De vorige keer vertelde ik jullie, dat ik als zeventienjarige het uitbreken van de grote oorlog meemaakte.
Maar we zijn nu weer ruim een jaar verder. Ik heb mijn eind-diploma van de Hogere Burgerschool gehaald. Maar....wat nu.
De hele economie van ons land staat op zijn kop Nederland is, evenals België een erg op het buitenland gericht land. En opeens zijn al die contacten afgesneden.
Maar....er is een ander contact geopend Duitsland slurpt al onze werklozen op en overweegt om meer mensen uit ons land min-of-mneer vrijwillig in zich op te nemen. De tijd van de gewelddadige deportaties is nog niet gekomen. Maar in iedere geval wil ik niet daarheen. En midden in die verwarde situatie sta ik nu met mijn diploma H.B.S. op zak....en ik weet heg noch steg. Wat zal ik nu toch eens gaan doen??!!
Dominee komt op huisbezoek. Als 'al weer grote jongen' mag ik er een tijdlang bij blijven. En ik maak van de gelegenheid gebruik om zwaar te somberen over de uitzichtloosheid van mijn leven, nu ik daar sta met een papiertje, maar zonder werk. Mijn ouders generen zich; hun 'goudhaantje' is opeens een 'zielenpiet', nu het even tegen zit.Er valt zo helemaal niet met hem te pronken. Maar dominee luistert oplettend. En de volgende zondag heeft hij een mooi preekonderwerp: het zwarte gat, waarin onze jeugd valt in deze wanordelijke tijden.
Mijn ouders zijn verlegen met het geval. In de bakkerij wordt mij pa al te zijner tijd opgevolgd door mijn oudere broer. Maar wat moeten ze met mij aan?
Mijn vader probeert van alles. Hij wil mij nog laten inschrijven als tandarts-student op de universiteit. Maar hij komt overal te laat.
En tenslotte krijg ik het snertigste baantje, dat ik me maar kan denken: op een boekhoudbureau wordt ik : volontair, met een beloning van vijftien gulden per maand.
En daar zit ik dan: ik heb nooit iets van boekhouden gesnapt, wilde het ook niet snappen. En nu sla ik lusteloos dikke folianten blad voor blad om en schrijf dingen daarin.
Zulke tijden van gedesoriënteerdheid moeten er in Gods 'modelleringsproces' ook bij zijn.
Ik begin echt een beetje na te denken: op de H.B.S. was ik 'een jongen met een toekomst', naar ik dacht. maar niemand heeft mij eigenlijk écht nódig, zo blijkt nu. En ook deze ontnuchterende ontdekking moet ik doen, hoewel ik dat op het ogenblik zelf niet goed snap.
Lezers...lezeressen....kunt u zich ook zulke ogenblikken van 'het leven niet snappen' voor de geest halen. God kan van alles met zulke tijden van leegte. Helaas...helaas...de satan ook. Maar volgende week vertel ik, dat het voor mij toch een periode van bezinning werd.
Zo'n periode van: "En wordt eilaas hier niet gevraagd.... Of 't mij behaagt", kan héel functioneel zijn.
