De annexatie van de Zuidelijke Nederlanden door Frankrijk op het einde van de 18-de eeuw heeft ook gevolgen gehad voor de hoeve De Greef. Op 24.11.1897 verkoopt men de abdijhoeve van de paters van Tongerlo als "zwart" goed. De Franse revolutionairen zullen de kloostergemeenschappen immers niet ontzien. Hun eigendommen verklaren zij verbeurd. Het is de heer F.Dargette, Fransman, die de hoeve binnen haalt. Eigenaardig echter blijft hij slechts 2 dagen eigenaar van zijn "zwart goed". De volgende koper is de Essense molenaar Petrus Sebastiaan De Bruyn. Achteraf zal blijken dat deze man als stroman is opgetreden voor de Tongerlose abdij. Wel is het ook duidelijk dat binnen de abdij niet iedereen gelukkig is met deze gang van zaken. De Norbertijnen van Tongerlo zijn aan een verouderingsproces toe. Nieuwe roepingen blijven steeds in grotere mate uit. Successierechten beginnen zwaar te wegen op de abdijkas. Met de jaren groeit dan ook het inzicht dat De Greef van de hand moet worden gedaan. De "reddende" engel is geen onbekende voor de paters. In 1823 wordt graaf De Merode uit Westerlo eigenaar van De Greef. De familie De Merode zal er eigenaar van blijven tot in 1848. In 1836 ontvangt ze er zelfs de eerste Koning der Belgen, Leopold de I-ste, als gast op een jachtpartij binnen het groene domein.
In 1848 begint dan de opdeling van De Greef over verschillende eigenaars. Inkopen en verkopen volgen zich daarbij op. Het is niet de bedoeling hier een opsomming te geven van de pleijade aan eigenaars die zich op de meerdere delen van het oorspronkelijke domein van de abdijhoeve hebben opgevolgd. Wel gaat de aandacht naar de twee grote domeindelen die ook vandaag nog tot de verbeelding van de Kalmthoutenaren spreken.
Er is natuurlijk in de eerste plaats de hoeve De Greef "sensu stricto" die de tand des tijds heeft overleefd. Ook vandaag is ze nog te vinden achter haar brede slotgracht en bereikbaar via een brede oprit bezijden de viaduct van Noordeind. De familienamen Ommeganck en Thielemans zitten vandaag nog altijd, als gekende eigenaars, in het geheugen van de Kalmthoutenaren geprent.
Verder kunnen wij ook niet voorbijgaan aan het domein "Les Chênaies" dat de Kalmthoutenaars liever aanduiden met "het kasteel van Donnet". Heeft Kalmthout een traditie van abdijhoeven, dan is dit niet het geval voor kastelen. De Kalmthoutenaars grijpen dan ook graag terug naar dit "Kasteel van Donnet" van rond de eeuwwisseling 19-de/20-ste eeuw om dit gebrek aan historische kastelen enigszins te verdoezelen.En het dient gezegd, het is inderdaad een prachtig kasteel geweest, gelegen aan een enig mooie vijver en architecturaal met een hele ecclectische instelling (een mengeling van neo-stijlen), zoals de bourgeoisie tijdens de belle-époque dat zo graag heeft gehad. Ondermeer de gewezen neo-classicistische binnentrap is, zoals uit oude foto's blijkt ,een echt juweeltje geweest. Maar ook de kasteeltorens met neo-gothische allures hebben tot de verbeelding van de Kalmthoutenaars gesproken. Spijtig dat het kasteel na de tweede wereldoorlog wegens onherstelbare oorlogsschade moest verdwijnen. Het is Charles Moons geweest die het kasteel in 1887 in zijn oorspronkelijke staat heeft laten optrekken. Het is echter de beheerder Paul Donnet die "Les Chênaies" in 1901 zijn majestueuze vorm heeft gegeven, vandaar in de Kalmthoutse mond "het kasteel van Donnet".
Vandaag herinnert alleen de gesloten ijzeren toegangspoort bezijden de spoorweg op Noordeind nog aan "Les Chênaies". Ook de restgrachten van de eens zo betoverende oude vijver zijn nog op het domein aanwezig. Links en rechts hebben "de vooruitgang" en "de verkavelingsdrang" , zoals we ook bij de aanvang hebben gesteld, hun werk gedaan. Desalniettemin, in het noordoosten van het aloude dorp van Kalmthout sluimert nog een uniek verleden ! En onze Kalmthoutenaars koesteren het. Als zij spreken van "De Greef" herleeft voor hen "een tijd van toen", een tijd "om van te dromen", "Kempendromen".
- poëzie + -
Kasteelgracht (Anton van Wilderode - 1968)
Het eeuwenoude water in de grachten, onopgeklaard, ligt boordevol legenden en geesten van vergeten voorgeslachten.
Maar somtijds willen zij omhoog en zenden in ongewilde decembernachten luchtbellen op uit het onbekende en doen de torenspiegelingen zachtjes beweeglijk worden, heen en weder wenden alsof zij op een mededeling wachten, die later komt of nooit. De kikkerbende zit aan de overkant te schaterlachen.
- actua + - :
- Komt er nog een Sint-Michiels zomertje ? Wat zeker nog tot begin November verder loopt in het Natuureducatief Centrum "De Vroente" aan de grote heideparking op de Putse steenweg is de boeiende tentoonstelling "Een Land van Zand". Om niet te missen!
- En het aan de Vroente aanpalende Bijenteeltmuseum? Weet U dat de darrenslag reeds heeft plaats gehad? Als na de zomer de noorderwind opdaagt zijn de werksters onverbiddelijk : de darren kunnen gaan. Een bezoek aan het museum introduceert U op een prettige wijze in het leven van onze Kempense honingbijen.En de honing ? Hij is er altijd "seizoenvers".
- awdoe + :
tot volgende week met weer een Kalmthouts broodje " Een Kalmthouts oog op de wereld" en vergeet het niet om de reeds verschenen broodjes in chronologische volgorde op te roepen onderaan telkens op de rode pijl links klikken.
