Dat jaar hadden wij al een grote reis ondernomen; met een gezelschap naar Weenen.
Er was alleen nog tijd voor een kort uitstapje naar Vlaanderen.
In Wallonië waren wij al eerder geweest, Grotten van Han, Spa, Dinant.
Maar al die prachtige Vlaamse steden: Brugge, Gent, Damme, Antwerpen, Brussel....we deden ze nu allemaal.
En dan toch weer de zorgen rond mijn vrouw. Je weet het....ze was toch altijd in die jaren 'ziek of onderwegen', ook weer hier.
Wat een verschil met die eerste heerlijke tijd in het Volle Evangelie. Je weet nog, hoe we er aan toe waren, toen we met 'het nieuwe'kennis maakten. Ze had toen ernstige depressies.Maar o glorie, september 1959: alles week...en het bleef zo, eigenlijk tot in Suriname. En daar was dan wel dat wegnemen van de baarmoeder, maar verder bleef het glorie tot we terug waren in 1976. 17 heerlijke jaren voor de gezondheid.
En nu in Vlaanderen ook weer zo ziek in de gewrichten,leek wel. En thuis dan weer naar de giropractor, die haar lichaam weer eens helemaal rechtzette.
En in 1982 werd ze 60. En dan zijn er van die tafereeltjes, die je altijd bijblijven. Marijke kwam 's morgens , terwijl ze noh op bed lag, al gelukwensen: "Ma....van harte met je zestig jaar". En dan dat antwoord: "Betty HOEF nie zestig". En ook daarna bleef het 'toestanden'.
Toch even vooruitgrijpen. Dit jaar werd ze 86. En ze straalde, daarginds in dat woonzorgcentrum. 'Betty hoef nie 85' heb ik heel niet gehoord.
Lui; ik hoorde vandaag een preek over psalm 142. David voelt zich daar zo schrikkelijk eenzaam. Niemand heeft nog énige interesse voor hem. Maar hij weet éen ding: "In deze kale grot, zo helemaal alleen, heb ik toch altijd nog de Heer".
Ik heb mijzelf ook dikwijls zo eenzaam gevoeld. En Betty had datzelfde. En dan waren wij zo 'tweezaam'. Maar wat heeft de Heer nog mooie jaren gegeven. Met David kwam het na die eenzaamheid weer goed. En later waren er wéer van allerlei foute omstandigheden. Zo gaat het in het leven.
Jullie; jullie maken dezelfde dingen mee. Weet, dat God, Jezus en de Heilige Geest er altijd zijn om jullie uit elke grot of wat dan ook uit te leiden. ........ Zeg lui, nog iets: jullie lezen best goed in 'Dagboek'. Maar ik zou het zo fijn vinden, wanneer jullie eens reageerden, graag via e-mail.Jullie horen zoveel van mij; ik zou ook wel eens van jullie willen horen.
Die Mieke hè. Als je dat nu weer eens herleest, dan kom je eracher, hoe veel ze deed in die moeilijke ijzeren-gordijnjaren. Ze waren in dat gezin speciaal gefocust op Roemenië en Polen en brachten daarheen soms voor 4000 'euro'aan hulp. Die kwamen voor het overgrote deel uit eigen middelen.Tussen Mieke en ons heeft het nooit helemaal ´soepel gezeten´. Wat doet het dan goed om bij het nalezen van je mémoires nog eens zulke zaken tegen te komen als: een warm hart voor de vergeten, onderdrukte volken in het oosten. Bij een van die tochten, in de winter, hebben ze, met hun tienerdochter bij zich, nog eens heel gevaarlijk vastgezeten in de sneeuw in berggebied.
Wat Mariëtta betreft, ze heeft als 21-jarige echt al wel zorgen. Haar vaste relatie, electriciën, krijgt in dat risicovolle beroep, ondanks alle voorzorgen, toch een keer een hevige stroomstoot. Hij blijft lang bewusteloos en later moet Mariëtta hem ´s nachts elk uur wakker maken, zodat hij niet wegglijdt in een coma. Zorgen voor onze benjamin. Maar we zien, hoe ze in die moeilijke tijd heel erg volwassen wordt.
En Jaap....ja, die kweelt cantates met zijn vrouw in een Bach-koor. Zij zijn heel intellectueel, allebei, zij zijn erg kunstzinnig, maar houden zich helemaal afzijdig. Betty en ik waren nooit erg familiegek. In de zestiger jaren kerkten wij een tijdlang in de stad, waar ook veel familie woonde. Nooit gingen we eens op bezoek. Datzelfde gedrag zien wij bij sommige kinderen terug.
Wat mij zelf betreft: ik voer in die jaren een actie, omdat een bosrest tegenover ons huis dreigt te worden kaalgeslagen voor een parkeerterrein. En nu, decennia later, heb ik van die actie nog steeds plezier. Nog altijd is mijn uitzicht groen. Onlangs probeerden ze het weer. Maar opnieuw actie en ook dít plan werd afgeblazen.
Ik neem afscheid van het heden, laatste onderzoeken voor de Rijksaccountantsdienst. Ik kijk uit naar de toekomst. Ik kan hulpverlener worden in Zimbabwe.
Je ziet het: in de kinderen komen wij soms onszelf weer tegen. - wij hielden de familiebanden niet erg warm - onze kinderen- althans ten dele- ook al niet - wij probeerden altijd iets voor anderen te doen. - Je ziet dat bij sommigen kinderen weer.
En de grote lijnen zetten zich voort. Afscheid nemen van wat decennia je hoofdtaak is geweest, iets nieuws beginnen.
Het leven is vol grote en kleine gebeurtenissen. Maar allerlei lijnen blijven zichtbaar. En de grote lijn,. dat gouden snoer, tekent zich toch telkens af.
