Na de eerste wereldoorlog, in de twintiger jaren, waait er een nieuwe wind over de Kambuus.

Moeder Kee’s kleinkinderen die er verblijven  worden groter en de lagere school wenkt. In die tijd betekent dit voor de Kambuuskinderen dat zij iedere dag, doorheen een natte heide, langsheen de Zwarte Heuvel naar de gemeentelijke dorpsschool aldaar moeten wandelen.

Anderzijds breidt.de haven haar industriële invloed uit over het land van Kempen en Polder. En inwonende schoonzoon en toeverlaat Sus Jacobs wil ook een centje bijverdienen met zulke havenactiviteit. Hij moet zich daarom al heel vroeg in de morgen door dezelfde natte heide naar het station van Kalmthout begeven.

Deze situatie wordt onhoudbaar voor Sus Jacobs en zijn Marie. En de onvermijdelijke , enig mogelijke, beslissing valt : de Kambuus wordt verlaten.   Sus Jacobs en Marie Schmitz kopen een huis op de Heuvel, op de hoek met de Nieuw Dreef, en moeder Kee volgt dochter Marie en schoonzoon Sus naar het nieuwe verblijf.

Op het ogenblik dat moeder Kee de Kambuus verlaat heeft zij de drempel betreden van de zestig jarige leeftijd. Op de Heuvel zal zij nog 17 gelukkige jaren met de kleinkinderen en Marie en Sus doorbrengen.

Wanneer de familie de Keet verlaat vervalt voor goed de verblijfsvergunning die hen door de gemeentelijke notabelen  is toegekend geweest. En iedere boer van de Heuvel kan wel een stevige met teer ingesmeerde plank of een steen van de fundering van de Kambuuskeet gebruiken. Al heel vlug blijft alleen de Kambuussite zonder Kambuus over.

Het verdwijnen van de Kambuus heeft in eerste instantie gevolgen voor de heidetoeristen, die er hun erkenningspunt, hun schuilplaats en hun gasthof  op de heide mee verliezen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat er geen toeristen meer op de heide gaan wandelen. De uitbouw van het hotelwezen, vooral in Heide, het ontstaan van buitenverblijven, die langzaam in de tijd ook vaste residenties zullen worden voor metropolitane inwijkelingen, zorgen hiervoor. Maar toch, bij de oude getrouwen onder de wandelaars, wordt het verlies van moeder Kee en haar gasthof scherp aangevoeld en voor de Kalmthoutse plaggers en neringdoeners is het alsof de wereld vergaat.

En ook voor moeder Kee is het verlies van de Kambuus moeilijk door te slikken.. Voor zolang zij dat nog zelf kan blijft ze de Kambuussite met  haar familie bezoeken., maar wanneer dat niet meer kan moeten dezelfde familieleden, telkens zij richting Kambuussite zijn geweest, haar in ’t lang en in ’t breed uitleggen hoe het staat met die of die boom en of er veel konijntjes rondlopen dat jaar en noem maar op.

15-12-2012 om 00:00 geschreven door Jan Caluwaerts