Borrelend en bruisend biedt  zich het leven aan
lijkt onze liefde zoals een helder glas champagne
tractaat op het dagelijkse gebeuren
in alle geuren en kleuren die zij vermag

de band die ons bindt in goed en kwaad
het hart op de tong der  liefdestaal
die zoveel vermag in haar bouwwerk
constructies als parels die rollen
doffe wreedheid die wij vertrappelen
zoals olifanten een verlaten  plantage.

"Uitgedoofd "en "geblust" verwijderen we
met de grooste zorg en de dikste spons
laat borrelend en bruisend zich vermenigvuldigen  
de warmte in de hand de kou veraf tussen jou en mij

Ingrid Lenaerts

Ik droeg nog geen  groene tijding
toen de tijd voorbij raasde
Hij wuifde vanuit zijn sneltrein
en in het kielzog van zijn gedachten
voelde ik me meegesleurd

Zonder pardon snakkend naar adem
werd ik op de berm gegooid mijn hart daverde
zoals  een waterpomp die een kelder leeg zuigt.
als een opgejaagde haas diep in het nauw
in het nauw van mezelf en mijn eigenste lijf

Hoognodig was ik aan retour
bezinning in een groene jas die het tij zou keren
haast blazen naar af verwondering ontmoeten
 in mijn hoofd.

Ik heb de groene tijding ontvangen
en sindsdien komt de tijd op visite
als een welgeziene gast

Ingrid Lenaerts

Sinds korte tijd voelt ze zoals gestolde massa
ongenaakbaar mechanisch in haar bijna winter
lichte grijns die snijdt als de  noordenwind
haar woorden worden gekliefd tot brandhout
van superioriteit tussen berg en dal.

een ijskoningin zit ons op de hielen
die intermenselijke warmte ontkracht
trekjes van een basale valsheid
zweven  in haar nabijheid
Oppassen is onze leuze geblazen
voor deze loerende kilte

Ingrid Lenaerts.

Roei  me door de kamers van je hart
door de gedachtenstroom in je hoofd
zet me in de boot van je innerlijke diepten
de oceaan die door je ogen stroomt
en tintelt in de blauwe morgen

laat me drijven op eigen vermogen
en roep mijn tocht  geen halt toe
want ik wil bij jouw dagen horen
blijven varen door je levensaders
tot de iele dagen in rook verdunnen
ik nog slechts een ademtocht ben
dag na dag en wij de tijd nekken
de eeuwigheid uitdagen

Ingrid Lenaerts

's Nachts verdamp ik als hevig renpaard
van koorts, ik lig tussen klamme lakens
vecht met onweerswolken op elke straathoek
kom niet vooruit in het harde spokengevecht
om water dat naast mijn bed staat
Ik heb het maar te grijpen maar besef het niet
trek door een woestijn terwijl mijn huid schroeit
ruik thym en lavendel die ik niet vind

De stroming in  de wilde bergrivier
drijft de schuimende waterpartijen dalwaarts
donderd en spattend langs de hoge oevers

Reuzensparren strekken hun takken erover
hun wortels kort bij de bron van alle leven
het licht houdt van breekpunten op de stroom

vermenigvuldgt zichzelf kleurrijk
tussen  infrarood en ultraviolette bogen
wij, wandelaars schouwen dit spektakel
vanaf de hoge brug die de rivier overkoepelt

de rivier heeft haast  het water vlucht
blijft enkel rusten in een inham tussen rotsen
kristalhelder in het zonnelicht 
Wij verdwalen in dit nooit eindigend waterverhaal

Ingrid Lenaerts

Een  zadeldak kijkt
Droef tegen avondlicht aan
Is daar iemand thuis?
Ingrid Lenaerts

Door deze hoge deur
eens groen geverfd
nu afschilferend
met jaren geschiedenis
in haar aristokratische ziel.

door deze hoge deur
met twee vensters in 
Spaans smeedwerk ervoor
dat weemoedig maakt
met roest getuige van de tijd

door deze hoge deur
stapte de geboorte
nam de dood
heden en verleden
Hier werd hij geboren
en sloot deze deur
na alle anderen
om in de toekomst
te verdwijnen
mijn vriend de dichter

Ingrid Lenaerts

De nooit eindigende groene cirkels
het spiraal dat uitdeint tot buiten zijn lengte
de gedachtentrein  aan de overledenen
ver over de grenzen heen van realiteit
tussen aarde en eeuwigheid
middenin het blad en  levenswortel
dan die ene laatste roos uit de tuin 
warmte als fluweel voor het oog
zij vormen een prachtig herfstboeket

Ingrid Lenaerts

De grote eiken in het Bambeekbos zijn trots
hun wortels slingeren als levensaderen over aarde
nu de herfst hen uitschudt in windvlagen.
De geelbruine blaren onder onze voeten kraken
de stilte valt met hen die waardig rondedansen
zoalzs draaiende Derwisjen uit Konya

De zwammen kleven in dode holtes
als grillige figuren die het jaargetijde sieren
Paddenstoelen in bonte kolonies kruisen ons pad.
Als een legertje kabouters vragen ze ons aandacht
een eekhoorn ritst uit de takken weg
zo bang als een voortvluchtige beunhaas
Late bijen zoemen nog over bloemen

Wij zijn de de genietende wandelaars
bij deze momenten van intens geluk
wanneer de zon het licht door de bomen filtert
in goudgele stralen die op bosgrond uitdeinen

Ingrid Lenaerts

Wind rukt aan het raam
regen striemt tegen vensters
het klaart al oostwaarts
De duisternis krimpt
Gewassen lucht stoeit met licht
de jonge dag begint

Ingrid Lenaerts

Jij liet twee stoelen na op het balkon
ze staan er nu nog in de lauwe zon
van oktober aan zee verlaten
hun lange schaduwen  in strepen
over het terras dat nu ook zwijgt

het strand kent nu alle rust
de zee kabbelt witte randen
alleen een wandelaar met zijn hond
vereenzelvigt zich met de najaarstijd.

Jij liet twee stoelen na op het balkon
en ik zit nog vast aan jouw gedachten
op deze al te stille plaats
waar weemoed zich zinloos oefent

Ingrid Lenaerts