Haast was ik nog vergeten, wat zich allemaal afspeelde met onze kinderen, terwijl wij ons gereedmaakten voor Mochudi of daar al waren.

Mariëtta maakt als 25- jarige een aardige promotie. Dan tekent zich al af, wat in latere jaren steeds duidelijker wordt: iemand, die het goed doet, waar ze ook terecht komt.

Miekes man moet gedotterd worden. Daar maken wij ons dan nog zorgen over. Maar de moderne techniek weet met steeds meer dingen raad.
Als ze een beetje kleintjes en eenzaam dat ziekenhhuis binnengaan, is daar opeens Harry. Hij zegt:
" Ik weet, hoe jullie je voelen. Ik kreeg omleidingen in 1983 en dacht van te voren :
´Ik moet nu even bij hen zijn´".

Ida krijgt het niet gemakkelijk in het leven. Haar tweede echtgenoot raakt verward in belastingschulden en aan al die zorgen krijgt ze haar deel. Op een dag, nog in Nederland zijnde, rijd ik ze een keer naar zo'n  groot fiscaal gebouw en ik zie ze wat 'verloren'  staan voor éen van die loketten, waar je geld moet afdragen, moeizaam bijeengesprokkeld en zonder enige omhaal weer van je afgenomen.
Zo'n beeld blijft je dan bij hè. In deze jaren heeft Ida wel eens gedacht:
"Even doorbijten kind; straks is alles voorbij en begint het ECHTE leven".
Maar toen ze dit vertelde, kwam gelijk het vervolg:
"Maar later werd ik op zeker ogenblik gewaar:
" O, meid; dit IS het echte leven.Je zit er midden in".
En daar werd ze even niet vrolijk van.

En ik dacht bij die gelegenheid, hoe ik het eens als 40- jarige, vreselijk benauwd kreeg, denkende:
"O....al die moeilijkheden van dit moment. En dit moet nu ik-weet-niet-hoeveel-jaren nog doorgaan".

En nu zijn mijn vrouw en ik 86 en 87. En er is heel wat gebeurd. Maar vanmiddag zaten wij hand in hand in haar ziekenkamer, 66 jaar in kennis, 65 jaar getrouwd en....de Heer heeft doorgeleid.

Wij hpen en bidden, dat onze kinderen met alle dingen, die zij meemaken, ook eens die vaste grond onder de voeten krijgen.

Daag
Ger