Hier op deze begraafplaats waait de wind
richting regenvlagen bij bakken
we lopen over de lanen met keien
als kleine heuvels onder onze voeten
herfstblaren dansen hun laatste ballet
terwijl de gids ons door deze dodenstad loodst
boom na boom in dreef na dreef.

Waar de graven kleine paleizen zijn
van vele beroemde koppen
hier rusten  hun  grote geesten
kijken ze naar de vele bezoekers
vanuit een transcendente tribune
 de pelgrims die hen hier eren

De rillingen bij zoveel dood lopen me na
tijdens de bijzondere communicatie
tussen nu en hiernamaals
op Père Lachaise.

Ingrid Lenaerts

Verdwaalde reiziger staat op haar reisticket
Eenzaam in een wachthoekje op het perron
Aangeland in ongekend station dat niets vertelt
in een vreemde stad karakterloos grijs en grauw
waar de woorden zich vreemd draaien
als loswaaiende serpentines over het balkon
in ongekende klanken die verwarring zaaien

Neen ze voelt een vijandigheid op haar huid
alsof de lucht haar bedreigt  en verwerpt
als een vreemde vogel in een ander nest.
Een verkeerde trein en een tieste bestemming
honderden kilometer uit de richting van verlangen
Wat had haar uit de koers gezet?
te dol verliefd als een blinde vlek in het hoofd ?


Ingrid Lenaerts

Gladiolenbed
kelkgeklingel in de zon
een zomers einde

Ingrid Lenaerts

Bracht me weer de natte wind van jaren
het westelijk tochtgat zette onze kragen recht
we liepen onder de spoorwegbrug
de treinen donderden boven onze hoofden
zelfs dat hoorden we niet meer te bang
te geschrokken want M. was vermoord
gevonden op het braakland van miserie
het lichaam gekraakt  vol schuttingtaal
gisteren nog springlevend  op de fiets
wij leeggeschud afgrijselijke herinnering
amper 14 lentes voor onze klasvriendin
Ze blijft onze onschuld in het hoofd
wij huiveren dat het nooit zal vergaan.

Ingrid Lenaerts
 
 

Het huis van zijn schimmen
draagt zijn naam voor altijd
het is veranderd van dak en ramen
rilt van ijle woorden onherkenbaar
de angst om de dood die er loert
als zwarte ratten bodes van de pest

Hij zweet zijn slechte dagen uit
en vraagt genade aan de nachtzuster
haar zegen die zij hem vredig schenkt
wanneer ze hem toedekt

Het mag niet baten de grijze hond
naast zijn bed laat zijn tanden zien
Het huis van zijn schimmen waakt
wijkt niet van zijn veranderde ego

Ingrid Lenaerts

Milo laat op zich wachten
Hij moet toch weldra gaan komen
hij moet geen tram of trein
daar kan hij alvast geen vertraging
moet niet lopen, niet fietsen
alles is klaar voor zijn welkom
af en toe klopt hij op de deur
vanuit zijn donkere kamer
waar hij hoppelt en huppelt
Milo moet de grote wereld veroveren
maar hij heeft zich nog niet gemeld

Ingrid Lenaerts

De kramen op het plein prijzen zichzelf
ze hebben goede waar niet te ontkennen
roepen de marktkramers door elkaar

Onder de linde staat het "fritkot" te dampen
om bij te watertanden  naar hun product
de hongerige magen grollen nu al op afstand

De kaasboer biedt zijn nieuwste kazen aan
proeven mag je, smelt je niet weg van het aroma
dan heeft hij nog zoveel voor iedereen wat

De groentenman heeft zijn moestuin bij
als het ware rechtstreeks geoogst je vindt het
verse tomaten,komkommer,kool,prei

De fruitvrouw verbergt zich achter bakjes aardbeien
levend vers gisteren geplukt vandaag verkocht
bergen sinaasappelen, pompelmoes en nectarines

De textielbaron roept de kopers op
zij moeten zijn kraam bezoeken
lingerie,badjassen,jurken aan de beste voorwaarden

Je wordt uitgenodigd voor overal het beste
blind vertrouwen moet je hebben het te geloven
tot grotere leegstand van je portemonnee

Ingrid Lenaerts

Huis ontmanteld
de wind blaast door je gebinte
Je ramen zijn op stap
verpatst aan een scharrelaar
tot brandhout gekapt
Huis kaler dan kaal
in  je hemd gezet
pannen vervreemd
deuren gelicht
behang gescheurd
bengelend in de wind
Wie heeft jouw ziel verkocht?

Ingrid Lenaerts

Bij ondergaande zon gevallen blaren op een helling
een schaduw op een stam naar mensenmaat
de man ziet zijn contouren
tussen de vele andere stammen
langgerekte  verwondering
bijzondere ontroering
in een notendop.

Ingrid Lenaerts

Met de muur kon hij geen akkoord verkrijgen
Steen voor steen gaf geen krimp om zijn bede
ook maar één gat te vinden  dat oogde
een voet te plaatsen een haak te slaan
een touw te binden  of  een hand te grijpen

de vrijheid was een stuk gedroomd land
dat zich niet zomaar heroveren liet
als een lammetje op een slachtblok
De muur bevestigde zijn vrijheidsberoving
slag om stoot en onvoorwaardelijk

Ingrid Lenaerts

Breugeliaans en terug in de tijd
temidden het korenveld
ligt de lome landman te slapen
tussen de talrijke schoven
 de grote zon hoog aan de hemel
de schaduw van het bos
als een aardsparadijs
heuvellandschap van  een milde aarde
waar de zorgen voor morgen zijn
alleen hier en nu telt.


Ingrid Lenaerts

Verassend  onwennig het weerzien nabij het venster
opent de dag de deur op ware  realiteit

Waar moeten we heen nu de koers verloren
een nieuwe richting is alleen jong van hart

Op groene pleinen bij de eerste voorjaarszon
we rillen echter na de hoogzomer

Die nooit van harte uitgesproken werd
maar op de zijwegen verdween

Achter de takkenbossen van de valse schaamte
we hebben al wijnrode herfstgedachten

In onze tanende gemeenschap die wegdrijft
Laat de winterput daar  nog even uitblijven

Ingrid Lenaerts