Zaterdagmorgen was het tot 9 uur een doodgewone zaterdag zoals altijd. Meestal is dat boodschappendag. Dit keer was het niet dicht bij de deur, naar Dison. Kijk eens op de kaart van België en zoek ergens in de buurt tussen Luik en Verviers.

Ook had ik reeds lang een oude bijl beloofd aan een vriendin (in de gewone betekenis van het woord) in Hasselt. Vroeger omschreef ik haar wel eens als: 'mijn linkerhand'. Die was nu op stap ergens in Duitsland maar zou misschien wel terug thuis zijn! Snel, om vijf voor negen, een telefoontje gepleegd om te horen dat ze inderdaad net terug thuis was…

Dus de bijl ging de auto in. In het terugkomen van Dison zou ik dan in Hasselt stoppen om die bijl af te geven en met de bedoeling om daarna een lunch van het huis aangeboden te krijgen.

Ook zou ik ervan profiteren om onmiddellijk na mijn rit naar Dison een artisanale hervekaas te kopen. Na wat gezoek op het internet blijkt er maar één kaasmaker meer te zijn die nog ambachtelijke herve maakt. In Battice! Ene meneer Munnix. Battice ligt in de streek van Herve en ook in de buurt van Dison langs de E40, richting Aken.

Na mijn boodschappen in Dison zou ik dan langs Battice terug rijden op zoek naar een echte ambachtelijk gemaakte kaas van Herve. De hervekaas die je nu vindt in de supermarkten is niet slecht, maar dat is dan ook het beste dat je er kan over zeggen. Voor mij kan een kaas nooit hard genoeg stinken zie je. Het aroma mag er voor mij langs mijn neus uitkomen… Als ik ooit die Sardijnse wormenkaas, de Marzu, zou kunnen proeven; ik sta op de eerste rij… De authentieke Munster fermier staat ook hoog aangeschreven op mijn verlanglijstje.

Dan gebeurt er iets totaal onverwachts. Mijn relaties in Dison hadden toch wel een hervekaas gekocht zeker, als presentje… Ik moet hun vroeger ooit verteld hebben dat hervekaas een van mijn favorieten is. De vrouw des huizes is toevallig van Herve, enz… enz…

Dus nu had het geen zin om nog eens meer kaas te kopen. Kaas is wel lekker maar niet voor drie keer per dag… Volgende keer. Ik moet toch nog eens terug!

's Middags een zeer lekkere risotto met zelfgeplukte boleten gegeten en ik heb de hervekaas uit de in de middagzon opgewarmde auto gehaald… Nu kon ik de kaas ook eens goed bekijken en wat bleek? Het was een kaas gemaakt in de 'Herve Société', de kaasfabriek van Herve. Wel een speciale versie denk ik want ik kan nergens dit type kaas op de website van de Société terugvinden. Misschien is het de "Herve exquis". De enige aanduiding op de verpakking is: Herve Remoudou… Remoudou is een andere naam voor de herfse kaas, ook zegt men Limburgse kaas of gewoon Limburger maar die benaming wordt meer in het buitenland gebruikt.

De kaas smaakte uitstekend, hij was dan ook prachtig op punt gekomen in het herfstzonnetje en de simpele Italiaanse Montepulciano smaakte er uitstekend bij…

Het werd een Italiaans getint etentje met een Belgische kaas als dessert!

Vermits ik nu in Hasselt was en er thuis toch niemand op mij zat te wachten zouden we samen ergens "lardo di colonnata" kunnen kopen. Ik had nu een bekwame gids gevonden om me de weg te wijzen, beter dan gelijk welke GPS. Er bleek een Italiaanse winkel te zijn in Zonhoven, dat was het dichtste bij. Het verkeer in Hasselt is ook niet meer wat het geweest is sinds men daar niet meer gratis met de bus kan rijden.

"Ruffo" bleek de winkel te heten en het eerste wat opviel was het bord buiten aan de inkom: bacala 12,50 €… Bacala is klipvis, gezouten en halfgedroogde kabeljauw. Aan twaalf en een halve euro per kilo, dat is werkelijk een koopje. Je moet wel een hele vis kopen maar geen probleem. De gezouten vis bewaart voor minstens een jaar op een koele plaats. Trouwens als hij een beetje ranzig uitslaat vind ik deze zoutevis nog beter… (Er bestaan rare mensen met rare goestingskes natuurlijk…) Brandade, bacalao met knoflook en peterselie met sloten olijfolie, bacalao in de oven met aardappelen, tomaten, knoflook, uien en zwarte olijven … heerlijke tijden breken er weer aan! ( Bacala is het Italiaanse woord voor deze vis. Bacalao, de Portugese. In Portugal is bacalao zelfs een nationaal gerecht!)

Vanmiddag heb ik reeds de eerste portie gegeten. Gisteren heb ik eerst de minder mooie stukken in veel water te week gezet. Staart, kopstuk, buikflappen, enz… De mooie stukken zitten nu in de koelkast te wachten op betere tijden. De geweekte, ontzilte vis wordt dan gedurende enkele minuten gepocheerd in water zonder meer. Het kookwater mag weg.

Alle vellen, graten en graatjes verwijderen en de vis in hapklare brokjes verdelen. Dan zeer snel een onchristelijke hoeveelheid knoflook in een plas olijfolie even laten opkomen in de pan, de vis er bij, goed doorwarmen en bestrooien met veel gehakte peterselie. Peperen, en dat is het! Zout is doorgaans niet nodig. Normaal eet je hier polenta bij maar ik had geen polenta in de schapraai… Daarom een beetje fijne, gekookte bulgur op een hoopje op mijn bord geschept, de vis er over uitgespreid, tot de olie in een plasje in mijn bord stond.

Waarom ik eigenlijk naar een Italiaanse winkel wou? Wel, ik wilde "lardo di Colonnata" kopen. Dat is zeer dik en vet rugspek, gezouten en gedurende ongeveer zes maanden gerijpt, samen met diverse kruiden in marmeren "kisten". Lardo di Colonnata is een IGP (indicazione geografica protetta), d.w.z. een beschermde oorsprongsbenaming. Colonnata ligt in de regio waar het beroemde Carrara marmer ontgonnen wordt en is dus een plaatsnaam. Toch bestaan er nog enkele andere plaatsen waar dit soort spek gemaakt wordt. Bijvoorbeeld Toscaanse lardo van Montalcino. Zelfs in Frankrijk zag ik iets dergelijks liggen bij de lokale slagers.

Pittig detail: ooit heb ik toch gewerkt in Turkije!

Officieel was ik daar als “archeoloog”, zo stond het toch op mijn werkvergunning. In werkelijkheid kookte ik voor echte archeologen. Tenminste voor studenten archeologie van de universiteit van Gent. Ze groeven er Pessimus, een Romeinse stad op. Het werd voor mij meer een avontuurlijk uitstapje naar de Anatoolse hoogvlakten…

Overal verspreid tussen de rotsige velden lagen witte stenen kisten en dat intrigeerde mij. Volgens de archeologen bleken het Romeinse marmeren sarcofagen te zijn, zeg maar doodskisten. Ze waren erg kort maar volgens de wetenschappers waren de Romeinen destijds maar kleine mannekens en als men goed duwde konden ze er wel in,… in zo een kist. Met een morbide geest en enige fantasie is het niet moeilijk om het verband te leggen tussen de lardo en die marmeren kisten in Turkije … ??? Wie of wat lag er eerst in de kist?

Het spek zelf is zeer mals en geurig geworden door het lange pekelen en ook door de kwaliteit van het vlees zelf natuurlijk. Deze lardo wordt vooral gebruikt om versneden tot flinterdunne lapjes, geserveerd te worden op warme toast of bruschetta. Het vet smelt dan uit over het warme brood. Ik heb ook nog een dik gesneden stukje lardo meegebracht. Waarvoor, en waarom?

Voort snuffelend in de winkel vond ik ook een pakje bouillonblokjes met "porcini" smaak. Ik heb al een hele collectie: blokjes met shiitakesmaak, en met garnaalsmaak. Nu het eekhoorntjesbrood erbij.

Een potje kappertjes heeft een mens altijd nodig, dus dat ging ook in de zak.

Een eindje verder hieronder vindt je het hele relaas, hoe moeilijk het was om bruikbare en eetbare lupinezaden te vinden. Wat lag daar open en bloot in de winkel? Een pakje reeds gekookte en vacuüm verpakte lupinezaden en dat voor maar voor 1,75 €. Terwijl heb ik ook in Nederland witte lupinen, dus niet giftige lupinezaden gevonden. Volgens de uitbater van de Italiaanse winkel zou de verkoop van giftige lupinezaden in België verboden zijn. Daarom misschien dat ik "mijn" zaden in Frankrijk heb moeten bestellen, als vissenvoer!

Toen dacht ik er aan dat er ook nog gezouten en gerookte kabeljauweitjes op mijn verlanglijstje staan. Om tarama te maken. Je kent het wel die roze zachte pasta die in het Midden-Oosten zo populair is maar hier vooral gekend is uit de Griekse keuken.

Dan eens voorzichtig gepolst of de Italiaanse winkelier zoiets zou kunnen hebben…

Nee, maar hij kende wel een Griekse winkel in Helchteren waar we de eitjes misschien konden krijgen Veel verder was dat niet. Het bleek eigenlijk een Griekse traiteurwinkel te zijn.

Hij verkocht de kabeljauweitjes niet maar gebruikte ze wel voor zichzelf om de tarama te maken maar hij wou er toch wel een beetje verkopen. Tweehonderdvijftig gram werd het en na wat ingewikkelde berekeningen kreeg ik het voor 3 euro. Ook weer een detail; het was vorige zaterdag toch "dag van de klant"? De winkelierster kwam ons buiten op de parking nog nagelopen met een zakje snoepjes met ouzo smaak. Omdat we zo'n goede klanten zijn denk ik…

Ten slotte, terug in Hasselt, kreeg ik van de gastvrouw nog pak Nieuw-Zeelandse spinazie mee. Vers geplukt uit haar kleine groentetuintje. Deze spinazie is een soort die ik hier nog nooit gezien heb. In Afrika, in Rwanda hadden we ze wel. Gewone spinazie wilde daar blijkbaar niet goed groeien. Deze Nieuw-Zeelandse spinazie des te beter want het is een echte woekerplant! Epinard tetragone is de naam die er in het Frans aan gegeven wordt en het is ook de wetenschappelijk naam (wat vierhoekig betekent) van deze woekerende plant. De bladeren van de plant worden gebruikt zoals spinazie. Maar wel opgelet; als de "tetragonium" lang blijft staan na het koken slaat hij zwart uit. Ook als salade is de plant bruikbaar maar de blaadjes zijn wel een beetje taai. Een sla met "bite" zoals ze nu zeggen!