Willie

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Van twee kinderen uit ons huwelijk voortgesproten, heb ik u nu iets verteld. Niet zo denderend allemaal. Ik heb natuurlijk niet álles verteld. In een dagboek behoor je niet te ver en te volledig vooruit te grijpen, want anders schiet je onder je eigen, ´toekomstige´duiven.

WAT Willie betreft: hier had je nu eens te maken met een echt familiemens, een kind dat ons trouw bleef door dik en door dun.

Dat gaat nog steeds door .Ik ben gestart vanaf het jaar 1972 met dit íetsjes vooruitgrijpen´. En nu- in 2008- zoals jullie weten, mijn vrouw in een ‘zorgcentrum’ woont, zouden wij er beiden op bezoek gaan. Zij was- van ver gekomen- er nog eerder dan ik. En toen ik binnenkwam, zat zij mijn vrouw al te troosten, die in de war was over het een of ander. Zo’n heerlijk gezicht.

Die Willie: altijd zo trouw in de gemeente…..naar de jeugd….naar congressen……op evangelisatietocht. Ook later nog, toen ze getrouwd was.

Maar later ging het haar toch als Demas, die de ‘tegenwoordige wereld’ had lief gekregen ( 2 Timotheüs 4 v 10) en hoewel zij ons vanuit haar ziel hartelijk bleef liefhebben, verliet ze ons naar de geest.

O.K…… ze bezoekt nu weer een kerk van tijd tot tijd. En dat is al heel wat.. Maar in ieder geval: ze heeft 35 jaar zónder gedaan.

Nu zul je zeggen:

“Wat ging dat toch allemaal mis. En dan krijgen we Ida, Marijke en Mariëtta nog. ’t Zal mij benieuwen.. En dat schrijft dan van die postings, die toch echt wel leerzaam zijn. Maar zijn eigen kinderen……”.

Lieverds, overal in de bijbel tref je opwekkingen aan, dat wij onze kinderen het woord van God moeten vóor leven.

Sterk vind ik in dit verband Spreuken 22 v 6:

“Leer een kind van jongs af de juiste weg:

en het zal er niet van afwijken wanneer het oud geworden is”.

Toen ik nog op de ’Gereformeerde knapenvereniging’ was , hing die tekst in ons verenigingslokaal. Het was de eerste tekst, die ik kende.

En heus….van jongs af hebben wij onze kinderen erin geoefend en hun van alles geleerd, ook dóen leren via school. En we hebben hun het goede ook wel vóor geleefd, dacht ik toch wel

Maar wij zijn er niet door ontmoedigd, dat alles zo gelopen is als het gelopen is. We zijn niet ‘bij de pakken neer gaan zitten’ .

Doen jullie dat ook maar niet bij jullie teleurstellingen.

Daag

Ger

Overigens zijn het allemaal kloeke mensen geworden. Naar ‘ de mens gesproken’ hebben wij geen reden tot enige klacht.

G