Mariëtta was 9 jaar, toen wij in Suriname aankwamen. Dat wil zeggen, dat zij die heel vormende levensperiode van 9 tot 14 daar heeft doorgebracht.
En trouwhartig overhandigde zij mij haar kinderdagboek voor het grote dagboek. Later, toen zij dertien jaar was, schreef zij nog steeds in weer volgende dagboeken. Maar die kreeg ik toch niet meer. Dan worden de meisjesgeheimen te grooten dan worden ze zélf ook al zo groot, dat ze zeggen:
Pa mag wel alles eten, maar hij mag niet alles weten.
En dat is een normale ontwikkeling.
Maar wat je toch uit zon kinderdagboek al leest en kunt concluderen.
Allereerst dat pogen om een roman te schrijven. Een elfjarig meisje in Nederland heeft dat ook gedaan en kreeg het nog gedrukt ook
Maar onze dochter lukt het niet om iets in elkaar te flansen. En van zon ervaring leert ze dan weer sommige van haar grenzen kennen.
En op school lukt het niet erg om ertussen te komen. Zij is van school veranderd en gaat nu op een school vlakbij, zodat wij allebei de dochters op de fiets kunnen zien vertrekken naar hun dagelijkse bestemming. Maar de school is geen verbetering vanuit haar gezichtspunt bekeken. Want er zijn daar vriendinnen, die een argeloos nieuwtje , dat zij vertelt over een derde, aangescherpt aan die derde overbrengen. En die derde ontwikkelt dan een pest- mentaliteit en wordt voor Renate een kruis.
Maar Renate heeft al weer een les geleerd, die alle jonge mensen wel op een of andere manier leren: behoedzaamheid in gesprekken.
En ze leert ook al gauw, dat de trouw van gewaande vriendinnen dikwijls niets betekent en zó maar kan omslaan in verraad. En wanneer zij later in haar dagboek haar toch wel vele kennissen omschrijft, doet ze dat met allerlei voorbehouden: wel aardig, wel een beetje een roddelaarster .. Ze heeft al geleerd, voorzichtiger en minder uitbundig te zijn en wat reserves te hebben.
Ze heeft al voze vriendschappen, harde vijandschap, verraad, eigen onvoorzichtigheid leren kennen. Maar ze kan dan toch met échte, blijvende vriendinnen heerlijk gek en rumoerig en giechelig zijn, zoals het jonge meisjes betaamt.
Lieve lezers en lezeressen; terwijl wij daar aan tafel zaten en zij Mariëtta en Marijke - vrolijk snappend tussen ons in, hadden wij geen idee, welke verdrietelijkheden er soms konden zijn, toch altijd weer overwonnen door de dagelijkse terugkeer naar het veilige nest, met een vader en een moeder, die als een zekerheid biedende muur om je heen stonden.
Door het lezen van zo´n kinderdagboek leer je zien, wat er allemaal gebeurt, terwijl zij op school zijn en hoe nodig en nuttig het is, wanneer zij thuis telkens weer op adem kunnen komen.
Zullen wij ouders, daar steeds aan denken en voor die beschermende muur zorgen , met een gebed aan Jezus op onze lippen.
En als wij grootouders zijn en de kleinkinderen tillen een tipje van de sluier op ook dan geeft de Heer ons een gebedstaak.
