De vorige keer vertelde ik jullie hoe 'Pontbuiten' een vaste plek voor mij werd. En Albina kwam er ook weer aan voor een tweede keer. En deze tweede keer had ik besloten, de auto nu eens niet mee te nemen. Er reed namelijk een busje van een Hindoestaan, Baldew.Je moest zelf met de pont mee. Aan de overkant stond dat busje dan te wachten. 
Het was hier net, zoals je dat wel eens in verhalen leest: afgeladen vol. Hulpbankjes in de gangpaden. En van alles  moest mee: ik zag balen rijst en meel, die er ook allemaal ingestouwd werden. We zaten 'als haringen in een ton'. In Nederland zou je voor zoiets vrachten bekeuringen krijgen en het busje zou als zodanig ook zijn afgekeurd. Maar dat was hier allemaal anders.Maar in ieder geval: mijn fraaie car had een dag rust.

In Albina aangekomen, volgde de ene noodtijding op de andere. De vertaalster was ziek. En er zouden ook geen Indiannen komen, want er heerste griep.
Maar ik huurde een motorkorjaal en ging zelf naar die Indianen toe. Want ik dacht:
"Als ze zo in nood zijn dat ze niet kunnen komen, dan ga ik het evangelie wel rechtstreeks in hun hutjes brengen".

Heerlijk, zo'n korjaaltochtje over die magnifieke rivier. En toen we daar kwamen, lag het toch allemaal weer anders. De griepgolf was over, en 24 man stapten in de korjaal om mee terug te varen.

En wanneer je zo zélf initiatieven hebt genomen, dan blijft het vaak ook goed gaan. Teruggekomen, bleek ook de vertaalster weer opgeknapt en het werd met een onverwacht groot gehoor een heel leuke samenkomst.

Ik leerde als les uit al die ontmoedigende gebeurtenissen, die me bij aankomst in Albina even overweldigden. het volgende: blijf in overeenstemming met de Heer en in zijn sfeer op zijn manier positief denken. En wanneer je een vreugdevolle gedachtenflits krijgt:
"Waarom ga je er niet zélf op af",
dan is dat het begin van een wending ten goede.

Ik zég dat nu wel. Maar de les die ik toen leerde, ben ik later ook wel weer eens vergeten. Wanneer God je iets goeds leert, dan heb je dat niet vast in je gedachten voor alle volgende gelegenheden voortaan. Het gaat ook wel weer eens verloren.
Alleen voortdurende, vertrouwelijke omgang met de Heer doet zulke lessen:
"Zeg het aan Jezus",
op de duur zo inslijten, dat je er een volgende keer automatisch om denkt. Maar aan dat automatisme ben ik ook nu nog niet toe. Maar laatst , in een extreem moeilijke situatie, was er zo'n ingeving toch weer. Mijn vrouw was van de trap gevallen.Ik knielde in paniek bij haar neer, zoals ze daar onderaan de trap lag te kermen. En toen zei de Heilige Geest:
"Psalm 50 v 23".
En ik gehoorzaaamde en heb huilend tot de Heer geroepen:
"Ja Heer...wie lof offert, eert God en baant voor zichzelf een weg, zodat God hem zijn heil kan laten zien".

En die weg wees de Heer toen.

Daag
Ger