Drie jaar ben ik nu in Suriname. En volgens contract heb ik nu recht op buitenlands verlof. Zes weken om wat van de wereld te zien en de familie te ontmoeten .Wat een heerlijkheid !
Er is echter wel een grote 'maar'. Betty is nog steeds bezig op krachten te komen van haar baarmoeder-wegneem- operatie.In de weken, die aan de 'grote sprong'vooraf gaan, kan ze nauwelijks iets aan de voorbereiding doen. We vertellen dat aan onze vrienden, die vurig voor haar in gebed gaan. En dikwijls , als een gelovige moe langs de kant van de weg zit, is er wel een medegelovige, die hem helpt om de knikkende knieën te versterken,, (Jesaja 35 v 3).
En warempel; wanneer de grote dag daar is en ik mij door een groot aantal tegenslagen heb heengewerkt, is alles gereed en..alweer een geloofsgenoot rijdt ons naar Zanderij, waar wij moeiteloos vliegen naar Curacao. Maar daar komt de eerste van tegenslagen, die zo dikwijls mensen gillend naar huis doen terugreizen, in ieder geval terugverlangen. Zo ging het in 1973 toen dat vacantiehuis in Kourou ontoegankelijk was...zo gaat het hier. De transit- beambte zegt: "Voor het reisgedeelte Curacao - Miami hebt u geen bevestiging ontvangen. U kunt niet mee".
Nu had ik in Paramaribo al op deze lacune gewezen, maar naar 's lands trant was het: "O....geeft niet...komt best in orde".
Niet dus: maar ik heb op dit eiland een geloofsgenoot wonen, die wellicht raad kan schaffen. Ik zoek zijn nummer op en daar is de vertrouwde stem: "Blijf een nachtje bij ons, dan reis je morgen verder".
En in plaats van in het vliegtuig zitten we even later in een taxi. Zo kan het in de oudheid met Paulus op zijn reizen ook zijn gegaan. Het lukte bijvoorbeeld maar niet om in Bythinië te komen. 'Opbellen' met vrienden. En dan wordt het ...Troas.(Handelingen 16 v 8).
En als we daar dan komen, treffen we oude vrienden van Suriname, die nu weer hier evangeliseren. En er zijn kinderen,in de leeftijd van Marijke en Mariëtta, die opgetogen zijn over deze kameraadjes, voor de verandering nu eens even Europees blank als zij. En tot éen uur in de nacht doorspreken met al die oude bekenden.
En om zes uur al weer op en nu met een vliegtuig meekunnen. Miami...we komen er aan.
Wat ben je tijdens reizen afhankelijk van de Heer. Thuis, in je vertrouwde omgeving, merk je dat niet altijd. Maar hier, aan het begin van ´een echt grote reis´, zat er zóveel tegen. Want ik heb lang niet alles genoemd. Maar de Heer zorgde ervoor: - dat mijn nog niet volkomen herstelde vrouw dit allemaal maar volhield. - dat er een netwerk van geloofsvrienden was, dat voor verblijf en bijkomende verrassingen zorgde.
En vol moed zagen wij de verdere zes weken tegemoet.
En nu, 34 jaar later, leven Betty en ik al weer naar 'de echt-grote reis' toe. Maar God is niet veranderd, (Maleachi 3 v 6) en Jezus Christus is gisteren en heden dezelfde en tot in eeuwigheid, (Hebr 13 v 8) en wij vertrouwen ons aan hen toe.
