Eksters trippelen
roven driest het brood op straat
dieven van formaat

in hun wit zwarte outfit
loeren ze geniepig rond
in de bek de buit.

Ingrid Lenaerts

De zon viert hoogtij
strooit haar mand met stralen uit
tot ze zinkt in zee.

Ingrid Lenaerts

stroef en stuurs is hij
oorzaak en gevolg went nooit
aan  zijn  verklaring

Ingrid Lenaerts

Kortgerokt de droom
op hoge hakken loopt hij
voorbij voor altijd

Ingrid Lenaerts

Een schuimige kraag
Mist die wolkt in een bierglas
drink je heerlijk koel


Ingrid Lenaerts

    Jong pastel op de grijze bergwand
    licht schittert in zijn kristallen
    de raakvlakken zijn vervuld van elkaar 
    de zon wint aan hoogte
    flist door de waterval die verstuift
    in regenboogkleuren
    dit moment is zo broos en vergankelijk
    nauwelijks te aanschouwen 
    vluchtig als de wind 
    tracht ik het te boekstaven
    in het geheugen  van de tijd.

Ingrid Lenaerts

Tegen de steile bergwand antwoordt echo
waar het dal de bomen achter zich laat
waar het gras uiterst dun staat
tussen de doornachtige struiken
waar de koeien met bellen grazen
zonder opkijken de tijd wegslingeren
met hun gehalm aanwezigheid bevestigen

daar wippen ook marmotten hol in en uit
ze lijken verstoppertje te spelen 
als een bende uitgeslaten snaken
in de weidse alpenwei.
Groots is afstand en ruimte 
in de schittering van de zon .
Hier voel ik mij nietig passant
indringer in een mij niet toegekende plaats.

Ingrid Lenaerts  

Ik mis je nu al heel erg
zoals de regen die sporen laat
van verval in een rozentuin.
ik weet je het hart in mijn hoofd
dat sneller slaat
bij woorden als parels in mijn hand
kostbaar kleingoed 
dat niemand me rooft 
Verlangen is een lange slee
die de helling afglijdt bij thuiskomst
Ik verwacht je met grote spoed.

Ingrid Lenaerts


 

Een  mol woelt in grond
maakt driest een heuvellandschap
laat zich niet vangen

Ingrid Lenaerts

 Grillig weer klopt aan
de wind draait de blaren om
   weldra weer regen

Ingrid Lenaerts

Witgrijze morgen
de dauw verdampt bij het ven
de zon omfloerst ons

Ingrid Lenaerts

 een duif vliegt over
 draait met weidse vleugelslag
rust nu op het dak

Ingrid Lenaerts 

De oude amandelboom

fluistert tussen zijn bittere bloesems

je hoort de stilte ze is innig roze

Zijn kale knoestige stam verbijt

de resten van vorige seizoenen

Zijn krachten zijn herboren

zoals een bron die opborrelt

uit de barre grond.

De andere bomen sterven

een toeristendood

op de bouwwerf spaanse villa's

de wind blaastzand weg

de touwen van de tijd

verloederen.

Ingrid Lenaerts