Daar sta ik dan als plaatsvervangend voorganger En ik doe van alles. Ik zegen nu weer een huwelijk in. En wat gebruik ik: mijn eigen trouwtekst ; delen uit Prediker 4 v 9.- 12: "Twee zijn beter dan éen omdat zij een goede beloning hebben bij hun zwoegen. 10: Want....indien zij vallen, dan richt de een de ander weer op; maar wee de ene die valt, zonder dat een metgezel hem opricht! 11: Ook indien er twee nederliggen, zullen zij warm worden, maar hoe zal éen alleen warm worden? 12 Kan iemand er éen overweldigen, twee zullen tegenover hem kunnen standhouden....en EEN DRIEVOUDIG SNOER WORDT NIET SPOEDIG GEBROKEN".
Wat hebben wij dit in de 63 jaar van ons huwelijk allemaal ervaren. - hoe dikwijls zag een van ons tweeën het even niet meer zitten in dat fel bewogen leven met zeven kinderen, die later uitbreidden tot een grote schare, door de elf kleinkinderen. Maar altijd was er de andere, die dan net nog energie genoeg had om overeind te blijven en de andere omhoog te tillen - en de liefde is in die 63 jaar wel eens verkild, maar toch ook weer opgevlamd en zo hielden wij elkaar warm. - en de duivel heeft heel wat geprobeerd, maar geloof, hoop en liefde hielpen , met Gods genade daarbij, er ons samen steeds weer door. - Maar bovenal- ik noemde het al- ons geloof in God - maakte, dat er altijd dat gouden koord was , door onze brekelijke menselijke koordjes heengevlochten, dat de klappen opving, wanneer onze eigen mensenlijke touwtjes het zouden willen opgeven.
En datzelfde mocht ik dat bruidspaar ook weer meegeven.
