...en toen wqas ik 23....

Het was 6 november 1945. Ik lag nog wakker en overdacht de turbulente maanden na ons huwelijk op 11 april 1945.
We woonden nu, ondanks de verbijsterende woningnood, die het voor alle 'starters op de woningmarkt' moeilijk maakte, in een redelijke behuizing:
een kamer voor aan de straat....een lange gang door...en een slaapkamer aan de achterkant.

Hoor....daar was het geluid weer: dèèèng....whòòòm. Er zaten nog geen glazen in de ruiten. Provisorisch waren de ruiten gedicht met ijzeren platen, met een kleine opening erin uitgesneden voor licht en lucht. En wanneer de cafébezoekers naar huis gingen midden in de nacht, bonkten zij eerst even op de ijzeren platen....
want onze slaapkamer grensde aan een achterstraatje met een kroeg.
en die platen bogen dan naar binnen om even later hun oorspronkelijke staat te hernemen.

In het bedje aan het voeteneind van het bed sliep sinds enkele uren het pasgeboren kind, een jongetje. Naast mij lag Betty, rustig ademend na de zware stuitbevalling.

In deze verwarde maanden van opbouw had ik in ieder geval een vrouw en een huis en een baan en nu...sinds enkele uren...ook een kind.

Het huis was maar lálá...en de baan was tijdelijk, maar qua honorering niet eens zo gek; ik had de boekhouding van kampen voor asociale évacué's. Maar de vrouw was super...toen ik aarzelend van mijn boeken opkeek, die mijn nieuwe baan begeleidden en verwonderd zei:
"Gek hè...als ik de linker - en de rechterbladzij allebei optel, komen ze op het zelfde bedrag uit...",
had zij - ook zo'n boekhoudgenie- aarzelend gezegd:
"Maar ik herinner mij zoiets, dat dit ook eigenlijk zo móet".
En ze had al een aardig huishoudentje op poten.

Maar toen viel ik toch in slaap. En ik werd wakker, doordat allerlei mensen met hoge, schelle stemmen iets tegen elkaar riepen. En mijn vrouw bewoog en zei:
"Het kind huilt. leg hem even aan".

Wel; dan is je jeugd toch wel góed voorbij. En....had ik altijd de raad van Prediker gevolgd?; (11 v 9):
"Geniet dus beste vriend van je jonge jaren, haal je hart op aan de dagen van je jeugd. Volg de wegen die je hart wilt gaan, gun je ogen wat ze wensen",
met toch deze kleine beperking:
"En onthoud bij alles wat je doet dat God je aan zijn oordeel onderwerpt".
Ach...de jeugd was niet altijd zo blij en ook niet zo goed in Gods oog geweest.
Maar nu was ik getrouwd en naast mij dronk het kind gulzig van zijn eerste voeding en er was nog kans om verder aan het woord van 'Prediker' te voldoen:
"Eet je brood met vreugde, drink met vrolijk hart je wijn. Draag altijd vrolijke kleren, kies een feestelijke geur. Geniet van het leven  met de vrouw die je bemint. Geníet op alle dagen van je leven die God je heeft gegeven".(9 v 7 en 8).

Niet alles kon op dat moment: er was geen wijn, er waren geen feestelijke kleren en lekkere luchtjes. Maar mijn dappere vrouwtje was er. En we waren jong.

Ach...en nu zit ik al weer te wachten op het bezoek van die nu 60 jarige zoon met zijn vrouw. En een heel lang leven, waarin wij toch wel samen in 61 jaar huwelijk van elkaars bijzijn hebben genoten, ligt achter ons. En de wijn en de lichte kleren en de lekkere luchtjes ...ze zijn er nu ook.
En God is onze gemeenschappelijk schat.

Lieve luisterenden: misschien hebben jullie een zoon of een kleinzoon, die heel kommervol zijn jeugd beleeft. Probeer hem op te wekken om 'vreugde te scheppen in het leven'.
En richt u zichzelf ook maar op de goede raad van Prediker.

Daag
Ger