En dan is het weer: klaarmaken voor Harare, Zimbabwe.
Want even gaat mijn leven ´vaart krijgen´, voor zover die er al niet inzat.

Ik wordt uitgezonden door een organisatie om in Harare beginnende ondernemers te helpen met hun boekhouding.
Een hele opgave: nadat ik decennia boekhoudingen heb gecontroleerd, moet ik nu boekhoudingen opzetten.

Het voorbereiden gebeurt in een hectische periode. Er is net een staking, die ook bij de post geldt. Dat laat alles , ook voor mij, omslachtig lopen.

En dan blijkt net, dat Mieke, Harry, Marijke en Mariëtta allemaal bij psychiaters en psychologen lopen. Dat zie je vaak, dat ´moderne jongelui´, wanneer ze even bezig zijn in de harde maatschappij, echt even behoefte hebben aan bureaus, zoals Riagg. Maar voor ons is het een complicatie. Moet je ze zo achterlaten ? Maar alles blijkt met de kids dan wel weer mee te vallen.

En dan allerlei prikken. En ....blijft ons huis leegstaan of komt er een kind in. Ja...Marijke en haar vriend komen het bewonen.

O, ik krijg blaaspijn van alle toestanden. Maar Betty fleurt op bij het uitzicht op het warme Harare. In Suriname was haar gezondheid ook redelijk. Misschien wijkt haar heuppijn daarginds.

Maar dan is daar toch de dag. En-alles geregeld zijnde- stappen wij vol verwachting  in het vliegtuig.

Het werd daarginds een geweldige ervaring. Maar , erop terugkijkende na vele jaren, zeg ik:
"Dit was toch niet, wat God als mijn grote slotopgave had bedoeld".
Dat kwam allemaal later, in 2001, en duurt nu nog voort: mijn aktiviteiten op steeds meer forums.
Maar léuk werd het. En ik ga echt oppassen, dat ik het niet zo uitspin als 'Suriname'.

Alleen nog even een wat spijtige gedachte: in die jaren begonnen er vele (vervroegd) gepensioneerden en zo uit te gaan naar zendingsvelden om daar teams te versterken. Maar ik ging naar Zimbabwe 'om er een centje bij te verdienen', met als bijgedachte:
"Wie weet, wat ik voor de Heer kan doen".
Maar zoiets moet geen 'bijgedachte'zijn. Dan valt het tegen. Zo ook bij mij. Nou ja, er zijn bij de Heer gelukkig herkansingen.
Nou ja....deze mémoires waren nooit bedoeld als heldendicht, maar vertellen de lotgevallen van heel gewone mensen, net als jullie. En we blijven uitzien naar een eind aan onze omzwervingen aan 'eeuwige wateren van rust en harmonie en... je bestemming bereiken: echt mens zijn'. En als we jullie daar mogen ontmoeten, wat zal dat een vreugde zijn.

Daag
Ger