Wat Marijke betreft, kan ik kort zijn. Ze was twaalf jaar en toegelaten tot de AMS, de algemene middelbare school, een school, waar door Surinaamse leerlingen gevochten werd om een plaats. Want alleen met de AMS als springplank kwam je verder in eigen land. Het was de enige school, die zich vergelijken liet met HAVO en VWO in Nederland. Maar Marijke met een goede toelatingstoets, nog in Holland, kwam er zonder moeite op. Ik denk, dat ze voor kinderen van overzee altijd wel enkele plaatsen beschikbaar hadden. Een Vlaams vriendinnnetje van haar kwam er ook zonder enig bezwaar.
Maar Marijke puberde hevig en vroeg. En ze was op die school dikwijls zo opstandig, dat zij ettelijke malen op het punt heeft gestaan, moeilijkheden te krijgen. Maar verder is er in die beginperiode niet veel van haar te zeggen.
Maar het leven van Mariëtta speelde zich nog zo helemaal onder onze ogen af. Marijke was twaalf en dan beginnen ze soms al zo van je af te groeien.Maar het leven van Mariëtta - negen- lag nog zo helemaal voor ons open. Ze kon haar Hindoestaanse vrinedinnetje zo leuk plagen, nooit gemeen. Maar het was er haar alleen om te doen dat dit liefje met een pruilstemmetje uitriep: "Zie hoe je bent", een vertaling - denk ik- van het Surinaamse : Pè joe dè. En dan liet ze haar direct met rust.
In Nederland trouwde Harry. Maar wij bleven gewoon daar. Je zult zeggen: "Wie doet dat nou. Niet naar de bruiloft van je kind". Maar wij waren zo druk bezig daarginds. Het kwam niet in ons op.
Mariëtta ontwikkelde ook een talent als poppenspeelster. Uit Nederland had ze een poppenkast en enkele figuren meegekregen. En....ze werd op steeds meer kinderpartijtjes van de parkjeugd gevraagd om op te treden. En de verwende parkjeugd, die al menig professionele poppenspeler had weggejaagd, luisterde ademloos. Nóg - tegen de veertig jaar later- heeft ze dat vermogen om mensen te boeien. Dikwijls moet zij bestemmingsplannen toelichten aan onwillige menigten. En....er wordt nóg ademloos geluisterd en vaak ingestemd.
Ach; er is zoveel te vertellen, nu ik het 'grote dagboek' verkort weergeef.
Maar de grote lijnen blijven toch zichtbaar worden. Met onze vijf kinderen van de 'eerste groep' was het opvoedingswerk afgelopen. Ze waren ons niet vergeten. Met Sinterklaas was er een lief pakket uit Holland. Maar de opvoeding van de twee uit het nagezin was in een versnelling gekomen met Marijke als puber.
We waren tegen de vijftig nu. En we tilden niet zo zwaar aan de dingen, de symptonen, die soms onze aandacht trokken. We zullen gedacht hebben: "Met deze twee fiksen we het wel. Wat is twee nú, vergeleken met vijf tóen".
Maar een mens fikst niet zoveel, wanneer er nog zoveel eigen inzicht bij te pas komt.