Nog steeds begaf ik mij in allerlei bezigheden. Ik deed mee aan een quiz-programma. Maar van de vier deelnemers aan een voorronde werd ik drie en mocht niet verder naar de volgende ronde. Daarvoor werd ik dan weer door mijn collega's geplaagd. maar ik kwam wel met een groot artikel en een foto in de plaatselijke gratiskrant:: "Quiz moeilijk; toch drie". Maar een oorverdovend succes werdx het toch niet.
Ik was echter ook voorzitter van een tent-evangelisatie. En op een avond kwam een meneer mij daar de huid volschelden: "Wat heeft u toch een hoog woord in die toespraken. En dat, terwijl u niets hebt beleefd. IK heb het bombardement op Dresden meegemaaktr en iedereen, die daartegenover niets gelijkwaardigs weet te stellen, moet zijn MOND houden.... ....ja...ik zie dat meisje aankomen. Die heeft zich zeker door uw mooie praatjes laten overtuigen`.
Ik kénde dat kind en kon alleen- wat vermoeid- antwoorden: `Nee, meneer....die staat alleen te wachten tot u wegbent om mij op haar beuirt de oren te wassen`.
Dat was andere koek dan voor de t.v. komen in een quiz. Dit was echt ´smaadheid dragen´., evenals vorige week nog eens echt ouderwets door middel van een e-mail, waarin ik aangesproken werd als "Geachte blaaaskaak'.
En het gewone levcen ging ook door: Betty kreeg laast van black outs en er waren allerlei onderzoeken, die- als bijprodukt- in de rapporten spraken van ´een hoge intelligentie´, maar die black outs bleven komen, totdat ons voortdurend gebed ook weer tot het verdwijnen daarvan leidde.
En Betty ondernam ook initiatieven. Zij werd leider in een telefooncirkel. Dat waren kringen, waar mensen elkaar opbelden om na te gaan of alles nog goed was. Stil werk. Betty was niet zo 'van de naar buiten trederigen´,( naar het ´indianentaaltje' van ´Kluckje´, dat toen furore maakte. )
Van alles wat.
Nu schiet mij echter een oud versje te binnen: " Niets is hier blijvend, alles gaat henen, Alles, hoe schoon ook, zal eenmaal vergaan. Maar wat gedaan werd uit liefde tot Jezus.... dat houdt zijn waard' en zal eeuwig bestaan".
Langs die maatlat gelegd, was dat gedoe met die quiz helemaal niets. Maar die tent- evangelisatie. Wij hadden voor honderden het evangelie laten horen. En Jesaja 55 v 10 en 11 zeggen toch ook: "Zoals regen of sneeuw neerdaalt uit de hemel en daarheen niet terugkeert zonder eerst de aarde te doordrenken, haar te bevruchten en te laten gedijen- zodat er zaad is om te zaaien en brood om te eten- zo geldt dit ook voor het woord dat voortkomt uit mijn mond: het keert niet vruchteloos naar mij terug, niet zonder eerst te doen wat ik wil en te volbrengen wat ik gebied".
Er is zo?n versje, met dit wat énge zinnetje er in: "O ...heb ik wel mijn best gedaan voor Jezus".
Als Betty en ik al 'onze best deden voor Jezus', dan was dat nog genade van God.
Ook in dát jaar maakten wij een grote vacantiereis. En tot onze verbazing wilde onze 18- jarige dochter Mariëtta nog mee. In vorige jaren had zij al haar eigen tiener- vacanties gehad. Wij begrepen niets van die plotselinge aanhankelijkheid. Maar we vonden het best leuk.
Ze was een heel mooi meisje geworden, al onze kinderen waren met uiterlijk schoon begiftigd, deze niet het minst. Er was een jongen in het spel. Ze wilde het voortdurend uitmaken, maar dan dreigde hij weer met zelfmoord. Ze leed daar vreselijk onder. Tensotte maakte zij een slim plan: ik ga deze week emet ma en pa nog eens een keer op vacantie. Als ik maar eens vier weken weg ben, dan is het bij hem wel over.
We waren niet meer dan een methode om van een vrijer af te komen. Maar wisten wij veel. Toen wij op pad gingen, kwam juist de jonkman langs. Zij zwaaide hem lief toe. Wij zeiden: "Zul je hem niet erg missen. Wat zei hij, toen je hem van deze vacantieplannen vertelde".
Ze zweeg slim.Wij schakelden over naar andere onderwerpen.Maar later heeft ze ons wel verteld, dat zij een vreselijke tijd heeft gehad met die vasthoudende jongen en dat deze reis voor haar een vlucht was. Wat weten ouders toch weinig van hun kinderen. Later kregen we de verhalen, soms tien jaar later, van ál onze kinderen, want ze hadden allemaal wel eens dingen gehad , waarvan pama niet mochten weten..
Dezer dagen hoorde ik nog van een moeder, die helemaal niet in de gaten had, hoe haar dochter van 12- 15, onder de invloed van een lover- boy, zich prostitueerde, terwijl ieder dacht, dat ze altijd braaf op school zat. De school verzuimde de afwezigheidsuren aan de ouders door te geven. Het was een slim meisje, dat toch redelijke rapporten thuisbracht. Iedereen zegt: "Hoe kan dat. Dan ben je toch geen goede moeder". Maar als ik zie, wat ons nog ontging, dan begrijp ik zulke ouders.
Nu ja; we hebben Mariëtta meegehad en ze had het toch wel naar haar zin. En toen ze thuis kwam, had die jongen al verkering. Probleem opgelost. Wij hadden, buiten ons weten, alleen hand- en spandiensten verricht.
Jullie, mede 50- plussers.....hebben jullie dat nu ook: dat je- als ouders- tegen elkaar zegt: "Hij of zij zit vandaag gelukkig braaf op school". En later merk je dan, dat ze heel iets anders aan het doen zijn.Ze verpatsen een brommer om een boete te betalen, waarvoor ze zelfs bij de kantonrechter hebben moeten komen, zoals onze Harry.Ën tegen ons: "Ze hebben mijn brommer gestolen".
Breng ze maar biddend bij de Heer.Want dat jonge gespuis kan soms nevelschermen leggen, waardoor geen ouder heen kan zien. Maar de Heer wél. En gelukkig beschermt hij dit uit-de-band-springerige goedje nog wel eens tegen zichzelf, terwijl ze het eigenlijk helemaal niet verdienen. Dat is ook genade.
