Zeg, dat we die eerste nacht in Suriname weinig sliepen. Om 7 uur zou ik gehaald worden. voor mijn eerste kantoormorgen. En dat, terwijl ik sedert 1961 nooit meer op zaterdag had gewerkt en nu wás het dan zaterdag en moest ik direct aan de gang.
En vóor die tijd moesten wij het hotel-ontbijt achter de rug hebben.
Om vijf uur zat mijn vrouw al voor het raam en keek uit op de nog volkomen vreemde omgeving. We hadden een hotelkamer bij ´hotel Kersten´ in de ´Domineestraat´ !!'.
En wat zag mijn vrouw in dat eerste morgengrauwen... want in de tropen gaat om zes uur de dag vrij plotseling beginnen om er om zes uur ´s avonds vrij abrupt weer mee op te houden ......al veel verkeer: auto´s , busjes enz.
Even later was ik er ook uit . We wekten de kinderen en gingen naar de eetzaal, waar we het nog druk hadden met het elkaar vertellen van onze ervaringen de vorige dag.
En daar was de sous-chef al. Ik wist, dat hij zeer binnenkort ´hoofd van het bureau´zou zijn, want er was alleen een tijdelijke 'Europese Nederlander'... zo heetten wij daar .... die het spit afbeet.
Even later zat ik aan mijn bureau. Een mooi stalen bureau, terwijl ik in Nederland houten meubilair gewend was. Ik deed een lade van dat bureau open. Men had al ´zaken´voor mij klaargelegd': dossiers van belastingplichtigen. De omslagen van die zaken waren volkomen Nederlands. En even later hoorde ik het personeel grappen maken over de belastingadviseurs van Paramarib. Ze deden dat op dezelfde manier als wij in Nederland. Het was allemaal zo geruststellend gewoon. De dag verliep verder met formaliteiten: mij voorstellen op de Nederlandse vertegenwoordiging; er was toen geen ambassade, want Suriname maakte nog deel uit van het koninkrijk der Nederlanden.
Boordevol indrukken ging ik naar huis. ik had al weer wat vastigheid. En thuis trof ik een Betty, die ook vol verhalen zat. En de kinderen, die mee waren geweest op een wandeling , voegden de hunne erbij.
We middagmaalden. Naast ons zat een Amerikaanse familie , net aangekomen, evenals wij. Het was een Amerikaanse zendeling, die ook iets kwam doen in dit al helemaal gekerstende land. Die mensen hadden een dochtertje bij zich, zo''n grappig ding van 7. Ik ging mijn gezin voor in gebed. Dat meisje keek met ogen rond van verbazing naar ons tafeltje. Ze had wel in de gaten dat ik bad, maar trok er een lieve, uiteraard juiste maar toch vermakelijke conclusie uit. Zij wendde zich tot haar vader en zei: "Oh....dad...the Lord even understands dutch".
Die moeder kwam ons dat trots vertellen. Een netwerk van nieuwe relaties begon te ontstaan. En dat is soms zo goed wanneer de oude relaties een beretje vermoeid en versleten zijn geraakt.
Van nu aan ga ik meer gedetailleerd vertellen en zullen jullie de grote lijn : "Gods modelleren van ons leven" wel eens een beetje uit het oog verliezen., door alle details
Maar ik kom dichter bij de tijd van nu en dan ga je je meer herinneren. Zo´n lange geschiedenis wisselt wel eens van lijn.
Maar ik zie, dat de lezerskring vooral niet kleiner wordt.
