varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
03-05-2010
Watersporters zijn soms wat raar !
't Is een waarheid als een koe, maar mensen die fervent hun hobby uitoefenen, kunnen soms tot in het extreme gaan. Bewijzen doen we met volgende foto's.
Op onze jaarlijkse zegening wordt Pater Willy steevast geflankeerd door Fredjen, een bijzonder vriendelijk, maar toch een gevaarlijk man. Vaste medewerker in "het Pater Willy Team" kortweg PWT genaamd, vind deze schelm, gewapend met het Heilige Water en kwispel er een satanisch genoegen in, om telkens hij één van onze boten nadert, de kwispel zeeeeeeer diep in het Heilige Water te steken en de kwispel vervolgens te overhandigen aan de Pater. Deze zegent dan niet enkel de boot, maar laat ook de diverse bemanningen genieten van een overvloedig en gul bedeelde zegening. De schelm geeft daarbij een ontwapenend lachje ten beste, zoals enkel hij dat kan, en vervolgt zijn weg naar een ander slachtoffer, niet nalatend om nog even over de schouder te genieten van zijn wandaad.
Zaterdag 24 april, een gezegende dag kan je wel zeggen. Immers, naar jaarlijkse gewoonte zakte onze plaatselijke pastoor, Pater Willy af naar Spanjeveer. Na de verwelkoming door onze Vice-Voorzitter Jan (vast lid van het "Pater Willy-team), begon de Pater achteraan de ligplaatsen, aan de zegening van onze bevlagde bootjes. Geflankeerd door zijn vaste team-leden, misdienaar bij uitstek "Fredje", en zelfs een speciaal overgevlogen Afrikaanse medewerkster, zegende de Pater één voor één onze boten. Een speciaal gebedje voor alle varenden en hun boten, met overhandiging van het vaantje en het gebed. Met een gerust hart voor het komende vaarseizoen werd nadien overgegaan tot een receptie, die gladjes overvloeide in een schitterend avondfeest. Aan tafel zat ik naast de Pater. Ik kon dan ook niet nalaten om enkele geheimen van hem te proberen ontfutselen. "Hoe komt het toch, Pater" vroeg ik hem in een geanimeerd gesprek, "dat je telkens voor zo'n prachtig weer zorgt" vroeg ik geïnteresseerd. Hij fronste eventjes het voorhoofd, dacht diep na, keek me recht in de ogen en antwoorde : " je moet weten, André (we tutoyeerden elkaar reeds) dat mijn verbindingen met de Heilige Clara van in mijn Congolese tijd dateren". Met gefronste wenkbrouwen keek ik de Pater ongelovig (kleine woordspeling) aan." Allez, Pater, da kan toch nie" probeerde ik nog. Maar de Pater overtuigde me dat telkens hij het nodig vond, hij met eieren naar de "Arme Claren" trok en via de Heilige Clara bekwam wat hij vroeg. Volledig van de kaart, stamelde ik : Meende gij da" ? Vol vuur knikte hij. Ontzet en volledig van mijn melk zat ik daar en dacht diep na, welk groot man er naast zat. Relaties met het Vaticaan, tot daar toe, maar rechtstreeks met hierboven. Verdorie, verdorie, dat ik dat nog mocht meemaken ! Slim, als ik dacht te zijn in mijn naiviteit probeerde ik nog : "kan ze ook iets aan lotto-cijfers doen". Verschrikt en rood aanlopend keek hij me vermanend aan : "André, allez, toch geen wereldse en nutteloze dingen." Het werd stil aan tafel. Ik dacht vooral na over "nutteloze dingen". Ik vond zes op de lotto toch verre van nutteloos, hij dacht waarschijnlijk meer aan "het slijk der aarde". Zouden ze hierboven dan toch met slijk betalen ?
Wanneer je, na een carrière van meer dan 45 jaar, de riem er aflegt is het definitief rusten geblazen. Meer dan wie ook besefte ik, bij het dichttrekken van het deurtje achter me, dat ik een periode ging afsluiten die onomkeerbaar ging zijn. Ik heb, en dat durf ik zeggen in mijn wereldje dikwijls de mogelijkheid gehad om mensen fors te bevoordelen tegen forse prijzen. Velen hebben het gedaan, ik niet, ik nooit. Sommigen zeggen me dat het dom is, maar wanneer ik langs vlaanderens waterwegen vaar, is een omhooggestoken hand of een kreet : " hé, dréken" me veel meer waard dan een forse buidel geld. Ik had me voorgesteld dat na het afsluiten van mijn werkperiode sommigen me nog zouden bellen of mailen. Ik zat grondig fout ! Uit het oog, uit het hart, blijkt een waarheid als een koe... En toch...steeds zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen. Ze komen soms uit de meest onverwachte hoeken. En daar ben ik geweldig blij mee. Eén van die mensen zet ik vandaag in 't zonnetje. Iedereen die me kent weet welk hart ik toedraag aan de binnenvaart en al diegenen die er hun brood mee verdienen. Het zijn er duizenden. Velen heb ik gekend als peuter, sommigen zaten op mijn schoot toen ik de schippersbeurzen in Mol, Maasmechelen, Gent, Hasselt of Antwerpen bezocht. Sommigen lieten zelfs iets achter op mijn schoot, allemaal mooie verhalen die lang voorbij zijn. Bij velen kwam ik aan boord en was het altijd lachen geblazen. Ik kende al hun vrouwen en kinderen, hun ouders, ik wist uit welk nest ze kwamen. En dat kan belachelijk klinken in de huidige jachtige tijd, maar 't was meegenomen. Ze moesten mij geen blaaskes wijsmaken en ik hun ook niet ! 't Was gewoon de mooiste tijd van mijn leven, waar ik met trots en soms een traantje naar terugblik. Maar 't is voorbij, ik koester die mooie momenten nu en hou vast aan de kameraadschap die me rest van sommigen. Jackie Rochanski, varend op een 3000 tonner is er zo één. Geene gemakkelijken, wanneer het op handelen aankwam. Maar goed in de job, altijd op tijd, altijd in orde met 't schip en een woord was een woord. Soms botsend op de beurs, wanneer de prijs een hinderblok was, maar vrienden achteraf aan de toog, om samen één, en soms meer dan één pint te drinken. Zo herinner ik me Jackie. Nog steeds varend, ook de zoon met z'n kempenaar, die in het zand zit. Van hem krijg ik niet alleen mails, af en toe spreken we af om samen iets te eten of te drinken en wat bij te praten. Dat zijn altijd mooie momenten, waar ook Petra kan van genieten. Vandaag kreeg ik twee mooie foto's binnen van m.s. Suzy. Ik wil ze, samen met dit verhaaltje, eigenlijk opdragen aan iedereen die zijn kostje verdient in "de schipperij". Aan alle varenden, of ex-varenden gegroet vrienden.
We hadden ons zo verheugd op een mooi week-end, maar de voorspellingen van veel wind en regen deden ons de das om. Uitstel is geen afstel, daarom proberen we het volgende week nog eens. Kan het a.u.b. wat rustiger hierboven, want een ganse werkweek schitterend weer van 15° en meer, en dan wanneer de werkende mens hunkert naar een schitterend verlengd week-end is Meneer De Boosere daar om roet in het eten te gooien. En dan nog met een lachje het slechte weer voorspellen... Ne mens ge zou voor minder een kwade bui hebben !
Ondanks slechte weersvoorspellingen voor afgelopen week-end, verraste de weermaker ons in gunstige zin. Vrijdag 26 maart was het werken geblazen voor ons. Onze wagen stak vol met allerlei noodzakelijkheden, nodig om ons bootje terug in top-shape te brengen. Petra nam de binnenkant onder handen, en probeerde tussen een warboel aan dozen, emmers en andere hindernissen de weg te vinden naar slaapkamer, badkamer en andere. Komplete warboel aan boord, maar 't kwam in orde vertelde ze. Waarom zou ik haar niet geloven ? Droog en zonnig was het buiten, voor mij een hele opluchting. Met water en borstel schrobben was de boodschap. Het ganse dek in de was gezet dat het glansde, vensters schrobben en de resterende lijmresten van tape verwijderen. De achterdek-kap verwijderd en de bakskisten van nieuwe sloten voorzien. So far, so good ! De kap open gelegd op het gras en gekuist. Die ging mee naar huis om te drogen. Nadien alle afdekkappen die voor de vensters waren aangebracht tijdens de winter, gewassen, gedroogd en opgehangen. Nadien plaats gezocht waar ze moesten ondergebracht worden tijdens het seizoen. Tussen deze afdekkappen zal er volgende winter een extra afdekking komen waardoor isolatie optimaal moet zijn. Alles op maat geknipt en terug meegenomen naar huis. Onze auto stak nu voller dan toen we gekomen waren. Maar goed, voor alles hebben we geen plaats aan boord. Binnen bij Petra was alle warboel verdwenen, netjes in de kasten geplaatst of in ruimtes onder bedden of zetels. Het begon terug op ons bootje te trekken. Zaterdag verder gewerkt, zodat we in de namiddag rond 15.00 uur klaar waren. Bij alletwee was ons pijpje uit. We lieten ons in de zetel ploffen en dronken koffie ! Eindelijk ! Op zondag, samen met Patrick, mijn buurman, de machinekamer geïnspecteerd. Alles leek in orde. Alle waterkranen waren afgesloten en de tank opgevuld met water. De boiler aan, en kort nadien hadden we warm water. Water en olie op de motor bleken ok. En toen kwam het "moment suprème". Sleutel in 't kontakt en onze Iveco sloeg van de eerste maal aan, de waterkoeling bleek in orde. Niks was fout, alles had de winter goed doorstaan. Ik zag Petra's ogen glinsteren, want zij had de meeste twijfels na onze vorige boot. Maar alles verliep rimpeloos. Vast aan de steiger, lichtjes op het gas wilde ons bootje wel weg. Zo'n vijf minuutjes bleef het gas er op, de temperatuur steeg, maar niet abnormaal. Na twintig legde ik de motor af. Alles was goed, volgende week kunnen we naar Terneuzen, indien de weergoden ons gunstig gezind blijven. Het wordt onze eerste trip. Fingers crossed !!!
Tenminste dat hopen we, want dit week-end slapen we voor de eerste keer terug aan boord. We hebben de afgelopen weken alles reeds aan boord gezet. Dat gaat van conserven, koffie, bakmeel, slaapgerief, tandpasta, zeep en alle mogelijke en onmogelijke dingen. Kortom, een tweede huishouden. Er is nu wel heeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeel plaats bijgekomen in ons appartement. Poetsen à volonté. Petra neemt de binnenkant met alles wegzetten, nadat alle kastjes een beurt gehad hebben, het bestek opgeblonken en alle kommen en borden het sop in. Alles moet en zal blinken. Zo ken ik haar. Ondertussen is deze jongen bezig met het buitenwerk. Ik hoop op droog weer, maar goed dat zien we wel. Watertanks worden gevuld nadat alle kranen werden dichtgedraaid. Olie wordt nagekeken en indien nodig bijgevuld. Na de middag hoop ik reeds zo ver te zijn dat ik ook de motor eens kan laten draaien. Wanneer nergens lekken zijn, je weet het nooit met zo'n winter, ben ik dit tevreden. Het wordt een spannend moment. Mijn bootje staat dan klaar. Ook met de schilder heb ik reeds afgesproken om hier en daar een paar retouches te doen. 17 april komt hij. Daarna zal ons bootje er klaar voor zijn. We hebben reeds een korte trip gepland, kwestie om ons beestje eens los te laten op zijn element, het water. En dan denk ik er aan om de H. Clara een mand vol eieren te brengen, zodat de zomer er ééntje wordt om van te genieten.
Alles was ingepakt, klaar voor de terugtocht. En wonder boven wonder, in plaats van meer dan 17 uur te rijden in sneeuw, wind en al dat gevaarlijks, was het droog, zonnig en kalm op de baan. We legden de identieke afstand af in minder dan 10 uur. Wat een verschil, met nauwelijks acht dagen er tussen. Goed en wel aankomen, dat was de voornaamste opdracht. 's Anderendaag alle adresjes nagekeken waar we volgend jaar zouden logeren in Seefeld. En ja, na lang heen en weer gepraat, waarbij alles werd gewikt en gewogen, reeds geboekt in Seefeld bij de familie Kretschmer, een mooi appartementje. Nu nog een jaartje aftellen !
De laatste skidag, terug prachtig weer, een klein beetje sneeuw gevallen, de Gschwandtskopf wacht ! We botvieren alsof het werkelijk onze laatste dag is en skiën van Seefeld naar Seewaldalm drie maal op en neer. We eten terug beneden in Seewaldalm. De mensen en hun restaurantje daar zijn enorm meegevallen.We ontmoeten de engelsen die ons gefotografeerd hebben, met een leuke babbel er bij. Altijd interessant om weer een andere taal op te halen en van de gelegendheid gebruik te maken om die nog eens op te poetsen. Na het eten gaan we de berg nog tweemaal op en af en stoppen in schoonheid. Allebei niet gevallen gedurende acht dagen. Morgen terug naar de werkelijkheid van het dagelijkse leven. Er wacht ons terug de rit van 920 km naar Lokeren. We boeken een tafeltje in de Triendlsage, het restaurantje waar we drie jaar geleden gehuwd zijn op Valentijnsdag. Terug naar ons appartement, maar vooreerst nog tanken. We staan klaar. 's Avonds eten we in het Tiroler Wald in de Triendlsage hetzelfde als drie jaar terug. Verse forel voor Petra en voor mij de Tirolerplatte. We genieten van een wijntje en daarna rond tiern uur terug naar ons appartement. Een heerlijke dag, maar de tijd gaat snel, mensen geniet er van, nu het nog kan !
Vandaag hadden we een pechdag. Geweldige sneeuval en koud. Jammer genoeg ook weinig zicht op de pistes. We besloten daarom ook wijselijk om eens niets te doen en eens uit te kijken in Seefeld om een andere stek te vinden om ons verlof door te brengen. Zeker 10 mogelijkheden hebben we bezocht, maar alle hotels en/of appartementen waren te ver, te dicht in het centrum, te duur of te goedkoop. Jawel, de goedkoopste bleken wel doenbaar maar zat volgeboekt met Tjechen. Te dicht in het centrum, daar hebben we ondervinding in, met naar huisgaande toeristen die het dikwijls niet zo nauw nemen, een liedje zingen voor je deur of die net iets te lang aan après-ski gedaan hebben. Te ver is ook een probleem (vervoer) en te duur spreekt voor zichzelf. Qua prijs kan niemand aan de familie Katlschmid. Met al hun kortingen zijn ze de goedkoopste. Wanneer je cash betaald 5 procent korting - buiten seizoen is 7 dagen blijven en 6 betalen alsook geeft hij een korting op de skipassen van 50 procent. Wanneer je weet dat de skipas dit jaar 185 euro bedroeg, zijn dit ongetwijfeld sterke argumenten. Maaer de waarheid gebied me om te zeggen dat de laatste jaren weinig vernieuwing en onderhoud gebeurd aan het Kaltschmid-imperium. En daar wringt bij ons het schoentje. We leven graag zoals thuis, proper en comfortabel. Na lang afwegen kwam de Familie Kretschmer uit de bus. Zoals overal ontving moeder Kretschmer ons zeer hartelijk en toonde het appartement dat ze verhuurde, kraaknet in een rustige straat gelegen en niet te ver. Ze vertelde dat ook haar zoon 2 appartementen te huur had, wel iets duurder. Het is bij die laatste dat we geboekt hebben voor volgend jaar. We blijven bij een appartement omdat die formule ons echt bevallen is, je hebt er alle vrijheid en op dit tweekamerappartement is alles voorhanden om van je verlof een voltreffer te maken. Uitzien naar volgend jaar !
Derde keer, goeie keer ! 'k Schreef reeds drie artikels en telkens als ik ze wilde opslaan, weg artikel. Dus nog maar eens. We gaan vandaag een ganse dag Gschwandtskopfen. Het bergje heen en weer, van Seefeld naar Seewaldalm en terug. Met de vierzetellift naar boven, een paar honderd meter naar beneden skiën, de sleeplift nemen om dan de ganse afdaling tot beneden in Seewaldalm te doen. Wanneer we daar zijn, terug de sleeplift op, dan honderd meter naar beneden waar we een andere sleeplift nemen die ons bovenop de Geschwandtskop brengt om dan in één ruk naar beneden, naar Seefeld te skiën, wat neerkomt op een klein uurtje. Uitermate goede sneeuw vandaag, met verse sneeuw vannacht en daarna gerold door de tractors, zodat de piste er vandaag weer pico bello bijligt. 'k Heb tegen Petra gezegd haar bochten wat minder scherp aan te snijden om haar knie te sparen. 's Middags wanneer het ganse trajekt tweemaal gedaan hebben is ze in de wolken. De pijn in de knie is veel minder. Het zijn andere uitbaters in het chalet in Seewaldalm, zodat we ons terug riskeren om iets te eten. De nieuwe uitbaters verrassen ons in de postieve zin. Hier zullen we nog komen. De vorige mensen waren een ramp. Na het eten terug aan de slag. Nog snel een wijntje op het terras in volle zon en terug naar boven. We doen hetzelfde trajekt nog tweemaal, dan stopt Petra. Ik ga nog éénmaal naar boven om dan in volle snelheid een afdaling te doen. De adrenaline gaat omgekeerd evenredig naar omhoog met mijn ouderdom. Petra heeft net haar schoenen uitgedaan en in de auto gezet of ze ziet me al naar beneden komen. Gij gaat nog eens alles breken, zegt ze. Rekords, vraag ik. Ze schud het hoofd om zoveel wijsheid. Er is toch niets aan te doen, luisteren doet ge toch nie ! Ik probeer haar nog te zeggen dat er geen flitspalen stonden, dus dat ze gerust mag zijn. We rijden naar ons appartement en nemen een bad. We hebben afgesproken om vanavond in het poepchique hotel Elite te gaan eten. Op ons paasbest uitgedost wandelen we naar beneden rond 19.00 uur. We duiken in de zetels voor de apero en genieten nadien aan tafel van een heerlijke maaltijd. Petra's oogjes glinsteren. Ik ben aan het rekenen hoeveel dagen ik zal moeten afwassen. Grapje, want wanneer de ober verschijnt met de rekening verschieten we allebei. Voor ons beiden 48,00 hoofdschotel, dessert en wijn bij het eten en koffie na. Waar kan je dit bij ons ? Goedgeluimd beginnen we aan de klim naar 't appartement. We kruipen direct in ons bedje, want na een schitterend ontbijt, een wervelende dag op de ski's en een heerlijk avondmaaltijd zijn we moe. Wie neemt het ons kwalijk wanneer we allebei als blokken in 't slaap vallen en dromen van nog meer sneeuwpret.
Vandaag dinsdag, we waren bijna aan de helft van ons verlof. Wat gaat het weer snel ! 't Was tevens de koudste dag vandaag. Toen ik vanmorgen naar de bakker reed (08.00 u) vroor het - 14°. Brrrrrrrrrrrr. Een schitterende zon probeerde de boel op te warmen, maar dat gebeurde maar met mondjesmaat. De wagen had ook twee pogingen nodig om te starten. Maar goed, na 't ontbijt nog wat lummelen aan tafel met de krant, om ons daarna klaar te maken om te skiën. Gans de dag op de Birkenlift om vanaf morgen de rest van onze skiverlof op de Gschwandtskopf door te brengen. Rond de middag beneden lekker gegeten, telkens met de magnifieke achtergrond van het Karwendelgebergte. Jongens, wat is het mooi in Seefeld. Hier heeft ons Heer toch wel zijn best gedaan. We gingen na het skiën shoppen in de nieuwe Spar en kochten een assortiment kazen met een heerlijk flesje wijn om 's avonds in alle rust bij de TV op het appartement te blijven. Na het skiën zette ik Petra af in Seefeld, die zou nog wat winkelen. Ik naar boven, een lekker verkwikkend bad, het zeteltje in om nog wat nieuws van het thuisfront te garen. Een uurtje later was Petra er, niets gekocht, want alles veel te duur. Een sjaaltje dat ze graag zag : 250,00. Nou, nou, in Seefeld kennen ze de prijzen wel. Na onze kaastafel met een lekkere wijntje doken we in ons bedje, want het was toch wel weer een vermoeiende dag geweest. Tot morgen, Seefeld !
't Week-end achter de rug, dus aan de slag. Een dagje rusten is ok, maar nu datgene waarvoor we gekomen zijn : skiën. In de voormiddag kiezen we voor de Gschwandtskopf en in de namiddag gaan we voor de Birkenlift. De ganse reeks bergen die Seefeld omringt behoren tot het Karwendelgebergte en telt toppen van 2200/2300 meter. Door de omringende bergen heeft Seefeld een soort micro-klimaat en is het practisch altijd sneeuwzeker. Inskiën vandaag, want 't is weer een jaartje geleden. Jammer dat dit Tirol 900 km en meer verwijderd is van ons, anders stonden we hier zeker meer. Het zachtste deel van de Gschwandtskopf eerst voor Petra, de Happy Schleppi-piste. Na een paar keer gaan we al wat hoger. De ganse voormiddag skieën we op en af. Rond de middag pakken we ons boeltje samen en gaan eten op de volgende lift, de Birken. Van de buitenlucht krijgt een mens honger. Onze skibotten wat losser gezet tijdens de maaltijd, om nadien terug aan te spannen want we willen zeker nog een uurtje de Birken op. Fantastische sneeuw, er is een klein beetje gevallen 's nachts en dan aangereden. Beter kan het niet. Rond drie uur stoppen we. We gaan shoppen in de splinternieuwe SPAR (ook eigendom van Aelbrecht), stoppen bij de uurwerkmaker om mijn horloge op te halen en stappen de "TENNE" binnen om Petra haar "SACHERTOARTE" te bezorgen. En zeggen dat mevrouw Sacher, bordeelhoudster was in Wenen, maar fortuin maakte met haar taart. 't Kan verkeren ! Ikzelf nam een ijsje. We besloten niet te gaan eten die avond, maar gezellig thuis te blijven en pannekoeken te bakken. Nu we toch een appartement hadden, vond ik dat we er moesten van genieten. Om 19.00 uur keken we naar het nieuws op één via BVN, genoten van een wijntje en kropen om tien uur in ons nestje. We waren moe !!! We hadden genoten van ons dagje, en waren tevreden over onze ski-prestaties. Morgen weer aan de slag en ditmaal de ganse Gschwandtskopf tot in Seewaldalm en terug, droomden we luid.
't Was na achten toen ik mijn ogen opendeed. De geur van verse koffie en warme koeken kwam me tegemoet. Petra had al naar het stadje geweest en ook een krant meegebracht. Zaaaaaaaaaaaalig ! In alle rust ontbijten, meer had ik niet nodig vandaag. De dag van gisteren had duidelijk zijn tol geeist. Na 't eten legden we alles in de kasten. We waren klaar om naar het stadje te gaan. Vandaag geen ski. Gewoon de spiertjes laten relaxen. Ik liet mijn uurwerk achter bij de uurwerkmaker voor een batterij. We stapten de winkel van Seefeld, bij Aelbrecht binnen. Een halfuurtje later hadden we alles ingeslagen om de volgende week gladjes door te komen. 'k Had ook aan mijn bootje gedacht, een paar waterbestendige sloefen om op 't dek te zwabberen. Met al dat gesleur hadden we een extra fruitsapje verdiend in de shop ernaast. Terug op het appartement genoten we de overgebleven koeken en verse koffie. We keken om één uur op BVN naar het nieuws op één. Na de middag een uurtje relaxen en daarna naar het Ferienhotel om aan het zwembad helemaal tot rust te komen. Petra in de eucalyptus-sauna, ikzelf na een paar baantjes in het zwembad, het bubbelbad in. We genoten beiden met volle teugen. De après-ski namen we in het Ferienhotel beneden aan de bar met een stevige rode wijn. 't Werd avond en onze magen maakten ons attent dat het etenstijd werd. In de Seefelder Stuben genoten we Italiaans, een Pizza Margarita en een Spaghetti met scampi's. Overgoten met het juiste wijntje sloten we onze eerste, rustige dag af. We begonnen aan de klim naar het appartement en voelden onze maaltijd krimpen. Rust doet wonderen en zo'n dagje hadden we nodig.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
