Vlaams schrijver en journalist Geert Van Istendael heeft een nieuw boek gepubliceerd met als titel "Alfabet van de globalisering". Dit boekje (126 blz.) dat men in één dag gemakkelijk uitleest, zit boordevol interessante opmerkingen over de globalisering en alles wat ermee te maken heeft. Ik wil hier slechts een paar hoofdstukken vermelden (ik zou eigenlijk gemakkelijk elk hoofdstuk kunnen bespreken) zoals daar zijn "Fascisme" en "Markt" of "Privatisering". Wat Van Istendael over het nieuwe fascisme schrijft is het lezen meer dan waard. Uit de mode is het paraderen in uniform en met gestrekte arm, nu noemt men het uiterst-rechts en slaagt het er in om op een vriendelijke manier de media te manipuleren maar het doel blijft altijd hetzelfde: haat zaaien. Ook in verband met de vrije markt wijst Van Istendael erop dat dit eigenlijk meer een geloof is dan wat anders: ekonomen GELOVEN dat de vrije markt alle problemen zal oplossen zoals men gelooft in het derde geheim van Fatima. Compleet irrationeel dus. "Alfabet van de globalisering" bezit niet alleen inhoud het is ook in een prachtige stijl verwoord. Geert Van Istendael mag dus met recht en rede een SCHRIJVER genoemd worden. Ik hoop dat dit boekje door zoveel mogelijk mensen gelezen wordt, meer nog, het zou eigenlijk verplichte lektuur moeten zijn!
Blanche DuBois is het échte hoofdpersonage van "A streetcar named desire" (wat een prachtige titel!), het beroemde stuk van Tennessee Williams. Nu de verfilming ervan verschenen is op DVD (met Nederlandse ondertitels) kon ik moeilijk anders dan me deze dubbele DVD aan te schaffen. Ik had deze film vroeger al gezien maar nu viel het me op hoe heel het verhaal eigenlijk draait rond Blanche. Voor wie de inhoud van het stuk niet kent: Blanche komt logeren bij haar zuster Stella die getrouwd is met de ruwe, brutale Stanley Kowalski. De spanningen tussen deze drie personen vormen het thema van de film. Tennessee Williams schetst ons een ontroerend portret van een delicate, mooie vrouw die plotsklaps terechtkomt in een totaal andere wereld en daardoor over stuur geraakt. Actrice Vivien Leigh die tien jaar ervoor de hoofdrol had gespeeld in "Gone with the wind" slaagt er wonderwel in om deze breekbare vrouw gestalte te geven. Zij zorgt ervoor dat we als kijker begrip op brengen voor dit getormenteerde personage. Blanche wordt in feite vermorzeld door de naakte werkelijkheid waardoor zij de harde kanten ervan probeert af te zwakken door gebruik te maken van haar fantasie hetgeen er toe leidt dat haar schoonbroer Stanley haar beschouwt als een gepatenteerde leugenaarster. Ook haar zogezegd puriteinse geaardheid werkt danig op zijn zenuwen. Stof genoeg dus voor allerlei losbarstende conflicten. Marlon Brando speelt toch ook in deze film? Inderdaad, en hoe! Maar omdat ik over hem al een paar keer heb geschreven vond ik het nu welletjes en wilde ik eens de aandacht vestigen op zijn tegenspeelster, de verrukkelijke Vivien Leigh.
In het dagboek van de Italiaanse schrijver Giacomo Leopardi (1798-1837) lees ik de volgende woorden over illusies: "Het duurzaamste genoegen van dit leven is het ijdele genoegen van de illusies. Ik beschouw de illusies als dingen die een zekere werkelijkheidswaarde bezitten, gegeven het feit dat zij essentiële bestanddelen vormen van het systeem van de menselijke natuur, en door de natuur aan alle mensen zijn geschonken, en wel zo, dat ze niet versmaad mogen worden als dromen van een enkeling, maar gezien moeten worden als dingen die werkelijk bij de mens horen, die door de natuur zijn gewild en zonder welke ons leven uitermate ellendig en barbaars zou zijn etc. Daarom zijn ze noodzakelijk en maken ze wezenlijk deel uit van het samenstel en de orde der dingen." Op het eerste gezicht heeft Leopardi gelijk omdat een leven zonder één enkele illusie erg vervelend zou zijn maar wanneer men dieper ingaat op de zaak dan moet men toch constateren dat de éne illusie de andere niet is. Dus per definitie verkondigen dat illusies (onder verstaan "alle") noodzakelijk zijn zet de deur open voor fanatisme want ook fanatici geloven in illusies, het zijn alleen de verkeerde. Tot zover deze slechts oppervlakkige en te korte beschouwing over de woorden van Leopardi. Hoe het dan wel in elkaar steekt, daar ben ik zelf nog niet uitgeraakt.
De acteur Peter O'Toole zal altijd wel bekend blijven voor zijn grandioze vertolking van Lawrence of Arabia in de gelijknamige film. Al had hij daarvoor reeds kleinere rollen gespeeld in een paar andere films, toch kan men de rol van Lawrence als zijn werkelijke debuut beschouwen. En wat voor één! Op slag stond zijn naam met gouden letters aan het filmfirmament geschreven. ik herinner me nog als was het gisteren welke indruk "Lawrence of Arabia" op mij had gemaakt. Ik had meer uitgekeken naar die beroemde acteurs zoals Anthony Quinn en Alec Guinness dan om die compleet onbekende titelrolvertolker bezig te zien. Achteraf echter constateerde ik dat die onbekende acteur de meeste indruk had gemaakt. De intensiteit waarmee hij gestalte had gegeven aan de mysterieuze Lawrence was onvergetelijk. De Britse filmhistoricus David Thomson zegt daarover zelfs dat Peter O'Toole de film in een andere richting had geduwd dan regisseur David Lean eigenlijk voor ogen stond. Hij had meer de nadruk gelegd op het neurotische karakter van het personage. De carrière van O'Toole doet me een beetje denken aan die van Orson Welles die met zijn eerste film "Citizen Kane" eveneens aan de top stond om daarna dan langzaam aan bergaf te gaan. Toch zijn er nog verschillende vertolkingen geweest waarmee O'Toole bewees dat hij één van de beste acteurs van zijn generatie was, ik denk hier aan "Becket" of aan "Lion in winter" om maar die twee te vermelden. Maar niets kon de uitstraling evenaren waarmee hij de fascinerende T.E.Lawrence had getypeerd.
In deze tweede documentaire over Madonna zien we dit keer een wereldster die heel wat sympathieker en menselijker overkomt dan de persoon die ons getoond werd in "In bed with Madonna" (ook "Truth or dare" genoemd). In "I'm going to tell you a secret" komen ook personen uit haar entourage aan bod zodat de camera niet uitsluitend gericht is op haar. De kijker wordt duidelijk gemaakt dat er heel wat mensen zijn die het succes van Madonna mogelijk maken en zij worden dan ook volkomen terecht in de bloemetjes gezet. Eigenlijk zijn dé vedetten in deze fim haar twee kinderen die, ofschoon hun aanwezigheid telkens maar een paar minuten bedraagt, een grote indruk nalaten door hun ongecompliceerd en openhartig optreden. Zij relativeren daardoor het gigantische karakter van de shows van hun wereldberoemde moeder. Men komt eventjes terug met beide voeten op de grond te staan. Deze twee uur durende documentaire verveelt geen enkel moment omdat men afwisselend beelden van haar optredens te zien krijgt en daar tussendoor opnamen van achter de schermen, het éne in kleur en het andere in zwart-wit. Pas op het einde komt de toeschouwer te weten welk geheim Madonna ons wil vertellen. Ik ga het hier dan ook niet prijsgeven. Ik weet dat zij niet overal en zeker niet door iedereen even geliefd is maar het is nu eenmaal zo dat zij zich een plaats op het wereldtoneel heeft weten te veroveren die door slechts weinigen voor haar werd bereikt. En zij blijft maar aan de top staan! Alsof dat de plaats is die haar van nature toekomt. In tegenstelling tot Marilyn Monroe is Madonna echter geen slachtoffer maar een vrouw die de touwtjes stevig in handen houdt en zelf beslist wat en hoe iets moet gebeuren. De fouten die zij begaat zijn dan ook hààr fouten. Een paar weken geleden schreef ik over godinnen. Zonder Madonna te veel te willen verheerlijken komt zij daar toch dichtbij in de buurt. Ik gebruik hier het woord "godin" dan wel in de zin zoals men vroeger sprak over de "goddelijke" Greta Garbo, niets meer maar zeker niets minder!
Ik wil het nu eens over een boek hebben dat ikzelf heb geschreven en dat pas verschenen is (zie foto omslag hiernaast). De titel ervan is: "Herman Le Compte, dokter zonder vrees" en zoals men reeds kan vermoeden is dit het relaas van de onverschrokken strijd die de beroemde én beruchte dokter Herman Le Compte heeft geleverd tegen de Orde van geneesheren en het Belgisch gerecht. Waarom ik dit boek geschreven heb, vraagt men zich misschien af? Welnu, voor iedere ware boekenliefhebber is een eigen boek publiceren datgene waar hij het meest naar verlangt. Daarna volgt natuurlijk de vraag waarover men zo al zou kunnen schrijven. In mijn geval was dit vlug beslist want ik heb deze waargebeurde geschiedenis als persoonlijke getuige meegemaakt. Ik woonde de processen van dokter Le Compte bij, was aanwezig bij zijn voordrachten, las al zijn interviews, bekeek elke TV-uitzending waarin hij verscheen, enz...Een bijkomende stimulans om dit boek uit te geven was het feit dat dit het eerste boek is dat OVER dokter Le Compte verschijnt. Tot slot vond ik het noodzakelijk om deze onverkwikkelijke episode in onze vaderlandse geschiedenis te boek te stellen. Het kan tevens dienst doen als waarschuwing. Fotograaf zijnde, kon ik het niet laten om een aantal foto's bij de tekst te plaatsen, foto's die een selectie zijn uit de honderden opnamen waarin ik de dokter gedurende verschillende jaren in al zijn facetten heb geportretteerd. Het boek kost 11 en kan besteld worden via internet op www.mijneigenboek.nl (ISBN-nummer 90-5974-092-0). Ik dank U voor Uw aandacht!
Billie Holiday, Marilyn Monroe en Dorothy Dandridge, drie erg succesvolle, legendarische vrouwen die alle drie erg jong zijn gestorven door zelfmoord of toch minstens door een gedrag dat zo zelfvernietigend was dat het eigenlijk op hetzelfde neerkwam. De vraag die zich hier stelt is: waarom toch? Ik heb over deze drie vrouwen heel wat gelezen en ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik weet alleen dat het erg tragische levens waren die veel te vroeg zijn afgebroken. Wat hadden zij nog allemaal kunnen verwezenlijken? Ondanks hun veel te korte levensloop hebben zij ons toch heel wat geschonken waar wij zelfs anno 2006 nog altijd kunnen van genieten al bereikten zij hun artistieke hoogtepunten zo een vijftig jaar geleden! Ik trek daaruit de conclusie dat deze vrouwen in hun tijd onderschat werden al waren zij dan razend populair. Waarschijnlijk hebben de mannen die de touwtjes toen in handen hadden nooit écht beseft met welke talenten zij werkelijk te maken hadden. Kortzichtig als zij waren lieten zij zich misleiden door de uiterlijke verschijning (sexy, zwart of sexy én zwart) van deze mooie dames zodat zij nooit zijn doorgedrongen tot de essentie, nl. het unieke talent waardoor deze onvergetelijke vrouwen nu nog altijd fascinerend overkomen.
De onvergetelijke zangeres Billie Holiday wordt altijd ingedeeld in het genre van de jazz. Toch vindt men haar ook altijd in de categorie blueszangeressen. Beide indelingen zijn in feite correct. WAT zij zingt is duidelijk jazz, maar HOE zij zingt kan men toch alleen maar bestempelen als blues. Ik ken geen enkele stem die meer ontroerend overkomt dan de hare. Ik zit hier voor het ogenblik te luisteren naar haar laatste plaat "Lady in satin" en ondanks het feit dat zij begeleid wordt door violen (!) zorgt haar stem er voor dat men steeds de indruk heeft dat men naar bluesmuziek aan het luisteren is. Ik vergeet gewoon die violen, ik hoor ze zelfs niet meer, het enige wat door merg en been snijdt is haar gebroken stem die de rillingen over mijn rug doet lopen. Akkoord, op deze plaat zingt zij niet meer zoals zij het vroeger deed, maar dit zorgt er nog wat meer voor dat men direct aan blues denkt, het genre bij uitstek dat gezongen werd door zwarten die door het leven gekwetst waren tot in het diepste van hun ziel. Dit is dan hét grote verschil met jazz natuurlijk: ook blanken kunnen jazzmuziek spelen, maar ik heb, misschien met uitzondering van Janis Joplin, nog geen blanke zangers gehoord die blues kunnen vertolken zoals zwarten het deden.
Op de website van het weekblad "Knack" zijn een massa reacties toegestroomd in verband met de thesis van Freya Van den Bossche. Ik zou hier graag de aandacht willen vestigen op de titel van die thesis, nl. "Waar eindigt onthullingsjournalistiek en begint sensatiejournalistiek?" Het ziet er naar uit dat zij het slachtoffer is geworden van het laatste. In die zin was haar geschrift dus profetisch, jammer genoeg. Ik heb haar thesis gelezen op internet en ik vind haar verslag van de mediaoorlog naar aanleiding van de strijd tussen believers en non-believers i.v.m. getuige X1 erg boeiend. Maar ik acht het een onbegonnen zaak om nu te gaan zeggen of ze die nu wél of niet zelf heeft geschreven. Het is niet de eerste keer dat men schrijvers beschuldigt van allerlei plagiaat of van ghostwriting. En het zal ook niet de eerste keer zijn dat er gewoonweg geen antwoord kan gegeven worden op deze vraag of gaat de oppositie bij Freya Van den Bossche thuis gaan kijken naar haar notities?! Deze zaak draait duidelijk niet alleen maar om die thesis. Het is zo klaar als een klontje dat er weer allerlei aasgieren op de loer liggen om hun prooi te bespringen en het is voor hen altijd mooi meegenomen als die prooi een vrouw is.
De opera "Porgy and Bess" van George Gershwin beschouw ik als één van de mooiste muzikale werken die er de vorige eeuw gecreëerd zijn. De melodies, de arrangementen, de manier waarop de muziek van de zwarten werd vermengd met klassieke elementen zorgen werkelijk voor een onvergetelijke ervaring. Ik moet maar aan "Porgy and Bess" denken of ik hoor direct verschillende aria's die in mijn hoofd weergalmen. George Gershwin heeft de krachttoer van Georges Bizet herhaald. Zijn "Carmen" had eigenlijk hetzelfde uitgangspunt: elementen van vreemde muziek (Spaanse) vermengen met de conventionele muziek. Het resultaat kennen we, "Carmen" is één van de populairste opera's geworden die er bestaan. Wat ik zo fantastisch vind bij Gershwin is zijn passie en interesse voor de muziek van een andere cultuur. Hij heeft zich dan ook de moeite genomen om contact op te nemen met zwarte zangers en muzikanten om zich hun muzikale aanvoelen eigen te maken. Hij was dus al multicultureel nog voor dit woord in gebruik werd genomen. In zijn testament heeft hij ook uitdrukkelijk gezegd dat "Porgy and Bess" alleen maar door zwarten mag gezongen worden. En terecht!
In een toespraak in 1989 waarin dichter Anton van Wilderode zijn dank uitsprak voor de Prijs De Standaard die hij juist ontvangen had, legde hij uit waarom hij de Romeinse dichter Horatius bewonderde. Hij noemt hem niet alleen een heerlijke sympathieke non-conformist, maar ook "een INDIVIDUALIST, niet en nooit 'gestroomlijnd', zelfstandig." (hoofdletters van mij) Een week geleden las ik een interview met Kardinaal Danneels waarin hij zei dat de oorzaak van onze onverdraagzaamheid gelegen is in het...individualisme! Hij staat met die mening niet alleen. Het lijkt een nieuwe rage te worden om tekeer te gaan tegen het individualisme. Waar is de tijd toen het als een eer werd beschouwd om een individualist genoemd te worden. Ik heb meer en meer het vermoeden dat sommigen een verborgen agenda hanteren. Na de woelige laatste decennia van de vorige eeuw moet het nu blijkbaar eens gedaan zijn met het leveren van kritiek en wordt er weer van de burger verwacht dat hij zich gewoon conformeert aan de maatschappij. Het is duidelijk dat individualisme niet past in zo een visie. Pittig detail, van Wilderode was ook priester!
De naam Dorothy Dandridge zegt op het eerste gezicht misschien niet veel maar als ik vermeld dat zij de hoofdrol heeft gespeeld in "Carmen Jones" en "Porgy and Bess" dan zal er bij velen wel al een lichtje gaan branden. Dorothy Dandridge bezat dezelfde uitstraling en glamour als Marilyn Monroe. Beiden twijfelden enorm aan zichzelf en zaten er verveeld mee dat zij vooral als sexobject werden bekeken. Alletwee kenden zij een zeer ongelukkig liefdesleven en de wijze waarop zij gestorven zijn wees in beide gevallen (in het geval van Dandridge iets minder) op zelfmoord. Ondanks al deze gelijkenissen was er één verschil en het was een verschil dat duidelijk in het nadeel speelde van Dorothy Dandridge want zij was Afro-Amerikaans. Bovenop haar innerlijke gekweldheid kreeg zij dus nog een grote dosis racisme te verwerken: de racistische ingesteldheid van de jaren '40 en '50 zorgde er immers voor dat zij maar twee écht belanrijke rollen heeft vertolkt en dan nog alleen in wat men toen "negerfilms" noemde. In een biografie die ik onlangs van haar las, schildert Donald Bogle een ontroerend portret van deze getormenteerde filmgodin. Ook haar kleine kanten komen aan bod maar wat men onmogelijk kan vergeten is het doorzettingsvermogen van deze prachtige actrice. Telkens opnieuw probeerde zij haar carrière weer vlot te krijgen en keer op keer hoopte zij de juiste man tegen te komen om ermee te huwen. In beide gevallen echter werden haar pogingen onverbiddellijk afgestraft. Een aangrijpend verhaal dat jammer genoeg echt is gebeurd !
Ik sta altijd verbaasd te luisteren wanneer mensen zeggen dat het moet mogelijk zijn om de Holocaust te ontkennen. Wordt de Slag bij Waterloo soms ontkend?! Niemand zou er ooit aan denken om dit te doen en indien men dan toch zo een stommiteit zou verkondigen dan zou iedereen meewarig het hoofd schudden. Het gaat hier immers om een historisch feit. Daarenboven, waarom zou men de Slag bij Waterloo willen ontkennen? Om de Fransen te pesten? Of de Britten? Dat zou al te dwaas zijn. Keren we nu terug naar de Holocaust: de reden waarom men hier anders tegen aan kijkt is omdat het hier om een historisch feit gaat dat betrekking heeft op de Joden. Door te zeggen dat de Holocaust nooit bestaan heeft probeert men enerzijds de indruk te wekken dat de Joden leugenaars en bedriegers zijn, anderzijds probeert men zo de reden voor de oprichting van de staat Israël onderuit te halen. Deze laatste tactiek wordt gebruikt door diegenen die nog altijd denken dat Israël slechts kon tot stand komen dankzij de Holocaust. Welnu, zij zouden zich dan wel eens beter op de hoogte moeten stellen van hoe de zaken écht in elkaar steken. Reeds in het begin van de twintigste eeuw trokken er tienduizenden Joden naar het toenmalige Palestina. Zelfs indien de Holocaust niet had plaatsgegrepen dan zouden zij de staat Israël hebben gesticht. Door de Holocaust heeft deze gebeurtenis dan wel een duwtje in de rug gekregen maar meer ook niet, dus al die negationisten zijn eraan voor hun moeite wanneer zij willen suggereren dat Israël geen recht van bestaan heeft omdat de Holocaust nooit zou bestaan hebben. En wat dan nog? Israël BESTAAT zoals de Verenigde Staten of Duitsland (ondanks alles!) bestaan. Bij deze landen gaat men zich toch ook niet afvragen of zij wel het recht hebben om te bestaan?! Wat een arrogantie om zich te bemoeien met een ander volk!
In het begin van de jaren '60 heeft de Amerikaanse schrijver Norman Mailer een boek geschreven met als titel "Witboek voor de president", het stond vol met kritiek op het beleid van de toenmalige regering. Het was zijn bedoeling dat president Kennedy dit zou lezen maar helaas werd hij neergeschoten voor het boek uitgegeven was. Ik wil graag het volgende aanhalen: "Waarom denkt u dat de mensen in Duitsland van Hitler hielden? Omdat ze heimelijk gewild hadden zelf hysterisch te kunnen worden en tegen dingen stampen en schreeuwen en gillen en dingen uit elkaar scheuren en doden -- mensen uit elkaar scheuren. Hitler deed alsof hij hen daartoe de kans gaf. Op een bepaalde subtiele wijze communiceerde hij die indruk. Daarom wilden ze hem. Daarom was hij goed voor Duitsland - ze wensten die verschrikking. Maar uiteindelijk scheurde hij de mensen niet uit elkaar - hij vergaste ze." In mijn ogen getuigen deze woorden van veel inzicht.
In Vlaanderen durven politici nogal eens zeggen dat er geen maatschappelijk draagvlak is om maatregelen te nemen ten gunste van mensen van vreemde afkomst (dat andere woord wil ik niet meer gebruiken). Journalist Jan Becaus (VRT) zegt deze week in een interview zelfs dat we de multiculturele maatschappij niet door de strot van een gemeenschap mogen rammen. Daarna zegt hij dan de volgende woorden: "Laten we Vlamingen de tijd geven al die andere geuren en kleuren te leren kennen. Dat neemt misschien een eeuw in beslag, al kan het ook langer duren." Vreemdelingen zullen blij zijn deze zinnen te lezen! Zij weten nu dus dat zij aan hun kinderen kunnen zeggen dat zij er niet op moeten rekenen om in hun leven ooit aanvaard te worden door de Vlamingen. Ik zou de heer Becaus graag willen verwijzen naar wat er 50 jaar geleden in de Verenigde Staten is gebeurd. De blanke Amerikanen (zeker die in de zuidelijke staten) zaten toch ook niet te wachten op de Wet op de Burgerrechten, zij hebben die ook moeten aanvaarden. We kunnen nu, ondanks nog aanwezige conflicten, de resultaten zien: Oprah Winfrey is enorm populair en is één van de rijkste vrouwen van de Verenigde Staten en een Afro-Amerikaanse vrouw (Condoleezza Rice) is zelfs minster van Buitenlandse Zaken geworden. Men gaat mij toch niet laten geloven dat er in Vlaanderen grotere racisten zitten dan in de Verenigde Staten?Jan Becaus gebruikt dan wel het woord "xenofoob", angst voor het vreemde, maar wie angst heeft voor iemand reageert ook dikwijls afwijzend of zelfs vijandig, dus wat is dan het verschil met racisme? Het is alleen een mooiere omschrijving. Ik vind het beangstigend te moeten vaststellen dat Vlaanderen de neiging heeft om af te glijden naar provincialisme en dat in een geglobaliseerde wereld.
Het was met gemengde gevoelens dat ik naar de film "Marie Antoinette" ben gaan kijken. Iemand had me echter kunnen overtuigen om deze stap te zetten. Achteraf moet ik bekennen dat ik onterecht negatief bevooroordeeld was. Deze film van de nog jonge Sofia Coppola (dochter van) is van begin tot einde een echte streling voor het oog. Sedert "Barry Lyndon" (Stanley Kubrick) heb ik geen historisch drama meer gezien dat zo prachtig verfilmd werd. Het fantastische licht en de warme, tere kleuren dompelen het geheel onder in een enigszins onwezenlijke sfeer. Het moet ook onvoorstelbaar geleken hebben om als jong meisje uit Oostenrijk in Versailles terecht te komen. Des te schokkender zijn de laatste scènes waarin koele kleuren overheersen en het licht veel harder is. Hier slaat het oppervlakkig karakter van wat voorafging over in een regelrechte tragedie want Marie Antoinette moet op de vlucht slaan voor de naderende revolutie. Hoofdrolvertolkster Kirsten Dunst is werkelijk schitterend en zorgt ervoor dat haar personage altijd aantrekkelijk blijft welke bedenkingen men dan ook koestert ten aanzien van haar lichtzinnig gedrag. Deze film van Sofia Coppola sluit goed aan bij haar twee vorige films, nl. "Virgin suicides" en "Lost in translation". Ook daar draaide het telkens om een jonge vrouw die verloren liep in een haar compleet vreemde omgeving. Dat zij erin geslaagd is om dit thema ook te verwerken in een groots opgezette historische film bewijst dat zij zich met recht en rede een filmAUTEUR mag noemen en niet gewoon een vakman(vrouw). Ik zou nu al de DVD willen kopen!
Eerst wil ik even zeggen over wie het hier gaat. Wouter Deruyttter is afkomstig uit Roeselare en woont nu al meer dan tien jaar in New York. Hij is een kunstfotograaf die al verschillende fotoboeken op zijn naam heeft staan en die reeds meermaals zijn foto's tentoonstelde. Zijn laatste tentoonstelling heeft als titel "Billboards, New York". Billboards zijn de reuzereclameborden die her en der in die bruisende stad te zien zijn. Wie ooit al in New York is geweest zal wel bemerkt hebben dat men niet naast die borden kan kijken, je blik wordt er zo naar toe gezogen. Op het eerste gezicht schijnt het niet erg interessant te zijn om foto's als onderwerp van een foto te nemen, maar de manier waarop Wouter Deruytter die reusachtige reclame heeft gefotografeerd zorgt ervoor dat zijn opnamen juist wél interessant zijn. Hij laat die beelden contrasteren met de voetgangers die op de voorgrond onverschillig voorbij lopen. Het is alsof die reclame wel het laatste van hun zorgen is. Omgekeerd is het ook zo dat die extreemgrote afbeeldingen zich evenmin iets van die mensen aantrekken, zij zijn het die alle aandacht naar zich toetrekken. Door een geraffineerde beeldcompositie slaagt Deruytter er echter in om beide elementen hun belangrijkheid te laten behouden. Van sommige foto's gaat een hypnotiserende kracht uit, men kan ze gewoonweg niet vergeten. Al dit moois is nog te zien tot 18 juni in het Caermersklooster te Gent. Als voetnoot nog dit: de prachtige afdrukken van zijn foto's heeft Wouter Deruytter laten maken in fotolabo "Fine print" (Destelbergen), een labo dat gespecialiseerd is in het vakkundig en artistiek vergroten van foto's die iets meer willen zijn dan een "prentje".
Nu er vandaag een stille mars gepland is in Antwerpen tegen zinloos (is geweld soms wel zinvol???) en racistisch geweld, lees ik in de krant dat wapenhandelaars de laatste tijd veel meer wapens verkopen, dit in het vooruitzicht van de nieuwe wapenwet die binnenkort van kracht wordt. Ik vind dit bericht ronduit schokkend. Het contrast tussen de mensen die gaan opstappen vanuit een vredelievende ingesteldheid en diegenen die wapens kopen, kan niet groter zijn want het is toch duidelijk dat deze laatsten hun inkopen niet gaan doen uit menslievendheid, wel integendeel. Je zou toch eerder kunnen verwachten dat velen na die gruwelijke moorden hun wapens zouden inleveren om op die manier te tonen dat zij hebben begrepen wat er is misgelopen in onze maatschappij en dat zij er de conclusies hebben uit getrokken. Blijkbaar niet dus, zij hebben het dus NOG NIET begrepen!
Ik wil hier graag de woorden citeren die de Jood Shylock in het stuk "De koopman van Venetië" gebruikt om zich te verdedigen tegenover de aanvallen van de christenen. "Heeft een Jood dan geen ogen? Heeft een Jood geen handen, geen armen, geen benen, geen gevoel, geen begeerten, geen hartstochten? Wordt hij niet gevoed door hetzelfde voedsel, verwond door dezelfde wapens, bezocht door dezelfde ziekten, genezen door dezelfde middelen, warm en koud door dezelfde winter en zomer, als een christen? Als gij ons een messteek geeft, bloeden wij dan niet? Als gij ons vergiftigt, sterven wij dan niet? En als gij ons beledigt, zullen we dan geen wraak nemen? Als wij in het overige zijn als gij, willen wij ook daarin u gelijken. Als een christen door een Jood beledigd wordt, wat is dan zijn deemoedigheid? Wraakzucht. Als een Jood door een christen beledigd wordt, wat moet, naar christenvoorbeeld, zijn lijdzaamheid wezen? Wel, wraakzucht. Het boze, dat gij mij leert, dat wil ik doen, en het zou mij tegenvallen, als ik het niet nog beter deed dan mijn meesters." In dit specifieke geval gaat het dan wel om een Jood maar men zou in de plaats even goed zwarte, Marokkaan, Turk, enz.. kunnen schrijven.
Wat een grote, donkere ogen heeft zij, ogen waarin je gewoonweg verdrinkt en die wondermooi blijven zelfs wanneer zij gevuld zijn met tranen. Het is zelfs alsof zij dan nog mooier worden. En als er dan onder die ogen een innemende glimlach verschijnt dan vangen zij de weerschijn ervan op zodat zij nog meer gaan stralen, "reflections in a golden eye". Haar lippen suggereren een grote sensualiteit waardoor de optelsom van die twee ogen en die mond een voorbeeld worden van hoe verleidelijk en intrigerend een gezicht wel kan zijn want hoe is het mogelijk dat men er gedurende twee uren gehypnotiseerd naar kan blijven kijken zonder er ooit genoeg van te krijgen. Deze woorden zijn een poging, zij het pover, om een ode te brengen aan actrice Penélope Cruz. Wie denkt dat ik overdrijf moet zelf maar eens gaan kijken naar haar laatste film "Volver". In sommige gevallen is overdrijven een understatement!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
