Sophie De Schaepdrijver die bekend geworden is met haar boek "De Groote Oorlog" schrijft ook regelmatig columns en essays die gebundeld werden in "Taferelen uit het burgerleven". Toen ik haar voorwoord van dit boek gelezen had, wilde ik het direct herlezen, niet omdat het onverstaanbaar zou zijn maar omdat het zo prachtig geformuleerd is: spitsvondig, met zin voor ironie en persoonlijk. Deze kenmerken sieren alle artikels die daarna volgen, of het nu over het Vlaamse activisme, de Amerikaanse voorsteden of Charlotte Brontë gaat, altijd is De Schaepdrijver boeiend én begrijpelijk. Niet alleen haar schrijfstijl leidt tot grote verrukking van de lezer maar ook wat zij te zeggen heeft is altijd origineel en zinvol. Het hoofdstuk over "Idealisme" bijvoorbeeld wil ik elke flamingant aanbevelen: het Vlaamse romantische gedweep met het eigen volk wordt hier met nuchtere ogen bekeken en tot haar ware proporties herleid. Het is soms noodzakelijk om de mening te vernemen van iemand die Vlaanderen bekijkt van buitenaf (Sophie De Schaepdrijver verblijft in de Verenigde Staten) zodat wij ons wat meer vragen zouden stellen over de huidige Vlaamse mentaliteit die meer en meer provinciaal gekleurd is. Met dank aan de media!
Nu blijkt dat de daders van de moord op Joe Van Holsbeeck van Poolse afkomst zijn, vraag ik me af hoe men nu gaat reageren tegenover de Marokkaanse gemeenschap. Het toont ook aan dat de ouders het bij het rechte eind hadden door gewoon te spreken over jongeren zonder er het woord allochtoon voor te plaatsen. Deze mensen hebben het fatsoen gehad, want daar gaat het tenslotte over, om niemand voorbarig te stigmatiseren. Het andere uiterste zijn de populisten Jean-Marie Dedecker en Filip Dewinter (ik plaats hun namen doelbewust naast elkaar!) die dit drama voor eigen politiek gewin meenden te moeten misbruiken. Het omgekeerde van fatsoen dus!
De moord op de jonge Joe Van Holsbeeck is voor mij duidelijk een signaal (en het is er één te veel!) dat er iets grondig mis loopt in onze maatschappij. Als er al gemoord wordt om een mp3-speler, een object, in handen te krijgen dan wijst dit op een normvervaging die onrustwekkend is, want een ding wordt dus belangrijker geacht als een mens. Hier beschuldigingen gaan uiten in de richting van politiediensten, multiculturele maatschappij of politici vind ik volkomen ongepast, zelfs onfatsoenlijk, want men gebruikt dan die moord om het eigen gelijk te bevestigen. Smakelozer kan niet! Verantwoordelijken van allerlei strekking zouden beter eens aan een eerlijk zelfonderzoek doen en zich afvragen: waar heb IK gefaald? Wat had IK kunnen doen? Méér kan en durf ik over deze schrijnende zaak niet te zeggen.
Door het herlezen van "Over de rivier en onder de bomen", een roman van Ernest Hemingway, dwalen mijn gedachten weer af naar Venetië omdat het boek een ode is aan deze wondermooie stad. Ik plaats Venetië naast New York omdat deze laatste eigenlijk het Venetië van de Renaissance is of ook, Venetië was vroeger dé stad die bruiste van leven en die het aandurfde om gebouwen op te richten die nergens anders in Europa te zien waren. Er wordt over die lagunestad dikwijls gezegd dat het een romantische stad is. Natuurlijk, wanneer men ' s avonds ronddwaalt in de nauwe, weinig verlichte steegjes, kan men inderdaad overspoeld worden door romantische gevoelens. Maar Venetië is meer dan dat. Als ik rondvaar op het Canal Grande en kijk naar de imposante gebouwen dan gaat daar voor mij een gevoel van dreiging uit, toch als men het bekijkt met de ogen van iemand uit de Renaissance. Ik kan me voorstellen dat reizigers toen enorm onder de indruk kwamen van wat zij zagen. Volgens hetgeen ik over de geschiedenis van Venetië gelezen heb, was dit ook de bedoeling: de buitenstaander in zekere mate afschrikken waardoor die zou beseffen dat er met de Venetianen niet te spotten viel. Naast dit gevoel van dreiging, en daar dicht bij aansluitend, is er een onmiskenbare melancholie die als een nevel over de stad hangt want die dreiging is natuurlijk verleden tijd: nu is het alleen maar mooi en kan men slechts gissen hoe het moet geweest zijn. Ik keer dan terug naar New York: ook dat is een wondermooie stad, al wordt dit bijna nooit gezegd, maar eens zal dit wel gezegd worden. Ook van deze stad gaat een zekere dreiging uit maar dan zonder de melancholie van Venetië, dat zal pas later gebeuren wanneer toekomstige reizigers New York zullen bezoeken als een soort museum zoals men nu Venetië bezoekt. Ik kan dus onmogelijk van Venetië houden en New York verafschuwen om de eenvoudige reden dat zij juist dezelfde geest uitstralen, alleen het tijdsgewricht is verschillend.
In een aflevering van de TV-reeks "Sterke vrouwen" schetste ons Goedele een boeiend beeld van de Toearegvrouwen in de woestijn. Zij vertelde ons dat deze trotse en onafhankelijke vrouwen door de mannen op handen worden gedragen. Wanneer zij echter naar de stad verhuisden dan werd merkbaar welke invloed de islam uitoefende: de man werd ineens dominant en schafte zich nog drie vrouwen aan. Vanaf dat ogenblik had zijn vrouw niets meer te zeggen want zij werd door hem onderhouden. Duidelijker kon moeilijk aangetoond worden wat een monotheïstische godsdienst bij de mensen teweegbrengt. In de woestijn heerst een matriarchale maatschappijvorm die dan plotseling verandert in een patriarchaat. Kernachtig uitgedrukt zou men kunnen zeggen dat, waar de godsdienst haar intrede doet, de vrouw haar uittrede bewerkstelligt (uit de maatschappij). In deze reportage werd de achteruitstelling van de vrouw schrijnend aangetoond. Ik verwonder me er dan ook altijd over dat er moslima's zijn die zeggen dat de Koran aanzet tot het respecteren van vrouwen. Natuurlijk vallen er in dat heilige boek bepaalde positieve woorden te lezen over vrouwen, maar de algemene strekking getuigt toch van een erg neerbuigende houding ten opzichte van de vrouw. Wie mij niet gelooft, moet maar zelf eens de Koran lezen, hij ligt in elke boekhandel te koop.
Van toen ik eens een schitterend optreden van Barbara Dex op de Gentse Feesten heb gezien, ben ik een grote fan van haar geworden. Ook was ik van oordeel dat haar nummer "Crazy" voor Eurosong het beste was van allemaal. Toen ik dan vernam dat er een nieuwe CD van haar was uitgekomen, repte ik me vlug naar de winkel. Na beluistering ervan kan ik gerust zeggen dat zij mij niet ontgoocheld heeft, wel integendeel, deze CD met countrymuziek is een genot om naar te luisteren: Barbara Dex zingt weer fantastisch met haar bekende ietwat hese maar krachtige stem, de songs zijn afwisselend erg ritmisch en traag en haar begeleiders leveren een knappe prestatie. Kortom, dit is een CD die elke vergelijking met het buitenland kan doorstaan omdat hier duidelijk te horen valt dat er professionele mensen aan het werk zijn geweest. Proficiat, Barbara!
Ik las deze week op een website dat iemand van oordeel is dat het publiek met niet-politiek correcte zaken meer kan lachen, want hij had in een TV-programma gezien dat de mensen vooral lachten met grappen over allochtonen. Daarmee lijkt dit heerschap eigenlijk te suggereren dat lachen met slachtoffers het grappigst is van al. Als dat zo is dan is er duidelijk iets mis, zowel met de grappenmakers als met het publiek. Het is niet alleen erg gemakkelijk om te lachen met groepen die uitgestoten worden maar het getuigt eveneens van weinig goede smaak, om van fatsoen nog maar te zwijgen. Wanneer mensen zo graag lachen met hen die op de maatschappelijke ladder een trapje lager staan dan vermoed ik daarachter een poging om zichzelf wat op te krikken, om de eigen identiteit te affirmeren ten koste van anderen: het wijst dus op zwakte. Hoe anders gaat het eraan toe in de stukken van Shakespeare waar de nar zelfs spot met de koning!
In de negentiende eew leefde er in Rusland een zekere Alexander Herzen, een intellectueel die opkwam voor de onafhankelijkheid van het individu en daardoor dan ook meermaals in botsing kwam met de machthebbers. Op het einde van zijn leven schreef hij de prachtigste mémoires van die eeuw ( ook te verkrijgen in het Nederlands). In een brief aan de Italiaanse vrijheidsstrijder Mazzini schreef Herzen het volgende: "Sinds mijn dertiende jaar heb ik slechts één ideaal gediend, achter één vlag aan gemarcheerd-weg met elk van boven opgelegd gezag- elke vorm van vrijheidsberoving, leve de volstrekte onafhankelijkheid van het individu. Ik zou mijn kleine guerillastrijd willen voortzetten, als een echte kozak, auf eigene Faust, zoals de Duitsers zeggen." Zijn deze woorden niet geldig voor elke eeuw?!
BARBARA! De vrouw wiens naam ik in vlammende letters op de muren zou willen schrijven! Ik heb het hier over de in 1997 overleden Franse zangeres. Dankzij internet ben ik erin geslaagd een mooi uitgegeven dubbele DVD te bestellen met haar optredens en interviews vanaf 1958 tot '96, heel haar carrière samengevat in vier uur. Wanneer men Barbara zag dan kon het niet anders of men werd getroffen door haar uiterlijk. Ofschoon zij niet mooi was in de klassieke betekenis van dit woord, toch wist zij mij telkens opnieuw in te palmen door haar speciale charme en haar enorme uitstraling. Haar indringende, donkere ogen hadden daar natuurlijk veel mee te maken: het waren ogen die zich in de werkelijkheid vastboorden en waar een grote hypnotiserende kracht van uitging, maar ook een grote tederheid. In één van die interviews zei ze dat ze haar uiterlijk volledig geaccepteerd had. Waarschijnlijk komt het daardoor ook dat men haar na een paar ogenblikken bekijkt als een prachtige vrouw. Maar genoeg nu over haar verschijning, zij was in de eerste plaats toch een zangeres. Ik zal nooit vergeten hoe ik bij een eerste beluistering volledig in de ban was geraakt van haar ongewone manier van zingen. Ondanks die onvergetelijke indruk was ik zo dom om toen geen plaat van haar te kopen. Het waren de jaren '60 en Amerikaanse popmuziek domineerde en leidde de muzikale smaak van de jeugd. Ik besef nu dat ik door die eenzijdige gerichtheid op Angelsaksische muziek veel heb gemist. Hoe anders waren de Fransen die, zoals men kan zien op die DVD, massaal naar de optredens van Barbara gingen en de (niet zo gemakkelijke) woorden van haar chansons van buiten kenden ( "l'exception Française" op haar best!). Een paar jaar geleden kocht ik dan toch eens een CD met haar mooiste chansons en ik was weer van de kaart. Ik heb dan ook vlug haar (onvoltooide) Mémoires gekocht en een biografie. Nu ik meer over haar weet ben ik er des te meer van overtuigd: zij was een fantastische vrouw die een niet bijster gelukkig leven heeft gekend en die haar eenzaamheid en weemoed op een onnavolgbare wijze in woord en klank tot uiting kon brengen. Niet alleen dus een fantastische vrouw, maar ook een unieke zangeres!
Gisteren viel er in de krant goed nieuws op communautair vlak te lezen. De Franse gemeenschap gaat taalcursussen subsidiëren voor een duizendtal leraars in de Nederlandse taal en in het middelbaar onderwijs verkiezen nu meer leerlingen het Nederlands boven het Engels. Hier zullen zowel Walen als Vlamingen wel bij varen: de Walen in de eerste plaats omdat tweetaligheid altijd een voordeel is en ook de Vlamingen want die gaan nu wel verplicht worden om hun eigen taal wat beter te verzorgen. Voor een volk dat tientallen jaren gevochten heeft voor het behoud van het Nederlands zou het de normaalste zaak moeten zijn om die taal bovenmate te respecteren. Het zou immers nogal pijnlijk zijn wanneer Walen Vlamingen zouden moeten wijzen op hun onzorgvuldig taalgebruik. Dàt zou pas écht beschamend zijn!
"Nie pleuje" is het Gentse dialect voor "Niet plooien" en het is de wapenspreuk van de stad Gent. Deze stad waar ik meer dan dertig jaar gewerkt heb en waar ik nu meer dan vijftien jaar woon, ben ik gaan beschouwen als mijn stad. Het is dus een vrije keuze geweest. Ik had evengoed in mijn geboortestad kunnen blijven wonen maar ik kan moeilijk aannemen dat iemand die Gent heeft leren kennen NIET in deze prachtige stad zou willen wonen. Zij is van omvang groot genoeg om zich een stad te mogen noemen en toch ook klein genoeg om nog gezellig te zijn. Om hier de woorden van ex-premier Wilfried Martens te parafrazeren: ik hou van Gent, haar inwoners, haar gebouwen en haar bestuurders met burgemeester Frank Beke op kop. Deze intelligente en geliefde burgervader toont duidelijk aan dat men geen showfiguur hoeft te zijn om populair te zijn. Hij is een welgekomen tegengif voor alle politici die zich te pas en te onpas in allerlei TV-programma's te grabbel gooien en ondertussen vergeten dat zij zich ten dienste moeten stellen van de maatschappij. Jammer genoeg gaat Frank Beke zich geen kandidaat meer stellen voor een volgende ambtstermijn omwille van medische redenen. Hoe spijtig dit ook is, men kan moeilijk anders dan zijn beslissing respecteren.
Onlangs las ik een originele verklaring over de oorsprong van het acteertalent van de overleden Marlon Brando. De schrijver Harold Brodkey verwijst daarvoor naar de Broadwaysterren Katherine Cornell en Tallulah Bankhead met wie Brando in zijn jonge jaren heeft samen gewerkt. Volgens Brodkey heeft de jonge acteur hun kwaliteiten en ijdelheden volledig geabsorbeerd maar dan wel lichtjes vermannelijkt. Deze visie sluit eigenlijk aan bij wat filmregisseur Elia Kazan meermaals zei, nl. dat Marlon Brando zowel mannelijk als vrouwelijk was. Geen wonder dus dat zijn vertolkingen zo rijk geschakeerd en zo boeiend waren in tegenstelling tot bijvoorbeeld een John Wayne die alleen maar de stoere bink uitbeeldde.
"The quick and the dead" is een western, maar in plaats van de onvermijdelijke John Wayne als held aan te treffen, wordt hier de hoofdrol vertolkt door....Sharon Stone! Het is eens wat anders. Al heb ik in mijn leven wel een groot aantal westerns gezien toch kan ik mezelf moeilijk bestempelen als een specialist in het genre zodat ik niet met zekerheid kan zeggen of het nu de eerste keer is dat een vrouw de revolverheldin van het verhaal is. Als het vroeger dan al eens gebeurd is, de normale gang van zaken zal het wel nooit geweest zijn. Het is natuurlijk niet ongewoon dat vrouwen in een western een ondergeschikte rol spelen, de Far West was nu eenmaal een typische machowereld waar de sterktste en vlugste won. Daarom is "The quick and the dead" eens een verademing, een buitenbeentje. Sharon Stone (uit "Basic instinct"!) die de film mee geproduceerd heeft gedraagt zich werkelijk heldhaftig en kijkt stoer om zich heen. Van de femme fatale uit "Basic instinct" valt hier niets meer te bemerken. Toch blijft zij zelfs zonder schmink aantrekkelijk en vertolkt zij op erg geloofwaardige wijze het hoofdpersonage dat belust is op wraak. Daarenboven wordt het verhaal erg spannend en mooi in beeld gebracht zodat ik "The quick and the dead" een ontspanningsfilm vind die erg aangenaam is om te bekijken. Zulke films zijn evenmin te versmaden.
Bijna iedereen zal wel al ondervonden hebben hoe bedrijven mensen thuis opbellen om hun producten aan de man te brengen. Graag enkele vragen hierover. Waar halen zij eigenlijk het lef vandaan om binnen te dringen in het privéleven van de burgers? Wat zou men ervan vinden indien Getuigen van Jehovah of mensen uit andere sekten zomaar iemand telefoneren om hun ideeën aan de man te brengen? Wat voor een verschil is er tussen iemand willen bekeren tot een bepaald geloof en hem willen overtuigen een bepaald product te kopen? Zijn beide niet juist hetzelfde? Ik denk dat het antwoord reeds in de vragen zelf zit. Het wordt hoog tijd dat voor dit probleem eens een oplossing wordt gevonden.
De Frans-Joodse zangeres Barbara (over deze unieke kunstenares zal ik het later nog wel hebben) schreef in haar onvoltooide memoires het volgende: "Ik voelde me niet beschaamd noch uitermate fier over mijn Joodse afkomst, maar dit anders-zijn te moeten lezen in de blik van anderen maakte me agressief". Ik denk dat alle "vreemde" (in de ruimste betekenis van dit woord) mensen dit zelfde gevoel delen. Het zou ons er moeten toe aansporen om elke veroordelende manier van kijken uit ons leven te bannen. Niet gemakkelijk inderdaad, maar het zou alleszins een begin kunnen zijn voor een harmonieuzer samenleven met anderen, wie die anderen dan ook zijn.
Er zijn tegenwoordig nogal wat mensen die tekeer gaan tegen de politiek. Op zich is daar niets mis mee. Onbegrijpelijk wordt het pas wanneer hun afkeer van de politiek hen leidt tot het stemmen voor een extreem-rechtse partij. Alsof die niet aan politiek doet! Als er politici zijn die juist wél aan politiek doen dan zijn het de leiders ( dit woord gebruik ik doelbewust) van extreem-rechts: zulke doortrapte en geslepen politici zijn er in de traditionele partijen niet te vinden. Zij wekken alleen maar de illusie dat zij met de doordeweekse politiek niets te maken hebben en daarom misbruiken zij de woorden VLAANDEREN en EIGEN VOLK om zo de misnoegde kiezers naar zich te lokken. Op de keper beschouwd bezondigen zij zich aan volksverlakkerij die in niets verschilt van wat alle extreem-rechtse leiders in de twintigste eeuw constant hebben gedaan. Dat door hen zo fel bejubelde en verheerlijkte volk is er dan achteraf ook altijd bekaaid van af gekomen!
Ik hoor soms in mijn omgeving dat mensen ontgoocheld zijn over hun reis naar Cuba omdat er niet veel te zien is. Ik kan ze geen ongelijk geven, er is inderdaad niet veel te zien: bijna geen historische gebouwen (of het moet het verloederde Havana zijn en Trinidad), geen musea, geen indrukwekkende landschappen. Maar deze tekortkomingen worden ruimschoots gecompenseerd door de mensen die er op dat groene eiland rondlopen. De vriendelijkheid en de fierheid van de Cubanen zijn werkelijk hartverwarmend. Zij bezitten nagenoeg niets, leven in verloederde buurten en toch hebben zij altijd die onverwoestbare glimlach op hun gezicht. Wat mij vooral is opgevallen is de netheid van hun kledij: op geen enkel kledingstuk valt er ook maar een plekje te bespeuren, zelfs niet wanneer zij iets wit dragen. Cubanen zijn mensen met een enorme waardigheid over zich. Dat was trouwens één van de prioriteiten van het duo Castro-Guevara: het volk opvoeden zodat het zich waardig zou gedragen. Daarin zijn zij inderdaad wonderwel geslaagd in tegenstelling tot hun economische politiek die op een mislukking is uitgedraaid. Wie dus alleen geïnteresseerd is in gebouwen en musea en niet rondom zich kijkt, die kan dan alleen maar ontgoocheld worden en zich afvragen waarover anderen het hebben. In mijn titel moet ik dus het woord "Cuba" vervangen door "Cubanen": ode aan de Cubanen, één van de sympathiekste volkeren die er bestaan.
PPP is de afkorting van Pier Paolo Pasolini, de bekende en beruchte Italiaanse filmregisseur en schrijver. Al ben ik dan een groot filmliefhebber, toch ga ik het hier niet over zijn prachtige films hebben maar wel over zijn schrijverschap. Hij schreef niet alleen romans en gedichten maar ook artikels waarin hij vlijmscherp tekeer ging tegen onze verafgode consumptiemaatschappij. Volgens hem kent die maar twee waarden, nl. produceren en consumeren, al de rest wordt naar de prullenmand verwezen of is er op zijn minst aan ondergeschikt. Vandaar dat deze consumptiemaatschappij volgens Pasolini de meest onderdrukkende ideologie is uit de hele geschiedenis, meer nog dan het fascisme van Mussolini! En waarom? "Haar tolerantie is vals want in werkelijkheid is het nog nooit gebeurd dat een mens zo normaal en zo conformistisch moest zijn als de consument". Deze woorden die in 1974 (!) werden geschreven hebben ondertussen hun geldigheid wel bewezen, denk ik. Men kan natuurlijk de opwerping maken dat iemand zelf wel beslist wat hij wel of niet koopt. Theoretisch klopt dit maar de praktijk toont evenwel aan dat men bijna onmogelijk de druk kan weerstaan die er van de reclame en van de omgeving wordt uitgeoefend. De hoofdschuldigen zijn, opnieuw volgens Pasolini, de massamedia en dan vooral het TV-medium dat de kijkers een ideaalbeeld voorschotelt van hoe men zou moeten zijn, een ideaalbeeld dat slechts op lucht gebaseerd is want dat uitsluitend betrekking heeft op het consumeren. Geen wonder dus, en dit zijn nu mijn woorden, dat Europa geteisterd wordt door een enorme geestelijke leegte die dit ooit eens zo glorieuze continent naar de afgrond leidt. Ik wil deze sombere stellingname meteen afzwakken door te zeggen dat men in de hele wereld hoe dan ook Shakespeare zal blijven opvoeren, Mozart zal blijven beluisteren, naar Michelangelo zal blijven kijken zodat de hoogtepunten van onze joods-christelijke cultuur nooit zullen verdwijnen ongeacht of Europa dan vernietigd wordt of niet. De Griekse en de Romeinse cultuur hebben toch ook hun eigen ineenstorting overleefd !
Hoe zou het eigenlijk zijn met de mooie Julie Christie? Ik denk ineens aan haar omdat iemand me gevraagd heeft om de DVD van "Doctor Zhivago" te lenen en daarin speelde zij de hoofdrol. Zij was een unieke (zij speelt nog, maar niet meer zo regelmatig) actrice die in de jaren zestig in veel én goede films te zien was. Zij werd zowat beschouwd als het symbool van de vrijgevochten jonge vrouw die haar eigen weg bewandelde en daarin blonk zij zo uit dat bepaalde filmcritici haar te modern vonden voor de rol van Lara in "Doctor Zhivago". Achteraf is duidelijk gebleken hoe zij er naast zaten. Wie nu deze aangrijpende film be- of herbekijkt denkt niet meer aan die moderne actrice maar ziet Lara en kan niet anders dan vaststellen dat dit één van de meest ontroerende personages is uit de filmgeschiedenis dankzij de gevoelige en onvergetelijke vertolking van Julie Christie. Als deze film een onsterfelijke klassieker (en terecht!) is geworden dan heeft zij daar alleszins veel toe bijgedragen.
Graag sta ik even stil bij het overlijden van de Servische Slobodan Milosevic, niet om mijn eerbied te betuigen maar om eraan te herinneren tot wat demagogen allemaal in staat zijn. Ik herinner me nog heel goed de TV-beelden van een Milosevic die zijn volk onbeschaamd opjutte tegen andere volkeren. Heel zijn ideologie was gebaseerd op nationalisme, een "eigen volk eerst" -ideologie. De resultaten heeft iedereen kunnen zien: 100.000 doden, 1.000.000 vluchtelingen en talloze verwoeste steden. De verantwoordelijkheid van Milosevic hiervoor is verpletterend, maar men moet niet alleen met de vinger naar hem wijzen want als hij een volk kon opjutten dan was er toch een volk dat zich liet opjutten. En waarom lieten zij zich opjutten? Omdat zijn woorden hen als muziek in de oren klonk? Omdat zij dezelfde mening toegedaan waren? Zij stonden er dan toch maar enthoesiast bij te luisteren. Indien zij gewoon niet naar die meetings geweest waren of indien wel, er dan maar halvelings naar hadden geluisterd, dat zou al een verschil uitgemaakt hebben. Het Servische volk draagt dus ook een niet te miskennen verantwoordelijkheid in deze onverkwikkelijke zaak. Er is echter één verzachtende omstandigheid: zij waren het gewend om te luisteren omdat zij reeds tientallen jaren onder een dictatoriaal regime hadden geleefd en zij niet geleerd hadden om kritisch te zijn. Maar deze verzachtende omstandigheid zal er NIET zijn indien zo iets zou plaats hebben in West-Europa waar men toch al een eeuw in een democratische maatschappij leeft.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
