Halfweg de grote reis waren we dus. Maar juli zag ons terug in München. Daar was juist, tijdens een zwaar onweer nog veel radioactief stof van de Tsjernobil- ramp neergeslagen. En ik heb in zo'n radioactief besmet beekje nog heerlijk gedarteld.
En terwijl heel West- Europa van alles deed om de volksgezondheid te beschermen, zei de Sovjet-tv, dat de vijandige Westerse pers en politiek het 'incident Tsjernobil' aangreep om 'ons dierbaar Communisme' te bezoedelen. Zo éng allemaal.
Maar wij genoten van die grotestadscamping aan de Isar met die vele nationaliteiten.

En daarna ging de tocht naar Passau. Natuurlijk waren wij gefocust op 'het grootste orgel van de wereld' met zijn 18.000 pijpen. En we genoten ook daar van de omgeving, gingen ook nog naar Schärding in Oostenrijk. Mooie gebouwen en huizen ook daar. Maar later hoorden we, dat het nog steeds een broeinest was van Nationaal-socialisme.
Terwijl de U.S.S.R. nog zwelgde in de glorie van Lenin en Stalin, waren daar nog de nostalgieën uit de Hitlertijd aanwezig.

Maar in Passau werd het weer te slecht. En toen we daarvandaan opbraken, werd het Betty opeens te veel. Zes weken bijna al in de tent,  met regen hier en regen daar en wind en storm en al die tegenheden, die je ook in zo'n kostelijke vacantie kunt hebben.
We hadden zoveel beleefd: mooie, geestelijke gesprekken, dronken campinggasten, autoschade, verkeerd rijden, adembenemende schoonheid van de natuur....ach noem maar op.
En opeens zei Betty:
"Ik wil naar huis. Twee lieve baby-kleinkinderen, éen lekkere kleuter, een lagereschoolkind, een tiener...ik wil nu weer van hén genieten."

We probeerden nog even een camping in Würzberg, reden door naar Limburg a.d.Lahn, lieten ons niet verlokken om die stad nog te bezichtigen, namen een 'bed- and- breakfast'.

En toen: ons huis, de tuin, een prediker die op de eerste zondag zei:
"Wat mogen we dankbaar zijn voor deze prachtige zomer, die nog maar steeds doorduurt....haast on-Nederlands".
En wij dachten nog wel even terug aan:
- de zuigende leem van drassig Avalon
- de gure wind op die berg bij Genua
- het 'eilandje-springen' in dat Florence-moeras'.
- de teleurgestelde campinghouder in Passau, die "Scheisze" riep, toen we allemaal voor de gutsende regen wegvluchtten.

Lui, mijn 'twee maandenplan' sneuvelt nu al. Maar we zien wel, waar het schip strandt.
'
Misschien zeg je:
"bij het begin van dit dagboek, lang lang geleden, zei je, dat je de weg die God met je ging door he hele leven  wilde volgen. Wat komt daar nu van terecht ?: Orange, Monaco, Pisa, Salzburg, Wangen...mooi allemaal, maar God hoor ik je niet noemen.

Heus; hij was erbij:
- Betty met haar wankele gezondheid in al die grillige weersomstandigheden; en na elke aantasting van haar situatie gebed en herstel
- die auto in Montecarlo, die ons bijna schepte
- ...en zoveel meer omstandigheden.
En wat jullie betreft: je hebt misschien al wel eens de indruk gekregen, dat ik- als overtuigd volgeling van Jezus- nog minder lol in mijn leven had dan anderen.
Maar nu zie je dan toch, wat ik mijn hele leven ook gedaan heb, maar niet altijd vermeldde: dingen beleven, avonturen meemaken, schik hebben en ook daarin Gods hand over onze levens zien.

Daag
Ger