En dán gebeurt er iets vreemds: opeens heb ik geen zin meer om mijn dagboek bij te houden. Tot 1981 behelp in mij met agenda's , en allerhand gegevens, ook brieven, die bewaard zijn.
En er gebeurt toch genoeg.We hebben een nieuw kantoor en ik onmoet de collega's en de Nederlandse onderzoeken beginnen weer. Zo'n omschakeling. Zes jaar geleden moest ik omschakelen naar Surinaamse begrippen. En nú blijkt híer weer van alles veranderd.
- Vóor mijn vertrek kon ik tijdens onderzoeken veel van mijn geloof vertellen. Nu is dat helemaal niet mogelijk meer. Het erg open klimaat van de zestiger jaren, waarin iedereen openstond voor nieuwe indrukken, is helemaal 'dichtgeslagen'. - De adviseurs zijn ook veel mneer vakbekwaam geworden. Hoorde je vóor 1971 nog wel eens uit de mond van een boekhouder: 0"De rijkasaccountant heeft gesproken. Wat zúllen we nog....", dat is goed voorbij. - En ook de eigenlijke doelgroep, de belastingplichtigen, is veel meer weerbaar geworden.Maar ik heb me altijd goed kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden. En ik blijf mijn werk een machtige baan vinden.
Mijn eerste onderzoek is bij een kaashandelaar. Direct kom ik in aanraking met allerlei nieuwe maatregelen, (die overigens al weer gauw verdwenen zijn). Zo was er toen iets tijdelijks, dat met alle wetten van de logica spotte. Terwijl ik mijzelf met geweld moest dwingen om er iets van te begrijpen, riep de bel.pl. toornig uit: "Mien...moet je hóren !!! Meneer híer heeft iets uitgedacht, dat voorlopig niet tegen mij zal worden gebruikt, maar dat hij als een konijntje uit de hoge hoed gaat toveren, wanneer ik 65 ben. En dan moet ik betalen".
Zulke dingen. Ik was gelijk 'ontgoend'. En toen mijn volgend onderzoek een sexclubhouder betrof, zai ik er weer helemaal in.
Aan mijn zijde had Betty het ook behoorlijk moeilijk. Niet meer leuk met vriendinnen uitgaan, terwijl de gedienstige voor het huis en voor het eten zorgde,. In plaats daarvan hard werken in dat nieuwe, immens grote huis met veel trappen. Het werd haar teveel, die overgang. Toen ik op een middag uit mijn werk kwam, vond ik haar flauwgevallen. Ze bleef nog wekenlang misselijk, echt wel behoorlijk ziek.
Mens, wat moet je in je leven toch door een heleboel verschillende situaties heen. Hebben jullie dat nu ook, dat je - terugblikkende- zegt:
"Ik hield me altijd in kwade dagen maar hieraan vast: 'Maar de Heer zal uitkomst geven'. En...hij heeft uitkomst gegeven".
De eerste stappen in het ( weer nieuwe) Nederlandse leven
Die eerste tijd , daar in de bossen. Ik heb gelukkig terugkeerverlof, drie weken, aansluitend op Surinaamse vacantie, in Nederland door te brengen.
Ik ben zo moe, dat ik, samen met Mariëtta wandelend in de bossen, op korte afstand nog naar onze bungalow, wenk: "Loop jij maar door. Ik kán even niet".
En ik strek mij uit aan de bosrand. Zó overweldigend druk was het die laatste tijd in Suriname. Alles, wat we daar ooit hadden meegemaakt, kwam in die laatste maanden nog eens in verdubbelde kracht op ons af en ik heb echt iets als 'oververmoeidheid' bij me, nog net geen 'burn out'. Het is met wat extra rust nog te beheersen. Later heb ik leren inzien, dat ik geen dag langer had moeten wachten met mijn besluit: " we gaan weg" . Anders was het echt een 'burn out' geworden. Dank U Heer voor die ingeving.
Maar daarnas: - we gaan een huis kopen . Voor twee ton vinden we iets . Nog een hypotheek sluiten, want ik heb niet genoeg gespaard ginds. Ik kom 150 meter van mijn toekomstig werk te wonen. We komen aan een bosrand terecht. Mooie stek. En....ik woon daar nu nóg: 33 jaar later. - en dan: een school voor Mariëtta. We vinden ergens een christelijk lyceum voor haar. Maar ze verliest wél een jaar. Repatriëren is in schooltermen een kostbare zaak. Zelden passen twee disciplines op elkaar. Ik zie nog haar gezícht. Het beviel haar maar slecht. Maar al gauw waren er vriendinnen. - en dan naar den Haag. Er moet van alles geregeld worden. Verhuiskosten. Onvindbare salarisuitbetalingen. Een jubileumuitkering, die nog niet is verzilverd, omdat ik destijds buitenslands was en art...xxx.... zich tegen uitbetaling tóen verzette. - en alweer weg uit onze bungalow, nu het hoofdseizoen aanbreekt. Ergens bij een medegelovige intrekken.
O mens, wat druk allemaal. Maar wat een leegte anderzijds. Vele avonden weg in Suriname voor evangelie verkondiging. Wat mis ik bvijvoorbeeld die woensdagavond met die vele mensen bij dar ene kleine electrische peertje in dat achterafplekje in Pontbuiten. Wat dat betreft val ik in een zwart gat. Maar dan krijg ik huisbezoekadressen en kan al weer een beetje aan de gang.
Nieuw werk komt er aan, lijkt er althans aan te komen. Dit zwarte gat zal gauw gevuld zijn, naar het zich laat aanzien.
