Best kans, dat jullie nu zeggen:
"Maar weer éen maand !!! Zo schieten we toch nóoit op`.

Maar lui....er zítten vn die maanden tussen....: neem nu april 1985: ons veertigjarig huwelijksfeest. En wij zitten in Spanje te overwinteren.

We merkten al iets van de spanning bij de kinderen aan de brieven van Mariëtta:
"Jullie móeten beslist voor de 11de terugzijn hoor".
Want ze waren al bezig met allerlei voorbereidingen. Harry met vrouw en kinderen had al in maart, toen het eigenlijk nog niet eens kon, gekampeerd, want dat was voor éen van de sketches nodig. En de 'twee gezinnen' hadden de kennismaking al weer vernieuwd. Want ergens was er een afstand gegroeid tussen de vijf oudere kinderen en de twee veel jongere, die we meegenomen hadden naar Suriname. Tijdens de voorbereidingsdagen vielen die twee van de ene verbazing in de andere:
"Nee...ging dat zó...dat hebben wij nooit geweten."
En omgekeerd waren ´de Surinaamse jaren´voor de ouderen ook weer vol verrassingen

Toen het dan ook de elfde was.....
wij gelukkkig op tijd terug
....kregen wij eerst een uitgebreide lunch aangeboden bij een gerenommeerd restaurant. En onderwijl maakten de kinderen thuis alles in orde:
erepoort met zo'n verschrikkelijk lelijk 'huldebord'...
zo absoluut fout dat het eigenlijk weer goed was
...en eerst even allemaal wég. Alleen de man van Ida liep wat rond te scharrelen met een video.
Maar toen opeens kwamen ze allemaal, meest als echtparen...
behave Willie; haar nieuwe man was weg met een marinemissie.
....de trap af met bloemen en gedichten. En toen brandde het feest los:
- met een mooi herinneringsboek met allerlei lieve herinneringen van al onze kinderen en aangetrouwd en van allerlei kennissen.
- met allerlei sketches. In enkele daarvan werd het godsdienstig verleden van ons gezin in het gekke getrokken. Dat was wel pijnlijk, omdat eruit bleek, hoezeer al onze kinderen zich van dat verleden hadden gedistantieerd.
- met toch ook een heel kunstig en goedgeschreven stuk van Marijke, waarin met name de Surinaamse jaren werden belicht.
- en toch ook weer veel sketches, die als een familierevue de afgelopen veertig jaar belichtten,  daarbij gevoelige zaken ontziend.

Een groot, harmonieus feest. De kinderen waren lief en enthousiast en ze waren er allemaal, zelfs Jaap en zijn vrouw, zelfs de gewezen man van Ida met zijn nieuwe vrouw. Niemand was doodgegaan, ze waren allemaal gezond en mooi en in het leven geslaagd. Dat is eigenlijk al zo´n kroon op dit jubileum.
Ik weet het: alles is genade. Maar allemaal goede verstanden en in leven en goed-ogend en nuttig in de maatschappij. Tel uw zegeningen.

En toch...en toch....we hebben veel op die dag teruggezien, toen ons de oogst werd aangeboden  van veertig jaar huwelijkleven. En dan dachten we, wat andere ouders ook wel eens zullen denken:
"Geen éen gelovig....talen er zelfs niet naar".

Maar je kunt ze nu eenmaal niet aan enn touwtje leggen. Het was hun eigen keus; maar bij de Heer neerleggen en maar niet nadenken over mogelijke opvoedingsfouten. Er is toch niets meer terug te draaien.

Zo vonden we toch weer onze rust en konden we onvermengd gelukkig terugzien op een geslaagde dag.

We zijn blijven bidden: voor Jaap op zondag, voor Mieke op maandag....voor Willie op dinsdag en zo vervolgens.

En al gauw waren er weer allerlei gebeurtenissen, waardoor de felste indrukken vervaagden...zo gaan die dingen.

Daag
Ger