Wat een grote, donkere ogen heeft zij, ogen waarin je gewoonweg verdrinkt en die wondermooi blijven zelfs wanneer zij gevuld zijn met tranen. Het is zelfs alsof zij dan nog mooier worden. En als er dan onder die ogen een innemende glimlach verschijnt dan vangen zij de weerschijn ervan op zodat zij nog meer gaan stralen, "reflections in a golden eye". Haar lippen suggereren een grote sensualiteit waardoor de optelsom van die twee ogen en die mond een voorbeeld worden van hoe verleidelijk en intrigerend een gezicht wel kan zijn want hoe is het mogelijk dat men er gedurende twee uren gehypnotiseerd naar kan blijven kijken zonder er ooit genoeg van te krijgen. Deze woorden zijn een poging, zij het pover, om een ode te brengen aan actrice Penélope Cruz. Wie denkt dat ik overdrijf moet zelf maar eens gaan kijken naar haar laatste film "Volver". In sommige gevallen is overdrijven een understatement!
Ik vind dat Karel De Gucht groot gelijk heeft met zijn uitspraak over de verantwoordelijkheid van de kiezers van het Vlaams Belang. Het is toch nogal duidelijk dat Dewinter en co. nooit zo een hetze tegen de vreemdelingen hadden kunnen voeren indien dat had ingedruist tegen de wensen van hun kiezers. Wat er reeds aanwezig was bij heel wat Vlamingen hebben zij nog wat aangewakkerd om er zelf beter van te worden. Hitler had toch nooit zo tegen de Joden kunnen tekeergaan indien een groot gedeelte van de Duitse kiezers niet antisemitisch was geweest?! Niet voor niets is er onlangs een boek verschenen met als titel "Hitler's gewillige beulen". In dit laatste geval is dat helaas veel te laat gezegd geweest. Van Karel De Gucht weten we dat hij de zaken scherp durft formuleren op een tijdstip waarop de feiten nog actueel zijn, denken we maar aan zijn kritiek op de Kongolese leiders of op de Hollanders. Daarbij komt nog dat er in de allochtone gemeenschap de laatste tijd aan heel wat zelfkritiek wordt gedaan, dus waarom zouden de Vlamingen zich zelf blijven wentelen in zelfgenoegzaamheid en alleen maar de anderen beschuldigen? Ik heb nooit voor de liberalen gestemd maar ik kan alleen maar constateren dat Verhofstadt en De Gucht politici zijn die de moed hebben om tegen de stroom in te durven roeien. Dat siert hen!
Onlangs stond ik in een krantenwinkel waar een hele rij mensen aan het aanschuiven was aan de kassa. De persoon die aan de beurt was, was een zwarte vrouw. Omdat er problemen waren met een stift die zij gekocht had was ik in de gelegenheid om haar aandachtig te bekijken. Zij had een mooi modern kapsel, zij droeg een zwart kleed en zij sprak vlot Nederlands. Daarenboven was zij vriendelijk en werd ook zo behandeld door de winkelierster. Ik keek ook eens rond naar de blanke Vlamingen die daar aanwezig waren en ik kon niet anders dan besluiten dat die zwarte vrouw de mooiste persoon was die er op dat moment in de winkel aanwezig was. Zij was niet alleen mooi maar zij straalde ook klasse uit. Op dat ogenblik was ik er verheugd over dat Vlaanderen wat kleurrijker geworden was. Het is dan ook een schande dat er hier nog affiche's worden opgehangen met alleen maar blanke mensen erop afgebeeld alsof men gewoon niet wil zien dat de werkelijkheid veranderd is.
Ik ga mij hier niet bezig houden met de discussie of Ayaan Hirsi Ali nu terecht of onterecht haar Nederlanderschap wordt ontnomen.Waar ik het wel over wil hebben is over de persoon zelf, daar gaat het voor mij om. Daarvoor wil ik in het kort eventjes nog eens de aandacht vestigen op bepaalde feiten uit haar leven. In 1992 komt Hirsi Ali naar Nederland, leert daar Nederlands en studeert dan politicologie aan de universiteit van Leiden. In 2002 verschijnt de eerste van een paar van haar boeken en in 2003 wordt zij parlementslid. Wat sommigen ook over haar zeggen, dom kan zij dus niet zijn als zij zich in zo een korte tijdspanne zo kon opwerken. Als Afrikaanse is zij immers in een totaal andere wereld terecht gekomen waarin zij zich niet alleen moeiteloos integreert maar waar zij zelfs het debat over het multiculturalisme in een andere richting stuurt. Zij is er nu zelfs in geslaagd dat er in de Nederlandse kamer een debat over haar is gevoerd! Ik kan begrijpen dat zij zich erg verdrietig voelt door wat haar nu overkomt maar zij zal alleszins niet kunnen zeggen dat zij niet als een volwaardig lid van de maatschappij is behandeld. Men voert nu eenmaal geen debat over nullen. Al ben ik dan geen Nederlander, ik vind het spijtig dat zij uit onze Europese maatschappij gaat verdwijnen. Haar boek "De maagdenkooi" krijgt voortaan een ereplaats in mijn bibliotheek. En voor wie het nog niet gezien zou hebben, wat voor een prachtige, charmante vrouw is deze Ayaan Hirsi Ali!
Ik vermeld hier de Franse (en niet de Engelse!) titel van deze Chinese film omdat het hier gaat om een Frans-Chinese coproductie. In deze barre tijden is deze film een welgekomen verademing. De wondermooie, poëtische fotografie is het eerste wat opvalt. Mensen en dingen worden weer op een zodanige wijze "gezien" dat het niet anders kan of het betreft hier een Aziatische film. Het bereiden van een kop thee lijkt bijna een avontuur, zo prachtig wordt dit ritueel voor de camera getoverd. De verschillende tinten groen van gras en allerlei planten maken ons ervan bewust hoe groen er als groen kan uitzien. De actrices worden door een geraffineerde belichting tot monumenten van schoonheid geboetseerd. De weergave van het geluid van een voorbijrijdende trein krijgt een dramatische geladenheid die men er gewoonlijk niet van zou verwachten. Na al deze positieve opmerkingen moet toch één minpunt vermeld worden en dat is de nadrukkelijke muziek die al die subtiliteiten bijna ondergraaft. De beste scènes zijn dan ook die waarin alleen maar natuurlijke geluiden te horen zijn of de muziek die muzikanten ten gehore brengen op de bruiloft van het hoofdpersonage. Ik heb nu nog niets gezegd over het verhaal. Dat kan echter in één zin samengevat worden. Twee Chinese vrouwen hebben een verhouding met elkaar en worden daarvoor door de overheid zwaar gestraft. Men zal dus wel al begrepen hebben dat de vormgeving hier belangrijker is dan de inhoud. Maar voor bepaalde films speelt dat voor mij geen enkele rol, zeker niet als het om Aziatische films gaat omdat die meestal een verrukking zijn voor het oog en als fotograaf bezwijk ik daar dan ook steeds voor.
Ik wil nog eens verwijzen naar wat ik juist een week geleden heb geschreven, nl. dat het toenmalige Vlaams Blok de maatschappij heeft verziekt zodat het samenleven van de verschillende gemeenschappen in Vlaanderen er steeds moeilijker is op geworden. Toen ik deze woorden neerschreef had ik er geen flauw vermoeden van dat zij zo vlug bewaarheid zouden worden. De moord op een zwarte vrouw en een kleuter, evenals het zwaar verwonden van een Turkse vrouw zijn er nu wel het bewijs van dat er in onze maatschappij duidelijk iets mis is gelopen, dat men te tolerant is geweest voor de verkeerde mensen.
Onlangs kocht ik nog eens de pikante Spaanse chorizo-worst en wat bleek? Tot mijn grote verbazing viel er niets pikants meer aan te bespeuren. Achteraf las ik dat er "zacht" op het etiket stond, men had de pikante smaak verwijderd zodat er alleen maar vette worst overbleef. Een paar weken ervoor had ik hetzelfde ervaren met Thaïse kip met curry: die bereide schotel was ineens ook veel minder pikant dan vroeger. Naar het schijnt wordt bier ook zoeter gemaakt. Blijkbaar is het de nieuwe tendens om drank en voeding te verzoeten: de versuikering doet dus haar intrede. Eigenaardig genoeg gebeurt dit in een maatschappij die steeds maar gewelddadiger en agressiever wordt. Het lijkt dus wel een compensatie te zijn voor deze harde tijden. Het kan ook te maken hebben met een zekere infantilisering van de maatschappij. Het is algemeen gekend dat kinderen graag zoetigheid eten, er wordt dus vanuit gegaan dat zij dat zo hun hele verdere leven als volwassene (?) ook willen doen, meer nog, het wordt zelfs gestimuleerd door de industrie want het zou wel eens kunnen dat de jonge volwassenen minder zoete producten laten staan, dus minder verkoop. Ook op dit vlak wordt onze Europese samenleving meer en meer Amerikaans. Geef mij maar de Indische maatschappij waar vriendelijke, kalme en weinig agressieve mensen dagelijks erg pikant voedsel eten. Het is alsof de versuikering rechtstreeks evenredig is met de verharding van de Westerse leefwereld. Zo een evolutie is dus niet alleen smakeloos maar vooral verontrustend.
Ik las deze week een prachtig interview met Paula D'Hondt, gewezen Commissaris voor Migrantenbeleid. Deze nog kranige bejaarde dame zegt daarin heel wat zinnige dingen. Ik wil echter vooral de aandacht vestigen op één punt: volgens haar zijn het niet de allochtonen (een afschuwelijk woord vindt Arno en terecht!) die voor problemen hebben gezorgd maar wel het toenmalige Vlaams Blok. Het zijn zij die de maatschappij zodanig hebben verziekt zodat het samenleven met anderen een probleem is geworden. Ik vraag me dikwijls af wat nu het ergste is bij deze extreem-rechtse partij: het racisme of het separatisme? Zij zijn er alleszins in geslaagd om deze twee zaken zodanig te vermengen waardoor hun doel, de onafhankelijkheid van Vlaanderen, onwenselijker is geworden dan ooit. Want waarom zou men zich inzetten voor een onafhankelijk Vlaanderen dat onverdraagzaam is?! Waar hebben zij het uitgehaald om het latente racisme van heel wat Vlamingen uit te buiten en nog aan te wakkeren gewoon om er zelf beter van te worden? Zij hebben nooit begrepen dat het hier om twee verschillende zaken gaat. Over separatisme kan gediscussiëerd worden, dat is een politieke kwestie. Racisme is echter een morele kwestie. Men kan niet een beetje racist zijn. Men is het of men is het niet. Punt. Deze (doelbewuste?) verwarring gaat hen vroeg of laat zuur opbreken.
Na het bekijken van twee TV-programma's ("Seksslavinnen" en "Sex Traffic") ben ik me ernstige vragen beginnen stellen over het morele gehalte van onze Westerse maatschappij (al gaat de islamitische Turkse maatschappij ook niet vrijuit). De manier waarop handel gedreven wordt met vrouwen die als wegwerpobjecten behandeld worden is werkelijk hemeltergend. Men legt meer omzichtigheid aan de dag met voorwerpen dan met deze vrouwen. Wat alles nog schokkender maakt is de gedachte dat die vrouwenhandelaars er de meest kwetsbare vrouwen uitkiezen omdat zij er zo zeker van zijn hun slag thuis te halen. Het komt er gewoonweg op neer dat deze mannen blijk geven, niet alleen van een totaal gemis aan moreel besef maar ook van een ontstellende lafheid, want alleen met de zwaksten der zwakken durven zij zich zulke verwerpelijke dingen permitteren. Vragen dat men zulk gespuis hard zou aanpakken is nog veel te zacht uitgedrukt. Men zou hen misschien naar Irak kunnen sturen maar zelfs daar zijn zij te slecht voor want waarom zouden de Iraakse burgers met zulke mannen moeten geconfronteerd worden, het is zo al erg genoeg.
Wanneer ik de drie monotheïstische godsdiensten, jodendom, christendom en islam, vergelijk dan valt het me op dat er in de meest recente godsdienst, nl. de islam het minst sprake is van vrouwen. Ik heb in de Koran alleszins geen vrouwelijke figuren ontdekt die als voorbeeld zouden kunnen dienen voor moslima's. In het jodendom daarentegen heeft men de heroïsche Judith die Koning Holofernes doodt en Esther die het Joodse volk redt en in het christendom is er natuurlijk de Maagd Maria en in mindere mate Maria Magdalena. Deze beide godsdiensten die eveneens erg patriarchaal zijn hebben tenminste nog een vrouwelijk tegengewicht . Bij de islam is de vrouw er gewoon maar om kinderen te baren en ten dienste te staan van de man. Hoe anders was het Griekse veelgodendom waar talrijke godinnen vereerd werden of het hindoeïsme dat eveneens talrijke godinnen herbergt. Ik vind dat dit kenmerk een maatstaf moet zijn om een godsdienst, indien die er zou moeten zijn althans, te beoordelen: in hoeverre worden vrouwen ook als volwaardige mensen voorgesteld en waardig bevonden om te worden bewonderd en liefst niet alleen omdat zij maagd zijn gebleven! Zoals gezegd komt de islam hier maar povertjes uit te voorschijn. Nog een wonder dat er moslima's zijn die in opstand komen en er een eigen mening op nahouden: voor deze vrouwen heb ik dan ook het grootste respect!
Sophie De Schaepdrijver die bekend geworden is met haar boek "De Groote Oorlog" schrijft ook regelmatig columns en essays die gebundeld werden in "Taferelen uit het burgerleven". Toen ik haar voorwoord van dit boek gelezen had, wilde ik het direct herlezen, niet omdat het onverstaanbaar zou zijn maar omdat het zo prachtig geformuleerd is: spitsvondig, met zin voor ironie en persoonlijk. Deze kenmerken sieren alle artikels die daarna volgen, of het nu over het Vlaamse activisme, de Amerikaanse voorsteden of Charlotte Brontë gaat, altijd is De Schaepdrijver boeiend én begrijpelijk. Niet alleen haar schrijfstijl leidt tot grote verrukking van de lezer maar ook wat zij te zeggen heeft is altijd origineel en zinvol. Het hoofdstuk over "Idealisme" bijvoorbeeld wil ik elke flamingant aanbevelen: het Vlaamse romantische gedweep met het eigen volk wordt hier met nuchtere ogen bekeken en tot haar ware proporties herleid. Het is soms noodzakelijk om de mening te vernemen van iemand die Vlaanderen bekijkt van buitenaf (Sophie De Schaepdrijver verblijft in de Verenigde Staten) zodat wij ons wat meer vragen zouden stellen over de huidige Vlaamse mentaliteit die meer en meer provinciaal gekleurd is. Met dank aan de media!
Nu blijkt dat de daders van de moord op Joe Van Holsbeeck van Poolse afkomst zijn, vraag ik me af hoe men nu gaat reageren tegenover de Marokkaanse gemeenschap. Het toont ook aan dat de ouders het bij het rechte eind hadden door gewoon te spreken over jongeren zonder er het woord allochtoon voor te plaatsen. Deze mensen hebben het fatsoen gehad, want daar gaat het tenslotte over, om niemand voorbarig te stigmatiseren. Het andere uiterste zijn de populisten Jean-Marie Dedecker en Filip Dewinter (ik plaats hun namen doelbewust naast elkaar!) die dit drama voor eigen politiek gewin meenden te moeten misbruiken. Het omgekeerde van fatsoen dus!
De moord op de jonge Joe Van Holsbeeck is voor mij duidelijk een signaal (en het is er één te veel!) dat er iets grondig mis loopt in onze maatschappij. Als er al gemoord wordt om een mp3-speler, een object, in handen te krijgen dan wijst dit op een normvervaging die onrustwekkend is, want een ding wordt dus belangrijker geacht als een mens. Hier beschuldigingen gaan uiten in de richting van politiediensten, multiculturele maatschappij of politici vind ik volkomen ongepast, zelfs onfatsoenlijk, want men gebruikt dan die moord om het eigen gelijk te bevestigen. Smakelozer kan niet! Verantwoordelijken van allerlei strekking zouden beter eens aan een eerlijk zelfonderzoek doen en zich afvragen: waar heb IK gefaald? Wat had IK kunnen doen? Méér kan en durf ik over deze schrijnende zaak niet te zeggen.
Door het herlezen van "Over de rivier en onder de bomen", een roman van Ernest Hemingway, dwalen mijn gedachten weer af naar Venetië omdat het boek een ode is aan deze wondermooie stad. Ik plaats Venetië naast New York omdat deze laatste eigenlijk het Venetië van de Renaissance is of ook, Venetië was vroeger dé stad die bruiste van leven en die het aandurfde om gebouwen op te richten die nergens anders in Europa te zien waren. Er wordt over die lagunestad dikwijls gezegd dat het een romantische stad is. Natuurlijk, wanneer men ' s avonds ronddwaalt in de nauwe, weinig verlichte steegjes, kan men inderdaad overspoeld worden door romantische gevoelens. Maar Venetië is meer dan dat. Als ik rondvaar op het Canal Grande en kijk naar de imposante gebouwen dan gaat daar voor mij een gevoel van dreiging uit, toch als men het bekijkt met de ogen van iemand uit de Renaissance. Ik kan me voorstellen dat reizigers toen enorm onder de indruk kwamen van wat zij zagen. Volgens hetgeen ik over de geschiedenis van Venetië gelezen heb, was dit ook de bedoeling: de buitenstaander in zekere mate afschrikken waardoor die zou beseffen dat er met de Venetianen niet te spotten viel. Naast dit gevoel van dreiging, en daar dicht bij aansluitend, is er een onmiskenbare melancholie die als een nevel over de stad hangt want die dreiging is natuurlijk verleden tijd: nu is het alleen maar mooi en kan men slechts gissen hoe het moet geweest zijn. Ik keer dan terug naar New York: ook dat is een wondermooie stad, al wordt dit bijna nooit gezegd, maar eens zal dit wel gezegd worden. Ook van deze stad gaat een zekere dreiging uit maar dan zonder de melancholie van Venetië, dat zal pas later gebeuren wanneer toekomstige reizigers New York zullen bezoeken als een soort museum zoals men nu Venetië bezoekt. Ik kan dus onmogelijk van Venetië houden en New York verafschuwen om de eenvoudige reden dat zij juist dezelfde geest uitstralen, alleen het tijdsgewricht is verschillend.
In een aflevering van de TV-reeks "Sterke vrouwen" schetste ons Goedele een boeiend beeld van de Toearegvrouwen in de woestijn. Zij vertelde ons dat deze trotse en onafhankelijke vrouwen door de mannen op handen worden gedragen. Wanneer zij echter naar de stad verhuisden dan werd merkbaar welke invloed de islam uitoefende: de man werd ineens dominant en schafte zich nog drie vrouwen aan. Vanaf dat ogenblik had zijn vrouw niets meer te zeggen want zij werd door hem onderhouden. Duidelijker kon moeilijk aangetoond worden wat een monotheïstische godsdienst bij de mensen teweegbrengt. In de woestijn heerst een matriarchale maatschappijvorm die dan plotseling verandert in een patriarchaat. Kernachtig uitgedrukt zou men kunnen zeggen dat, waar de godsdienst haar intrede doet, de vrouw haar uittrede bewerkstelligt (uit de maatschappij). In deze reportage werd de achteruitstelling van de vrouw schrijnend aangetoond. Ik verwonder me er dan ook altijd over dat er moslima's zijn die zeggen dat de Koran aanzet tot het respecteren van vrouwen. Natuurlijk vallen er in dat heilige boek bepaalde positieve woorden te lezen over vrouwen, maar de algemene strekking getuigt toch van een erg neerbuigende houding ten opzichte van de vrouw. Wie mij niet gelooft, moet maar zelf eens de Koran lezen, hij ligt in elke boekhandel te koop.
Van toen ik eens een schitterend optreden van Barbara Dex op de Gentse Feesten heb gezien, ben ik een grote fan van haar geworden. Ook was ik van oordeel dat haar nummer "Crazy" voor Eurosong het beste was van allemaal. Toen ik dan vernam dat er een nieuwe CD van haar was uitgekomen, repte ik me vlug naar de winkel. Na beluistering ervan kan ik gerust zeggen dat zij mij niet ontgoocheld heeft, wel integendeel, deze CD met countrymuziek is een genot om naar te luisteren: Barbara Dex zingt weer fantastisch met haar bekende ietwat hese maar krachtige stem, de songs zijn afwisselend erg ritmisch en traag en haar begeleiders leveren een knappe prestatie. Kortom, dit is een CD die elke vergelijking met het buitenland kan doorstaan omdat hier duidelijk te horen valt dat er professionele mensen aan het werk zijn geweest. Proficiat, Barbara!
Ik las deze week op een website dat iemand van oordeel is dat het publiek met niet-politiek correcte zaken meer kan lachen, want hij had in een TV-programma gezien dat de mensen vooral lachten met grappen over allochtonen. Daarmee lijkt dit heerschap eigenlijk te suggereren dat lachen met slachtoffers het grappigst is van al. Als dat zo is dan is er duidelijk iets mis, zowel met de grappenmakers als met het publiek. Het is niet alleen erg gemakkelijk om te lachen met groepen die uitgestoten worden maar het getuigt eveneens van weinig goede smaak, om van fatsoen nog maar te zwijgen. Wanneer mensen zo graag lachen met hen die op de maatschappelijke ladder een trapje lager staan dan vermoed ik daarachter een poging om zichzelf wat op te krikken, om de eigen identiteit te affirmeren ten koste van anderen: het wijst dus op zwakte. Hoe anders gaat het eraan toe in de stukken van Shakespeare waar de nar zelfs spot met de koning!
In de negentiende eew leefde er in Rusland een zekere Alexander Herzen, een intellectueel die opkwam voor de onafhankelijkheid van het individu en daardoor dan ook meermaals in botsing kwam met de machthebbers. Op het einde van zijn leven schreef hij de prachtigste mémoires van die eeuw ( ook te verkrijgen in het Nederlands). In een brief aan de Italiaanse vrijheidsstrijder Mazzini schreef Herzen het volgende: "Sinds mijn dertiende jaar heb ik slechts één ideaal gediend, achter één vlag aan gemarcheerd-weg met elk van boven opgelegd gezag- elke vorm van vrijheidsberoving, leve de volstrekte onafhankelijkheid van het individu. Ik zou mijn kleine guerillastrijd willen voortzetten, als een echte kozak, auf eigene Faust, zoals de Duitsers zeggen." Zijn deze woorden niet geldig voor elke eeuw?!
BARBARA! De vrouw wiens naam ik in vlammende letters op de muren zou willen schrijven! Ik heb het hier over de in 1997 overleden Franse zangeres. Dankzij internet ben ik erin geslaagd een mooi uitgegeven dubbele DVD te bestellen met haar optredens en interviews vanaf 1958 tot '96, heel haar carrière samengevat in vier uur. Wanneer men Barbara zag dan kon het niet anders of men werd getroffen door haar uiterlijk. Ofschoon zij niet mooi was in de klassieke betekenis van dit woord, toch wist zij mij telkens opnieuw in te palmen door haar speciale charme en haar enorme uitstraling. Haar indringende, donkere ogen hadden daar natuurlijk veel mee te maken: het waren ogen die zich in de werkelijkheid vastboorden en waar een grote hypnotiserende kracht van uitging, maar ook een grote tederheid. In één van die interviews zei ze dat ze haar uiterlijk volledig geaccepteerd had. Waarschijnlijk komt het daardoor ook dat men haar na een paar ogenblikken bekijkt als een prachtige vrouw. Maar genoeg nu over haar verschijning, zij was in de eerste plaats toch een zangeres. Ik zal nooit vergeten hoe ik bij een eerste beluistering volledig in de ban was geraakt van haar ongewone manier van zingen. Ondanks die onvergetelijke indruk was ik zo dom om toen geen plaat van haar te kopen. Het waren de jaren '60 en Amerikaanse popmuziek domineerde en leidde de muzikale smaak van de jeugd. Ik besef nu dat ik door die eenzijdige gerichtheid op Angelsaksische muziek veel heb gemist. Hoe anders waren de Fransen die, zoals men kan zien op die DVD, massaal naar de optredens van Barbara gingen en de (niet zo gemakkelijke) woorden van haar chansons van buiten kenden ( "l'exception Française" op haar best!). Een paar jaar geleden kocht ik dan toch eens een CD met haar mooiste chansons en ik was weer van de kaart. Ik heb dan ook vlug haar (onvoltooide) Mémoires gekocht en een biografie. Nu ik meer over haar weet ben ik er des te meer van overtuigd: zij was een fantastische vrouw die een niet bijster gelukkig leven heeft gekend en die haar eenzaamheid en weemoed op een onnavolgbare wijze in woord en klank tot uiting kon brengen. Niet alleen dus een fantastische vrouw, maar ook een unieke zangeres!
Gisteren viel er in de krant goed nieuws op communautair vlak te lezen. De Franse gemeenschap gaat taalcursussen subsidiëren voor een duizendtal leraars in de Nederlandse taal en in het middelbaar onderwijs verkiezen nu meer leerlingen het Nederlands boven het Engels. Hier zullen zowel Walen als Vlamingen wel bij varen: de Walen in de eerste plaats omdat tweetaligheid altijd een voordeel is en ook de Vlamingen want die gaan nu wel verplicht worden om hun eigen taal wat beter te verzorgen. Voor een volk dat tientallen jaren gevochten heeft voor het behoud van het Nederlands zou het de normaalste zaak moeten zijn om die taal bovenmate te respecteren. Het zou immers nogal pijnlijk zijn wanneer Walen Vlamingen zouden moeten wijzen op hun onzorgvuldig taalgebruik. Dàt zou pas écht beschamend zijn!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
