De kleinkinderen zijn tot dusver maar aarzelend gekomen:
- Mieke en haar man zorgden voor een dochter , in 1969
- Ida en haar tweede man zorgden voor een zoon, in 1983
- Harry en zijn vrouw zorgden voor een zoon , 1972 en een dochter : 1977

Vier kleinkinderen, terwijl het nageslacht van mijn iets oudere broer zich welhaast oeverloos lijkt uit te breiden.

Maar in 1985 is het opeens weelde: Willie en haar tweede man kondigen aan dat er een eersteling op stapel staat en Ida komt met de mededeling, dat de tweede onderweg is.

We willen er in ieder geval bij zijn als Ida's tweede komt en gaan daarom al in september naar Spanje. Het plan is om in november terug te komen en in januari weer terug te reizen.

Maar alles loopt toch weer anders. Eigenlijk heb ik vrijwel altijd meegemaakt, dan dat 'het toch weer anders liep'. Men zegt toch ook:
"De mens wikt, maar God beschikt".

Wanneer we eind november terugrijden, is het al erg koud in Nederland. En Betty heeft last van haar rug. En dat wordt zo ernstig, dat ze op kraamvisite bij Ida om het dochterje te bezien, op een soort krukje moet zitten om het nog even 'te harden te maken'.

En daarna is ze zo gebroken, dat ze te bed moet . Op de duur gaat het wel weer over, maar dan zijn we al zo dicht bij Willies eersteling, dat ons terugreizen naar Spanje wordt uitgesteld en uitgesteld , totdat van uitstel uiteindelijk afstel komt. Een kort seizoen in Spanje ditmaal, maar in dat korte poosje daar houdt ik toch nog lezingen over mijn tochten naar Zimbabwe en zo . En ook word ik in een bestuur van een Hollandse Vereniging gekozen.

En Ida en haar zoon komen, ondanks de al vrij ver gevorderde zwangerschap, in september nog een heerlijk weekje vacantie bij ons doorbrengen in ons Spaanse huis.

En ondertussen zwermt die ondernemende kinderschaar van ons maar uit en doet van alles.
Mariëtta en haar man besluiten op een avond:
`Dit is onze laatste sigaret´.
Ze hebben daarna ook nooit meer gerookt tot op de huidige dag. Na veel strijd zo nu en dan zijn al onze kinderen met roken gestopt, op Harry na.

En ze zoeken hun weg door het leven:
- Marijke stopt met haar studie letteren
- Mariëtta begint haar rechtenstudie
- Willie en haar nieuwe metgezel trouwen in december, zodat de 'komende'een wettige basis krijgt.
- Mieke brengt eten rond in het - dan nog communistische- Polen; haar man promoveert naar een baan bij dezelfde firma in Japan.

Er gebeurt genoeg. Maar jullie hebben alle reden om te zeggen:
" Toch niet allemaal even feestelijk. Ik lees niets van werkzamheden voor het evangelie, alleen maar van bestuursbanen en lezingen bij gezelligheidsverenigingen.
In Zimbabwe deed hij uiteindelijk nog wel eens íets voor ' het geloof'.
- een dochter, die de studie opgeeft, een paartje , dat ijlings trouwt, omdat het 'moet'.
Het is allemaal zo....gewoontjes. Ger en Betty brengen het er eerlijk gezegd, niet zo best van af, terwijl ze toch , met dat geloof van hen, zouden moeten stralen als sterren temidden van een in het duister wandelend mensengeslacht, ( Filipp. 2 v 15)".

Nu ja, het getuigen zat er in en het kwam er uit. Tegenwoordig mag ik met gulle hand uitdelen van het blijde evangelie, door de genade van God. Maar dat komt later ter sprake.

Daag
Ger