De 'prediking' in Albina.

De 'Albina- voorpost' van éen van de gemeenten in Paramaribo was eigenlijk een mislukking. Bezoekers van de grote samenkomst in Paramaribo kwamen uit die plaats en zullen eens gevraagd hebben:
"Kom ook eens bij ons,. Wij zitten daar zo eenzaam".
En met het huis van die mensen als basis was daar 'een werk' gestart. Maar om de een of andere reden wilde het niet van de grond komen. Zo'n voorpost, die je dan aanhoudt, terwijl het meer inspanning kost dan dat het - zo voor het oog- oplevert.

Toen wij daar aangekomen waren, was er aanvankelijk niemand, die kon vertellen, hoe nu verder. Ik ging dus maar eens op zoek in éen van de modderige paadjes, tot ik een vaag bekend adres had opgesnord. Daar woonde iemand, die zich bekend maakte als 'zuster Annie'. Zij sprak behalve srenan en een beetje Nederlands ook de taal van de rivier- Indianen, de enige bezoekers. 's Avonds zou ze vertalen.

Toen de avond gekomen was, legde een korjaal aan, waaruit een aantal 'rivier- Indianen' stapten, die ergens van de oevers van de Marowijne- rivier kwamen.
Ik heb nooit raadselachtiger gehoor gehad. Het licht ging ook nog uit, maar 'zuster Annie 'wees ons op enkele kaarsen. En zo, bij dat flakkerige licht, met een gehoor van twaalf zwijgzame Indianen, kon Betty aan haar zangdienst beginnen.
Wij hadden geen muziekinstrumenten, er waren geen tekstboekjes en bovendien: de kerkgangers ware voor het overgrote deel analfabeet.

Hoe mijn vrouw zich erdoor geslagen heeft....het zal wel goed geweest zijn; ik meen mij te herinneren, dat zij maar wat 'srenan-kinderliedjes liet zingen, waarvan ze hoopte, dat ze 'zouden aanslaan'..
En warempel, onder leiding van Annie en enkele van de meegekomen kinderen, die in Albina school gingen, kwam er toch enig geluid uit het povere gehoor.
Ik keek ze zo eens aan en voelde zo'n erbarmen voor deze mensen, waarvan de ouderen  door ontbering, armoede en geïsoleerdheid getekende gezichten hadden. Ik had een preek voorbereid, maar schroefde bijna tot nul af, toen ik mijn gehoor in ogenschouw nam. Ik kwam met de meest eenvoudige kost, zoiets van 'het verdwaalde lammetje' of zo, wat mijn tolk in onverstaanbare klanken vertaalde. Soms was zij zó lang bezig om mijn eenvoudige zinnetjes te vertalen, dat ik dacht:
"Ze maakt er een hele preek bij".
Maar hoe dan ook: het licht ging aan, de kaarsen werden gedoofd en de mensen kwamen met hun noden, die varieerden van:
- hoofdpijn
tot
- lastig gevallen worden door geesten.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

En zo was het toch nog een goede avond.

’s Nachts moeilijk in slaap komen,. Want ergens in de buurt was een groot, afgodisch feest. Er werd voortdurend op tovertrommen geroffeld

Zondagmorgen weer vol indrukken naar huis.  Flink doorrijden om de boot te halen. Thuiskomen. Even rusten, dan weer met de auto naar de sam. Betty gelijk aan het orgel voor de ‘warming up’.

Vanmiddag – 39 jaar later was ik bij Betty op bezoek in het verpleeghuis.

“Weet je nog al die drukke dagen: Albina op zaterdag….en dan zondag weer in Chung Fa”.

Ze lachte maar wat…schudde haar hoofd….streelde mijn hand

…………….

Daag

Ger