Chrysantenfestival in de Japanse Tuin

Het chrysantenfestival in de Japanse tuin moet niet geassocieerd worden met iets droevigs. De snij- en potchrysanten voegen een mooie kleur toe aan de herfstkleuren die er op het einde van oktober heersen en zijn zeker een bezoek waard. De chrysanten worden in Japan als de mooiste bloemen beschouwd die perfect passen in de herfst

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Japanse Tuin Hasselt

Enkele mooie herfstfoto's.

Wijngaard op de Colenberg.









Paddenstoelen








Herfstkleuren











Vruchten en zaden









Beestjes

NATIONAAL PARK HOGE KEMPEN

POORT PIETERSHEIM

LANAKEN.

Voordat we de wandeling aanvatten willen we toch de burchtruïne even bezoeken. Het kasteeldomein Pietersheim is de winnaar van de Vlaamse Monumentenprijs 2010. De restauratie en aanpassingen zijn wel prachtig geslaagd. De hele burgsite is goed te bezoeken en je kunt er goed in rondwandelen.

Deze plek heeft een hele geschiedenis:

In de tweede helft van de 12de eeuw werd de locatie van de burcht bouwklaar gemaakt. Met lokaal gewonnen grind maakte men een cirkelvormig eiland. De rand ervan hoogde men op tot een wal.

Vermoedelijk bevond zich boven op die wal een houten palissade (vestingmuur). De structuren die bekend zijn uit deze vroegste periode, zijn de poorttoren, een rechthoekige put, en de kapel. Men veronderstelt dat er toen ook een donjon geweest moet zijn, een zware, centrale toren maar daarvan zijn geen sporen teruggevonden. In 1225 verwierven de heren van Pietersheim de kerkelijke rechten over Lanaken. Door de machtsuitbreiding hadden ze nood aan extra gebouwen.

Tegen de noordzijde van de kapel lieten ze een bijgebouw optrekken, vermoedelijk als verblijfplaats voor de eerste burchtkapelanen. Verder ten noorden lieten ze tegen de wal een rechthoekige garnizoenstoren bouwen. Centraal tegenover het poortgebouw kwam een grote ‘palas’, het woonkwartier van de heer. Aan de bloei van de burcht kwam een einde in 1378. De burcht werd toen ingenomen en gedeeltelijk afgebroken door Luiks-Tongerse milities. De garnizoenstoren en het bijgebouw bij de kapel bleven verbrand en half gesloopt achter.

Vandaag zijn de brandsporen nog zichtbaar. Na 1378 bleef de burchtsite een tijdje verlaten. In 1410 kwam het domein door erfenis en huwelijk in handen van de heer van Merode en Frentz. De Merodes verbouwden de vervallen burcht tot een residentieel kasteel in hooggotische stijl. Vanaf dat moment volgden de bouwwerken zich op. De vestingmuren werden herbouwd. In de voorbouw van de poorttoren kwam een nieuwe wipbrug en daarvoor kwam een nieuwe brug in mergelsteen. Tegen de poorttoren werd een tweede toren gebouwd. De kapel werd met twee verdiepingen verhoogd en verloor zijn Romaans uitzicht. Op de eerste verdieping kwam de werkruimte van de kapelaan, die ook zorgde voor de administratie van het domein en hier ook recht sprak.

Op de tweede verdieping, onder het dak, woonde hij. In 1576 startte Jan IX van Merode van Pietersheim versterkingswerken om het domein te kunnen verdedigen tegen de mogelijke inval van Spaanse troepen. Tevergeefs, want enkele jaren later kon de hertog van Parma, Alexander Farnese, met zijn leger het kasteel veroveren. Farnese verbleef in Pietersheim tijdens het beleg van Maastricht in 1579. De heren van Pietersheim kregen hun kasteel in 1587 terug maar ze kwamen er niet meer wonen. Ze gebruikten het domein als jachtkasteel en lieten het bestuur over aan een rentmeester. Resten van de rentmeesterwoning zijn teruggevonden in de zone tussen de kapel en het poortgebouw.

Het kasteel bleef seizoensgebonden in gebruik tot 1797, toen het nieuwe jachtslot klaar was (het huidige hotel/restaurant). Het kasteel op het burchteiland viel ten prooi aan verval. Langs de burcht bouwde de familie de Merode een nieuw kasteel. Dit brandde af in 1926 maar werd heropgebouwd in 1926. De voormalige burcht deed dienst als boerderij.

In 1971 verkocht de laatste eigenaar, Prins Xavier de Merode zijn volledig landgoed aan de gemeente Lanaken. Die maakte er een toeristisch-recreatief centrum van met een kinderboerderij en sportcentrum. Het kasteel wordt momenteel uitgebaat als café-restauranthotel "Kasteel Pietersheim". De burchtruïne werd na jaren geconsolideerd en fungeert als bezoekersonthaal voor het Nat. Park "Hoge Kempen" en museum.

Na het bezoek wandelen we richting kinderboerderij en wat verder ligt dan de toegang tot het Nationale Park Hoge Kempen. Wij kiezen voor een rondwandeling in het park.

Het parkoer brengt ons door de bossen van het park. De gehele wandeling komen we niet uit de bossen, en de afwisseling is wel goed, nu weer naaldbomen en dan weer loofbomen met hier en daar een pittige klim. Ook komen we verschillende soorten paddenstoelen tegen. Na dat we het park verlaten hebben wandelen we terug naar de burchtruïne en het kasteel van Pietersheim.

Het is mooi om rond de burchtruïne te wandelen de grachten vol met water en de eenden die erop zwemmen. Het weer valt ook best mee, zon en blauwe lucht, het is genieten geblazen van het landschap, het weer en de wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Nationaal Park Hoge Kempen / Pietersheim Lanaken

Al vlug komen we in Lens-Saint-Remy, is een deelgemeente van de stad Hannuit. Het was een zelfstandige gemeente tot het bij de fusie van 1971 toegevoegd werd aan de gemeente Hannuit. Lens-Saint-Remy is een landbouwdorp in Droog-Haspengouw dat zich stilaan ontwikkelt tot een woondorp. Er wordt vooral akkerbouw bedreven. Lens Saint-Remy telt nog verscheidene grote vierkantshoeven. Een lindendreef leidt naar de Carmel, een begijnhof gesticht in 1343, waarvan de huidige gebouwen dateren uit de 18de eeuw. De zusters augustinessen verbleven er tot aan de Franse Revolutie. Daarna werd het begijnhof tot in 1956 bewoond door karmelietessen. De omgeving van de kerk, de pastorie, de dreef en het begijnhof samen met het dorpsplein werd in 1974 beschermd als dorpsgezicht.

Wij wandelen door het dorp later op de wandeling komen we nog eens in het dorp en zien dan de voormalige begijnhof. Maar eerst wandelen we nog naar Blehen. We wandelen door het dorp met prachtige gebouwen in het gerenoveerde gemeentehuis. Een kleine artisanale brouwerij die de "cuvee Saint-Antoine" produceert. De artisanale brouwerij van Flo dankt haar naam aan de brouwerij "au Flo". Deze bevindt zich in het oude gemeentehuis. Didier Cornet en vriendin Chantal Romain startten in mei 1994 Brasserie d’ Oleye (of Brasserie Du Geer) in Oleye-Waremme. Hun avontuur strandde in 2002, maar de brouwmicrobe bleef. Ondertussen is Didier brouwer bij Brasserie Du Flo in Blehen en heeft hij in Barchon samen met Cathérine Claessens Brasserie Artisanale La Fourmilière opgericht. Het bier Pierreuse (8 vol.%alc.) heeft hier een tweede leven gekregen.

Dan komen we aan het kasteel van Blehen uit de 18de. Spijtig dat we er geen mooie foto van kunnen nemen, gelukkig staat er eentje op het infobord in het dorp. Wij wandelen wat verder en komen aan Het kasteel van Herzée uit 1716. Ook hier weer moeilijk voor een mooie foto. Dan komen we in het centrum met De neogotische Sint-Pieters en Pauluskerk uit 1870 werd gebouwd op de grondvesten van de oude kerk.

Tegenover de Carmel, een begijnhof gesticht in 1343, waarvan de huidige gebouwen dateren uit de 18de eeuw en nu een landbouwbedrijf, het zijn nog prachtige gebouwen en gelegen aan een pooi parkje achter de kerk. Nog een eindje wandelen we door een door een natuurgebiedje en dan komen we terug in Lens St –Servais, met prachtige vierkantshoeven. Zo eindigt een mooie wandeling in Waals Haspengouw.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Lens - St.-Servais

C’EST L’PIED 10 ANS.

C’EST L’PIED MORTIER.

BLEGNY – MINE.

De club viert haar 10 jarige bestaan met een pracht van een wandeling. Vertrek in het toeristische domein van Blegny-Mine.

In Blegny begon de exploitatie van de steenkool in de 15e eeuw, onder impuls van de monniken van de abdij van Val-Dieu. De steenkoolmijn van Argenteau-Trembleur, op het grondgebied van Blegny, is de laatste steenkoolconcessie in het Noorden van het Luikse Bekken. De mijn werd definitief gesloten op 31 maart 1980, maar in 1978 was er al besloten om het gehele complex om te vormen tot toeristische site.

Kenmerkend voor deze steenkoolmijn is dat ze niet zo diep is als de andere Waalse steenkoolmijnen. Sommige lagen komen zelfs aan de oppervlakte in de omliggende velden. De mijn bestaat uit twee delen de grote mijn zelf met de verschillende gebouwen. Erachter liggen de gebouwen van de Puits-Marie. Deze schacht dateert van het begin van 1849. Hij was 234 m diep en voorzien van een klassieke metalen schachtbok. Wij vertrekken in de gebouwen van de technische dienst. In de hal staat een reus de mijnwerker. Wij kiezen voor de rondwandeling en verlaten het domein langs de uitgang bij Puits-Marie.

Wij wandelen verder en komen zo op de oude buurtspoorweglijn, tussen de mijn en Mortroux en dit was een stoomlijn. De steenkolen werden vroeger vervoerd op de meter breed spoor van de buurtspoorlijn tot Warsage, waar de kolen werden overgeladen op het hoofdspoornet. Het is nu een prachtige wandelweg waar je van de omgeving en de natuur kunt genieten. Wij wandelen dan naar Chenestre in Dalhem. Hier wandelen we door het bos met prachtige padden-stoelen.

We nemen de tijd om er wat foto’s van te nemen. Wij wandelen door het privé bos van het kasteel wat al heel bijzonder is, uitzonderlijk toegankelijk. Zo komen we aan het kasteel en de kasteelhoeve. We zijn hier aan Château Cortils.

Het domein Château Cortils is gesticht in 941 als vesting; later werd het nagenoeg iedere eeuw drastisch verbouwd en uitgebreid met onder meer een grote carréboerderij waar momenteel 40 paarden in pension zijn. Door het gebied van 76 hectaren stroomt een beekje dat de vijver van water voorziet. Het is gelegen in een vallei omzoomd met bossen.

Wij wandelen weer verder en wandelen door de velden en weilanden en hebben nog een prachtig zicht op de achterzijde van het kasteel. Wij hebben een prachtig zicht op het bos en weilanden rond het kasteel. Wij wandelen door de weilanden en krijgen de mijngebouwen in zicht op de achtergrond.

Wij komen zo aan de terril van de mijn. Wij wandelen even de terril op en krijgen een prachtig zicht over het Land van Herve. Wij wandelen terug naar ons vertrek. Het is een prachtige wandeling in het Land van Herve.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Blegny

1 INTERNATIONALE HERBSTWANDERUNG.

WANDEFREUNDE KONZ e.V

KONZ – KRETTNACH.

Aan de monding van de Saar in de Moezel ligt de stad Konz in Rijnland-Palts. Waar ooit de Oer-Saar 45 jaar geleden vloeide, is nu het Konzer Tälchen met zijn mediterrane sfeer.

Wij vertrekken met onze wandeling in Krettnach, een klein dorpje gelegen aan het Konzer Tälchen. Het Ontdekkingspad brengt het uniek landschap van het Konzer Tälchen in ervaring. Wandelaars beleven de verhalen van een bijzonder landschap: van de wijde boog van een oeroude meander, van wijngaarden op 400 miljoen jaar oude leisteen, van verdwenen molens, ...

Wat stenen te vertellen hebben, waarom planten de temperatuur meten en waarom leien daken zo belangrijk zijn, leggen 8 informatieve borden uit de wandelaar door de tijd en het Konzer Tälchen. Wij wandelen door dit prachtige landschap en komen ook een stukje op de “Muhlenwanderung” molenwandeling en komen aan de Ölmuhle. Prachtig gelegen in de vallei met een grote vijver rond die het water opvangt en dan naar het rad van de molen brengt. Deze molen is nog volledig intact en is vrij te bezoeken, hier hebben we ook onze eerste controlepost.

Wij wandelen nog een heel eind door het bos en we zijn verwonderd door de groet hoeveelheid en verscheidenheid van paddenstoelen welke we hier tegen komen. ook het bos is prachtig met loofbomen met groet wandeldreven waar het aangenaam is om te wandelen. langzaam klimmen we uit het dal en als we boven komen verandert het landschap van bos in weilanden en akkers met prachtige vergezichten. Aan de andere zijde wijngaarden zover het oog reikt.

Wij wandelen verder en komen zo tussen de wijnstokken, een heel ander zicht geen bossen meer maar wijngaarden. Gelukkig is de mist opgetrokken en de zon komt stilletjes door de wolken en geeft de omgeving een prachtig kleurtje. Nu komen we langs de wijnboeren. Weingut Agritiushof is prachtig gelegen en wat verder komen we aan het weingut “Reichsgraf von Kesselstatt” op de abteihof. De abdijkerk steek boven de wijnstruiken uit. Spijtig dat we niet korten bij kunnen komen het is een prachtig gebouwencomplex.

Nu wandelen we langs de wijngaarden en de druivenpluk is volop bezig. Mooi om te zien. Witte en blauwe druiven hangen rijp aan de wijnstokken. Zo wandelen we terug richting Krettnach . Een pracht van een wandeling in een mooie omgeving en prachtige zichten over het landschap.

Konz heeft ook een prachtig “Freilichtmuseum” en ligt slecht enkele kilometer van ons vertrek af wij gaan dit eens bezoeken.

Volkskunde- und Freilichmuseum ROSCHEIDER HOF KONZ

In openluchtmuseum Roscheider Hof in Konz leert u de landelijke cultuurgeschiedenis van het noordwestelijk deel van Rheinland-Pfalz en het Duits-Luxemburgs-Lotharingse drielandengebied kennen.

Op de 22 hectare openluchtmuseum ontdekken we het Hunsrückdorpje, een Moezeldorp, rozentuinen en diverse boerentuinen.

Meer dan 4000 vierkante meter heemkundige tentoonstellingen van de wijnbouw tot de tandarts, in het historische tentoonstellingengebouw en het bosmuseum in de grote hal. De kruidentuin van de Roscheider Hof omvat ruim 100 plantensoorten, die vanaf de Middeleeuwen tot nu als geneeskrachtige kruiden, specerijen en toverkruiden een belangrijke rol gespeeld hebben en nog steeds spelen.

Deze planten zijn in tien bedden bijeengezet en van een bordje voorzien, al naar gelang hun medicinale dan wel magische werking:. De bedden worden aan de oostkant begrensd door een oude met klimop begroeide natuurstenen muur en zijn aan de westkant afgebakend met een buxushaag. Naar klassiek voorbeeld is de tuin geometrisch aangelegd, met in het midden een stenen kolomtafel en in de schaduw van twee bomen elk een bank. Historische tuinontwerpen van de Roscheider Hof, die in 1330 voor het eerst genoemd wordt, bestaan niet of niet meer. Zowel de huidige vorm van de tuin als de samenstelling van het plantenbestand zijn daarom gereconstrueerd aan de hand van zogeheten "Hausväterliteratur" en tuinboeken uit de 16e tot 18e eeuw betreffende het beheer van landgoederen: op landgoederen uit die periode bevond zich meestal een zogenaamde artsenijtuin, waar geneeskrachtige kruiden stonden. De keukenkruiden stonden daarentegen meestal in een aparte moestuin. Beide tuinen werden door de vrouw des huizes beheerd. Lijsten van artsenijtuinen omvatten soms wel 150 plantennamen, waaronder vele planten die al genoemd worden in de "Capitulare des villis", een uit de tijd van Karel de Grote stammende landgoed-verordening (812).

Op de plaats van de vroegere moestuin van de hoeve is nu een rozentuin in Biedermeierstijl aangelegd. De met buxusboompjes omzoomde paden delen het vlak symmetrisch op. In het midden staat een ijzeren zonnewijzer. In de zomer nodigt de rozentuin met de geur van zo'n 8000 rozenstruiken uit om er een poosje te verwijlen. Hij bevindt zich halverwege tussen het tentoonstellingsgebouw en het openluchtmuseum. In het voorjaar bloeien hier narcissen en tulpen. De tuin, met zijn tot monument verklaarde steunmuur van natuursteen, werd begin 19e eeuw aangelegd. Hij staat al afgebeeld op de Moezel-panoramakaart van Delkeskamp, die rond 1841 verscheen.

Het Maret paviljoen staat in de tuin. De weg naar het openluchtgedeelte van het museum loopt eerst over het "Groene Pad" en door de boomgaard. Langs het groene pad zijn gewassen geplant die eeuwenlang bepalend waren voor de streek rond de Moezel en de Saar. Deze gewassen werden echter allengs verdrongen onder invloed van de veranderingen die zich sinds de 18e eeuw in de landbouw voltrokken. Het drieslagstelsel dat eeuwenlang in de landbouw beoefend werd, werd vervangen door de wisselbouw.

Er werden steeds meer gewassen verbouwd die losse grond nodig hadden, en de bodem werd middels mest verrijkt. Daardoor verdwenen spelt en boekweit allengs van de velden om plaats te maken voor rogge en tarwe. De teelt van vlas en hennep, planten die onontbeerlijk waren voor de vervaardiging van stoffen bestemd voor kleding en beddengoed, raakte in de vergetelheid toen de import van goedkope katoen en de fabrieksmatige productie het handwerk begonnen te verdringen.

Ook de verbouw van hop liep terug toen de bierbrouwerij zich tot een industrie ontwikkelde. Tot halverwege de 19e eeuw werd het meestal bovengistend gebrouwen bier bij veel kroegen en herbergen zelf gebrouwen, en daarvoor was een veld met hop onmisbaar. Daarnaast kwamen er nieuwe planten op, die het aanzien van ons in cultuur gebrachte landschap veranderden. Al in de 18e eeuw werd de aardappel ingevoerd. Later volgden koolzaad, maïs en zonnebloemen. Tegenwoordig treft men ook triticale op het land aan, een kruising tussen rogge en tarwe. En waar vroeger in de bloeitijd de velden met vlas van verre te herkennen waren aan hun felle blauw, daar stralen nu het geel van het koolzaad en het blauw van de phacelia, een plant die goede diensten verricht als bijenweide en stikstofverrijking van de bodem. De boomgaard voorbij het Groene Pad stamt in aanleg uit de tijd dat de Roscheider Hof nog een landbouwbedrijf was.

br>

De oude boombestanden werden door het museum verzorgd, deels vervangen en uitgebreid, zodat ze nu samen een educatieve route opleveren. Boomgaarden zijn zeldzaam geworden. Vroeger lagen ze als een gordel om dorpen heen en voorzagen de bewoners van fruit. Dat fruit werd generaties lang niet alleen vers gegeten maar ook gedroogd en ingemaakt om het zo tot in de winter te kunnen bewaren. Daarnaast vormde het ook de grondstof voor de cider en vruchtenbrandewijnen waar deze regio ook nu nog bekend om is. Maar de oude boomgaarden moesten vaak plaatsmaken voor nieuwbouwwijken die rond de oude dorpskernen begonnen te ontstaan, en daarmee verdween een element dat zo bepalend was geweest voor dit landschap. Wij komen zo aan het Hunsruckerdorpje met vakwerkhuizen, school, kapellen en nog veel meer, de meeste huizen zijn volledig aangekleed met meubels en gereedschappen, de wijn en wijn maken staan ook hier centraal. De tuinen aan de huizen zijn natuurgetrouw nageplant.

Prachtige omgeving om in rond te wandelen. wij genieten van ons bezoek en sluiten ons bezoek af met een lekker drankje op het museumterras.

Van Krettnach / Konz

34E MARCHE FRANCHIMONTOISE.

LES MARCHEURS FRANCHIMONTOIS.

THEUX.

Theux was vroeger de hoofdplaats van het markgraafschap Franchimont, een persoonlijk bezit van de Luikse Prins-bisschop dat de huidige gemeenten Spa, Jalhay en Verviers omvatte.

In de ruines van het Chateau de Franchimont, een impossante middeleeuwse vesting die al wordt vermeld in de 12de eeuw. Het Chateau de Franchimont was in de middeleeuwen een van de belangrijkste kastelen van de streek. Vanuit deze burcht vertrokken in 1468 600 Franchimontezen naar Luik om er Lodewijk XI en Karel de Stoute te verslaan.

Geen van hen overleefde deze stoutmoedige expeditie. Wij starten met de wandeling in Spixhe, tegenover het vertrek op de heuvel ligt het kasteel van Franchimont. Een nog indrukwekkende ruïne. wij wandelen een eindje langs het riviertje “Le Wayai” steken deze over en gaan langs”Sankt Rochus school” een grote gebouw in verschillende stijlen, dan klimmen we het dorp uit en wandelen nu de prachtige natuur. Prachtige bossen en veel paddenstoelen, duidelijk dat de herfst in het land is en wij klimmen verder om dan aan de ruïne van Franchimont te komen.

Via de toegangspoort op de burchtsite aan. Wij nemen de tijd om de site te bezoeken en een rondgang te maken, wij vertrekken in de Museumzaal en gaan dan naar buiten via de burg naar het bolwerk hier hebben we een mooi zicht op de Donjon. Wij wandelen naar het Neerhof, wat verder staat de vierkante latrinetoren die met buizen verbonden was met de gracht.

Wij wandelen door de Kazematten en gaan dan naar het Opperhof, deze was voorbehouden voor de heren van het kasteel, het Neerhof daarentegen was bestemt voor het gewone volk hier bevond zich ook alles wat nodig was voor het leven op de burcht. Wat verder staat het bakhuis en een indrukwekkende grote schouw geeft aan waar de grote keuken was. We komen aan de kasteelkapel Sint Jan De Doper. Wij wandelen verder, klimmen de trappen op en dalen weer de kazematten in langs de uit de rots gehouwen waterput. Wij gaan verder en komen zo aan het einde van onze rondgang.

Een mooi en leerrijk bezoek aan een van de machtigste burchten uit de streek. Wij verlaten de burcht en zetten onze wandeling verder. Door de bossen en langs de weilanden komen we in Sassor. Dit dorp wordt gekenmerkt door zijn hoeven die voorzien zijn van indrukwekkende 'tchèri' (luifel waar een hooiwagen onder kon). Het dorpje heeft verschillende interessante plekken en geschiedenis.

In een weide in de onmiddellijke omgeving ziet men de grootste notenboom van de gemeente. De beek Pré l'Évêque komt van Sassor en stroomt vrolijk verder. “Ergens midden op het platteland tussen Sasserotte en Fays verrijst het kasteeltje van Chrinruy, een belangrijke plaats in de geschiedenis van Franchimont. Toch weten maar weinig inwoners van Theux dat het bestaat en waar het ligt. De weg die er naartoe leidt, is een prettige wandeling.

Die begint tegenover het dorp Sasserotte en loopt langs de helling met de Hoëgne hierbeneden en achter het woud van Staneux. Zo komt men aan de site van Chinru, een soort esplanade met daarop een groot vierhoeks geheel dat gevormd wordt door het kasteeltje en de hoeve. De weg loopt verder langs de hoeve en gaat dan steil omhoog naar de top die hij tot Fays volgt.

Op dit terras dat de vallei domineert, een strategische plaats op enkele kilometers van het kasteel van Franchimont werd voor 1450 een versterkt bouwwerk opgericht waarvan nog enkel sporen zijn teruggevonden, een muur van 1,10m in de oostelijke hoek, die laat veronderstellen dat er een toren was. Het is daar dat in november 1468 de hertog van Bourgogne, Karel de Stoute zich installeerde toen hij het Pays de Franchimont kwam plunderen om zich te wreken op de 600 dapperen die hem de avond van 29 oktober vanop de hoogten van de Sainte-Walburge hadden aangevallen”.

Na de controle wandelen we verder door het golvend landschap, de nevel hangt over de bossen en af en toe krijgen we een fikse regenbui over ons. Wij wandelen verder en de ruïne van Franchimont komt weer in het zicht. Nog even volharden door de velden en ons eindpunt komt in zicht. Ondanks het mindere weer toch een fijne en aangename wandeling met een bezoek aan Chateau Franchimont”.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Spixhe-Theux

Soms ben je verwonder hoe mooi macro opnamen kunnen zijn

LANDSCHAPSWANDELING GROOTLOON.

VIA HEUVELS EN BOOMGAARDEN.
 
REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.

GROOTLOON.

Een zonnige herfstnamiddag, centrum van Borgloon. De eerste stappen van deze landschapswandeling zetten we in het centrum van Borgloon.

Het Graafschap Loon in het Geel 

Pal in het hart van het historische stad Borgloon. In de 11de en 12de eeuw regeerden de Loonse Graven van hieruit over hun Graafschap, dat qua grootte vergelijkbaar was met de huidige provincie Limburg. Tal van overblijfselen herinneren nog steeds aan dit middeleeuws verleden.

Wij wandelen langs de Burchtheuvel en de Graef (dit is de vroegere stadsomwalling) een reeks monumentale gebouwen en pittoreske steegjes. Op de burchtheuvel lieten de graven een versterkte motteburcht bouwen. Het was de perfecte uitkijktoren op de streek en de ultieme verdelingsgordel tegen de invallen van de Brabantse Hertog en de Prinsbisschop van Luik.

Wij wandelen het centrum uit en steken de steenweg Tongeren - St Truiden over. Wij wandelen nu naar het natuurgebied Bolderberg. Niet voor niets is Bolderberg die een centrale plaats inneemt in deze wandeling- beschermt natuurgebied. De graslanden op de zonnige hellingen zijn op een natuurlijke manier verrijkt door kalk, afkomstig van fossiele schelpen. Bovendien ontspringen hier de bronnen van de Motbeek, een zijriviertje van de Herkebeek. Door de wandeling kunnen we dit prachtige gebied verkennen. Verschillende hoogstamboomgaarden bevinden zich nog in dit gebied.

Wat is er mooier dan een hoogstamboomgaard waar de koeien onder grazen. Een stukje oud Haspengouw. Al van in de 18de eeuw waren er volop hoogstamboomgaarden aangeplant, dit kunnen we terug vinden op oude kaarten. De Haspengouwse hoogstamfruitteelt bereikte haar hoogtepunt rond 1950. Van dan ging het bergaf met de hoogstam en werden vele boomgaarden gerooid en er werd zelfs een premie uitgeloofd om de hoogstambomen te rooien. Nu een 60 jaar later is het juist omgekeerd nu worden er premie gegeven om hoogstam aan te planten en te bewaren.

Vandaag moet de boer een kapvergunning aanvragen om een hoogstamboomgaard te rooien. Gelukkig voor ons zijn er nog oude boomgaarden bewaard en ze geven ons een beeld van hoe het landschap eruit zag. Een bijzonder plek op de wandeling is de picknickplaats of speelweide op de Bolderberg. Hier kun je onder de hoogstambomen picknicken en genieten van het prachtige landschap. Op de wandeling komen we ook aan de Romeinse Kassei waar je een prachtig zicht heb over het landschap, de Romeinse Kassei is een recht lint dat door het landschap loopt door het keuvelend landschap.

Wij wandelen langs de velden, akkers, weilanden, boomgaarden en plantages. De velden beginnen kaal te worden, bieten en maïs worden met grote spoed uit het veld gehaald. De perenpluk is voorbij en men is nu volop bezig met de appelpluk. Nog enkele dagen en de velden zijn leeg en kan de winterrust in de velden weerkeren.

Ongeacht welk jaargetijde het is het is en blijft een pracht van een wandeling en telkens zie je toch weer iets anders. Wij verlaten het natuurgebied Bolderberg en steken de steenweg over. Langs kasteel de Mot en de Motvallei keren we terug naar het centrum van Borgloon.

Een aangename wandeling is het geworden en zeker dankzij het nazomer zonnetje.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Greenspot Grootloon

26E MARCHE DES CLAP SABOTS.

LES CLAP SABOTS POUSSET.

BOVENISTER.

Bovenister een deelgemeenten van Waremme en maakt deel uit van de “Hasbaye” Haspengouw. De Haspengouwse dorpen bestaan uit indrukwekkende vierkantshoeven met rondom de woonverblijven een kleine gordel van weilanden en verder uitgestrekte graan- en bietenvelden, de graanvelden zijn nu al geoogst en zijn al omgeploegd.

De boeren zijn al bezig met het rooien van de suikerbieten en we komen op onze wandeling ook al verschillende grote hopen gerooide bieten tegen gereed om naar de suikerfabrieken te worden gebracht. Tussen de velden en weilanden liggen tal van “holle wegen” doordat de boeren er met hun spannen eeuwenlang passeerden. Deze vruchtbare streek, en met name de vallei van de Mehaigne is bewoont sinds de vroegste bewoning van deze streek. De Gallo Romeinse beschaving kwam er tot grote bloei. Bewijs ervan zijn de vele tumulus die hier terug gevonden zijn, ze bevonden zich dan ook langs de Romeinse heerweg Bavai-Tongeren-Maastricht. Luiks Haspengouw telt twee mooie valleien waar vooral wilgen en populieren groeien: de vallei van de Geer en de Mehaigne.

De streek rond de Mehaigne is nu een natuurpark en het is een evenwicht tussen natuur en de bezigheden van de mens zodat deze bijzonder vallei en natuurpark bewaard blijven. Hier werd ook veel zorg besteed aan de vrijwaring van het bouwkundig erfgoed dat bijzonde rijk is hier. Op onze wandeling komen we prachtige vierkantshoeven tegen met indrukwekkende inrijpoorten.

In Bleret zijn prachtige gebouwen, De Sint-Mauritiuskerk heeft een romaanse toren waarin een klok hangt uit 1371. In 1887 werd de toren gerestaureerd en werd de kerk vergroot. Buiten de dorpskom liggen verscheidene boerderijen uit de 18de en de 19de eeuw. Het kasteel La Pommeraie is nog steeds een prachtig gebouw. We wandelen verder en komen zo in Pousset. Hier staat de windmolen uit 1819, spijtig ze hebben er een dak opgezet dat niet past op een molen, er is ook een b&b ingericht.

De molen ligt wel mooi in het landschap en gelukkig is de stenen romp bewaard en gevrijwaard voor de toekomst. Nog een paar prachtige vierkantshoeven en dan zijn we terug aan ons vertrek. Het Haspengouwse landschap met zijn vierkantshoeven, de akkers en weilanden met zijn paarden en koeien zijn toch de moeite om eens te ontdekken.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Bovenister

MARCHE DE L’ENTITE.

LES MARCHEURS DE L’OURTHE.

COMBLAIN-AU-PONT.

Dit kleine stadje is ruim bedeeld met huizen in streeksteen. Het kleine marktpleintje, mooi ingericht, is het vertrekpunt van vele wandelingen door de bossen en dorpen. En zijn naam en faam dankt Comblain au Pont aan zijn grotten.

De gemeente ligt aan de samenvloeiing van de Ourthe en de Amblève. Je kunt prachtig panorama van de omliggende rotsen bekijken. Het uitzicht strekt zich vooral naar het Oosten uit en toont ons voornamelijk, rondom Comblain, kalksteenrotsen uit het Carboon tijdperk en de Ourthe die aan haar voeten stroomt. Aan de oever van de Ourthe, stroomafwaarts, aan de linkerkant, steken de rotsen van de "Vignoble" (geklasseerd) boven de rivier uit. De wand die ze vormen telt talrijke uithoeken die sporen van vroegere kalkafzettingen bevatten.

Dit bevestigt dat het hier om oude grotwanden gaat, die door de erosie van de rivier aan het dag licht werden gebracht. Verderop, aan de andere oever, verheffen zich de beroemde "Tartines" van Comblain-au-Pont (geklasseerd). Deze verticale kalkrotsen waren beter bestand tegen de erosie die de tussenliggende lagen deed afslijten. Boven op de heuvel ligt de Sint-Maarten toren.

De Sint-Martinustoren had oorspronkelijk de hoedanigheid van een grote schuilplaats waarvan de ruime omwalling de top van een verdedigingsheuvel bezette voor een gemakkelijke verdediging. De restanten van het bouwwerk zijn nog steeds zichtbaar, er is geen vermelding van een vroeger tijdperk dan de 16e eeuw.

Wij wandelen het dorpje uit met prachtige zichten op de omliggende rotsen en dan klimmen we het dorpje uit. We komen aan “Thier Pirard 120m” en zo komen we boven op het plateau te wandelen. bossen en weilanden en prachtige zichten over het landschap, in de weilanden lopen koeien en paarden. De huizen in breuksteen zijn wel prachtig in het landschap ze vullen de omgeving prachtig aan. We komen in Lawé met zijn steengroeve, we wandelen verder en komen zo in Comblain-La-Tour met het kasteeltje van de Poolse gemeenschap. Hier is ook controle. We wandelen weer een eind langs de spoorweg met mooie oude huizen en dan weer een stuk langs de rivier, het is wel mooi om te wandelen en het is genieten van al het fijns wat we gezien hebben op onze weg door dit prachtige landschap. Een prachtige en aangename wandeling.

Op de terug weg stoppen we even in Hamal bij Rutten. Hier kunnen we uitzonderlijk het park van het kasteel bezoeken, het is “Dag van het Park”. Het Kasteel van Hamal is het domein van de heer van Hamal, vandaag de dag een gehucht van Rutten, maar in vroegere tijden een aparte heerlijkheid. Bekend is ook de Donjon van Rutten.

Het gaat hier om een torenburcht die rond 1400 werd opgericht op juridische en prestigieuze redenen, en deel uitmaakt van het kasteel van Hamal.

De andere delen van het kasteel zijn rond deze Donjon gebouwd. 'Het kasteel dateert van de XIIde eeuw en is verschillende malen verwoest geweest door de Luikenaren. De kasteelheren waren opvolgend Hamal, Alsteren, Ghoor la Marck, Gavre, van der Heyden a Blisia, de Haixhe, de Goér de Herve, de Senzeille, en uiteindelijk de huidige bezitter de Hemicourt de Grunne.' De zware toren is romaans.

Hij dateert uit de 12e eeuw en is opgetrokken in silex. De zuidertorens met de bijzondere daken werden in 1770 gebouwd. Wij worden met een gids door het prachtige park geleid. Langs de oranjerie de oude bomen het prieeltje met beeld van de godin van de jacht en met prachtige zichten op het kasteel en de vijvers. Gewoon prachtig om te bezoeken.

Voor het fotoalbum de link volgen

HERFSTWANDELING.

BERG- EN BOSWANDELAARS VOEREN.

S’GRAVENVOEREN.

Een lang lint van enkele kilometer lang, slechts twee huizenrijen breed, dat was 's-Gravenvoeren tot het begin van deze eeuw.

De mensen hadden toendertijd weinig keuze om zich elders te vestigen, want nergens in de omtrek was grondwater op een redelijke diepte bereikbaar. Dus zat er niets anders op dan vlak bij het riviertje, de Voer, te gaan wonen. Maar watervervuiling bestond klaarblijkelijk ook al in de vorige eeuw. De kwaliteit van het water ging zo sterk achteruit, dat het gemeentebestuur eind vorige eeuw enkele bronnen in het buurdorp Sint-Martensvoeren kocht en van daaruit een waterleiding liet aanleggen. Op diverse plaatsen in 's-Gravenvoeren kun je nog de pompen zien, waar de mensen emmers en kruiken met helder bronwater konden vullen. Later werd het systeem uitgebreid, met kraantjes in elk huis.

Toen ging het dorp zich ook in de breedte ontwikkelen. De Voer is een snelstromend riviertje met helder water. Door het grote verval kan het water veel zuurstof opnemen en bezit het een hoog zelfreinigend vermogen.

Dat is wel nodig want de riolering, voor zover ze al bestaat, komt rechtstreeks in de waterloop uit. Bij sommige huizen mondt de afvoer van de wc meteen in de Voer uit, zonder dat er zelfs een sceptische tank tussen is geplaatst! Voor veel Voerenaars vervangt de Voer klaarblijkelijk ook de huisvuilophaaldienst.

Vanuit het dorp langs de Voer lopen holle wegen naar de weilanden en akkers op de hellingen. De bekendste is de Koetsweg. Deze weg dankt zijn naam aan het feit dat in de Oostenrijkse tijd (van 1690 tot 1790) de postkoets Luik-Aken er langs reed. De paarden werden uitgespannen in De Zwaan, de herberg aan het pleintje van Kinkenberg. Ook een posthoorn in de gevel van het andere dorpscafé (Wynants) herinnert aan die periode. De jonge Mozart moet hier in 1763 gepasseerd zijn toen hij met zijn vader op reis was naar Brussel.

De weg van Voeren langs Snauwenberg en vandaar naar Terlinden en Gulpen is van romeinse oorsprong en verbond de 'villae' - later de Frankische paltsen - van die twee plaatsen. Na een korte wandeling door het dorp komen aan in het Natuurreservaat Altenbroek. Het natuurgebied van Altenbroek in de Voerstreek is 127 ha groot en ontleent zijn naam aan het prive kasteeldomein met die naam.

Holle wegen, bossen, grubben, brongebieden en boomgaarden wisselen elkaar af. ?s Nachts snuffelen hier everzwijnen en dassen rond en de natuurbeheerders zijn bijzonder trots op de vroedmeesterpad. Die vind je haast nergens meer in Vlaanderen. Vanaf het poorthuis slingert de lange oprijlaan langs vijvers met zwarte zwanen naar het kasteel uit 1314. Altembrouck was al in de zeventiende eeuw een bijzonder fraaie buitenplaats en lustoord, waar de graven van Dalhem en Hoensbroek de zomers hun vertier kwamen zoeken. Al in 1314 vinden we dit domein vermeld als een Dalhems leenhof, eigendom van de familie van Broek. Het 'kasteel' is een amalgaam waarvan het oudste deel uit de 18de eeuw stamt. Rond 1900 werd het uitgebreid en kreeg het zijn huidige uitzicht. De boerderij 'Molenhoeve', net buiten het kasteeldomein, was vroeger de watermolen van het domein. Sinds 1999 is er op Kasteel Altembroek gestart met de kweek van Wagyu runderen. Deze runderen zijn oorspronkelijk van Japanse origine, en worden getypeerd door hun hoge dosering enkelvoudig onverzadigde vetzuren in een cholesterolarm dieet.

Het is een prachtig golvend landschap met weilanden en bossen. Hollewegen die door de eeuwen heen een bijzondere fauna en flora hebben ontwikkeld, waar wij nu van kunnen genieten. Even steken we de landsgrens over en komen in Margraten en Noorbeek. Hier loopt het natuurreservaat verder waardoor het een grensoverschrijdend landschap is. Noorbeek (Limburgs: Norbik) is een klein dorp in de Zuid-Limburgse gemeente Margraten en is een van de zuidelijkst gelegen plaatsen van Nederland. Het circa 1146 inwoners tellende dorp, met beschermd dorpsgezicht, is op een 'verscholen' manier gelegen in het dal van de Noor(beek), welke in de nabijgelegen buurtschap Wesch ontspringt.

De naam van deze buurtschap is ontstaan omdat bij de bron in vroeger tijden de was (de wesj) werd gespoeld. De oude wasplaats is nog steeds te zien. Noorbeek maakte deel uit van het graafschap Dalhem. We wandelen door het dorpje met verschillende grote hoeven. Dan wandelen we terug de grens over en zijn terug in de Voeren. En dan zijn we terug in S’ Gravenvoeren, langs de mooie molen en door het centrum van het dorp langs het kerkplein, het vroegere kerkhof. Nog even langs de Voer en dan zijn we terug aan ons vertrekpunt.

Een pracht van een wandeling in een van de mooiste plekken van Limburg.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van s' Gravenvoeren

JELLE KERMIS BORGLOON

LANDSCHAPSWANDELING RULLINGEN.

PARELS IN GROEN.

REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.

RULLINGEN / BORGLOON.

Als je een wandeling van de Greenspots doet moet je eens opletten hoe het landschap op amper 14 dagen veranderd. Half september begon stilaan de herfst zijn intrede te maken en op 1 oktober zijn er veel bladeren zijn al verkleurt.

Het kasteel van Rullingen is bedekt met rode bladeren. Het is een prachtig zicht. De wandeling staat in het teken Vande herfst, de peren en appelen zijn gereed om geplukt te worden, duizenden paddenstoelen vinden we op onze wandelweg, vele verschillende soorten.

We hebben ook oog voor de kleine dingen, zoals de spinnen en andere kleine insecten, een wandeling kun je op verschillende manieren beleven en van verschillende dingen genieten groot en klein. Langs het park van het kasteel en langs de wijngaard waar de druiven rijp zijn. Ook een stukje langs de spoorweg.

Dit stukje industrieel erfgoed heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van Haspengouw. De tracé van het oude fruitspoor is een gedeelte van onze wandeling, dit fruitspoor heeft bijgedragen tot de commercialisering van de fruitsector in Zuid-Limburg. Vanaf 1879, toen de spoorweg tussen Sint-Truiden en Tongeren werd aangelegd, kreeg het fruit letterlijk en figuurlijk een andere bestemming.

Het werd niet meer enkel voor eigen gebruik of voor de lokale markt geteeld, het groeide uit tot een belangrijk exportproduct. Maar niet alleen daarvoor3. Via dezelfde route voerde men de suikerbieten naar de fabrieken. De bieten en vruchten van minder kwaliteit werden verwerkt in de kleine en grotere siroopfabrieken of appelazijnhandel.

Het stationsplein bij de stoom-stroopfabriek van Borgloon fungeerde in die tijd als een belangrijke overslagplaats. Na 1970 werden de sporen over heel de lijn opgebroken maar het traject bleef duidelijk zichtbaar. De ene keer steek het hoog boven het landschap uit en de andere keer duikt het er net onder.

Het is een prachtig traject waar we over verschillende stukken wandelen het traject wordt beheert door Natuurpunt. Zo kunnen we genieten van al het moois wat de natuur ons gebied. Een prachtige wandeling om van te genieten.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Greenspot Rullingen

25E MARCHE INT. DES LONGS PIEDS.

LES LONGS PIEDS ANTHETOIS.

WANZE-HUY.

Wanze deelgemeente van Huy, gelegen aan de Maas. Hier wandelen we vandaag, Wanze is ook gelegen in het natuurreservaat van Burdinale. Het Natuurpark van de Valleien van de Burdinale en de Mehaigne ligt in Haspengouw, in de driehoek gevormd door de steden van Hoei, Andenne en Hannuit. Het omvat de 22 dorpen van de entiteiten van Braives, Burdinne, Héron en Wanze.

De Burdinale en de Mehaigne, de namen van de twee rivieren die de 11.000 ha van het Natuurpark doorlopen, vormen een interessant aardrijkskundig gebied. Rijk aan mooie landschappen, prachtige valleien en authentieke dorpen. Het trefpunt te zijn tussen het Haspengouwse hoogplateau en de oevers van de Maas.

Deze bijzonderheid biedt ons aan de ene kant ecosystemen zoals bossen, vochtige milieus en weiden, en aan de andere kant uitgestrekte landbouwgebieden. Zo genieten we tijdens onze tocht van een uitzonderlijke fauna en flora met talrijke beschermde landschappen zoals « Natura 2000 », het Europese netwerk van landschappen van opmerkelijke biodiversiteit. Dankzij een natuurlijk, historisch, cultureel en architecturaal patrimonium, ontpopt het Natuurpark zich tot een uitverkoren plek voor wandelend te ontspannen. Een eind wandelen we langs de Maas en al vlug komt het Fort van Huy in zicht.

De geschiedenis leert ons dat de rotsachtige uitloper boven de monding van de Hoyoux in de Maas al zeer snel werd ingepalmd. Het fort zoals het er nu uitziet, werd tussen 1818 en 1823 door de Nederlanders gebouwd, ter vervanging van het eerdere fort, dat in het begin van de 18de eeuw werd afgebroken. In 1940-1945 deed het fort dienst als militaire gevangenis, waar meer dan 7000 politieke gevangenen, gijzelaars en verzetsstrijders werden vastgehouden. Op 31 december 1946, toen het interneringscentrum van Huy werd opgedoekt, werd de site een toeristische trekpleister. Het fort werd volledig gerestaureerd en houdt de herinnering aan het verleden levend. De rots die neerkijkt op de samenvloeiing van Maas en Hoyoux is altijd een strategische plaats geweest. Op deze plaats was achtereenvolgens een gevangenis en een garnizoen gevestigd. In de oude opslagplaatsen van het Nederlandse fort dat in 1818 werd gebouwd, vindt u vandaag het interessante Museum van het Verzet en de Concentratiekampen.

Wij klimmen naar boven om zo aan de ingang van het Fort te komen, spijtig dat we niet meer tijd hebben anders hadden we het fort ook bezocht maar vandaag wandelen we er langs. Het is wel indrukwekkend als je boven aan het fort bent en zo over het landschap kunt kijken.

Wij wandelen verder en komen zo aan het natuurreservaat Lovegne Bosquet. Het is een oude steengroeve waar de natuur nu zijn vrije gang kan gaan. De hoge rotsen rond de steengroeve geven er een speciaal uitzicht aan. Als we natuurreservaat verlaten zien op de hoge heuvel de ruïne van “Chateau Fort Beaufort” nog wat verder wandelen en we komen terug aan ons vertrek. Ondanks het regenachtige weer was het toch een fijne wandeling.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Wanze

VREEMDE VRUCHT

Op onze wandeling in Konz/Duitsland kwamen deze vruchten tegen. Iemand een idee hoe deze heten?

Osagedoorn
 
De osagedoorn (Maclura pomifera) is een plant uit de moerbeifamilie (Moraceae). In zijn oorsprongsland, de Verenigde Staten, staat de soort bekend onder de naam van "Osage orange", omdat de vorm van de vrucht enigszins aan een sinaasappel doet denken en omdat het verspreidingsgebied ten dele samenvalt met het stamgebied der Osage-Indianen. Het is een tweehuizige plant (aparte mannelijke en vrouwelijke planten). Het is een loofboom of (bij regelmatige snoeiïng) grote struik, die 8-15 m hoog kan worden. Het vruchtverband komt voort uit een aantal verschillende vruchtbeginselen, is 7-15 cm groot en ziet eruit als een groen-gele, sterk gerimpelde sinaasappel, die gevuld is met een kleverig wit sap. De vrucht is niet voor menselijke consumptie geschikt. De plant komt van nature voor in een betrekkelijk klein gebied in de Verenigde Staten, dat delen van Arkansas, Kansas, Oklahoma, Texas en Louisiana omvat. Als parkboom wordt hij echter ook elders aangeplant. De takken van de Osagedoorn zijn voorzien van scherpe stekels, reden waarom de plant in het prairiegebied veel werd aangeplant in voor het vee ondoordringbare heggen. De stekels vormden bovendien de inspiratie voor de uitvinding van het prikkeldraad. Diverse Indianenstammen gebruikten het sap van de vruchten van de osagedoorn als bindmiddel voor de verf waarmee ze zich insmeerden als zij op oorlogspad gingen en het hout voor het maken van bogen. Het hout werd door de blanken wel gebruikt voor spoorwegbielzen.

Raadsel omtrent de verspreiding der zaden

Een merkwaardig feit is dat - met uitzondering van één soort grondeekhoorn - geen enkel wild dier de schijnvruchten van de osagedoorn eet. Het biologisch nut van vlezige vruchten is evenwel dat ze worden gegeten door dieren, die vervolgens voor de verspreiding der zaden zorgen. Een aantrekkelijke, maar vrijwel onmogelijk te verifiëren hypothese is dat de grote schijnvruchten vroeger gegeten werden door een groot dier, de grondluiaard, dat ongeveer 10.000 jaar geleden is uitgestorven.

MARCHES DES TROIS FRONTIERES.

ASBL. MARCHES DES TROIS FRONTIERES-AMTF.

PLOMBIERES.

Vandaag wandelen we in het “Pays des Terrils”. De terrils in het bekken van Luik vormen de stille getuigen van de bewogen geschiedenis van deze streek.

Het hard labeur in de mijn bracht welvaart in deze regio en mag daarom niet vergeten worden. Vandaag vormen deze terrils prachtige natuurparken waar je unieke fauna en flora kan bewonderen en kan genieten van schitterende zichten over de streek. In 1841 verkreeg Charles James Cockerill , de broer van John, er een mijnconcessie. De mijnsite van Plombières, in de Geulvallei in het oosten van België, herbergt een uitzonderlijk natuurreservaat dat ontstaan is dankzij de aanwezigheid van zinkhoudende graslanden.

Zijn bodem is rijk aan zware metalen en heeft een uniek ecosysteem voortgebracht. Er leven honderden opmerkelijke plant- en diersoorten, zoals Engels gras, het zinkviooltje of de parelmoervlinder… In het hartje van het dorp Plombières, op de mijnsite, worden de Geulvallei en zijn typische gasten onder de aandacht gebracht. Het Maison du Site Minier, een van de oudste woningen van de gemeente met een gevel in steen en vakwerk, werd gerestaureerd en uitgebreid met een bijgebouw voorzien van een houten gevelbekleding waarvan de kleur varieert voortdurend varieert met de tijd.

Plombières dankt haar naam aan de loodaders in de ondergrond. We wandelen het dorp uit en komen langs de achtzijdig neonbyzantijnse kerk (1935). We wandelen nu de prachtige natuur in weilanden met bomen en bosjes wel bijzonder mooi met een hel blauwe lucht. We komen nu aan kasteel en hoeve Gerrêts, van het kasteel kunnen we jammer niet veel zien van de vakwerkhoeve krijgen we een mooi beeld. Dan komen we aan de Geul. De rivier slingert zich door het landschap de oever kleurt mooi met de bloemen op de oevers. Wij klimmen nu en gaan het natuurreservaat binnen die beheert word door de Natagora de Waalse tegenhanger van Natuurpunt.

In het weidelandschap staan hier en daar kleine hoeven sommige nog met vakwerk, het geeft mooie foto’s. Zeker als de weide voor het gebouw een 50 tal koeien grazen, gewoon prachtig. Wekomen langs verschillende kapellen en wegkruizen. Dan keren we terug naar het terrein van de zinkmijn. Hier heeft de natuur terug de overhand genomen en nu is dit een uniek stukje natuur met bijzondere fauna en flora. Het zinkviooltje komt hier voor als een van de weinige plekken in ons land.

Ook ander zinkminnende planten. Hierdoor komen er ook bijzondere soorten insecten en vlinder voor. We wandelen verder door dit prachtige stukje natuur en komen zo even langs de Geul. Op een moment verdwijnt de Geul in de berg. Lang gedacht dat het van nature uit zo was maar het blijkt dat de mens deze doorgang in de berg gemaakt heeft om de mijnen te beschermen tegen overstromingen. Het is wel een mooi plekje om even bij stil te staan en om te zien hoe de Geul hier verdwijnt.

Op de wandeling door het natuurreservaat komen we geregeld info borden tegen die een verhaal vertellen, ook in het Nederlands wat heel fijn is zo kunnen we ook het hele verhaal begrijpen. We zijn nu op het einde van onze wandeling. Een prachtige wandeling waar het industrieel verleden bewaard werd op een bijzondere manier en de mijnsite veranderd in een natuurreservaat. Gewoon geslaagd.

De zinkmijnen van Plombières.


De eerste mijn in Plombières, de mijn Braesberg wordt in 1365 genoemd in een akte van de heer van Dalhem. Hij betaalde huur voor de mijn aan het convent in Maastricht. In 1370 wordt in een akte de mijn Bleyberg genoemd, de huur werd toen aan de heer van Einrade betaald.

De mijnbouw vond in die tijd boven de grondwaterspiegel plaats. De Braesberg had 4 schachten die 30- 35 meter diep waren. Ze kwamen uit op een 800 meter lange gang die uitkwam op de Geul nabij Boverath. In Bleiberg werden alleen sulfidische zink- en loodertsen gedolven. De ertsen in Bleiberg werden gedolven in Onder- Carbonische kalksteen, op een diepte tussen 20- 170 meter diepte, en werden in dagbouw, door middel van open groeven aan de oppervlakte, of in schachtbouw, door middel van mijnschachten, gewonnen.

De kalksteen was sterk geplooid en doorsneden met breuken en liet veel water door, waardoor bij langdurige neerslag of in perioden van smelten van de sneeuw het water snel in de ondergrondse gangen kon doordringen. Ook trad de Geul dan geregeld buiten haar oevers en stroomde de mijngangen binnen. Het is meermalen voorgekomen dat de ondergrondse delen van de mijnen geheel onder water stonden. Wanneer de ondernemers genoeg kapitaal bezaten om de gangen droog te maken werd de exploitatie voortgezet, was dit niet zo, dan werd de mijn voor onbepaalde tijd gesloten. Toen de mijn groeide, stegen de problemen met de wateroverlast. De dieper gaande winning veroorzaakte steeds meer en steeds grotere scheuren in het gesteente, waardoor er steeds meer en steeds sneller water in de mijnen stroomde. In 1855 verdronken zeven mannen toen de Geul buiten haar oevers trad in een hevig onweer.

Vanwege de wateroverlast werd toestemming gevraagd om de loop van de Geul te mogen verleggen. De Geul wordt in de buurt van Plombières namelijk ingesloten door drie heuvelruggen. In het oostelijke deel van het voormalige concessiegebied heeft de Geul enige ruimte tussen het plateau van Vosheydt in het zuiden en het plateau van Völkerich in het noorden. Hier kan ze zelfs meanderen. In het westelijke deel vormt het plateau van Bamisch echter een belemmering. De Geul heeft zich daarom een weg in noordelijke richting gebaand. Zo ontstond een zeer nauw dal met een abrupte koerswijziging van west- noordwest naar noord- noordoost, waardoor bij grote afvoer stuwing van het water optrad dat de boven- en ondergrondse mijnactiviteiten bedreigde. De eigenaar van de berg op de noordelijke oever liet een tunnel graven om daar een gegraven loop van de Geul doorheen te leiden. Zodoende kreeg het riviertje over een afstand van 540 meter, waarvan 100 meter ondergronds, een extra bedding. Toch had deze maatregel niet het gewenste effect, omdat men had verzuimd het bochtige verloop van de Geul in het uitgestrekte mijnterrein te corrigeren.

Rond 1862 verhielp men ook dit euvel middels een ingrijpende kanalisatie waarbij de kronkelende loop over een afstand van 3 kilometer werd rechtgetrokken. Tevens werd de bedding verbreed, van een vaste bekleding voorzien, de oeverwanden werden verstevigd en een vaste brug over het riviertje en een stuw met sluis om de waterstand te regelen gebouwd t.b.v. diverse bedrijven van de ontginning. Hierdoor bleef de mijn van Bleiberg erna gespaard van overstromingen van de Geul. Door de gestage uitbreiding van de concessie liep men echter tegen dezelfde problemen aan in de loop van haar zijbeken, waaronder de Soue. Daarop werden ook de overlast veroorzakende zijbeken van een waterdichte bekleding voorzien, net als de Geul. Deze maatregelen over een afstand van ruim 12 kilometer brachten zeer hoge kosten mee, maar de problemen waren toen nog niet de wereld uit. Mede als gevolg van een grote overstroming in 1906 en enkele andere factoren werd de mijn in Bleiberg rond 1920 definitief gesloten. In 1825 vroegen de gebroeders Cockerill aan Willem I een concessie voor de mijn van Bleyberg. Deze kregen ze in 1828, maar John Cockerill deed er toen afstand van ten gunste van zijn broer Charles- James. De in Aken woonachtige Charles-James liet een fabriek bouwen, de schachten controleren en het afwateringskanaal naar de Geul repareren.

Het concessie- gebied werd afgezet. In 1848 nam Bernard Suermondt, zijn schoonzoon, de belangen over. Hij was de zoon van de directeur van de Nederlandse bank en had samen met Koning Willem I grote belangen bij Cockerill. Cockerill was toen heel belangrijk omdat ze schepen maakten pompen over de hele wereld leverden. Suermondt kwam van Luik naar La Calamine, nadat hij zijn fabriek had omgezet in een Sociéte Anonyme (een naamloze vennootschap). Hij bezat steenkolenmijnen in het Wormdal, zinkmijnen in Rescheid en steenkolenmijnen in het Ruhrgebied waar hij ook de Neiderische Stahlwerke stichtte. Uit zijn enorme kunstverzameling in Aken kwam het Suermondt- Ludwig- museum voort. In 1829, een jaar nadat de concessie in Bleyberg werd verleend, gingen de zinkmijnen in La Calamine failliet. Toen Koning Willem I deze wilde opkopen, brak de Belgische opstand uit en Suermondt kwam naar Plombières. Het breken en fijnmalen van de ertsen gebeurde in de nog bestaande witte gebouwen. Het witte gebouw met 2 ramen en een deur is nu het kantoor van de draadfabriek. Binnenin staan turbines voor de electriciteitsopwekking. Vroeger was dit het gebouw van de hoofdschacht. Het probleem was dat het lood, dat ze zochten, in het zink zat, waardoor een concessie voor zowel lood als zink nodig was. Toen begon de Wallonisering van de mijn.

De hoge posten werden bezet door Walen. In 1849 verkocht Suermondt de mijn aan een bank, waarna hij weer werd overgenomen door nieuwe investeerders. Dit betekende het einde van de Duitse invloed. Een jaar later werd ook de winning van zink toegestaan, dit betekende een uitbreiding van 110 ton. Er werd een nieuwe concessie aangevraagd voor een enorme loodertsvoorraad van 300 meter lang, 60 meter breed en 70 meter diep. Vanaf 1855 begonnen de gouden jaren voor Bleyberg. De mijnen bereikten een diepte van 160 meter, hetgeen wel betekende dat er veel water in de mijn kwam. Tijdens een hevig onweer liep de mijn vol water en acht mijnwerkers konden de ladder die hen omhoog zou brengen, niet meer bereiken. De resten van de zinkinundustrie in Plombières zijn bijna verdwenen. Bovenop de berg bij de kerk lag een lang gebouw dat in 1852 gebouwd was en waarin door de firma 12 werklieden gehuisvest waren. Dit is nu afgebroken. Het gebouw met een afdakje en een Maria- beeld bij het “Schellehüuske” was vroeger een school. Langs de grote weg tegenover het zinkterrein staan enkele oude arbeiderswoningen uit 1875. Op een litho van Tovy uit 1852 die de ontginning van Bleyberg toont, staat het “Schellehüuske”, dat te zien is tussen de schoorsteen en het gebouw rechts ervan. Ernaast stond een ander gebouw met 2 schachten voor de schoorsteen, dit is nu weg. Bleiberg heet sinds 1919 Plombières.

Overgenomen van: http://www.eifelnatuur.de  van Olaf en Lisa Op den Kamp.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Plombieres

JELLE

LANDSCHAPSWANDELING GROOTLOON.

REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.

GROOTLOON – BORGLOON.

Via heuvels en boomgaarden

‘Strijd.’ Zo zou je deze landschapswandeling kort samen kunnen vatten. Het harde labeur waarmee de bewoners van de vierkantshoeves hun akkers bewerkten en hun boomgaarden verzorgden. De oorlogen die de Graven van Loon voerden van uit de historische stad Borgloon. De Romeinse troepen die het gebied doorkruisten. De ongelijke strijd tussen de omgeving en de krachten van de natuur. Het resulteerde in een golvend landschap met beboste heuveltoppen, akkers en uitgestrekte hoogstamboomgaarden.

Vertrek van de wandeling aan het stadhuis van Borgloon. Wij dalen af naar de steenweg en steken deze over en zo komen we in het bijzonder mooie landschap van Haspengouw. We wandelen door de beemden en klimmen dan naar “Bolderberg” door de ruilverkaveling is dit nu een natuurreservaat geworden, vroeger werd er op de Bolderberg de jaarlijkse Grote Prijs motorcross gehouden. Nu is het een rustige gebied waar het heerlijk wandelen is en je kun genieten van de prachtige vergezichten.

Wij komen zo aan de Romeinse Heerbaan. Van hieruit zien we het kerkje van Grootloon mooi liggen. Deze volgen we een heel eind en draaien dan het dorpje Grootloon in. De oorspronkelijke benaming van het dorp was Niel-St.-Servaas (Nyel Sancti Servatii). Het is niet bekend wanneer de naam Groot-Loon gebruikelijk werd; de oudste vermelding is Groet-loen (1365). Gelegen op de grens van Droog-Haspengouw, op de rand van het plateau van Borgloon. Het hoogste punt (110m) ligt aan de steenweg Borgloon-Tongeren, ten noorden van de dorpskern. Golvend landschap.

Het traditionele landschap bleef hier vrij goed bewaard, met nog relatief veel weilanden, bewaarde boomgaarden op de hellingen, en holle wegen. De kerk staat op een hoge rug, en domineert het dorp. Nog steeds is het grootste gedeelte van de bevolking in de landbouw werkzaam, met nadruk op de fruitteelt. Het gebrek aan plaatselijke tewerkstelling had een sterke emigratie tot gevolg, zodat het dorp nu minder inwoners telt dan in 1806. Qua oppervalkte is het de kleinste gemeente van België. Het dorp, gedomineerd door een paar grote gesloten hoeven. De Grootloonstraat vormt de kern van het dorp. Hier bevindt zich de kerk.

Tegenover de kerk de Servaeshoeve: Gesloten hoeve. Reeds op de Ferrariskaart (1771-77) en in de Atlas van de Buurtwegen (1844) afgebeeld als een gesloten hoeve. In XVIII bezit van de familie Tercafs en vervolgens door overerving van de familie Claes. Bij een erfdeling in 1785 wordt een paanhuis (brouwerij) met ketel, kuipen en al het brouwgetuig vermeld. Later komt de hoeve, steeds door overerving, in het bezit van de families Jamart en Coenen. De hoeve werd voorzien van water via de St.-Servaesbron, aan de overzijde van de straat. In het rechter gedeelte een voormalige siroopstokerij onder gestapelde, open dakschilden; op het erf de bijhorende fruitpers en koperen ketel; buiten bedrijf sinds W.O.II. Vele van de boerderijen hadden een fruitverwerkende bijactiviteit. Maar door de opkomst van de grote stroopfabrieken verdween deze activiteit op de boerderijen. In Borgloon en omgeving waren ook verschillende boerderijen die bier brouwden maar ook dit is allemaal verdwenen.

Wij wandelen door het dorp en draaien dan het natuurreservaat van Natuurpunt binnen. Hier in de vallei worden de hoogstamboomgaarden in ere hersteld en zijn er honderden nieuwe hoogstambomen aangeplant . Wij wandelen weer verder en steken treug de steenweg over om dan naar het centrum van Borgloon te wandelen, een stevige klim brengt ons naar het centrum op het Speelhof met de kerk en de kanunnikenhuizen.

Langs de winkelstraat gaan we naar de Markt met het Grevenhuis en Perron. We zijn nu terug bij de startplaats van onze wandeling Op de Klappoel, het pleintje naast het stadhuis dat vroeger dienst deed als was- en bleekplaats, werd het reliëf hersteld en in de natuurlijke helling werden treden uitgewerkt zodat er een theatervormige ruimte is ontstaan.

Een perfecte locatie voor het organiseren van allerhande activiteiten, een ontmoetingsplaats voor de inwoners en een rustplaats voor de bezoekers aan de stad. Het regionaal Landschap heeft op een 10 tal plaatsen in Haspengouw “Greenspots” ingericht met verschillende wandelingen. Zeker de moeite om er eens een paar te doen.

REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN: GREENSPOTS.

Meer en meer mensen trekken er tijdens het weekend op uit voor een stevige wandeling. Daarom legt het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren sinds enkele jaren GREENSPOTS aan. Dat zijn eersteklas wandelingen in het groen waar je op een heel eigentijdse manier kan wandelen zonder de natuur te verstoren. Daarvoor zijn de wandelgebieden voorzien van allerlei constructies zoals knuppelpaden, draaipoortjes en vlechtwerkafsluitingen. Je vindt gemakkelijk je weg dankzij een overzichtsbord aan de startplaats, een duidelijke bewegwijzering en een aantrekkelijke folder. Je hebt steeds de keuze uit wandelingen van verschillende lengten.

Om de kwaliteit van deze wandelgebieden te verzekeren worden "greenspotters" ingeschakeld. Dit zijn actieve vrijwilligers die maandelijks de wandelpaden controleren op gebreken. Zij rapporteren aan ons en wij sturen er het onderhoudsteam op af. Tot op heden werden 10 wandelgebieden van de nodige infrastructuren voorzien: Mettekoven, Nieuwenhoven, Rullingen, Vrijhern, Zammelen, Heks, Alden Biesen, Munsterbos, Grootloon en Schulensbroek.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Greenspot Grootloon