Met een wat verdrietig gevoel verlieten wij de gemeente, waar wij met onze ´midden-Nederlandse' ideeën toch wat te licht gevonden werden en waar het op de duur botste.
En wij vonden een rustpunt in een gemeente in Midden-Nederland met een wat andere insteek.Ander type mensen, meer ons slag. Want dat is nu eenmaal heel belangrijk: Twee Volle Evangeliegemeenten kunnen precies dezelfde leer hebben. Maar de sfeer in de ene gemeente zal déze wat meer passen en die in de andere gemeente géne. De Heer geeft in zijn gemeenten over een heel land genoeg veelkleurigheid, dat er - met behouden van de volle , goede leer- toch 'elck wat wils' is.
Wij streken dus in de nieuwe omgeving neer. met veel plezier. En de kinderen vonden ook allemaal wel hun kameraadjes. En omdat zij gaandeweg 'huwbaar' werden, kwam het ook tot verkeringen. Maar daarover nader.
Toch was het wennen. Marijke bracht de nieuwe situatie als volgt onder woorden: "Vroeger had u veel te vertellen in de sam-van-toen hè pa. En nú -in deze sam- niks". Zo'n klein, pienter nest hè. Moest nog negen worden en wist zo zuiver de vinger te leggen op de zere plek.
Want ik was wel een beetje een 'haantje'. Ik wilde wel iets doen, iiets zíjn. In de maatschappij had ik een eervolle en voldoening gevende werkkring. Dan wil je dat graag ' in het geestelijke'ook zo zien. Maar niemand zag me staan.
Ja; wat een wonder. Uit mijn vorige gemeenten kwamen wel eens berichten: "O...is die ruziemaker nu bij jullie". Het is in het Evangelie geen aanbeveling , wanneer je -terecht of ten onrechte- zo'n verleden meetortst.
Maar dat neemt niet weg; wij hadden het daar wel goed. Ik zette mijn aspiraties maar op een laag pitje, genoot van de veelsoortige predikers, die toch allemaal eenzelfde hoofdlijn hadden, want daar werd goed opgelet. In alle rust kon ik mijn geloofsleven verdiepen en aanvullen met nieuwe inzichten, die duidelijk werden.
Zo' n periode van stabilisatie was echt wel nodig na de bonte plekken en de kneuzingen, die wij al hadden opgelopen.
Deze gemeente zag zichzelf ook als ' een vluchtheuvel' voor allerlei vermoeide mensen.
Zo kijk ik ook op deze jaren terug. ; Het was een tijd van verademing, die soms in het Christenleven heel nodig kan zijn. En ook deze tijd gebruikte God om aan ons innerlijk te werken en het verder te boetseren.
Goed; zie dit maar als een inleiding. Ook voor deze tijd zou gelden: "God heeft ons geen rustige vaart beloofd, maar wel een behouden aankomst".