Bij het verder doorschuiven langs de Putse steenweg (voorheen de Klinkaard geheten) binnen een straal van ongeveer 50 meter, doorloopt de "doodendraad" het landschap ten zuiden van de Putse Moer, één van de grootste moervennen van de Kalmthoutse heide.

Waar de hoofddreef naar het landhuis van Van Thillo ( voorheen het kasteel van Meurisse) aanvangt, rechtover het Keienhof, komt de elektrische draad toe in wat vandaag het Nieuwe gemeentebos is. Hier moet echter onmiddelijk aan toegevoegd worden dat dit Nieuwe Gemeentebos met zijn zwarte Corsicaanse dennen en zijn meer gestructureerde dreven pas in 1953 het levenslicht heeft gezien.

Voorbij het aldaar aanwezige Boerenven kruist de "doodendraad" vervolgens "De Duitse weg" , die grote invalsweg naar het hartje van de Kalmthoutse heide.

Ten zuiden van de Putse moer neemt het aangestoven dekzand toe. Opstekende zandbulten en drassige greppels gaan er elkaar afwisselen. In de Herfst en de Winter staan stukken lager gelegen gebied onder water, maar in de zomer verdwijnt de drassigheid. Dopheide en struikheide, maar ook bosschages, wisselen er elkaar af.  

Bij de aanvang van de 20-ste eeuw is dit gebied tot aan de oevers van de Putse Moer en aan de overkant van de Putse steenweg op de Withoefse heide nog een sterk gevarieerd heidelandschap, met trouwens ook bomenrijen van vooral vliegdennen en berken. Wel worden deze bomen door de Kalmthoutenaars regelmatig gehakt voor het aanmaken van landbouwersalaam. Tijdens de eerste wereldoorlog kunnen de Duitsers deze bomen trouwens ook heel goed gebruiken.

Het aangehaalde Keienhof is vandaag een vooral door zakenmensen druk bezocht restaurant, maar is in 1914 opgetrokken als een riante buitenwoning voor de Joodse diamantair Mozes Tolkowski.

Na hun inval hebben de Duitsers het Keienhof ingenomen om soldaten te herbergen die belast zijn met de bewaking van de "doodendraad".

Het Boerenven waarvan sprake, is een zandven waar de inwoners van Kalmthout - Kerkeneind langs de Kijk-uitstraat nog tot in het begin van de twintigste eeuw langs de oevers zand komen steken, dit in het ven wit wassen en het vervolgens gebruiken voor het reinigen van hun hoevevloeren.

In de omgeving van het boerenven en de aanzet van de hoofddreef naar het landhuis van Van Thillo komt men langsheen de Putse steenweg tijdens de eerste wereldoorlog ook het eerste schakelhuisje (zie voorheen) en de eerste van de toegelaten doorgangen voor militairen op Kalmthouts grondgebied tegen. (Burgers kunnen in Kalmthout de draad alleen maar passeren langs één doorgang : de Gageltjes op de Zilveren Hoek, zoals we nog zullen zien.)

De Duitse weg heeft zijn naam meegekregen vanuit de tweede wereldoorlog. Oorspronkelijk een zandweg is hij achteraf verhard geworden met aangevoerd steengruis vanuit de dorpen rond Antwerpen die tijdens die tweede wereldoorlog het slachtoffer zijn geworden van hevige luchtbombardementen (zoals Mortsel bijvoorbeeld). 

Langsheen de Duitse weg loopt op het einde van de 19-de eeuw nog het aftakkingsspoor voor de afvoer van het duinenzand van de afgegraven Vossenbergen. Het afgevoerde zand moet dienen om in Antwerpen spoorwegbermen aan te leggen tussen Antwerpen centraal en Zurenborg.

Het aftakkingsspoor volgt vanaf (eerst) het Muggepiske / (daarna) de omgeving van de Kambuusduinen de Duitse weg, de weg door de Withoefse heide en vervolgens de Guido Gezellelaan om uit te monden in de buurt van het station van Heide.  

Zo'n 200 man nemen aan de zandafvoering deel.Voor hen zijn er op de heide houten keten opgericht waar ze kost en inwoon krijgen. Eén van de barakken wordt bij een toenemend toerisme omgebouwd tot een logements- en eethuis voor toeristen : de beroemde Cambuus van moeder Kee.Vooral natuurliefhebbers en kunstenaars maken er gebruik van. Maar ook onze Kalmthoutse landbouwers gaan er graag hun Kalmthoutse jenever degusteren.De keet van moeder Kee is pas in 1920 afgebroken. 

 In 1914 begint aan de Duitse weg ook de aanzet van het smalspoor naar de "Mont Noir", het landgoed van de Duitse jood Bernsohn. De aanvang van de eerste wereldoorlog heeft echter een einde gesteld aan een verdere exploitatie ervan.

In de tweede wereldoorlog hebben de Duitsers eveneens getracht er een spoor aan te brengen naar hun verzamelplaats in de Hazenduinen. Verder dan de langs de Duitse weg neergelegde molensteen zijn ze toen echter niet gegraakt.

Vermelden we tenslotte nog dat op 10 juli 1917 Mevrouw Rosalie De Coster er aan de draad overlijdt.

Poëzie + :

(uit) De moeder en de zonen van Anton Van Wilderode. (5)

.................

De tweede zoon :

Bid voor ons moeder

nu en in het uur van onze dood.

De moeder :

Ik zet de deur op een kier.

Zij kunnen thuiskomen.

Ik zal wakker worden van hun stap, de stap van een man, een soldatenstap,

De straat ligt leeg tot haar bocht van bomen.

De mensen zijn viendelijk medelijdend.

Ik heb alle avonden voor mijn verdriet, alle nachten.

Ik moet moedig zijn voor de terugkerenden.

Ik wil geen brieven meer krijgen, ik wil niemand meer verliezen

Ik zal wakker blijven en wachten, een leven lang.

(einde). 

Actua + :

Op 19, 20 en 21 september eerstkomende staat de Nieuwmoerse dorpsgemeenschap weer volop in de kijker met haar Maatjesfeesten, die omgedoopt worden tot septemberfeesten. Van Quizavond, alover gezinsfietstochten tot kinderkermis, visprijskamp, een tractortocht en nog veel meer staan op het programma. En naturlijk niet te vergeten : lekker eten. Het volledige programma vindt U volgende week terug In de "Koopjesgids". Nieuwmoer verwacht ons !

.....................................................................................................................................................

Volgende week zaterdag 20 september weer een Kalmthouts broodje :

III/6."De doodendraad"/Langsheen de Buizenweg".

Awdoe!