Een vergeelde blauwe Geo-gids drukt mij met de neus op de werkelijkheid : miljoenen jaren geleden ligt Kalmthout nog op de bodem van de Noordzee. Voor ik het goed en wel besef brengt de populair wetenschappelijke uitgave mij aan het mijmeren. Oog in oog staan met de grootsheid, maar ook met de relativiteit van de dingen. Uiteraard slaat mijn fantasie op hol. Ik zie walvissen en potvissen zwemmen naast de scherpe toren van Kalmthouts eerbiedwaardige O.L.V.- kerk en boven de Kalmthoutse Heide laten haaien een kolonie haringen schrikken. Maar alle gekheid op een stokje, weet U dat er in onze mooie heidegemeente op een diepte van 70 meter nog haaientanden zijn gevonden! Zo'n miljoen jaren geleden trekt de Noordzee zich dan langzaam terug in noordwestelijke richting en ontwikkelt in haar zog een soort land van Saeftinghe. Het spel van eb en vloed formeert in de branding een schorre-en slikkelandschap. Uit sedimentaire aanvoer en aanwerping komt de Kempense kleitafel tot stand, de matrijs van de latere Kempense Landrug, het scheidingsvlak tussen het Schelde- en Maasbekken, die in de Antwerpse Kempen loopt van Arendonk naar Turnhout, naar Malle, Sint-Job-In-'t Goor en zo naar Kalmthout, om achter de Kalmthoutse Heide Nederland binnen te duiken. In onze gemeente steekt deze landrug nabij het aloude "Kapelleke van Heide" op zijn hoogste punt zo'n 27 meter uit boven de zeespiegel. Als men daarbij vaststelt dat aan de andere kant van de grens in Nederland het nabijgelegen Roosendaal reeds naar het nulmeter-hoogtepunt duikt, krijgt die landrug toch betekenis. Noteer dat, behoudens voor een klein stuk Kalmthoutse Heide, het Kalmthoutse regenwater voor het grootste deel naar het Maasbekken afvloeit. De Kempense Kleien hellen immers van de landrug af van het zuidwesten naar het noordoosten.
- poëzie + - --------------- De Zee (Prudent Van Duyse - 1842). Al peinzend nadert hij tot de onafmeetbare baan, Zo vol ontzagelijkheid van d'eeuwige oceaan, En hoort het fier gedruis der sombere golvendrommen Die in de vert' als uitgevaste wolven grommen, Of berggewijze steigren in de zonneglans, Als 't lammerenkoor bij Lente in huppelende dans, 't Zij ze opstaan in hun woede, of vlakgestreken slapen. De zee ligt daar volschoon, gelijk ze werd geschapen. Haar vrije rug gedraagt der mensen schepping niet : Haar muil erkent alleen de toom van 't Algebied, Zij is een oorlogsros, welke manen woelig zwaaien, En dat men vlokken schuim ziet op zijn renpad zaaien Het briest en brult : Ten strijde! en wacht alleen de spoor Des meesters af, maar bijt het breidelstaal niet door. In die oneindigheid, dit golfgeklots verloren, Waant men Gods hand te zien, en 't lofgezang te horen, Dat ook de schepping bruist. De mens ontgloeit, verstomt, Gezonken in zijn niet, en bidt, diep neergekromd.
