Jullie zult je wel eens afvragen: "Komt er dan geen eind aan Suriname ",

E is steeds  maar meer te vertellen:
- over evangelisatie bezoeken aan Santa Boma bijvoorbeeld.  De koude rillingen lopen je over de rug, wanneer je de zwaar gestraften dáar hoort zingen met die diep- donkere stemmen:
"My sins are gone, gone, gone far away.
Far away, far away.
Jesus has done them far away".
En je bedenkt, dat al die moordenaar en geweldplegers dat zo blij zingen, alsof ze het werkelijk zich realiseren, dat iedereen een nieuw leven metr Jezus kan beginnen.

- En dan word je weer gemengd in wrijvingen,tussen Christenen en je stelt met ontsteltenis vast, dat het Christendom dikwijls maar  een dun vernisje legt over een afgronddiepte van kleine kuiperijen.

- En dan zijn er weer de brieven van de kinderen, die van alles meemaken, daargings in Holland en ook al in het buitenland tijdens de vacantie reizen, die zich altijd maar verder uitstrekken  En soms zijn de verhalen best wel schokkend..

En je denkt dan wel eens:
"Dit kan toch niet zo allemaal maar jaar-in-jaar-uit duren met al die hevige belevenissen".

Want terwijl; wij ons de puber-moeilijkheden van de 'grote vijf''nog  heel goed herinneren, is daat nu ook al Marijke als een veelbelovende zesde en Mariëtta komt er ook al aan.

Maar 'rustige tijden'.....
`God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst".

We zijn nu 34 jaar verder en een dochter kwam langs:
"Pa...onze oudste zoon moet nu echt het huis uit. Mag hij een poosje bij u".

En toen was daar een zoon:
"Pa....ik ga weg bij mijn vrouw. Mag ik een poozsje bij U"..

Never a dull moment.

Overigens kan dit iedereen overkomen. Daar hoef je geen Christen voor te zijn.
Maar ik hoop ook de nieuwe problematieken als een Christen op te lossen, evenals ik dat mijn hele leven heb gepoogd.

Daag
Ger