En dan is het weer moeilijk om van september 1984 tot april 85 een bepaalde lijn te vinden.
De kinderen zorgen voor de volgende nieuwtjes:

Mieke heeft een tekstverwerker in haar baan. Nu- in 2009- is die 'veredelde' schrijfmachine al weer ouderwets. We baden ons in de blackberries, i-pods en wat dies meer zij.
Maar tóen: ik kon me er geen eens een voorstelling van maken, wat dat  nu eigenlijk was, zat zelf maar te hengsten op een klein model typemachine, , een 'portable, ook nog eens met twee vingers, ( dat laatste nu nog).

Willie brengt een heerlijke vacantie door op Curacao, waar haar nieuwe ´flame´, een marineman , haar heeft uitgenodigd. Ze is dan even een bofferd. Maar later in die strenge winter, ( die had je toen nog), zit ze bollen te pellen in een onverwarmde loods. Tjonge, wat leert zij nu de 'niet-chocoladekant' van het leven kennen.

Ida zit met haar nieuwe echtgenoot op de Canarische eilanden. Die nieuwe man maakt ook een carnavalshit: "Neurotica". Wat hebben we toch allemaal merkwaardige invloeden in ons gezin gekregen. Deze nieuwe is horeca-ondernemer, ook weer een heel andere wereld voor ons.
Ida heeft nu weer verhalen van achter de bar.

Marijke studeert Nederlands. Maar - geboren zijnde in 1958-  bereikt ze de- toen- critische leeftijd van 27. Dan houdt de kinderbijslag op, toen althans.  Maar zíj houdt ook met de studie op, zodat ik in 1985 voor de laatste maal kinderebijslag aanvraag, terwijl ik dat in 1945 voor de eerste maal deed. Na veertig jaar verdwijnt dit langlopende gegeven dus ook weer.

En Mariëtte's man heeft vijf weken vorstverlet. Hebben we ook nog nooit meegemaakt in onze gezinskring, iemand die met zijn handen moet werken in de buitenlucht. Denk nu niet dat ik daarop neerzie, maar het moet allemaal zo wénnen.
Mariëtta begint met een universitaire rechtenstudie.

En wijzelf: Een nieuwe uitzending naar Guinee-Bissau , gaat niet door. Darom gaan we maar naar Spanje, naar dat nieuwe huisje. Ik begin boeken te schrijven. Het eerste komt gereed, maar wordt een flop. Jullie weten, dat ik toch doorgegaan ben met boeken schrijven. En het resultaat vind jullie nu op een van mijn andere blogs: Mijn boeken, ( zie op de lijst 'andere'). Het is toch nog gekomen van 'uitgeven'dus.
En in Spanje maken we via de wereldomroep de eerste Friese elfstedentocht mee sedert 21 jaar. We dachten al, dat het er nooit meer van zou komen.

Ach, de gewone turbulentie van een gezin met grootgegroeide kinderen, die hun weg door het leven gaan zoeken. En terwijl ze druk in hun nog 'lege' levensboek aan het schrijvn zijn, schrijven ze gelijk menig blad in dat boordevolle levensboek van hun ouders. Want kinderen....je raakt ze nooit kwijt.

En die mallemolen draait  nog steeds. Zijn we dan nooit draaierig geworden?
Altijd waren God , Jezus en de Heilige Geest onze bron  van rust.
Altijd weer dat 'gouden koord' in ons leven.... 'dat derde koord' van onze trouwtekst, (Prediker 4 v 12).

Daag
Ger