1961: toch weer donkere wolken.....

1960 was een bruisend jaar geweest, vol met nieuwe vrienden en kennissen , met relaties door het hele land, met horizonverruiming, kortom met alle leuke dingen, die een jong mens....
en we waren toch ook nog maar '40 min'
....maar kán meemaken.

En dan was er ook nog een bevordering op kantoor. Ik werd adjunct-accountant eerste klas. De examens voor NIVRA- accountant liepen lekker.

We lieten ons ook 'volwassen dopen', de doop na bekering dus. Daarbij maakten wij wel weer een fout die in die onstuimige jaren in het Volle Evangelie wel meer gemaakt werd; wij vroegen ook aan onze zes kinderen, die te bevragen waren....
Marijke , 2, speelde nog geen rol,
...maar aan de anderen, van 15 to 9 vroegen wij of zij zich ook wilden laten dopen. Ja, dat wilden ze wel, al sputterde Jaap, de oudste wat tegen. Fout natuurlijk van ons, want ze hadden nog heel geen bewust geestelijk leven, ze waren er echt niet aan toe.

Maar hoe dan ook, die elfde december gingen wij met een grote groep mensen in een autobus naar Amsterdam, waar een indoor-zwembad was en 'savonds kwamen wij weer met die allen, grote mensen en jonge jeugd...
want de fout werd toen algemeen gemaakt
...weer blij thuis.

En toen kwam 1961. De eerste tijd leek het feest alsmaar door te gaan. We hadden nkeuwe vrienden, mensen van onze leeftijd, die dol-enthousiast waren, toen wij hun van deze dingen vertelden. Met hen gingen we weer naar Paas- en Pinksterconferenties, nu ja.....het feest kon niet op.

Maar in Maart ontdekte Betty, dat ze voor de zevende maal in verwachting was. Als het kind geboren zou worden, zou ze al 38 zijn. De oudsten puberden al. Het gezin was zwaar. Om kort te gaan: ze zag er erg tegenop.
Toen ze haar nood eens klaagde aan een 'voorgaande zuster', troostte die haar niet, maar riep uit:
"Wat....zo'n krachtig iemand als jíj...".....
want Betty had op de een of andere manier de indruk gewekt, een toekomstige leidersfiguur te zijn
..."en dan tobben over zoiets".

Dat was een pastorale blunder. maar de dame in kwestie werd die avond van alle kanten over van alles bevraagd. Dan geef je wel eens een verkeerd vallend antwoord. Alleen Jezus was zo, dat hij nóoit een pastorale blunder maakte. En zo is hij nóg.

In ieder geval: wij voelden ons een beetje 'verraden'. Ons idee van 'nieuwe vastigheid' kreeg een klein knauwtje. De mensen van 'het Volle Evangelie' boden óok niet altijd steun.

Toen de zwangerschap al tot de vierde maand gevorderd was, gingen wij met die vrienden van zoëven op vacantie. En dat liep niet goed: die vrienden wilden op terrasjes zitten 's avonds en Betty, die het zwaar had bij deze zevende dracht, lag 's avonds maar graag zo gauw mogelijk in bed.
Er ontstond verwijdering.  En toen in september het nieuwe seizoen weer begon, ontstond er ook een misverstand met de kleine groep, waartoe wij behoorden.
Ik weet niet eens meer waarom.
Wij kwamen daar niet meer. Wij kwamen ook niet meer in de kerk. We kwamen opeens nergens meer. En niemand kwam er bij ons. Niet van de oude vrienden en niet van de nieuwe vrienden.

De barre eenzaamheid, die toen aanbrak ! We deden maar veel spelltjes in die lange donkere maanden vóor december, samen en met de kinderen. De band met de kinderen was wel intenser, toen we zo op onszelf werden teruggeworpem.
Maar die maanden waren toch te vergelijken, heel 'vanuit de verte' natuurlijk, met Jezus, die na zijn doop in de Heilige Geest naar de woestijn geleid werd.

We kwamen erdoor. Daarover de volgende keer. Maar nú dit: kent u dat ook ?; zo'n taaie periode in uw leven.
Wij kwamen erdoor aan de hand van Jezus. Die vreugde , om zo door een dal van schaduwen te gaan, Psalm 23 v 4, en dan toch geen kwaad te hoeven vrezen, omdat de Heer bij je is. Na de vreugde van 'de groene weiden' en 'de vredige wateren', (v 2) in 1960, was nu de tijd van zijn corrigerende stok, die ons door deze ervaringen heen 'bij de les hield' en trainde, (v 4). En wanneer wij het kopje wilden laten zakken, was er toch die staf-met-een-krul-van-troost, die zich onder die buigende hoofden plaatste en ze omhoog tilde..

Díe reddende vreugde in moeilijke, eenzame tijden gun ik u allen.

Daag
Ger