zee.

Ingrid Lenaerts

Verlaten ligt de straat op dit uur
dat zindert in kronkels over de weg
Geen mens  tuft door deze warmte
tenzij vrachtwagens met hun warme adem
hier en daar fietsers die afkoeling zoeken
in wat windsnelheid die ze aanmaken
Asfalt kleeft aan je voeten  als pasta
Het trottoir gaapt van de hittegaten
Wat een hondse dagen !

Ingrid Lenaerts

een vroege vogel
breekt er  de morgenstilte
heel luid  kwetterend

Ingrid Lenaerts

Tussen de zomervelden brandt de zon ongenadig
weilanden zijn net stoppelvelden in hun schraalheid
Runderen staan in de schaduw van enkele bomen
ze kijken triest naar de waterbak die leeggedronken is

De canada's in de hoge maten ruisen flauw
er warrelen al vergeelde blaren tussen het dorre gras
je ziet nauwelijks iets of iemand die beweegt
de landerijen slapen in de gloeiende hitte

Alleen de klok op de kerttoren luistert naar twaalf
de tijd draait ongenadig verder zonder enige bekommernis
verkoeling is een duurzaam woord  dat nu niet geldt
in dit inferno van een hoogzomerse hittegolf

Ingrid Lenaerts

Hij draagt  een haas in zijn hoofd
die schichtig zijn lange oren spitst
vlucht bij de minste weerstand
maar rondtolt in die enge ruimte
zodanig dat hij met hoofd en haas
geen blijf weet en bijna wanhoopt
voor de neus en de staart  van het beest
die voortdurend klopt om verlossing.

Hij vraagt hem te helpen
bij het uitlaten van de haas
maar hij is nog altijd onderweg 
om de haas de wijde wereld in te sturen
Laat je dus niet misleiden
de haas vertrekt er toch nooit.

Ingrid Lenaerts