varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
22-10-2009
Woensdag 15 juli 2009 - Avelgem (Kerkhove)/Doornik.
met toelating van de auteur Karel Hoet
Als we ontwaken in dit oord van rust stellen we al snel vast dat ons elektriciteit-rantsoen al op is. Vreemd, want gewoonlijk komen we met 1,00 wel toe (lichtje, koelkast en 's morgens scheren en koffiezetten) en nu hebben we er 2 betaald. Ik ga kijken of ik ergens kan bijvullen maar kom van een kale reis thuis. De havenmeester is er natuurlijk nog niet wegens te vroeg, dus wordt het scheren met borstel en scheerzeep.
Om 9u keren we ons bootje in de smalle havengeul en melden ons bij sluis Berchem-Kerkhove, de laatste Vlaamse sluis. De rivier komt hier de bossen uit het open landschap van West-Vlaanderen, Henegouwen in. We varen nu een hele tijd op de taalgrens, en ik vind het best wel spannend om dadelijk het Franse taalgebied in te duiken. Maar nu is het weer ongebreideld genieten van de mooie natuur, en de aansluiting van het kanaal Bossuit - Kortrijk aan stuurboord is heel bijzonder. Wanneer we dan om 10.50u aan "écluse de Hérinnes" komen is het tijd om de taal-knop naar het Frans te switchen en ons aan te melden aan het Waalse Gewest. Je moet niet betalen voor de Waalse waterwegen maar ze willen wel je traject kennen. Daartoe krijg je een M.E.T. nummer dat je blijft behouden tot...in der eeuwigheid. Dat nummer had ik vorig jaar al gekregen bij de passage van de sluis in Lanaye, dus ik houd mijn papieren klaar (kwestie om op alles voorbereid te zijn), haal diep adem en roep de sluis op. "Ecluse de Hérinnes, ici le El Verde".... Ik krijg direct respons. De sluismeester vraagt naar m'n M.E.T. nummer dat ik fier en terstond doorgeef. Mijn trots wordt gelijk de grond ingeboord als de man me minzaam meedeelt dat ik het verkeerde nummer geef : het is het "permis de circulation" ofte "numéro matricule". Maar ik moet maar eens goed op mijn blad kijken (aan de hand van dat nummer weet hij dat ik het in Lanaye heb gekregen - ze weten alles, die Walen), net boven het N° matricule staat het N° M.E.T. en dat is wat hij zo graag hebben wil. Ik vind dat nummer en geef het met tanende zekerheid door. Maar de man is helemal tevreden met wat ik doorgegeven heb en weet meteen de naam, thuishaven en maten van ons bootje te vertellen alsook wie ik wel ben. En of dat allemaal wel klopt, vraagt de sasmeester, pardon : l'éclusier. Als een bus. Ik zou hem niet kunnen verbeteren. 10 op 10 voor de administratie. En vanwaar ik kom en waar ik naartoe ga en via welke weg ? De marifoon krijgt het er warm van, of is dat nu mijn Franse talenknobbel die roodgloeiend komt te staan ? Maar het is in orde, mes excuses pour tous ces questions, monsieur, antwoordt de éclusier nog, maintenant la prochaine fois les papiers seront prêt dès que vous arrive à l'écluse. Alors ce n'est qu'entré, prenez les papiers et partir. De sluiswachter is echt wel vriendelijk hoor. Dus zogezegd, zo gedaan, als het water ingelaten is in de kolk stap ik het sashuis in om mijn permis op te halen. S'il vous plait, monsieur, au revoir et bonne vacance ! Onderweg terug naar mijn bootje bekijk ik het permis, want het ziet er helemaal anders uit dan dat van vorig jaar... en potverdikke ik ben zonder het te eten van naam en voornaam veranderd ! Plotsklaps noem ik nu André, en dat is verdacht veel de naam van mijn vader - zouden ze dat ook al weten . Edoch, het is niet mijn vaders' naam, maar wel de naam van de vorige eigenaar van de El Verde. -1 voor de administratie. Ik keer op mijn stappen terug, de sluismeesterij begrijpt er niets van, kijkt en klikt, gelooft me op mijn woord- wanneer ze mijn identiteitskaart zien en schrapt tenslotte de naam en schrijft mijn gebruikelijke naam en bovenop nog eens mijn adres op het permis. Triomfantelijk krijg ik mijn hand-verbeterde permis terug, ik verwacht nog dat hij met z'n stralende glimlach gaat zeggen "en dat is dan 10,00 meneer", maar dat doet hij niet. Hij wenst me integendeel nog betere vakanties toe en laat de sluisdeuren openzwaaien...we krijgen de vrijheid terug !
Terug naar de Schelde. Ze wordt hier weeral een beetje smaller. En het heuvellandschap breidt uit. Geloof me of niet maar we beleven het dat we hier voor 't eerst bergop varen. Het is gewoon zo dat in dit smalle water het vrachtschip Happiness ons ontmoet en het boeg-of schroefwater (ik ben het vergeten wat het nu juist was) vormt zo'n heuvel op het water dat we echt bergop varen.Dat is nieuw voor mij. We krijgen nog sluis Kain en dan moeten we ons melden voor de doorvaart van Doornik. We krijgen onmiddellijk groen licht zodat we enkele minuutjes later de mooie 13de eeuwse Pont des Troues onderdoorvaren. Het is een monument voorzien van traliehekken die voor de eventuele vijand de doorvaart moest blokkeren, maar wij mogen dit bijzondere bouwwerk ongehinderd voorbij. Een brochure vermeldt en "halte nautique" aan de linkeroever waar we 24u mogen liggen. Die zoeken we op en we meren aan. Het ligt juist aan het einde van de georganiseerde doortocht, vlakbij het stadscentrum. En we kunnen er elektriciteit nemen (bijvulautomaat). Om 13.45u zijn we aangemeerd.
Doornik is een erg mooie stad met zeer gevarieerde (oude) bouwstijlen en een mooie kathedraal, waar het zeker ook de moeite loont om de schatkamer te bezoeken. Uitblazen in een overweldigende hitte doen we in een Bretoens pannenkoekenhuis vlakbij het Belfort. Ik kan niet nalaten de uitbater, een jonge man die ik er van verdenk even "roze" te zijn als wij, te informeren naar zijn drijfveren om een Bretoense zaak te runnen. "Eh ben, je suis Bréton ! Ah, mes ancêtres aussi" en het ijs is meteen gebroken. De kaart van Bretagne wordt bovengehaald en we zijn weg voor een hal uurtje "kaartreizen".
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
