Het uur geeuwt verveeld
mijn ogen worden loodzwaar
de muggen dansen

Ingrid Lenaerts

Dat op de rand van het zeewater
de vloedlijn hier onderdak biedt
tussen twee palen lijkt een droom
waar de koorddanser zijn tocht begint.

Hoog boven het vertrekpunt hangt schaduw
die met het uur meedraait als volgt ze hem
de zon neemt hen beet want hij is verblind
daar ergens zwaaiend  tussen hemel en aarde

Ingrid Lenaerts

Het huis aan de bosweg stond voor herinnering
een gedroomde landelijke inval uit onze jeugd
de tuin was verwilderd hoogst uitnodigend
een soort rimboe om steevast in te verdwalen

Wie de bewoners waren wisten we niet.
Voor ons was het een huis zonder bewoners
een huis voor de geesten die altijd sliepen
tot we elkaar collectief bang maakten

dat er spoken konden huizen en kabouters
toen we het hoorden ritselen in het gras
en een wild angstig konijn voorbijstoof
 als was het rennen op leven en dood

Wanneer de oude deuren in de wind knarsten
bibberden wij van schrik want wie zou het zijn
die onze wereld zou kunnen binnendringen
die van indianenkampen of spinnenjachten
 
in het bastion van onze jonge vrijheid.

Ingrid Lenaerts

Achter de volle maan ligt de nacht
te spannen met zijn weidse hemel
Onze hond huilt zichting zijn liefste
in-treist. Zij is echt niet te bereiken

Daar schuift een schim langs het water
vertrerkt zijn schaduw de blauwe wasem
bovende horizon,zien zijn ogen
de staart van een pauwenpracht

De wacht is een schichtige haas
 Stilte demt taal en tijd lucht
zoekt uitwegen na de duisternis
in het natte gras.De nacht is bek-af

Ingrid Lenaerts

Wat jij laat spoken in je hoofd

Wat je hoort, ziet smaakt of ruikt

Wat je vertelt over een zotte morgen

Waar je buitelt van plezier de helling af

Je maakt me deelachtig aan de horizon

Van je zonsopgang boven zee

De dans der nachtvlinders

Onder fonkelende sterren

Een oranje maan bewaakt ons kampvuur

En ik ben je mare en je bode

In goede en kwade dagen

Dat ik het spook uit mijn hoofd verkoop

Dat ik mijn waarheid vertel

Al wie het horen wil

Ingrid Lenaerts

Venus duikt als een dolfijn uit wilde golven

waterspel tussen rotsen en brekend blauw

in het uiteenspatten van kanten druppels

blauw als een staartkomeet vol geheimen

Haar lange haren wapperen in de wind

Gouddraad voor het weefgetouw van de dag

Op brekende hoogten laat ze zich vervoeren

woorden spiegelend op de oevers dageraad

Ze werpt zich op het slapende strand

als het mysterie uit een geopende schelp

Ze vervloeit in het licht van een ademzee

Elke morgen ruist haar schaduw voorbij

Ingrid Lenaerts

Allisia

Deze nacht , Allisia zag ik alle planeten

In mijn hoofd, ze waren je mond, je lippen

Haren,handen voeten en nog veel meer

Ik kroop als een bezetene onder je huid

Ik spoorde door je aders tot de kamers

Van je hart die bonkten als een machine

Je was mijn God en mijn gouden kalf

Mijn boomgaard in bloei in de wind

Mijn onthoofde kip mijn mesthoop

Mijn dorst mijn beven mijn slapeloosheid

De wellust slingerde zich onder de lakens

De katapult splinterde mijn verlangens

In mijn taal werd ik dwerg aan je voeten

Koning over de berg van het zwetende dier

Mijn lief,mijn anemoon zelfs mijn wijf

Ik ben bereid mijn geest zit in je vlees

Zonder jou loopt deze kwelgeest verloren

Noch engel noch duivel ik wil jou alleen.

Ingrid Lenaerts

Daar is Emiel, mijn jongen die daar van lang geleden
zegt ze me.Zij droeg hem toen naar bed dat kind.
Hij was zo lief en vertelde de hele wereld
dat hij soldaat zou worden van de grote oorlog

Dat Emiel nu Justin is verandert niets
Ze is tevreden dat hij gekomen is,h ij is flink
Haar zoon is flink en heet nu ook Emiel
Maar ze was nooit zwanger toch was daar de zoon.

Ze vraagt Emiel om nooit meer weg te gaan
Waarom is hij altijd onderweg naar hier ?
Moet hij nu alweer vertrekken ? Ze kijkt uit
ze tuurt door het raam naar de mistige morgen

Ingrid Lenaerts

Schaduwbrede wegen voor ons
boven ons de loodrechte Eigerwand
massief graniet gaapt ons aan
enkele alpinisten hangen langs de noordwand
ze bengelen  er als verre marionetten
die vermoeid  zijn van het stijgen

Hoewel de lucht staalblauw is
hier in dit smalle dal  huiveren wij
kippenvel in onze gedachten
bij deze klimaprtij als echte waaghalzen

Ingrid Lenaerts

vreemde aucuba
glanst met een gelig groen blad
in de tuinschaduw

Ingrid Lenaerts

Wie kan mij zeggen wat niet te zeggen valt
dat ik bij jou wil zijn altijd hier en nu
ook als het niet kan of wellcht niet mag
dan nog zijn het koude harde noten

te kraken tussen de tanden van de tijd
de brieven te willen schrijven zonder woorden
alleen op de wolken als zij de zon dulden
en hun schadunwen laten weerkaatsen

Als deze waarheid altijd verwrongen
of ontkend en dan geen waarheid meer is
hoe dan de herfst in mij groeit zonder ooit
de zomer te zijn van een blinkende hoogvlieger

of hoe de leifde zich verkleedt voor vele goden
die dan hun epos bevestigen zonder schaamte
hou mij dan toch vast laat me niet ontglippen
op de adem van hoop die ik nooit wil verliezen.

Ingrid Lenaerts

  Hij heeft zich een stadsgezicht aangenaaid
  Kalend in zijn emoties en egowijsheid
  zegt hij me wie hij is en wie hij zou willen zijn 
 
Ik kan niet zo best volgen in deze geheime diepten
  Ik zink weg in het moeras van zijn woorden
  schreeuw om hulp dat ik hier aan het zinken ben
 
Blijf maar zakken tot ik me een dwaallicht voel
  in deze donkere poel  waar ik niet thuishoor
  Het raadsel des levens omsluit me steevast

  Ingrid Lenaerts

Zoals de zomer voorbijtrekt
ontglip je mijn gave en goed.
Je stoomt voorbij zoals de middaghitte
verdampt me zienderogen
blijft alleen maar een glimp van wie je was

Ik zoek in de dauw van de dageraad
je hernieuwing of bevestiging
van een jaar dat moet stilstaan
in de tijd die me rest
Beloof me geen lege vaten
want ik zink mee met deze tonnen
wanneer ze in zee zinken
Ik luid de scheepsklok
voor de ondergang.

Ingrid Lenaerts

de eenden rusten
wakend onder de treurwilg
Stil droomt de  vijver

de plompen slapen
slechts een kikker op hun blad
kwaakt de avond los

Ingrid Lenaerts