En dán is het opeens: over en uit. Niet, dat er over die laatste periode januari 1975- april 1976 niet enorm veel te vertellen is. Maar ik ben nu al zo lang bezig. Het moet maar eens kláar zijn.
- We maken nog een mooie toch naar Venezuela - De onafhankelijkheid wordt uitgeroepen - we moeten Marijke vooruit laten gaan naar Nederland. De moeilijkheden met haar in haar pubertijd werden te groot. - het blijven na de onafhankelijkheid viel ons steeds zwaarder
Ik spaar jullie die laatste 15 maanden, met alsmaar meer preken en vergaderingen, meer van het zelfde, drukker dan ooit tevoren. Maar uit het bovenstaande zullen jullie vermoed hebben, dat het zware tijden en ook heerlijke tijden en ook leezame tijden zijn geweest. Maar vooral de gebeurtenissen met Marijke waren zodanig, dat het leven van Betty en mij er voor vele jaren door werd getekend.
Daarom: het is mooi geweest. In maart 1976 ....ik stond in de tuin te graven....,kwam Betty naar buiten en zei: "Renate verlangt zo terug naar Holland...en ik ook...".
En het is natuurlijk een denkproces van maanden. Maar op dat moment wist ik het opeens : "We gáan".
En wat ik op dat ogenblik níet wist: - dat ik mij door mijn gedraal in een jaar al 25 duizend gulden armer had gemaakt. Zo waren de huizenprijzen in Nederland gestegen. - En ik realiseerde mij ook niet, dat ik door deze beslissing dit verlies niet nóg eens met 25 duizend guldens liet oplopen. Want de huizenprijzen stegen nog jaren daarna verder, tot ze in 1978 opeens weer duikelden. .
Maar dat is nu maar een bijkomstigheid. Er volgde een stroom van afscheidsrecepties, ontvangsten door de gouverneur, die inmiddels president heette enz enz.
En dan zit je toch op die groote dag in maart daar op Zanderij, dat je zoveel maal hebt bezocht om gasten af te halen. En het is in 1976 precies andersom als in 1971. In Suriname zijn de laatste banden verdwenen, op het moment , dat je de vliegtuigtrap op gaat. En in Nederland moet je eigenlijk weer opnieuw beginnen, ook al wacht daar de familie.
We draaien ons nog even om op die vliegtuigtrap.... daar nog geen 'slurven' .....kijken nog even om en weten: "Wij zien Suriname waarschijnlijk nooit meer terug".
En...inderdaad....nu, 33 jaar later, is het er nog steeds niet van gekomen.
En wat is nu het wonderlijke: ik heb zeer lang verwijld bij de vijf Surinaamse jaren. Jullie zullen gaan merken, dat de vaart er nu weer goed in zit.
