En dan voert een 400- personen-vliegtuig ons naar het vaderland terug voor een verblijf van enkele weken. En wanneer het hollandse landschap onder ons voorbijflitst, steeds dichterbij, steeds duidelijker en meer gedetailleerd, overmannen ons alle vier velerlei gevoelens. Ik denk, dat Mariëtta het meest emtioneel zal zijn geweest. Zij was nooit zo éen geworden met Suriname als Marijke. Maar weten doe ik dat niet. Want iedereen van ons vier had genoeg aan zichzelf.
En dan die grote groep mensen, die ons stond op te wachten !!.
Jaap met zijn vrouw, dat was al een heel wonder. Want Jaap deed niet veel met ons, maar nu waren die twee dan toch gekomen. En zijn vrouw zag ik nu voor het eerst: telg uit een Waldensen geslacht, ooit naar Nederland gevlucht bij de zware vervolgingen in Frankrijk. Ik begreep al gauw, dat zij beiden niets meer aan welk geloof dan ook deden, ook al hadden deze twee kunstzinnigen elkaar ontmoet op een Bach-koor. Maar hoe dan ook: hij was afgestudeerd en had een baan in de computerij en zij studeerde archeologie.
Dán miste ik er éen: Mieke . Zij woonde met haar man alweer in Nederland, was terug uit Duitsland, maar vond het niet de moeite om contact op te nemen. Sommige mensen hebben zulke kinderen. Je kon ook niet tegen Bert van Leeuwen *zeggen:
* die toen overigens nog maar een kind was
"Doe er eens iets aan". ' Bert' heeft in Nederland een program om dergelijke verkillingen te helen. Maar sommige zaken passen niet in zijn formule. Later is er wel weer een tijd geweest, dat wij ' on speaking terms ' waren, maar echt gewíld heeft het nooit.
Nu ja; jullie zeggen nu: "Gunst....wat erg voor Betty en Ger" Dank je wel. Maar wij hebben het bij vele, vele toenaderingsmogelijkheden gelaten en hebben het verder maar in de handen van de Heer gelegd.
Maar daar waren jong en stralend Willie met haar echtvriend. En niets anders dan pure blijdschap.
En Harry met een snoezig vrouwtje. Zij was dat meisje, dat een paar jaar eerder met haar donker-warme stem had bereikt, wat ik niet kon. "Gunst Harry....op dat lange haar ben ik nú wel uitgekeken". En ' knip knip' zei de schaar. Ons gekortwiekte, o zo charmante ' zorgenkind' was nu hier als ' leraar' aan een basisschool. Toen wij weggingen, heette dat nog : onderwijzer.
En Ida, (toch weer aan het leren voor een H.A.V.O.- diploma), met haar man. Ook weer zo'n ferm echtpaar: hij was ambtenaar ter secretarie.
En dat was praten en praten....we moesten, ondanks de vele, vele brieven van Betty, zóveel bijpraten. En Marijke en Mariëtta trokken zoveel bewondering tot zich. Zo mooi en zo 'volwassen' al....
Ach, dat zijn grootse momenten.
En het kennismaken met het sterk veranderende Holland moest nog komen. We hadden zoveel voor de boeg. Ongetwijfeld hebben jullie allemaal zo ook vele malen gestaan. Er is tegenwoordig bij ons in Holland..... en in Vlaanderen zal zo'n programma er ook wel zijn; .....Goodbye en Hello.
Dit was zo zoet, met een heel klein beetje bitter, maar niet echt storend erdoorheen: Mieke....
Maar zegt Percy Bysshe Shelley het niet zo treffend: "Our sincerest laughter with some pain is fraught ( Ons meest hartelijk gelach draagt toch altijd wat pijn in zich mee).
Onze hoop is evenwel, dat wij eens bij de Heer de volkomen , onbelemmerede, vreugd zullen genieten. En soms is die vreugde er al bij wijze van voorschot.
