En dan is daar de maand oktober met de grote verandering. Ik word 62 en mag eind van de maand weg bij de Rijksaccountantsdienst met een overgansuitkering, de V.U.T.

Ik heb daar 25 jaar gewerkt en tezamen met andere rijksbanen en ook nog de dubbele jaren in Suriname zal ik op mijn pensioendatum- oktober 1987-  op 40 pensioenjaren komen, het ideale aantal, waar iedere ambtenaar op mikt.

Ja,,,in het maatschappelijke leven ben ik erg gelukkig geweest. Een veel aan het eigen initiatief overlatende werkring; telkens nieuwe omstandigheiden enz enz. Wat baan betreft, mag ik dankbaar zijn. Het werk was precies op mijn persoon toegesneden.

Soms was het wel eens zo, dat thuis de zeeën hoog gingen en dat het in de samenkomst ook niet zo leuk was. En dan dacht ik wel eens:
" Ik ben blij, dat ik mijn werk op kantoor en in de buitendienst heb".

Maar nu was het dan óver. Afscheisdsreceptie, de belastingdirecteur, die persoonlijk de akte van eervol ontslag kwam overhandigen, vriendelijke, prijzende toespraken,  de hele familie erbij .....
er was net weer een kleinkind geboren
......kortom een dag om in goud te vatten.

En nieuw, interessant werk diende zich aan.

Waarom ik daar nu zo uitvoerig over schrijf ? Een dagboek mag nu ook weer niet te jammererend worden.

Laatst las ik een boek, dat vertelde van een hoofdpersoon, die vzn de ene ellende in de andere rolde, 400 bladzijden lang. En nooit eens een meevaller.

Maar mijn moeder had altijd een versje, waarvan ik mij nog herinner:
"Een haag met rozen is't hier op aard
( en hier ben ik een regel vergeten)
Niet enkel rozen, geen doornen alleen,
De Heiland vlecht ze getrouw dooreen".

Eén jammerklacht....dat mag mijn dagboek niet worden. Want het leven van Betty en mij had zijn doornen en er zullen er nog  meer komen. Maar we hebben toch ook menig roosje mogen plukken.

Kijk maar veel naar de rozen, jullie allemaal; de rozen die er ook voor jullie bloeien. De dorens maken zichzelf wel kenbaar.

Weet je, wat overigens zo opmerkelijk is. Voor de volgeling van Jezus blijken zefs doornen achteraf rozen.

Dat was al lang zo, de dichter van psalm 119 zegt ergens,(71):
" Eer ik verdrukt werd, dwaalde ik,
maar nu onderhoud ik uw wet"

Tegenspoed leidt soms tot een helderder inzicht en blijkt ' een verborgen roos'.

Daag
Ger.