Even ter inleiding: Albina was een grensplaats aan de rivier de Marowijne, 160 kilimeter ten oosten van Paramaribo.Aan de overkant van de Marowijne lag Frans Guyana, waar het beruchte bagno was gevestigd met het 'Duivelseiland' ; voor de kust bij Saint Laurent. Op dat Duivelseiland waren de gevangenissen voor de meest gevaarlijke boeven. Dreifuss heeft er - onschuldig- ook vele jaren gezeten.
En onder die gevangenen was Albina synoniem met de vrijheid, Dikwijhls keken zij naar de witte huizen van deze grensplaats en mompelden " La Douce..."( de milde vrijheid). Maar ontsnappen van ginds was vrijwel onmogelijk. De brede grensrivier met zijn sterke stroming was bijna even onoverkomenlijk als de kloof in Lucas 16 dat was voor ´de rijke man ´enerzijds en Abraham~Lazarus aan de andere zijde.
Maar goed; naar dat Albina voerde mijn eerste preekbeurt buiten Paramaribo. Betty en ik waren uitgelaten. Stel je voor: 2 x 160 kilometer rijden in een land, waar je overigens al na een kilometer of tien vastliep. We zouden er op zaterdag heen, op zondag weer terug. Want mijn vrouw was onmisbaar in de gemeente, die in 'Chung Fa Foei Kong' vergaderde. Zij moest elke zondagavond spelen. Ik kon nog wel gemist worden, preekte daar maar zo nu en dan, maar zij.....
Wij dus op weg, maar direct al een tegenvaller. Mijn auto had een zuiver Nederlandse outfit, waartoe ook een kacheltje behoorde. Dat kacheltje gebruikte ik in Suriname natuurlijk nooit. En zo als het gaat met dingen, die nooit gebruikt worden...: het brandde door of er kwam door roestvorming een ongewenst contact of zo iets. In ieder geval begon het opeens te werken en hitte te verspreiden. En dat practisch op de evenaar !
Ik weet niet of we hem uitkregen, de herinnering is vervaagd, maar het was in ieder geval zweten geblazen, de hele reis of een deel, daar wil ik van af zijn.
Eerst behoedzaam manoeuvrereren om op de pont te komen. Toen - aan de overkant- begon het al gauw te regenen en veranderde de weg ook in een ' bauxietweg' , zo'n weg vol stof, afkomstig van bauxiet , dat je daar veel hebt. Er wordt via een energie-vretend proces aluminium van gemaakt.
En dan die kuilen !!! Hoog spatte de modder op en de wagen zag er in een mum van tijd ontoonbaar uit. En toen die Adjoenaheuvel. Goed....het was eigenlijk een verhoging van niets.... bij vacantietochten in de Alpen had ik wel wat anders meegemaakt, ......maar er kwamen stromen van water de helling af en de weg, met nu ook nog ' zachte bermen' werd verraderlijk smal. Als we toch iemand tegengekomen hadden !....uitwijkplekken zag ik door de felle, tropische regen nergens.
Goed; eindelijk reden we Albina dan binnen. In Europa hadden wij heus wel veel gereden, maar altijd wel op goede wegen van asfalt of zo en overal ordelijke zijstrepen. En we hadden daar wel eens in éen vacantie 5000 kilometer gereden met veel kinderen in de car . Maar hier in Suriname waren wij wat dat betreft uit training geraakt en ik vergeet die 160 kilometer nooit meer.
En dan ben je in Albina en dan zal het spul gaan beginnen.... Maar laat ik dat voor de volgende keer bewaren. ik rond nu maar even af, anders wordt het stuk te lang.
Alleen nog dít: zijn er onder jullie, die aan een opdracht- van- de Heer beginnen ? Dan kan er van allerlei aan pech en tegenwerking komen, nog voor je aan de gang kunt. Zols dat kacheltje en die regen en die weg en die heuvel.... wij waren echt helemaal uit conditie toen we daar in Albina onze zoektocht begonnen, waar we nu eigenlijk zijn moesten. We hebben ons eerst ' in de Heer gesterkt' . David deed dat ook, Overigens waren zijn omstandigheden veel zwaarder. (1 Samuel 30 v 6)
Maar tegenvallers en tegenkantingen zijn er altijd weer. Koning Hizkia was nog maar 25, toen hij al grote dingen voor de Heer wilde doen; een opwekking. En zo ijverig was hij, dat hij zelfs boden stuurde naar het tienstammenrijk met de boodschap, dat zij zich ook dáar dienden te bekeren.. Maar - je leest het in 2 Kronieken 30 v 10; hij werd bespot. Maar hij hield vol. Zo hebben wij ook volgehouden op deze trip. Dat lees je in de volgende aflevering. Houden jullie ook vol, wanneer de wagen aan het begin van de straatevangelisatie- actie niet wil starten. Het komt altijd weer goed voor Gods toegewijde gelovigen.
... wat in ons leven heel belangrijk ging worden.....
Een belangrijke ontwikkeling, die je niet gelijk door had.
Betty was nu zo tegen de vijftig. De ´overgang´ behoorde al voorbij te zijn. maar bloedingen uit de baarmoeder begonnen haar te kwellen. En juist in deze tijd werd zij steeds vaker achter het orgel in een van de samenkomsten geroepen. Vooral bij een van de Volle Evangelie gemeenten, ´Stromen van kracht' , had zij vier jaar lang een op-zijn-minst wekelijkse job. Op zondagavond de dienst met orgelspel begeleiden. Verwacht werd, dat zij minstens een half uur vóor de dienst al zat te spelen. En na de dienst vond ieder het fijn, dat ze nog een kwartier speelde, terwijl de zaal leegstroomde. Ze was van half acht tot half elf in touw,
Wat moet ze geleden hebben. Maar altijd, wanneer ze achter het orgel schoof, knikte ze mij even later toe en fluisterde: " Ik speel me gezond ". Maar die bloedingen waren het voorspel van een nadien steeds belaagde gezondheid. We dachten, dat het allemaal wel zou opknappen na een operatie, waarbij de baarmoeder werd weggenomen. Maar de ongein , dan weer op dít, dan weer op dát gebied, bleef maar komen en die is er nog, nu wij allebei 85 of 84 zijn.
Maar net heb ik een preek beluisterd van een lieve broer, die vertelde, dat van de bijna 25 jaar, die hij nu getrouwd is, zijn vrouw ook bijna 25 jaar is ziek geweest, een chronische vermoeidheid of zo, die zich vlak na het huwelijk manifesteerde. En uit dat voorbeeld, in blijmoedigheid verteld, leerde ik weer. Het blijkt zo te zijn, dat de duivel voor zijn gezworen vijanden , de gelovigen, extrra verzoekingen heeft, natuurlijk alleen, voor zover God het toelaat, ( zie Job), En dat God die verzoekingen toelaat, is wellicht onder meer om zijn commando's goed te oefenen.
Het is waar, dat mensen, die zonder God leven, het in dit leven soms beter hebben, zoals de rijke, zelfzuchtige man uit de beroemde gelijkenis. Maar in het eigenlijke leven was het de beurt voor altijd en eeuwig van 'de arme Lazarus', (Lucas 16).
Zo zijn wij ook gevaren en zo varen we nog. De Heer heeft ons evenwel ook geen rustige reis beloofd, maar wel een behouden aankomst. En naast het leed is er toch ook altijd de vreugde geweest van een zinvol en doelgericht en interessant leven
